Chapter 37. ไม่ถูกต้อง

            “ไม่ถูกต้อง!”  นางรีบแย้ง  “ไม่เป็นในสิ่งที่ตนเลือกเสียหน่อย ข้าไม่ได้อยากเป็นคนสกุลอูเลย แล้วก็ไม่ได้อยากสังหารผู้ใดด้วย”

            นางเบ้ปากพึมพำเบาๆ ไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่อีกฝ่ายไม่มีสีหน้าตื่นตระหนก ซ้ำยังยื่นมือมาโยกศีรษะนางอย่างหยอกล้อ

            “เมื่อถึงวันหนึ่ง เจ้าจะรู้คำตอบเอง”  เขายังคงยิ้มให้ “หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะเห็นแก่มิตรภาพของเราละเว้นชีวิตข้าบ้าง”

            “เหตุใดข้าต้องฆ่าเจ้าด้วย” นางเอียงคอมองอย่างสงสัย

            “ไม่รู้สิ”  เขายิ้มขบขันกับแววตาไร้เดียงสาของนาง เด็กหนุ่มยันกายลุกขึ้นยืนยื่นมือไปให้นางจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นแต่นางกลับส่ายหน้าไปมา

“ข้าจะลงเขาแล้ว ไปด้วยกันเถิด”

นางมองมือที่ยื่นมาตรงหน้า สองมือของนางยังกอดเข่าตัวเองแน่น นางเป็นเด็กหญิงอายุสิบขวบที่ถูกฝึกฝนไม่ให้รับความช่วยเหลือจากผู้ใด ‘หัวใจตีด้วยเหล็กกล้า เจ้าไม่ควรรู้สึกต่อสิ่งใด’ นั่นเป็นประโยคที่อาจารย์หญิงสั่งสอนนางอยู่เสมอ  

“ภูเขานี้ไม่มีสัตว์ร้าย เจ้าจะนั่งอยู่ก็ไม่เป็นไรกระมัง”  เขาเข้าใจไปว่านางยังทิฐิอยู่จึงไม่อยากกลับลงไปตอนนี้

“หรือไม่ก็...เจ้าน่ากลัวกว่าสัตว์เหล่านั้น”

เด็กหญิงอ้าปากจะโต้เถียงแล้วก็เปลี่ยนใจ นางคลายมือที่กอดเข่าตัวเองออก พลันคิดได้ว่าหากลงไปพร้อมกับเขา คนที่จะเป็นอันตรายอาจเป็นเขาไม่ใช่นาง

และจริงอย่างที่เขากล่าว นางน่ากลัวกว่าสัตว์ร้ายด้วยซ้ำไป

“เจ้าไปเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะลงเขาไปเอง”

“ได้”

เขาเพียงส่งยิ้มให้นางแล้วหมุนตัวกลับไปพร้อมตะกร้าสมุนไพร นางเฝ้ามองแผ่นหลังของเขา จนมั่นใจว่าเขาไปลับตาแล้วจึงยันกายลุกขึ้น ยกหลังมือปาดน้ำตาให้มั่นใจว่าไม่เหลือคราบความอ่อนแอ นางยัดตลับยาใส่อกเสื้อ ตบเบาๆ ให้มั่นใจว่าตลับยาของเขายังดีอยู่ ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นกลับพบว่าอาจารย์หญิงยืนอยู่เบื้องหน้านางแล้ว

“อาจารย์”

“หลันหลัน”   

เด็กหญิงไม่คิดว่าอาจารย์จะขึ้นเขามารับนางด้วยตนเอง เอ๋? หรือจะมาลงโทษนางกันแน่นะ คิดแล้วเด็กน้อยก็ห่อไหล่ทำหน้าเศร้า ชีวิตของนางคงไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้อีกแล้วสินะ

“มานี่”  อาจารย์หญิงเรียกเด็กน้อย แต่เห็นเจ้าเด็กดื้อยังไม่กล้าเดินมาจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาแล้วจูงมือเล็กๆ ให้ก้าวเดินไปพร้อมกันเป็นครั้งแรกที่อาจารย์หญิงจูงมือนางเดินเช่นนี้ เด็กน้อยถึงกับเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าควรเรียกข้าว่าท่านย่าถึงจะถูก”  หญิงต่างวัยเอ่ยขึ้นขณะพาเด็กหญิงเดินผ่านทุ่งดอกโบตั๋น  

“ข้ารู้”  เด็กหญิงพึมพำเบาๆ

“เจ้าจะรู้อะไรนอกจากเกลียดที่ข้าเคี่ยวเข็ญเจ้ามากกว่าคนอื่น”

เด็กหญิงไม่มั่นใจว่าเสียงหัวเราะในลำคอนั่นหมายถึงสิ่งใด

“ข้ารู้ แต่เจ้าต้องรู้ว่านี่คือสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญ”  อาจารย์หญิงบีบมือน้อยๆ แน่นขึ้น “และเจ้า...”

“มีหน้าที่ที่ต้องทำ”  เด็กหญิงรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วพลางสูดน้ำมูกไม่ให้อาจารย์หญิงรู้ว่านางร้องไห้  “ข้าทราบแล้ว จะไม่มีเรื่องเช่นนี้อีก”

“เจ้า...”   

“คนเราล้วนเกิดมามีหน้าที่ของตนเอง เป็นชาวนาก็ต้องเพาะปลูก เป็นคนเลี้ยงสัตว์ก็ย่อมต้องเลี้ยงสัตว์ เป็นพ่อค้าก็ต้องค้าขาย เป็นแม่ครัวก็ต้องทำอาหาร เป็นทหารก็ต้องปกป้องประเทศชาติ เป็นฮ่องเต้ก็ต้องปกป้องราษฎร”

“ถูกต้อง” 

“ข้าเป็นคนสกุลอู ต้องทำหน้าที่ของคุณสกุลอูให้ดีที่สุด”

“หลันหลัน” เสียงถอนหายใจบางเบาดังขึ้นก่อนจะเอ่ยต่อ “ความเพียรพยายามและเสียสละของเจ้าจะไม่สูญเปล่า”

“ข้าสามารถทำให้...ทำให้แคว้นเฉียนเหลียงของเราไม่ต้องเป็นทาสแคว้นโฮ่วฉินจริงๆ หรือ?”

“อย่างที่เจ้าพูด หากฮ่องเต้ไม่ทำหน้าที่ของฮ่องเต้ที่ดี ไม่ดูแลปกป้องราษฏร เจ้าจะยอมให้คนเลวเช่นนั้นปกครองแคว้นได้หรือ? เจ้าเห็นผู้คนที่หิวโหยอดยากแล้วใช่ไหม หากกำจัดคนเพียงคนเดียวก็สามารถทำ

ให้แคว้นเฉียนเหลียงของเราเพราะทุกข์เข็ญแล้ว”

“ข้าทราบแล้ว”

“เด็กดี...หากแผนการครั้งนี้สำเร็จ ทั้งข้าและผู้คนในแคว้นเฉียน เหลียงเป็นหนี้บุญคุณเจ้าแล้ว”  

อาจารย์หญิงพูดจบก็ผิวปากส่งเสียงสั้นยาวเป็นจังหวะ เพียงครู่เดียวนกน้อยหลายตัวก็ถลาร่อนลมบินวนเวียนรอบกาย  เด็กก็คือเด็ก นางเห็นนกน้อยน่ารักก็ยื่นมือที่ว่างออกไปในอากาศ นกตัวหนึ่งบินมาอยู่บนฝ่ามือของนาง

“ชอบหรือไม่”

“ข้าชอบ”

“ดี ข้าจะสอนให้เจ้ารู้ภาษานก”

“ภาษานก!”  เด็กน้อยทำตาโต ลืมเรื่องขุ่นเคืองในใจไปหมดสิ้น

“ใช่ เจ้าอยากเป็นนกชนิดใดเล่า”

“เป็นนกหรือ?....”

....

หญิงสาวภายใต้หน้ากากงดงาม สำรวจอาภรณ์เย้ายวนของตนเอง ความทรงจำของอูหลันโหยวหลั่งไหลเข้ามาราวน้ำป่าไหลหลาก คล้ายความทรงจำที่ถูกปิดผนึกไว้ถูกเปิดออก ไม่เพียงเส้นทางในวังหลวงที่นางบันทึกและส่งมอบให้กงอี้เทาไปแล้ว ยังรวมถึงความทรงจำในวัยเยาว์ที่นางไม่รู้ว่า ‘ซือจือ’ จะจำนางได้หรือไม่  นางเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเป็นคนสอนนางให้ตระหนักถึงหน้าที่ของตนเอง แต่เขานั้นกลับหันหลังให้โชคชะตา

แต่ช่างเถิด นั้นเป็นนิสัยของ ‘ซือจือ’ ที่นางรู้จัก

“แม่นางหลัน”  หญิงสาวนางหนึ่งเข้ามาด้วยกิริยานอบน้อมแล้วกระซิบข้างหูหญิงสาว “มีคนมาจากในวัง ขอเชิญท่านเข้าวังเจ้าค่ะ”

“มาแล้วรึ” หลันหลันเลิกคิ้ว เผยรอยยิ้มพึ่งพอใจ คุ้มค่าที่นางร่ายรำเรียกแขก เพื่อสร้างความสนใจ ทำให้ฮ่องเต้ทรราชที่มัวเมากิเลศตัณหาต้องการพบนาง

“ทำตามแผน ให้ปฏิเสธไปสักสองสามครั้งก่อนรับคำเชิญ”

“เจ้าค่ะ”

“ส่งข่าวแจ้งจางซงหยวนด้วย เขารู้ว่าต้องทำอะไร”

“ข้าน้อยทราบแล้ว”   หญิงสาวรับคำสั่งด้วยท่าทีตื่นเต้น หลัน หลันเห็นดังนั้นจึงยื่นมือไปกุมมือเรียวเล็กไว้แล้วยิ้มอ่อนโยน

“อย่ากังวลไป ไม่มีเรื่องใดที่ไม่คุ้มค่ากับการลงทุนในครั้งนี้”

ความรู้สึกบางอย่างส่งผ่านปลายนิ้วสู่หัวใจของนาง หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วถอยออกไปทำหน้าที่ของตนเอง

หลันหลันเคลื่อนกายมานั่งริมหน้าต่างมองพระจันทร์ดวงโตงดงามบนฟากฟ้า ยามนี้นางไม่มั่นใจว่าตนเองเป็นนกหงส์หยกจริงๆ หรือเป็นเพราะนางคือหญิงสกุลอูที่ฝึกฝนศาสตร์มืดเพื่อภารกิจลับของแคว้นเฉียนเหลียง แต่นางไม่เหลือเวลาให้ลังเลอีกแล้ว หากนางคือนกหงส์หยกที่มีเวลาเพียงสี่สิบเก้าวัน ยามนี้นางใช้เวลามาสามสิบสองวันแล้ว นางเหลือแค่สิบเจ็ดวันเท่านั้น

เอาเถิดแค่นางได้สัมผัสริมฝีปากของเซียวเหรินทุกสามวัน ก็ถือว่านางกอบโกยความสุขช่วงสุดท้ายของชีวิตแล้ว

            ผ้าปิดตาถูกปลดออก ดวงตาของบุรุษหนุ่มปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงมองเห็นสตรีที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเขา  เซียวเหรินรู้ว่าไม่ช้าไม่เร็วต้องมีวันหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าคนที่ ‘เชิญ’ เขามาจะเป็น ‘ไทเฮา’ และไม่คิดว่าจะได้พบไทเฮาเร็วถึงเพียงนี้

ชายหนุ่มถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ปรายตามองไปด้านข้าง  จูเต๋ออี้ถูกมัดอย่างแน่นหนา ทั่วร่างมีบาดแผลจากการปกป้องไม่ให้ผู้อื่นเข้าใกล้เขา 

            “ดูเจ้าสุขสบายดียิ่งนัก”  ไทเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ วัยห้าสิบผ่านร้อนหนาวในวังหลังมามากทำให้ยังท่าทีงามสง่าน่าเกรงขาม ทั้งอาภรณ์ที่สวมใส่ยังขับเน้นให้เห็นความงามที่หลงเหลือจากวัยเยาว์

            “ด้วยพระบารมีของไทเฮา กระหม่อมเซียวเหรินจึงสุขสบายดีพ่ะย่ะค่ะ”

เป็นเพราะท่าทีเรียบเฉยไร้แววหวาดกลัวขับเน้นให้บุรุษผู้นี้ดูสง่างาม แต่น่าเสียดายที่สิ่งที่เซียวเหรินมีนั้นเป็นภัยกับตนเอง หากจะให้กล่าวตามจริงเป็นภัยกับผู้อื่นต่างหาก ไทเฮากระตุกยิ้มโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วที่สวมปลอกเล็บยื่นมาไล้โครงหน้าของเซียวเหริน กรีดผิวหน้าของเขาทำให้เลือดสีสดไหลออกมาตามรอยกรีด

            จูเต๋ออี้อ้าปากแต่ไม่อาจส่งเสียงได้ ยามนี้ร่างกายของเขาบาดเจ็บสาหัสแม้เพียงสูดลมหายใจแรงยังเจ็บทั่วแผ่นอก ได้แต่มองผู้เป็นนายที่นั่งนิ่งราวกับตุ๊กตาหินไร้ความรู้สึก สิ่งที่เจ็บปวดกว่าอาจไม่ใช่บาดแผล แต่เป็นจิตใจ จิตใจที่ถูกกดขี่ย่ำยีมาตั้งแต่เด็กจนถึงกระทั่งตอนนี้