Chapter 52.ไม่มีอะไรให้ลังเลและกังวลอีกแล้ว

“คิดสิ”  นางหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะของนางทำให้กงอี้เทาปล่อยนางจากวงแขน เขาคิดว่านางจะเปลี่ยนใจจึงยอมคลายมือจากข้อมือนาง ทำให้นางส่งยาเม็ดนั้นส่งเข้าปากแล้วกลืนลงคอทันทีท่ามกลางดวงตาที่เบิกกว้างของกงอี้เทา

            “เจ้า!”

            “ข้าไม่เสียใจ” นางยิ้มแล้วยกมือลูบใบหน้าของกงอี้เทา “บอกจางซงหยวนให้ดูแลกงเสวี่ยหลิงให้ดี”

            “หลันโหยว!” 

            “ข้าอยากขอร้องเจ้าครั้งสุดท้าย” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง

            “ได้ข้ารับปากเจ้า ข้ารับปากเจ้าทุกเรื่อง”

            กงอี้เทาประคองร่างที่อ่อนยวบลงในวงแขน มือของเขาสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้ม แต่ดวงตาของนางปิดลง ชีพจรเต้นช้าลง ร่างกายเริ่มเย็นเยียบขึ้นมาที่ละน้อย นางวางมือไว้บนหน้าอก บริเวณหัวใจของตนเองที่เต้นแผ่วเบาลงไปทุกที ทุกที  ทุกที

            ไม่มีอะไรให้นางลังเลและกังวลอีกแล้ว

..

จูเต๋ออี้เดินเข้ามาอย่างเงียบเฉียบ ภาพที่เห็นจนเริ่มชินตาคือเจ้าของร่างสูงสง่านั่งเหยียดแผ่นหลังตั้งตรง แววตามุ่งมั่นและมือตวัดพู่กันแก้ไขปัญหาน้อยใหญ่ที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทิ้งปัญหาไว้มากมายเหลือคณานับ

            “นางไปแล้วสินะ”  เซียวเหรินเอ่ยทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าจากฏีกาตรงหน้า

            “พ่ะย่ะค่ะ” จูเต๋ออี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกไป “ปล่อยนางไปเช่นนี้จะดีหรือ? นางกลับแคว้นไปแล้ว”

            “คำตอบไม่ได้อยู่ที่ดีหรือไม่ แต่เป็นสิ่งที่นางเลือกแล้วต่างหาก” แม้น้ำเสียงจะเจือความหม่นเศร้าอยู่บ้างแต่มุมปากกลับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา “นางใช้ชีวิตทำเพื่อผู้อื่นมากมาแล้ว ให้นางได้มีโอกาสทำในสิ่งที่เลือกเถิด”

            “แล้วท่านอ๋อง”

            “ข้า? ข้าทำไมรึ?”

            จูเต๋ออี้พูดไม่ออก จึงก้มหน้านิ่งงันไป เขาเพิ่งได้เห็นเซียวเหรินมีความสุขแค่ชั่วครู่ชั่วยาม ไม่คิดว่าเพียงข้ามวัน ทุกอย่างจะเลื่อนหายราวความฝันเช่นนี้

            “ให้กงกงรับคำสั่ง ข้าจะไม่แต่งชายาไม่ต้องส่งหญิงงามนางใดมาให้ข้าเลือกอีก”

            “ห๋า เอ่อ ...อะไรนะพ่ะย่ะค่ะ” 

            “เจ้าได้ยินชัดแล้ว”  คราวนี้เซียวเหรินเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะในลำคอ “ข้ามีชายาเป็นนกหงส์หยกตัวน้อยคนเดียวก็พอแล้ว”

            เขาวางพู่กันแล้วยกมือขึ้นกดหัวใจตนเอง เขามั่นใจว่าสิ่งที่เขาตัดสินใจคือสิ่งเดียวที่นางรู้สึก นางคือนางหงส์หยกตัวน้อยไม่เหมาะจะถูกกักขังในวังหลวง มีเพียงกรงแห่งรักเท่านั้นที่นางจะยินยอมพร้อมใจถูกจองจำ เช่นเดียวกับเขาที่ไม่อาจมีหญิงใดได้อีก ถ้าไม่ใช่นาง

            สิ่งที่เขาต้องการที่สุดในยามนี้คือ ‘เวลา’

            เวลาที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างที่ใจปรารถนา

            เขาเชื่อเช่นนั้น และรู้ว่านางก็เข้าใจเขาเช่นกัน

            เพราะเสียงหัวใจของเราและนางเป็นหนึ่งเดียว

บทส่งท้าย

            หลัววั่งเตรียมสำรับอาหารใส่ตะกร้าเรียบร้อย เขาตื่นแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อตระเตรียมอาหารสำหรับมื้อเช้า กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นฟ้าก็สว่างมากแล้ว

            “เสร็จแล้วรึ”  คำถามดังก่อนที่ร่างของติงชุ่ยเดินอุ้มท้องอุ้ยอ้ายเข้ามาในครัว แต่หลัววั่งเห็นภรรยาเดินมาจึงรีบวางมือจากทุกสิ่งเข้าไปช่วยประคองนาง แต่ติงชุ่ยกลับตีแขนเขาไปหนึ่งที

            “ไม่ต้องมาช่วยข้า ข้าไม่ได้เพิ่งท้องแรกเสียหน่อย”

            “แต่ท้องนี้ หลันหลันบอกว่าข้าว่าเราจะได้ลูกแฝด”  หลัววิ่งยิ้มกว้างจนดวงตาหยี่เล็ก ข้าต้องดูแลเจ้าให้มากๆ”

            “ท้องที่สามแล้ว ข้ารู้ว่าต้องทำยังไง” นางแยกเขี้ยวใส่ “เพราะเจ้านั้นแหละทำให้ข้าท้องโตหัวปีท้ายปีอย่างนี้”

            “เป็นข้าที่ผิดเอง”  เขาพูดซ้ำๆ แต่ยิ้มกริ่ม แต่งงานกันมาสี่ปีมีลูกตั้งแต่ปีแรกที่แต่งงาน แต่ร่างกายของติงชุ่ยได้รับการบำรุงอย่างดีจึงแข็งแรงและไม่ทรุดโทรมแม้แต่น้อย

            ติงชุ่ยได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ จะให้ทำอย่างไรได้ สามีนางเป็นคนขยันหว่านเมล็ดพันธุ์ แต่งงานไม่ถึงครึ่งปีนางก็ตั้งท้องแรกแล้ว หลังจากคลอดลูกคนแรกอีกครึ่งปีนางก็ท้องอีก แม้มารดาของนางมาช่วยเลี้ยงลูกแต่นางก็เหนื่อยนัก ต้องขอให้หลัววั่งเว้นระยะกับนางบ้าง แต่ไม่ทันไร ก็ได้ท้องอีกแล้ว ซ้ำท้องนี้มีแววว่าจะได้ลูกแฝดเสียด้วย

            “เอาเถอะๆ เจ้าไปส่งอาหารเช้าให้หลันหลันได้แล้ว”

            “ข้าจะรีบไปรีบกลับ เจ้าอย่าเที่ยวเดินไปเดินมาล่ะ”

            “รู้แล้ว รีบไปๆ”

            หลัววั่งเป็นชายร่างใหญ่หน้าตาดุดัน แต่นิสัยตรงข้ามกับหน้าตา หากกล่าวว่ามีคนใดที่ดุร้ายน่ากลัวที่สุดคงเป็นติงชุ่ยเอง  สี่ปีที่ผ่านมาหลัววั่งจะเป็นคนนำอาหารมาส่งให้หญิงสาวที่พำนักอยู่ตามลำพังที่กระท่อมเชิงเขาซึ่งแต่เดิมนั้นเคยเป็นที่อยู่ของ ‘หมอเทวดาไร้ใจ’

            ชายร่างยักษ์มองกระท่อมที่ถูกโอบล้อมด้วยดอกโบตั๋นงดงามมากมาย ตั้งแต่วันที่ ‘หลันหลัน’ กลับมาที่นี่เพียงลำพัง นางก็ลงมือปลูกดอกโบตั๋นไว้ทั่วบ้าน เขากับติงชุ่ยไม่กล้าถามถึงท่านเซียวเหรินซึ่งในเวลานั้นพวกเขารู้ฐานะที่แท้จริงของเซียวเหรินแล้ว

            สี่ปีแล้ว

ทุกอย่างผ่านมารวดเร็วถึงเพียงนี้

            แผ่นดินแคว้นโฮ่วฉินสงบสุขร่มเย็นด้วยการปกครองของคนเพียงผู้หนึ่งที่ถือความสุขของราษฎรเป็นสำคัญ

            “หลันหลัน อาหารเช้ามาแล้ว”

            “ข้าทำให้พี่หลัววั่งลำบากจริงๆ”  นางพูดทั้งที่ก้มหน้าก้มตาปั้นยาเม็ดลูกกลอนอยู่ “หลายปีมานี่ข้าฝึกทำอาหารกินเองได้หลายอย่างแล้ว

ท่านไม่ต้องมาส่งอาหารทุกวันก็ได้”

            “ไม่ได้ๆ ติงชุ่ยกำชับให้ข้ามาดูแลเจ้า”  หลัววั่งหัวเราะแก้เขิน วางตะกร้าอาหารลงบนโต๊ะ “นี่ยาลูกกลอนที่จะส่งร้านขายยานะหรือ?”

            “ถูกต้อง ต้องรบกวนพี่หลัววั่งนำไปส่งให้ข้าอีกแล้ว”

            “ลำบากที่ไหนกัน” เขาโบกมือไปมา “เพราะเจ้า ข้ากับติงชุ่ยจึงมีเงินทองมากพอจะปลูกบ้านของตนเองและยังเลี้ยงลูกเล็กๆ ได้อีก”

            “พวกพี่ดีกับข้ามาก เรื่องแค่นี้นับว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ”

            “เอาเถอะๆ เจ้ารีบกินข้าวนะ หรือจะให้ข้าอุ่นให้ใหม่ดีไหม?”

            “ไม่ต้องหรอก ประเดี๋ยวข้าทำเอง” 

            หลัววั่งพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาจัดการหอบฟืนมาเติมให้และดูแลเรื่องรอบบ้านจนเรียบร้อย บ้านหลังนี้คือกระท่อมหลังเดียวกับที่ ‘หมอเทวดาไร้ใจ’ เคยพำนักอาศัย  หลังจากแผ่นดินผลัดเปลี่ยนผู้ปกครอง บ้านเมืองเข้าสู่ความสงบสุข จู่ๆ วันหนึ่งเขากับติงชุ่ยก็เห็นเงาร่างของคนเคลื่อนไหวในกระท่อมหลังนี้จึงรีบมาดู แรกทีเดียวคิดไปว่าเป็นพวกหัวขโมย แต่กลับเป็น ‘หลันหลัน’

            ‘เจ้า? เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่’

            ‘ข้าไม่มีที่ไป ข้าพักที่นี่ได้ไหม’

            ทั้งสองมองหน้ากันแล้วส่งยิ้มให้หญิงสาว ‘เจ้าจะอยู่ที่นี่คนเดียวรึ’

            คราวนั้นหลันหลันแค่พยักหน้ารับ นางมีเพียงเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนแค่ไม่กี่ชุด ไม่มีอะไรติดตัวมา ไม่มีใครรู้ว่านางมาที่นี่ได้อย่างไร หรือผู้ใดมาส่ง แม้จะเสนอให้นางเข้าไปพักในหมู่บ้าน แต่เมื่อนางยืนกรานปฏิเสธ ทั้งสองก็ช่วยปัดกวาดเรือนหลังให้ หลันหลันได้พักอาศัย

            หลังจากนั้นไม่นาน เรือนของเซียวเหรินกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง หลันหลันเริ่มเพาะปลูกโบตั๋นไว้รอบบ้าน พวกเขาไม่รู้ว่านางได้กิ่งพันธุ์ที่ใดมาปลูก ข้าวของเครื่องใช้ในเรือนเพิ่มขึ้นที่ละเล็กละน้อย  นานวันเข้าเขาและติงชุ่ยจึงมั่นใจว่า หลันหลันไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

            ผ่านมาเกือบปี มีคนในหมู่บ้านเจ็บป่วย เมื่อไร้เซียวเหริน ชาวบ้านก็ต้องลำบากไปหาหมอในเมือง คราวนั้นเขานำอาหารมาส่งให้นางเช่นนี้ เผลอเล่าเรื่องคนในหมู่บ้านให้นางฟัง นางจึงเตรียมยาสมุนไพรให้เขาฝากไปให้คนป่วย

            ‘เจ้าเป็นหมอหรือ?’

            ‘ข้าไม่ใช่หมอ’ นางส่ายหน้าไปมา ‘ข้าแค่รักษาตัวเองอยู่ ก็เลยรู้เรื่องสมุนไพร อันที่จริงข้าเชียญชาญเรื่องยาพิษมากกว่า และดูจากอาการที่พี่หลัววั่งเล่าแล้ว คนผู้นั้นต้องพิษจากสัตว์เลื้อยคลานโดยบังเอิญ ข้าจึงพอรู้วิธีแก้พิษ’

            ‘อ้อ! ดีจริง’

            สมุนไพรของหลันหลันใช้ได้ผลดีเยี่ยม นางจึงได้รับความนับถือจากคนในหมู่บ้าน เมื่อมีผู้ใดเจ็บป่วยก็มาขอคำชี้แนะ  นางเองก็ใจอ่อนช่วยเหลือผู้คนเล็กๆ น้อยๆ จนนางเห็นเขากับติงชุยมีลูกด้วยกัน นางจึงทำยาสมุนไพรให้เขานำไปขายเพื่อเป็นรายได้มาจุนเจือครอบครัว สูตรสมุนไพรของนางขายดีอย่างน่าประหลาดใจ  บางครั้งบางคราว ได้ยินว่าเป็นคนจากหมู่ตึกนกยูงทองมาขอความช่วยเหลือ