Chapter 43.เจ้าตายไปแล้ว

            “จำไว้ ระหว่างออกจากที่นี้อย่าพูดคุยกับผู้ใดและห้ามส่งเสียงจนกว่าจะถึงนอกกำแพงรั้ว จากนั้นจะมีคนมารับพี่เต๋ออี้เอง”

            นางส่งจูเต๋ออี้ให้ทหารอีกคนรับช่วงต่อ ได้แต่ยืนส่งจนสุดสายตา คนที่ต้องช่วยก็จัดการแล้ว จากนี้ไปได้แต่หวังว่า คนที่ส่งไปเจรจากับเซียวเหรินจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้ชายผู้นั้นร่วมมือได้ แต่ถ้าไม่เป็นไปตามที่คิด คงไม่มีทางเลือกอื่น สิ่งที่นางจำเป็นต้องทำแม้จะฝืนใจก็ต้องทำให้สำเร็จให้จงได้

            งานสมโภชฉลองวันประสูติของไทเฮาจัดอย่างยิ่งใหญ่แม้จะเกิดขึ้นท่ามกลางกระแสความกดดันจากทุกฝ่าย  ความเคลื่อนไหวของชาวบ้านที่ไม่พอใจเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่กดขี่ราษฎร การเก็บภาษีที่ขูดรีดจนชาวบ้านลุกฮือขึ้นต่อต้านแต่ไม่อาจต่อสู้กลับอำนาจทางการได้ หลายคนถูกจับเข้าคุก หลายคนหลบหนีเข้าร่วมกับเผ่าอื่นๆ กลายเป็นกองโจรขนาดเล็กที่พร้อมปกป้องตนเอง

            เหล่าขุนนางแบ่งเป็นหลายฝักหลายฝ่าย บางกลุ่มเห็นใจราษฎรแต่ไม่อาจตั้งตัวขึ้นปกป้องได้เกรงจะกลายเป็นการก่อการกบฏ  งานสมโภชในวันนี้จัดยิ่งใหญ่ใช้เงินไปหลายล้านตำลึงเพียงทั้งที่เงินในท้องพระคลังร่อยหรอเต็มที

            แม้รู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ใบหน้าของไทเฮายังเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม มองดูเหล่าขุนนางมาถวายพระพรและยังบรรดาเชื้อพระวงศ์ที่อยู่กับพร้อมหน้า ฮ่องเต้ยังมีมีท่าทีเมามายยกจอกดื่มสุรากับบรรดาขุนนางอย่างสนุกสนานไม่มีทีท่าอนาทรร้อนใจแต่อย่างใด ในเมื่อเขาเป็นเพียงฮ่องเต้หุ่นเชิด ผู้ที่ปกครองแผ่นดินที่แท้คือไทเฮา  เขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไรก็ไร้ตัวตน มิสู้กอบโกยความสุขให้ตนเองดีกว่า

            ไทเฮาได้แต่มองฮองเต้ด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้  แต่เพราะมีองค์ชายน้อยนั่งอยู่ใกล้ๆ ทำให้นางได้แต่ยิ้มซ่อนความไม่พอใจในอกไว้มิดชิด ฮ่องเต้เดินโซเซโดยมีนางสนมช่วยประคองมายืนเบื้องหน้าไทเฮา ชูจอกสุราขึ้นแล้วกล่าวน้ำเสียงอ้อแอ้

            “ลูกเตรียมการแสดงดีๆ เพื่อท่านโดยเฉพาะ หวังว่าจะถูกใจเสด็จแม่” 

            “อย่างนั้นรึ”

            แม้ใบหน้าจะระบายรอยยิ้มแต่เมื่อเห็นคณะปาหี่ปรากฏตัว แววตาของไทเฮาพลันเกิดโทสะขึ้นมาจางๆ แต่กระนั้นยังคงเก็บซ่อนไว้ด้วยรอยยิ้ม  นางไม่ชอบและไม่มีวันชอบ! ที่ผ่านมาเพราะฮ่องเต้โปรดปรานความคึกคักครื้นเครง นางจึงแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ  เปิดฉากการแสดงด้วยจังหวะดนตรีสนุกสนาน เหล่าบรรดาเชื้อพระวงศ์และขุนนางต่างพลอยสนุกสนานส่งเสียงหัวเราะชอบใจ

            ไทเฮาทรงกำมือแน่น ภาพวันวานหวนย้อนมาอีกครั้ง  สามสิบปีผ่านมา นางยังจำได้อย่างดีไม่ลืมเลือน ในเวลานั้นนางนั่งตำแหน่งฮองเฮาที่ต้องอดทนมองดูฮ่องเต้รับนางสนมเข้ามามากมาย แม้นางจะเป็นใหญ่ในวังหลัง แต่ไม่ใช่คนในใจของฮ่องเต้   สตรีแต่ละนางล้วนชิงดีชิงเด่นเพื่อเป็นที่โปรดปราน ขอเพียงได้ถวายตัวสักครั้งก็นับว่าเป็นหวังและโอกาสที่ดี      นางผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนกัน มีฝีมือดีดพิณเล็กน้อย อาศัยความหน้าด้านมานั่งดีดพิณต่อหน้าฮ่องเต้  ไม่นานจากนั้นนางก็ได้เลื่อนตำแหน่งมีฐานะเป็นกุ้ยเฟยและยังให้กำเนิดโอรสแข่งวาสนากับนาง  เป็นผู้หญิงชั้นต่ำและยังกล้าให้กำเนิดโอรสวันเวลาไล่เลี่ยกับนางอีก เจ้าเด็กดวงแข็งนั้นก็รอดมาได้หลายครั้ง หากไม่เพราะว่า นางรับปากจะไว้ชีวิตทายาทสกุลเซียวแล้วละก็ เซียวเหรินคงไม่มีชีวิตเป็นหนามตำมือนาง

            ร่างอรชรโหนเชือกสีสวยโรยตัวมาอย่างงดงามเรียกเสียงฮือฮา องค์ชายหงก่วงตื่นตาตื่นใจจนเผลอตบมือด้วยความสนุกสนาน  หญิงงามภายใต้หน้ากากประดับขนนกกรีดกรายตามจังหวะเสียงดนตรี  ทุกการเคลื่อนไหวสะกดทุกคู่สายตาให้จับจ้องที่นาง ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ทุกที่ที่นางเคลื่อนผ่านเกิดกลิ่นหอมประหลาดชวนเคลิบเคลิ้ม เงาร่างของหญิงสาวที่ทอดเงาอยู่ด้านหลังกลับกลายเป็นรูปร่างนก นกหลายสิบตัวบินร่อนไปโดยรอบ  พลันเงานกหลายสิบตัวนั้นบินขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วพุ่งลงมาเป็นเพียงเงาเดียวคือพญาหงส์!

            และหงส์ตัวนั้นกำลังพุ่งไปทางไทเฮา

            ไทเฮาถึงกับผงะด้วยความตกใจ ทันใดนั้น เงาหงส์ตนนั้นสลายไป เหลือเพียงหญิงสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า พระนางตั้งสติได้ ชี้นิ้วไปยังนางรำผู้นั้นตวาดด้วยน้ำเสียงโมโห

            “บังอาจ! จับมันแล้วเปิดหน้าให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้!”

            เหล่าองครักษ์กรูเข้าไปหมายจับตัวหญิงสาว แต่นางกลับยกมือขึ้นทำให้คนเหล่านั้นชะงัก มือเรียวงามเลื่อนมาปลดหน้ากากแล้วโยนทิ้งไปบนพื้น  เมื่อใบหน้าของนางเป็นที่ปรากฏ เสียงของฮองเฮาก็อุทานขึ้นอย่างตกใจ

            “ไม่จริง เจ้า...เจ้าตายแล้วนี่!” ฮองเฮาถึงกับใบหน้าไร้สีเลือด

            “เจ้า!”  ไทเฮาหันมาถามฮองเฮาที่บัดนี้กลายเป็นใบ้ไปแล้ว

            “เชลยที่ถูกย่ำยี เครื่องบรรณาการอันไร้เกียรติอย่างไรละเพคะ” 

 หลันหลันเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

            “กงเสวี่ยหลิง!”  ไทเฮาหลุดเสียงตะคอกออกมา ทำให้องค์ชายหงก่วงถึงกับตกใจ แต่ไทเฮาทรงตวัดสายตาจ้องมองฮองเฮาแล้วกัดฟันพูดด้วยความโมโห  “เหตุใดนางยังอยู่!”

            “หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”  ฮองเฮาส่ายหน้ารัวๆ นางได้รับคำสั่งจากไทเฮาให้หาหนทางกำจัดกงเสวี่ยหลิง เมื่อรู้ข่าวว่านางตกผาน้ำตกไปแล้ว ก็สั่งคนปลอมตัวเป็นกงเสวี่ยหลิงกักตัวอยู่ในตำหนักหลังอันห่างไกล ไม่คิดว่าสตรีที่คิดว่าตายไปแล้วจะมาปรากฏตรงหน้าซ้ำยังแย้มยิ้มให้ผิดกับทุกครั้งที่นางมักจะก้มหน้าหลบสายตา ไหล่คู้ตัวสั่นเสมอ

            ทหารองครักษ์เข้ามาล้อมร่างหญิงสาว นางเพียงยกมือกรีดนิ้วไปเบื้องหน้า มืออีกข้างตวัดผ้าปิดครึ่งใบหน้าของตนอย่างรวดเร็ว  กลิ่นหอมจากกายนางทำเอาบุรุษร่างใหญ่ทรุดลงไปกองกับพื้น เหล่านักแสดงปาหี่และกายกรรมตลอดจนนักดนตรีลุกพรึ่บขึ้นพร้อมอาวุธในมือ

            “พวกเจ้า! บังอาจ!”  ไทเฮาถึงกับลุกขึ้นจากที่นั่ง “กล้าถืออาวุธเข้ามาในพระราชวังของข้ารึ!”

            “พระราชวังของเจ้า?”  บุรุษผู้หนึ่งก้าวมายืนด้านหน้า แม้มีผ้าสีดำปิดครึ่งหน้าอยู่แต่องอาจงามสง่านั้นแผ่รัศมีกลิ่นไอของผู้สูงศักดิ์  “อีกประเดี๋ยวก็มิใช่แล้ว”

            “พวกเจ้าเป็นใครกันแน่ กล้าก่อกบฏอย่างนั้นเรอะ!” ไทเฮาตวาดลั่น แต่ทหารของตนกลับไม่มีผู้ใดเข้ามาใกล้คนกลุ่มนี้ ทั้งทหารและขุนนางที่นั่งชมความบันเทิงเมื่อครู่ร่างกายไร้เรี่ยวแรง บางคนลุกขึ้นได้เพียงครู่เดียวก็ล้มลงหมดสติ  ตัวนางเองก็รู้สึกสิ้นไร้เรี่ยวแรงเช่นกัน

            ทหารนายหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าด้านในเกิดอะไรขึ้น วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า รีบรายงานทันที

            “ทูลฝ่าบาท บัดนี้เกิดไฟไหม้ในเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

            ฮ่องเต้ยังมึนงงเพราะฤทธิ์สุราอยู่เอ่ยถาม  “ไฟไหม้? ไฟไหม้ที่ใด”

            “สี่ทิศของเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

            “สี่ทิศของเมืองหลวง?”  ฮ่องเต้ลุกขึ้นจากบัลลังก์แต่กลับไร้เรี่ยวแรงทรุดลงไปนั่งตามเดิม พลันสติกลับคืนจึงชี้นิ้วไปยังกลุ่มนักแสดงที่บัดนี้ถืออาวุธพร้อมเข้าฟาดฟัน

            “เป็นพวกเจ้า!”

            “หากพวกเจ้าเป็นฮ่องเต้ที่ดี เรื่องเช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น” กงอี้เทาชักกระบี่ออกมาจ่อที่ปลายจมูกของฮ่องเต้ แต่อีกฝ่ายกลับแหงนหน้าหัวเราะ

            “ใช้วิธีสกปรกเช่นนี้เจ้ายังนับเป็นผู้กล้าได้อีกเรอะ” ฮ่องเต้หัวเราะราวคนเสียสติ แม้เรี่ยวแรงจะเหลือน้อยเต็มที่ แต่ยังสามารถชักกระบี่ของตนออกมาเช่นกัน  “เจ้าเป็นใคร”

            “ข้าคือกงอี้เทาจากแคว้นเฉียนเหลียง”

            “กงอี้เทา...องค์ชายอมโรคผู้นั้นนะรึ”  ฮ่องเต้ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากเชื่อ “พวกเจ้าหลอกลวงข้า ให้กงเสวี่ยหลิงมาเป็นเชลยแทนเจ้าสินะ!”

            “หลอกลวงแล้วอย่างไร สกปรกแล้วอย่างไร” กงอี้เทาแสยะยิ้ม “พวกเจ้าเองก็ใช่ว่าจะสะอาดเสียทีไหน มือสองข้างล้วนเปื้อนเปรอะโลหิต พวกเจ้าไม่ได้ยินเสียงสาปแช่งหรืออย่างไร”

            “พวกเจ้า! มัวทำอะไรอยู่! จับพวกกบฏสิ!”

            ทหารกลุ่มหนึ่งกรูกันเข้ามา ทว่ากลับเป็นฝ่ายยืนข้างกงอี้เทา ทำให้ทั้งฮ่องเต้และไทเฮาเบิกตากว้าง