Chapter 50.ใช้หัวใจฟังเสียวหัวใจสิ

            “เจ้าอยู่ที่นี่ให้ข้าถอนพิษให้เจ้าเถิด”

            “ข้าจะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรได้” นางส่ายหน้าไปมาบนอกเสื้อของเขา นางจงใจทำร้ายองค์ชายหงก่วงต่อหน้าผู้อื่น

หากนางยืนข้างกายเขา คนภายใต้การปกครองย่อมมองเขาไม่ดีเป็นแน่  ขณะที่สมองและหัวใจตีกันยุ่งเหยิง ปลายคางของนางถูกช้อนขึ้น ตามด้วยริมฝีปากหยักสวยทาบทับ นางคิดจะถอยหลังหลบหนีแต่เรียวลิ้นร้อนไล่ต้อนจนนางไม่อาจตั้งสติคิดสิ่งใดได้ ถูกจุมพิตของเขาทำให้สับสนจนเกือบขาดอากาศหายใจเขาจึงยอมละริมฝีปากจากนาง 

“ใจร้าย!” นางทุบแผ่นอกแกร่งของเขา “ข้าต้องการเวลาคิด”

“เรื่องแบบนี้ต้องคิดอะไรนานนัก” เขาโน้นหน้าลงจุมพิตดวงตาของนางที่ยังมีหยาดน้ำตาวาวใส “ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจสิ”

‘ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจสิ’

เป็นอีกครั้งที่นางได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของนางเหม่อลอยไปชั่วขณะ และในจังหวะเดียวกัน เซียวเหรินตัดสินใจทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ ช้อนร่างนุ่มนิ่มไว้แนบอกพานางกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง การกักขังนกตัวหนึ่งไว้นั้น อาจไม่ใช่กรงขังที่แน่นหนาแต่เป็นความรู้สึกปรารถนาที่มีต่อนาง

จูเต๋ออี้เห็นผู้เป็นนายกลับมาพร้อมกับอุ้มหญิงสาวที่ซุกอยู่ในอกจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าแต่เขารู้ว่าเป็นผู้ใด  องครักษ์หนุ่มเผลอยิ้มออกมาแล้วสั่งให้ผู้อื่นถอยห่าง ขันทีผู้หนึ่งที่เคยรับใช้ตั้งแต่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนส่ายหน้าไปมา สั่งให้นางกำนัลและขันทีคนอื่นๆ รอรับคำสั่งอยู่ไกลๆ

“เจ้าก็เหมือนกัน”   ขันทีอาวุโสเอ่อกับจูเต๋ออี้

“หมายถึงเรื่องใดรึขอรับ” จูเต๋ออี้ถามอย่างงุนงง

“ก็หาสตรีเคียงข้างอย่างไรเล่า”  คนพูดขึงตาใส่ “จะได้ฟุ้งซ่านเสียที”

“ท่านว่าข้าฟุ้งซ่านเรอะ”  จูเต๋ออี้เผลอโวยวายขึ้นมา ขันทีรีบตะครุบปากไว้ได้ทัน

“จะเสียงดังทำไมเล่า ไปๆ อย่ารบกวนเวลาส่วนตัวของท่านอ๋อง”

จูเต๋ออี้ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก พอนึกได้ว่าเป็นท่าเดียวกับเจ้านกหงส์หยกจอมปากมาก เขาก็รีบส่ายหน้าไปมาแล้วหมุนตัวเดินไปทางอื่น ได้แต่ลอบมองทางประตูที่ปิดสนิท หวังในใจว่าท่านเซียวเหรินของเขาจะมีความสุขเสียที

......

            มือเรียวเล็กกำเป็นหมัดทุบที่แผ่นอกกำยำ  ทำให้อีกฝ่ายยอมถอนจุมพิต กว่าหญิงสาวจะได้สติแผ่นหลังก็ทาบไปบนที่นอนแล้ว

            นี่เขาอุ้มนางมาที่นี่ได้อย่างไร

            ชายหนุ่มใช้แขนสองข้างยันคร่อมร่างของนางไว้ ริมฝีปากที่เผยอขึ้นหอบหายใจแรงอยู่นั้นช่างเย้ายวนตาเหลือเกิน ดวงตาสองคู่ผสานกันคล้ายดึงดูดเข้าหากันและกัน  เมื่อเขายอมหยุด นางจึงคลายมือที่กำเป็นหมัดออกแต่กลับอ้อยอิ่งบนสาบเสื้อของเขา

            “ท่าน...จะไม่เสียใจแน่นะ”

            “หือ?” 

            เซียวเหรินเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาควรประหลาดใจกับคำถามของนางดีหรือไม่ แต่นางก็เป็นเช่นนี้มาตลอด มีเรื่องให้คาดเดาไม่ถึงอยู่เสมอ

            “แล้วเจ้าเล่า?”

            “ข้า...”  นางกะพริบตาปริบๆ ยามนี้ดวงตาคู่งามไร้หยดน้ำตา แต่เป็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนา

            “ว่าอย่างไร” เขารบเร้าเอาคำตอบโดยการโน้มหน้าลงไปใกล้นางจนลมหายใจของเขาเป่ารดที่เนียมแก้มที่ฝาดสีเลือด

            “ข้า...” นางกลืนความเขินอายไปหมดสิ้นแล้วเอ่ยประโยคที่ตรงกับเสียงของหัวใจตนเองที่สุด

“ข้าคงเสียใจถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่ปรารถนา”

            เพียงสิ้นประโยค ริมฝีปากอิ่มก็ไม่อาจได้เอื้อนเอ่ยคำใดอีก  แม้กระทั่งเสียงอุทานเมื่อเขาขบริมฝีปากของนางเบาๆ หยอกล้อและยั่วเย้าจนนางสับสน นี่ใช่บุรุษคนเดียวกับที่นางรู้จักหรือ?  ราวกับล่วงรู้ความคิดของอีกฝ่าย เขากระซิบชิดมุมปากของหญิงสาว

            “เจ้าคิดว่ามีแต่เจ้าที่มีหลายโฉมหน้าเพียงผู้เดียวหรือไร ข้าก็มีด้านที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเช่นกัน” 

            จุมพิตของเขาครั้งนี้แตกต่างจากที่นางเคยสัมผัส ลมหายใจของเขาไหลเวียนในกายนาง ปลุกเร้าทุกอณูของร่างกายให้สั่นไหว สัมผัสจากฝ่ามือหยาบกร้านก่อเกิดความร้อนลามเลียไปทั่วร่าง เสื้อผ้าของนางถูกเขาปลดเปลื้องออกที่ละชิ้น เช่นเดียวกับเสื้อผ้าของเขาที่ถูกนางผลักออกจากร่าง ปลายนิ้วของหญิงสาวสัมผัสรอยแผลเป็นบนแผ่นหลังของเขา

            เซียวเหรินชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก้มมองดวงตาของหญิงสาวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าราวกับไม่ใช่เสียงของเขา

            “มันไม่เจ็บแล้วล่ะ”

            “ให้ข้าดูแผลของท่าน”

            นางไม่ได้ขอร้องแต่ถ้อยคำของนางทำให้เขายอมขยับตัวออกจากร่างนางแล้วผินหลังให้นางดูรอยแผลบนแผ่นหลังของเขา  หลันหลันวางปลายนิ้วไล้รอยแผลเป็นเบาๆ แต่ทำให้ชายหนุ่มครางเสียงต่ำออกมา

            เขาหลับตาขับไล่ความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้น  หลันหลันมองใบหน้าเซียวเหรินที่กดเก็บความเจ็บปวดไว้ นางก้มลงประทับริมฝีปากกับรอยแผลเป็นที่ละแผล ที่ละรอย ทำเช่นเดียวกับที่เขาเคยจูบซับน้ำตาให้นาง  ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นครางต่ำในลำคอ นอกจากอาจารย์ที่เคยรักษาเขาแล้ว ไม่เคยมีใครสัมผัสรอยแผลเหล่านี้ ทุกอย่างผ่านไปแล้ว และเขาจะไม่มีวันให้ใครต้องพบเจอเช่นเดียวกับเขาอีก หญิงสาวพรมจูบทั่วแผ่นหลังแล้วโอบกอดแนบแน่น

            “ท่านคงเคยเจ็บมามาก”

“เจ้าเองก็เช่นกัน”

นางพยักหน้ากับแผ่นหลังของเขา ทั้งชีวิตของ ‘อูหลันโหยว’ ทุ่มเทกำลังของตนเพื่อให้ปลดแอกแคว้นเฉียนเหลียง  รวมทั้งที่ต้องสับเปลี่ยนตัวเป็น ‘กงเสวี่ยหลิง’ ให้ผู้อื่นในแคว้นโฮ่วฉินกลั่นแกล้งรังแก  นางเม้มริมฝีปากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนทาบริมฝีปากที่ต้นคอของเขา  นางตัดสินใจไม่สารภาพความจริงอีกเรื่องออกไป แท้จริงแล้ว นางรู้ว่าเซียวเหรินอยู่ที่เชิงเขาแห่งนั้น        ‘อูหลันโหยว’ คิดไว้แล้วว่าหากเกิดเรื่องใดขึ้นจริง นางคงพอได้ขอความช่วยเหลือจากเซียวเหรินได้ แต่ไม่คิดว่าเรื่องราวจะออกมาเป็นเช่นนี้

“อ๊ะ!” 

หลันหลันอุทานออกมาเมื่อนางถูกพลิกตัวมาอยู่ใต้ร่างของเซียวเหริน ดวงตาของเขาราวกับมีประกายไฟจนทำให้นางไม่กล้าสบตาด้วย

“ข้ารอเจ้าไม่ไหวแล้ว”

มือคู่นั้นเคลื่อนไหวบนเรือนร่างอิ่มเอิบ เดิมทีเขาคิดว่านางผายผอม แต่เมื่อเปลื้องเสื้อผ้าออกเหลือเพียงกายเปลือยเปล่าจึงรู้ว่าร่างกายนี้สมบูรณ์แบบมากเพียงใด เส้นโค้งอันยวนตา  ทรวงอกดุจดอกบัวคู่งามที่ท้าท้ายสายตา เขาอ้าปากครอบครองยอดอกสีชมพูดงามหยอกเย้าด้วยปลายลิ้น และเคล้นคลึงด้วยนิ้วมือ  ร่างของหญิงสาวบิดเร่าไปมาด้วยความรัญจวนที่ไม่เคยสัมผัส ริมฝีปากเผยอเรียกอากาศเข้าปอดแต่กลับกลายเป็นส่งเสียงครางกระเส่าอย่างสุดจะทนกลั้น  ความปรารถนาที่ไม่รู้ที่มาเอ้อล้นจนดอกไม้สาวเปียกชุ่ม และเมื่อนิ้วมือไล้กลีบเนื้ออ่อนบางกายสาวก็สั่นสะท้านไหว นางหยัดกายเข้าหา เรียกร้องให้เขาเติมเต็ม

“ข้าขอร้องท่าน..เซียวเหริน...” 

“เจ้านกตะกละ” เขาหัวเราะเสียงพร่าชิดทรวกอกที่สะท้อนขึ้นลงเพราะหอบหายใจแรง

“ข้าต้องการท่าน!”  นางสั่งอย่างสิ้นอาย

“ข้ารู้” 

นิ้วมือของเราเร่งเร้าจนช่องทางรักของนางฉ่ำชื้น เขาตระเตรียมให้นางพร้อมเพื่อรับการสอดประสาน ระลอกคลื่นอารมณ์ถาโถม สะโพกงามขยับไหวรับจังหวะของปลายนิ้วจนนางหวีดร้องออกมา เขาจึงยอมถอดปลายนิ้วที่ฉ่ำวาวด้วยน้ำหวานจากกายสาว  

เซียวเหรินจ้องมองร่างอ่อนระทวยที่หอบหายใจแรง จับเรียวขาของนางให้แยกออกแล้วกดแก่นกายแห่งบุรุษเพศแทรกในช่องทางรักที่เมื่อครู่ใช้นิ้วนำทางไปก่อนแล้ว  สิ่งที่ใหญ่โตและร้อนระอุค่อยๆ สอดผสานเข้ามาในช่องทางอันคับแคบ เขากัดฟันพยายามใจเย็นไม่เร่งร้อนจนเกินไป แม้เมื่อครู่ เขาทำให้นางเปียกชุ่มแล้ว แต่เพราะขนาดใหญ่โตนี้อาจทำให้ครั้งแรกของนางเจ็บปวด ทว่านางกลับหยัดสะโพกเข้าหา สองขาโอบกระหวัดรัดเอวเขาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ