Chapter 42.ตามแผน

            “เจ้าชอบใครกันแน่”  กงเสวี่ยหลิงนึกถึงเรื่องที่จางซงหยวนเล่าให้นางฟัง  จางซงหยวน กงอี้เทา และเซียวเหรินเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์  อาจารย์หญิงของอูหลันโหยวเป็นสหายกับอาจารย์ของเซียวเหริน  แม้ไม่ได้สนิทสนมมากนัก แต่จางซงหยวนซึ่งทำหน้าที่สืบข่าวย่อมสังเกตเห็นรอยวูบไหวในแววตาของอูหลันโหยวยามพูดถึงเซียวเหริน

            “ยังไม่เลิกพูดเรื่องนี้อีก”  อูหลันโหยวส่ายหน้าไปมา

            “ก็ข้าอยากเห็นเจ้ามีความสุข” กงเสวี่ยหลิงกล่าวจากใจจริง เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจนี้ พวกเขาต่างให้สัญญาว่าจะดูแลอูหลันโหยวอย่างดี ชดเชยที่นางต้องลำบากมามาก

            อูหลันโหยวเห็นสีหน้ากังวลของกงเสวี่ยหลิงแล้ว นางก็เผลอหัวเราะออกมา

            “ข้านึกออกแล้วว่าข้าอยากทำอะไร”

            “เจ้านึกออกแล้ว!”

            “ข้าอยู่เลี้ยงลูกของเจ้ากับจางซงหยวนดีที่สุด!” 

            “เจ้า!”

            กงเสวี่ยหลิงเขินอายจนแก้มนวลแดงปรั่ง ยกมือขึ้นทุบแขนของสหายแก้เขิน อูหลันโหยวได้แต่หัวเราะกลบเกลือนความปวดร้าวในอก นางไม่อาจคิดหวังถึงชีวิตวันข้างหน้าได้เลย

            เพราะความผิดหวังมันเจ็บปวด นางยอมให้ตัวเองเจ็บปวดทั้งที่รู้ว่าไม่สมหวังไม่ได้เด็ดขาด!

            ภาพความทรงจำกลายถาโถมมาเป็นระลอกๆ ทุกครั้งที่หลันหลันหลับใหล เรื่องราวของอูหลันโหยว จะหลั่งไหลราวกับสายฝนที่สาดซัดเข้ามาทุกทิศทุกทาง นางกลายเป็นนกน้อยที่ตัวเปียกปอนสั่นเทาโหยหาที่พึ่งพิง   นางนับวันเวลาที่เหลืออยู่ สี่สิบวันผ่านมาแล้ว นางมีชีวิตอยู่เพื่อทำความปรารถนาของ ‘อูหลันโหยว’ให้สำเร็จ  เพื่อตอบแทนพระคุณที่อูหลันโหยวเลี้ยงดูนางผู้เป็นนกมาอย่างดี  หากไม่มีมือคู่นั้น นางจะเป็นอย่างไร

            นางไม่รู้ว่า ความรู้สึกที่นางมีต่อเซียวเหรินนั้น เป็นความรู้สึกของนางเองหรือว่าเป็นความรู้สึกของอูหลันโหยว หรือเป็นนี่สิ่งเดียวที่นางรู้สึกตรงกัน  เพราะไม่อาจตัดใจจากคนที่รัก จึงเหนี่ยวรั้งดวงจิตของนางที่เป็นเพียงนกน้อยไว้ ไม่ใช่แค่ทำเพื่อบ้านเมือง แต่เพราะต้องการช่วยให้คนที่รักได้หลุดพ้นจากคนชั่วช้า

            มือเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสที่เกิดขึ้นแตกต่างจากทุกครั้ง ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาไหลเวียนในกายนาง ตั้งแต่นางตื่นฟื้นขึ้นมาในร่างของอูหลันโหยว ร่างกายของนางค่อนข้างเย็น แม้ได้ กลืนกินลมหายใจของเขาก็ทำให้ร่างได้พอมีเรียวแรงเคลื่อนไหวได้  ผิดกับครั้งนี้ ร่ายกายนางอุ่นร้อนขึ้นมา และไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปเยียบเย็นลงอีก   ชีพจรนางก็เต้นแรงและคงที่ 

เกิดอะไรกับร่างกายนี้

            หญิงสาวกะพริบตา  ปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนยันกายขึ้นนั่งบนเตียงในห้องนอนที่ถูกจัดไว้ให้  ท้องฟ้ายังไม่สว่างมากนัก นางรีบผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้อดีของการนำคณะปาหี่เข้าวังหลวงคือนางมีเสื้อผ้ามากมายสำหรับผลัดเปลี่ยน  ความทรงจำของอูหลันโหยวนำทางให้นาง นางรู้ว่าต้องทำสิ่งใด เคลื่อนไหวอย่างไรจึงจะไม่ถูกจับได้ ไม่เพียงแค่นั้น นางยังมี ‘ภาพจำ’ จากการที่นางเคยเป็นนกหงส์หยกมาก่อน  ยามนางอยู่บนที่สูงย่อมมองเห็นทุกสิ่งได้ชัดเจน  แค่ได้เห็นว่าความเป็นอยู่ของเซียวเหรินไมได้เลวร้ายนัก นางก็เบาใจ  หลันหลันเผลอยิ้มออกมาขณะวาดปลายเท้าออกไปด้านนอก ฝีเท้าของนางเบาจนไม่มีผู้ใดล่วงรู้การเคลื่อนไหวของนาง           

            จูเต๋ออี้ถูกคุมขังในคุกที่หนาวเหน็บ ดวงตาข้างหนึ่งบวมปูดจนแทบปิด ตามร่างกายบาดเจ็บหลายแห่งแต่ไม่สาหัสนัก ทว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงได้แต่เอนหลังผิงกำแพงหิน คนพวกนั้นคงเห็นว่าเขาสิ้นสภาพแล้วจึงไม่ได้ล่ามโซ่ตรวนไว้  เขาได้แต่โทษตนเองที่คุ้มกันท่านเซียวไม่ได้  เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล้า

นึกย้อนถึงวัยเด็กที่แสนลำบาก มารดาของเขาเป็นเพียงหญิงรับใช้แม้บิดาเป็นขุนนางใหญ่แต่เพราะมารดามีชาติกำเนิดต่ำต้อยจึงถูกฮูหยินกลั่นแกล้งรังแก  มารดาให้กำเนิดบุตรชายแต่ก็ไม่ได้นำพาชีวิตที่สุขสบายมาให้ เขาเติบโตอย่างลำบากจนกระทั้งวันที่มารดาป่วยหนัก เขาวิงวอนต่อบิดาให้เชิญหมอมารักษาแต่กลับไร้ความช่วยเหลือใด  ในวัยที่เขาอายุเพียงสิบสาม  วิ่งฝ่าลมพายุไปทุบประตูโรงหมอเพื่อขอซื้อยามารักษามารดา ทั้งที่ตัวเขาเองเหลือปิ่นทองของมารดาเพียงชิ้นเดียว จะเป็นความบังเอิญหรือโชคชะตาลิขิตเขาได้พบเซียวเหรินที่โรงหมอแห่งนั้น

            ‘ข้าไม่ใช่หมอแต่จะไปดูอาการของมารดาเจ้าได้’

            เขาลอบพาเซียวเหรินมาพบมารดา เซียวเหรินตรวจอาการและลงมือเคี่ยวยาด้วยตนเอง แต่กระนั้นมารดาของเขาที่สะสมโรคร้ายมานาน รักษาอยู่เจ็ดวันก็จากไปอย่างสงบ แม้เขาจะเสียใจแต่อย่างน้อยมารดาจากไปอย่างไม่ทรมาน  เมื่อไม่มีมารดาแล้วเขาจึงออกจากบ้านหลังนั้นอย่างไร้เยื่อใย ติดตามเซียวเหรินฝึกฝนตนเองในฐานะองครักษ์

            จูเต๋ออี้ได้แต่หงุดหงิดโมโหตนเอง หากเขาแข็งแกร่งกว่านี้ สู้กับคนเกือบสามสิบสิบคนนั้นได้  ท่านเซียวคงไม่ถูกจับกุมตัวเช่นนี้  แม้ร่างกายจะบาดเจ็บแต่ประสาทการรับรู้ยังคงดีเยี่ยม เขาเบิกตาที่เกือบจะปิดให้กว้างมากขึ้น เพ่งมองเงาดำที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงประตู เขากดหัวคิ้วลงอย่างเคร่งเครียดพยายามปลุกสติให้ตื่นตัวรับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ต้องประหลาดใจจนต้องหยีตามองคนเบื้องหน้าอีกครั้ง

            ร่างบอบบางในอาภรณ์งดงามเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวส่งรอยยิ้มกว้างให้อย่างคุ้นเคยแล้วหันไปพูดกับทหารยามที่เฝ้าประตูคุก นางเพียงชี้นี้ไปที่กุญแจ ทหารยามท่าทางเหม่อลอยก็ไขกุญแจเปิดประตูคุกให้นางก้าวเข้าด้านในได้  จูเต๋ออี้แทบไม่เชื่อสายตาจนกระทั่งหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้แล้วทรุดตัวนั่งย่องๆ ยื่นหน้าจ้องมองเขาพร้อมรอยยิ้ม

            “พี่เต๋ออี้”

            “หลันหลัน!”

            “อื้ม!” นางพยักหน้าขึ้นลง “ข้าเอง”

            “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!”

            “ข้าก็เดินเข้ามาอย่างไรเล่า”  นางหัวเราะคิกคัก แต่สายตาพิจารณาบาดแผลตามร่างกายของอีกฝ่าย แล้วล้วงมือไปหยิบห่อผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอกเสื้อ  จูเต๋ออี้ประหลาดใจกับการมาของนางยิ่ง แม้กระทั่งท่าทีไร้ความหวาดกลัวของนาง นางเปิดห่อผ้าเช็ดหน้าออกมา หยิบผมไม้เชื่อมชิ้นหนึ่งจ่อที่ปากของเขา

            “พี่เต๋ออี้ อ้าปาก”

            “นี่เจ้า!”  นี่มันเวลาอะไรกัน นางมาป้อนขนมให้เขากินเช่นนี้!

            “นี่เป็นของวิเศษ พี่เต๋ออี้กินก่อน เราจะได้ออกไปจากที่นี่กัน”

            เพราะนางบอกว่าจะไปจากที่นี่ เขาจึงจำใจเชื่อฟังนาง อ้าปากเป็นนกน้อยให้นางป้อนผลไม้เชื่อม  เมื่อกัดเข้าไปจึงรู้ว่าไม่ใช่ผลไม้เชื่อม รสขมฝาดในปากทำให้เขาอยากคายออกแต่มือเล็กของหญิงสาวกลับยื่นมาปิดปากของเขาไว้

            “กลืน”

            หลันหลันโล่งอกที่เห็นจูเต๋ออี้กลืนยาของตนลงคอแล้ว ครู่ต่อมา

จึงเห็นสีหน้าของเขาดีขึ้น  นางรู้ว่าจูเต๋ออี้จะถามอะไรต่อ แต่นางรีบเข้าไป

ประคองแล้วพาเดินออกมานอกคุก โดยที่ทหารยามยังคงมีท่าทีเหม่อลอย

และปิดประตูคุกให้ทั้งสองคนอีกด้วย

            “ข้าออกไปส่งพี่เต๋ออี้ไม่ได้ แต่จะมีคนพาท่านออกไป”  นางพูดขึ้นแล้วส่งต่อให้ทหารผู้หนึ่งที่มีท่าทีเหม่อลอยเหมือนคนที่เปิดประตูให้นางประคองร่างจูเต๋ออี้  นางรู้ว่าจูเต๋ออี้จะถามอะไรจึงรีบชิงพูดขึ้นมาก่อน

            “ออกจากที่นี้ไป จะมีคนรอรับท่านอยู่ด้านนอก ระหว่างนี้อย่าได้พูดคุยหรือส่งเสียงใดทั้งสิ้นเรื่องท่านเซียวไม่ต้องกังวลยามนี้ท่านเซียวปลอดภัยดี ขอให้พี่เต๋ออี้วางใจได้” แม้ใบหน้าจะแย้มยิ้มแต่น้ำเสียงกลับมีความเคร่งเครียดไม่น้อย

“ที่ผ่านมาพี่เต๋ออี้ดูแลข้าอย่างดียิ่ง ข้าหลันหลันขอจำใส่ใจไว้”

            “เจ้า”