Chapter 41.เชี่ยวชาญการสะกดจิต

            “ได้ยินว่าแคว้นเฉียนเหลียงมีคนสกุลอูสนับสนุนอยู่เบื้องหลังบัลลังก์มังกร เจ้าเป็นคนของกงเสวี่ยหลิงคงพอได้ยินมาบ้าง”

            “อืม” นางพยักหน้าขึ้นลง

            “สกุลอูเชี่ยวชาญการสะกดจิต”

            “ท่านเซียวคิดเช่นนั้นหรือ?”  แววตานางมีประกายรื่นเริงยินดี “ผู้อื่นมองว่าสกุลอูเป็นพวกหลอกลวง เล่นปาหี่หรือไม่ก็มีมนตร์ดำ”

            เซียวเหรินส่ายหน้าไปมา นางกินขนมจนเกลี้ยงจาน เขารินน้ำชาส่งให้นางดื่ม กลายเป็นเขาที่ต้องคอยปรนนิบัตินางหรือนี่?

            ‘เสร็จเรื่องวุ่นวายที่นี่แล้ว เจ้าจะทำอย่างไร’

            เขาไม่ได้เอ่ยปากถามนาง เขารู้ว่าการที่นางมาที่เพื่ออะไร กงอี้เทาเคลื่อนไหวแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีชีวิตเหลือรอดออกไปหรือไม่

            หลันหลันวางถ้วยชาลงพลางมองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับประทับภาพของเขาไว้ในหัวใจ ไม่ว่านางจะเป็นอูหลันโหยวหรือนกหงส์หยกหลันหลัน  สำหรับนางแล้วเซียวเหรินคือคนสำคัญที่สุด อาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งดวงจิตของอูหลันโหยว และหลันหลันเข้าไว้ด้วยกัน

            “ข้ามาดูว่าท่านเป็นอย่างไร เรื่องอื่นท่านเตรียมตัวให้พร้อมเถิด”

            “เจ้าอย่าได้คิด!”

            “ท่านเซียวกังวลเรื่องชีวิตคนสกุลเซียวสามร้อยแปดสิบสองชีวิตอยู่สินะ” นางไม่กล้าพูดความจริงว่าเวลานี้เหลือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

            “เจ้า!”  เขาไม่เคยแพร่งพรายเรื่องเหล่านี้มาก่อน

            นางเกาปลายจมูกตัวเอง “แม้ท่านยึดมั่นคำสัตย์สาบานแต่การที่ท่านช่วยเหลือแอบเป็นกุนซือเงาที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้นั้น ก็เท่ากับท่านเป็นปรปักษ์กับฮ่องเต้องค์ปัจจุบันแล้ว ”

            “หุบปาก!”

            “ชู่ว์”  นางยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากตนเอง “ท่านเซียวอย่าเสียงดัง ประเดี๋ยวผู้อื่นรู้ว่าท่านมิได้อยู่คนเดียว”

            เซียวเหรินเดือดดาลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าหลันหลันกลับยื่นมาใกล้ประกบริมฝีปากกับเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย เอนกายไปด้านหลังแต่นางกลับยื่นมือโอบท้ายทอยของเขาไว้ นางขบริมฝีปากเขาเบาๆ เพียงเรียกร้องให้เขาเผยอริมฝีปากให้เรียวลิ้นของนางเข้าไปในโพรงปากของเขา

            ‘เจ้านกบ้า! กล้ากดจูบข้าเรอะ!’

            ถูกวางเพลิงด้วยไฟโทสะ เขาโต้ตอบจุมพิตของนางเป็นฝ่ายเกี่ยวกระหวัดลิ้นน้อยๆ ของนางไว้ ปากช่างเจรจาของนางช่างหอมหวานเย้ายวน ลมหายใจของเขาร้อนระอุแตกต่างจากที่เคย นางเป็นฝ่ายเอนกายถอยหนีแต่ครั้งนี้เขาทำเช่นเดียวกับนาง ใช้มือประคองท้ายทอยของนางไว้ไม่ให้หลบหนีไปได้

            เมื่อหลีกหนีไม่พ้น หลันหลันจึงหลับตาลงเสีย ทว่านางกลับรับรู้ทุกสัมผัสของเขาได้แจ่มชัด ลมหายใจของเซียวเหรินไหลเวียนในกายนาง ร่างกายอุ่นร้อนและวาบหวามจนเผลอครางในลำคออย่างไม่รู้ตัว  ทว่าเสียงครางผะแผ่วนั้นกลับเรียกสติของเซียวเหรินได้ เขาถอนริมฝีปากอย่างเสียดาย มองดูใบหน้าหวานแดงกล้ำราวกับจะคั้นโลหิตออกมาได้ เมื่อตนสงบใจได้แล้วจึงยกนิ้วโป้งปัดผ่านริมฝีปากของนางเบาๆ ทำให้หลันหลันค่อยๆ ลืมตามองเขา

            มะ...เมื่อครู่

            เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

            นางแกล้งตายทันหรือไม่

            ไม่สิ นางตายมารอบหนึ่งแล้วนี่

            “กลับไปเสีย”   เซียนเหรินเอ่ยขึ้นแล้วมองไปทางอื่น “แล้วอย่าได้คิดทำอะไรแทนข้าเป็นอันขาด”

            เซียวเหรินแสร้งทำเป็นไม่สนใจนาง หญิงสาวได้สติแล้วพยักหน้าขึ้นลงพลันเหมือนคิดอะไรได้ก็ส่ายหน้าไปมา เขาเลิกคิ้วเป็นคำถาม แต่นางกลับพยักหน้าขึ้นลงอีกครั้ง ชี้มือชี้ไม้ไปทางหน้าต่างแล้วนางก็หมุนตัวเดินเร็วๆ ปีนหน้าต่างกลับไป

            ดวงตาคมมองหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่งจนมั่นใจว่านางไม่โผล่หน้ากลับมาอีก เขาก็ถอนหายใจหนักหน่วงยกมือขึ้นนวดขมับ

            เมื่อครู่

            เมื่อครู่เขาทำอะไรลงไป  เพราะห่างเหินสตรีไปนานหรือเพราะถูกยั่วโทสะจนขาดสติ เขาจึงได้เสียการควบคุมจุมพิตนางเช่นนั้น  แต่ใบหน้าที่ซับสีเลือดเช่นนั้น และร่างกายของนางก็อุ่นร้อนขึ้นมากกว่าที่เคย หรือว่าการจุมพิตร้อนแรงเช่นนี้จะส่งผลกับสุขภาพของนาง

            ช่างเถอะ ให้เขารู้เรื่องนี้เพียงผู้เดียวก็พอ ไม่เช่นนั้นเจ้านกน้อยตัวดีได้โผไปจุมพิตผู้อื่นไปทั่ว และเขาไม่ยินดีให้นางจุมพิตใครเด็ดขาด!

            “เจ้าชอบคุณชายเซียวเหรินถึงเพียงนี้”

            เสียงหวานใสเอ่ยถามทำให้สตรีที่นั่งก้มหน้าอยู่กับตำราสมุนไพรชะงักไปเล็กน้อยแล้วแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ปลายนิ้วพลิกหน้ากระดาษตั้งใจอ่านส่วนผสมสูตรลับปรุงยาพิษ

            กงเสวี่ยหลิงยื่นหน้ามาแทบชิดใบหน้าของอูหลันโหยว  กิริยาแสนน่ารักรวมกับใบหน้าอ่อนหวานทำให้ใครก็โกรธไม่ลง  อูหลันโหยวลอบถอนหายใจ นางเองอยากมีชีวิตที่ไม่ต้องแบกรับภาระใด แต่นางไม่อาจทำเช่นนั้นได้  ตั้งแต่เด็ก อาจารย์หญิงหรือท่านย่าพานางเดินทางไปทั่วแคว้นเฉียนเหลียง บางคราวก็ข้ามไปถึงแคว้นโฮ่วฉิน ในวัยเยาว์นางคิดว่า สิ่งที่อาจารย์หญิงทำนั้นเพราะต้องการให้นางอยู่รับใช้อาจารย์ แต่เมื่อเติบโตขึ้นจึงรู้ว่า  อาจารย์ต้องการให้นางเห็นชีวิตผู้คนที่ยากลำบากต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกกดขี่จากแคว้นโฮ่วฉิน อาจารย์ทำเช่นนี้เพื่อให้นางเต็มใจใช้สับเปลี่ยนตัวกับกงเสวี่ยหลิง   ยอมเป็นเครื่องบรรณาการไปแคว้น

โฮ่วฉินด้วยความเต็มใจ

            “เจ้าไม่พูดจะถือว่าคำตอบคือใช่ก็แล้วกัน” 

            คราวนี้อูหลันโหยวเงยหน้าขึ้นทันที กงเสวี่ยหลิงหัวเราะเสียงใสแล้วเดินอ้อมานั่งข้างกายสหายรัก

            “ชายผู้นั้นมีอะไรดีนะ เทียบกับพี่ใหญ่ของข้าแล้ว พี่อี้เทาของข้าดีกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า”  กงเสวี่ยหลิงยังคงสนุกสนานกับการกระเซ้าอู หลันโหยว

            “แล้วจางซงหยวนมีอะไรดี เจ้าถึงรักเขาหมดใจเช่นนี้ได้”  หญิงสาวยื่นมือไปบีบปลายจมูกของกงเสวี่ยหลิงเล่น แม้อายุเท่ากันแต่นางกลับมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่กว่ากงเสวี่ยหลิงมากนัก “และพี่ใหญ่ของเจ้าคือรัชทายาทแห่งแคว้นเฉียนเหลียง สตรีที่จะเคียงข้างย่อมเป็นผู้ที่เหมาะสมคู่ควร”

            “เจ้าพูดเช่นนี้แสดงว่าเจ้าก็มีใจให้พี่อี้เทาของข้ารึ” กงเสวี่ยหลิงเบิกตากว้าง นางรู้ว่ากงอี้เทาชอบลอบมองอูหลันโหยวบ่อยๆ แม้นางเคยหลอกถามแต่พี่ชายไม่ปริปากพูด นางจึงคาดเดาจากสายตาและการห่วงใยที่กงอี้เทามีให้อูหลันโหยว และหากคิดเช่นนี้แล้ว สายตาของอูหลันโหยวที่มักมีกิริยาเรียบนิ่งเย็นชาจะมีแววตาวูบไหวทุกครั้งทีได้พบเซียวเหริน

            อูหลันโหยวเหม่อลอยไปชั่วขณะ นับจากที่ได้พบกันที่ทุ่งดอกโบตั๋นเชิงเขาฝั่งตะวันออกแล้ว เซียวเหรินเดินทางกลับแคว้นโฮ่วฉิน นางรับรู้เรื่องราวในวังหลวงของแคว้นโฮ่วฉินทุกอย่างเหตุ  แม้กระทั่งองค์ชายเหรินถูกขับออกจากวังในฐานะคนตาย  ใช้ชีวิตเป็นหมอเทวดาไร้ใจ

‘เซียวเหริน’ 

            เซียวเหรินอาจไม่รู้ว่านางปลอมตัวแฝงอยู่ในหมู่คนเจ็บป่วยที่เขาไม่อยากรักษาหลายครั้งหลายครา นางลอบหัวเราะทุกครั้งที่เห็นสีหน้ายุ่งยากใจของเขา เขายังคงเป็น ‘ซือจือ’ ที่นางรู้จัก ไม่อยากรักษาผู้คนแต่ใจแข็งทนเห็นผู้อื่นทนทุกข์ทรมานไม่ได้ หลายคราวที่นางปลอมตัวปรากฏกายอยู่หน้าเขาแต่เขาจำนางไม่ได้ นางชื่นชมความสามารถของตนเองยิ่ง ทว่านางก็ปวดใจไม่น้อยที่เขาไม่เคยจำนางได้เลย ทั้งๆ ที่นางหวังให้เขาจำนางไม่ได้ แต่นางกลับปวดใจทุกคราวไป ระยะหลังมานี่ นางจึงเพียงแค่รับรู้การเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้เข้าไปวุ่นวายใดอีก เพราะอีกไม่นาน นางเองก็ต้อง...ต้องทำหน้าที่ของตน

            “มีใจ?”  อูหลันโหยวทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง “ข้าไม่มีสิทธิ์มีใจให้ผู้ใดได้  งานครั้งนี้คือเดิมพันด้วยชีวิตข้า แล้วข้าจะเหลือชีวิตไว้ครองรักกับใครได้อีกเล่า”

            “เจ้า...”  กงเสวี่ยหลิงเสียงแผ่วลง นางเป็นถึงองค์หญิงแต่กลับต้องให้สหายรักทำหน้าที่เป็นเชลย-เครื่องบรรณาการแทนนาง นางรู้สึกผิดและเป็นหนี้บุญคุณอูหลันโหยวมาก

“มันอาจไม่เลวร้ายเช่นนั้นก็เป็นได้ เจ้าควร...ควรคิดไว้บ้างว่าเสร็จเรื่องเหล่านี้แล้วเจ้าอยากทำสิ่งใด ใช้ชีวิตอย่างไร”

            นางอ้าปากเหมือนจะพูดแล้วก็เปลี่ยนใจ กลายเป็นส่งเสียง “อืม” ออกมาคำเดียว