Chapter 40.เริ่มดำเนินการตามแผน

            “เยี่ยม! ขนาดเรายืนอยู่ใกล้เจ้ายังไม่อาจจับผิดได้”

            “ขอบพระทัยเพคะ”  นางก้มหน้าแต่ลอบมองดวงตาของขององค์ฮ่องเต้ ภายใต้หน้ากากงดงามเผยรอยยิ้มพึงพอใจ “หม่อนฉันหวังใจว่าจะสร้างความเกษมสำราญแด่ฝ่าบาทเพคะ”

            “เราชอบมาก เด็กๆ ตบรางวัล”

            ขันทีขานรับคำสั่งของฮ่องเต้ ขุนนางทั้งหลายต่างแย้มยิ้มแต่บางคนเก็บซ่อนความไม่พอใจที่เห็นฮ่องเต้เอาแต่หาความสำราญไม่สนใจงานบ้านงานเมือง ฎีกาที่ถวายขึ้นไปถูกไทเฮาริบเอาไว้หมด

            “ขอบพระทัยเพคะแต่หม่อมฉันมีรางวัลที่ต้องการในใจแล้ว”  หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีอ่อนน้อม

            “ลองว่ามาสิ”

            “อีกสองวันจะถึงงานสมโภช หม่อมฉันหวังใจจะได้ทำการแสดงต่อหน้าไทเฮาสักครั้งในชีวิตเพคะ”

            “เรื่องแค่นี้เองรึ” ฮ่องเต้ทรงแหงนหน้าหัวเราะ “ได้! เราอยากให้

ไทเฮาชมการแสดงของเจ้าอยู่พอดี เช่นนั้นเจ้าอยู่ที่นี่จนถึงวันงานสมโภชก็แล้วกัน”

            “ขอบพระทัยเพคะ”

            เพื่อมิให้ฮ่องเต้โอบกายนางได้ หญิงสาวรีบคุกเข่าแสดงความขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง เสียงหัวเราะดังเหนือศีรษะ นางก้มหน้านิ่งรอจนฮ่องเต้เปลี่ยนใจไปคว้านางกำนัลผู้หนึ่งแทน ร่างสูงในชุดมังกรเดินจากนางไปไกลแล้ว หญิงสาวจึงลุกขึ้นลอบถอนหายใจ เดินกลับไปรวมกลุ่มกับนักแสดงคนอื่นๆ ที่กำลังจะเดินกลับที่พักที่ขันทีได้ตระเตรียมไว้ให้ เมื่อไม่มีผู้อื่นแล้ว หลันหลันจึงปลดหน้ากากของตนออกแล้วส่งยิ้มให้ทุกคน

            “พักผ่อนกันก่อน อย่าได้กังวลตื่นเต้นไป”  นางกวาดตามองทุกคน “อดทนแค่สามวันเท่านั้น”

            ผู้อื่นเข้าใจไปว่าคนกลุ่มนี้  เป็นเพียงคนในคณะปาหี่มีความสามารถแค่เล่นกายกรรม ร้องเพลงร่ายรำ แท้ที่จริงเป็นคนของจางซงหยวนฝึกฝนมาอย่างดีเพื่อทำงานนี้  ส่วนเกาอี้เทาในเวลานี้คงประจำตำแหน่งอยู่นอกวังหลวง รอเพียงการสงสัญญาณจากภายใน

            รวดเร็ว รอบคอบ ห้ามยื้อเยื้อ

            นั้นคือคำสั่งที่เกาอี้เทาย้ำหนักหนา หากผิดไปจากนี้ แผนการที่วางไว้กว่าสิบปีจะสูญเปล่า

            “ข้าจะออกไปดูลาดเลาสักหน่อย”

            “ให้ข้าไปเป็นเพื่อนแม่นางหลันเถิด” คนหนึ่งรีบพูดขึ้นมา แต่หญิง

สาวกลับหัวเราะออกมา

            “ไม่ต้องห่วง ข้าเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ทุกเส้นทางในวังหลวงข้าเชี่ยวชาญที่สุดแล้ว”

            ร่างงามหมุนตัวผลุบหายไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหลบเร้นกายออกไปอย่างรวดเร็ว นางผิวปากเรียกนกน้อยตัวเดิมที่เคยมาพบนางแล้วครั้งหนึ่ง มันบินร่อนมาหานาง หลันหลันหยิบถุงผ้าใบน้อยเปิดออกแล้วล้วงมือหยิบขนมวางใส่ฝ่ามือ  เจ้านกน้อยบินร่อนมาจิกกินแล้วโผบินเหนือศีรษะ  นำทางให้นางเดินตามมุ่งไปสู่สถานที่แห่งหนึ่ง  แม้นางไร้วรยุทธ์แต่การเคลื่อนไหวเร้นกายหลบซ่อนตนเองจากสายตาของทหารเวรยามไม่ใช่เรื่องยาก คนในสกุลอูถูกฝึกฝนอย่างเคร่งครัด ยึดมั่นคำสัตย์สาบานที่จะไม่ผู้ใดฝึกเพลงยุทธ์ 

            ดวงตาคมจ้องมองของว่างบนโต๊ะ เห็นขนมของหวานเช่นนี้ทีไหร่ เขาคิดถึงเจ้านกน้อยช่างกินเสียเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด เขาคร้านจะหาคำตอบให้ตนเองแล้ว  เซียวเหรินรินน้ำชาให้ตนเอง ความเป็นอยู่ในที่คุมขังนี้นับว่าไม่เลวนัก เดิมทีคิดว่าจะอยู่ในคุกมืดเสียอีก แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่อาจวางใจ อย่างไรเสีย คนอย่างไทเฮาคงไม่ปล่อยให้เขาได้มีชีวิตที่สบายนานนัก

            เซียวเหรินจิบน้ำชาไปอึกหนึ่ง เขารับรู้การเคลื่อนไหวที่หน้าต่าง ปลายนิ้วสะบัดถ้วยชาออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่ามันเร็วเกินไป เขาเห็นนิ้วมือที่ยื่นมาเกาะขอบหน้าต่าง แต่ถ้วยชาร่อนไปถูกขอบหน้าต่างเข้าให้แล้ว

            “โอ๊ย!”

            “หลันหลัน!”

            เซียวเหรินลุกพรวดจากเก้าอี้เดินไปที่หน้าต่าง คว้ามือเรียวเล็กที่เกาะขอบหน้าต่างอยู่  โน้มตัวไปดึงร่างอรชรเข้ามาด้านใน   คนตัวเล็กเซถลาเข้าไปซุกในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว เร็วเกินกว่านางจะคิดอะไรได้   ไออุ่นและกรุ่นกายของเขาทำให้นางลืมสิ้นทุกสิ้น  เซียวเหรินเกรงว่าบรรดาทหารที่เฝ้าเขาอยู่จะรู้ว่ามีผู้แอบเข้ามาพบเขาจึงรีบโอบตัวนางเข้ามาด้านใน ปรายตามองความเคลื่อนไหวนอกหน้าต่าง  เมื่อมั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติจึงดันร่างของหญิงสาวออก  ทว่าแววตาของนางกลับจ้องเขาอย่างเหม่อลอย ทำให้เซียวเหรินเขย่าไหล่ของนางเบาๆ

            “หลันหลัน”

            “ท่านเซียว”  หลันหลันเรียกชื่อเขา เมื่อนึกได้จึงยกมือเกาปลายจมูกตัวเองแก้เก้อ  เซียวเหรินเห็นกิริยาของนางแล้วก็อ่อนใจ ยื่นมือไปจับมือของนางมาดู จึงเห็นเป็นรอยแดงเพราะถูกถ้วยชา เขากวาดสายตามองหญิงสาวที่สวมชุดนางกำนัลพลันนึกได้ว่า นางเป็นคนสนิทของกงกงเสวี่ยหลิงจึงคุ้นเคยกับชุดนางกำนัลเช่นนี้

            “เจ็บมากหรือไม่” เขาถามจูงมือนางมานั่งด้านใน  “เหตุใดโผล่มาที่หน้าต่างเช่นนี้”

            “ก็ข้าเข้าทางประตูไม่ได้นี่” นางยิ้มน้อยๆ แต่ดูเหมือนคำตอบของ

นางทำให้หัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดยิ่งขึ้น นางจึงพูดต่อ “ข้ามาดูท่านเซียว

ท่านปลอดภัยดีนะเจ้าคะ”

            “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่”

            “ก็ข้าเป็นนก ก็ย่อมมีหูตากว้างไกล” นางยืดอกพูดด้วยท่าทีอวดภูมิเสียเต็มประดา ซ้ำยังกวาดมือข้างหนึ่งประกอบการพูดของตน แต่เซียวเหรินจับมือนางไว้ก่อน ทำให้มือสองข้างของนางอยู่ในมือของเขา

            “ก็ได้” นางยอมพูดความจริงแต่เสียงแผ่วลง “นกน้อยบอกข้า”

            “นกน้อย?”

            “นกน้อยตัวนั้นมาหาท่านเซียวอย่างไรเล่า”  นางรีบพูดแล้วชี้ไปที่หน้าต่าง “ข้าบอกแล้วว่าข้าเป็นนกหงส์หยก ย่อมสามารถสนทนาภาษานกได้!”

            เขาหรี่ตามองนาง ปล่อยมือจากมือของนางแล้วหยิบตลับยาออกมาทารอยแดงที่หลังมือของหญิงสาว

            “มิใช่เจ้าใช้ผสมเกสรดอกไม้บนเสื้อของข้ารึ”  เขาพูดพลางทายาให้นาง นกบางชนิดสามารถตามกลิ่นเกสรได้ไกลหลายสิบลี้

            “ท่านเซียวนี่ฉลาดจริงๆ”  นางยิ้มทะเล้นแล้วมองขนมบนโต๊ะ   เซียวเหรินทายาให้นางแล้วจึงหยิบผ้ามาเช็ดมือของตน เห็นแววตาวาววับที่จ้องมองขนมบนโต๊ะก็พยักหน้าให้หน้า

            “อยากกินก็กินเสีย”

            “แต่มือข้าเจ็บ”

            เซียวเหรินขึงตาใส่ แต่นางทำหน้าละห้อยดูน่าสงสาร เขาจนใจ

กับท่าทางของนางจึงเอื้อมมือไปหยิบขนมแล้วแบ่งเป็นคำเล็กๆ ป้อนใส่ปากของนาง ริมฝีปากสีแดงสดเผยอขึ้นอ้างับขนมที่ส่งให้กิน ปลายลิ้นของนางแตะถูกนิ้วมือของเขา แม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็ทำให้บุรุษน้ำแข็งสั่นไหวได้

            “สู้รสมือของแม่นางอู๋หมิ่นลี่ไม่ได้เลยสักนิด”  นางพูดหลังจากกลืนขนมชิ้นนั้นลงท้อง ปากว่าไม่อร่อยแต่ยังเผยอปากให้เขาป้อนขนมชิ้นต่อไป “นางดีกับท่านมาก”

            “คนในสกุลอู๋และหมู่ตึกนกยูงทองดีกับข้ามาก”  เขาไม่ได้เจาะจงหมายถึงผู้ใดเป็นพิเศษ

            “อืม” นางพยักหน้าขึ้นลง “คนในหมู่ตึกนกยูงทองล้วนเป็นคนดี”

            “เจ้าก็เลยช่วยเหลือคุณชายอู๋ให้เขาขยับแขนขวาได้อีกครั้งสินะ”

            นางกะพริบตาปริบๆ จ้องมองเขาด้วยแววตาวาววับ “ท่านเซียวดูออกหรือเจ้าคะ”

            “ข้ารักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้ แต่อาการใจนั้นไม่อาจทำได้”

            นางอ้าปากให้เขาป้อนขนมคำต่อไป เมื่อเขาไม่ป้อน นางก็ไม่ยอมพูด ทั้งสองทำศึกทางสายตาอยู่ครู่หนึ่ง เซียวเหรินก็ยอมแพ้ป้อนขนมให้นางอีกคำ

            “ข้าแค่ให้กำลังใจ” หลันหลันเคี้ยวขนมจนแก้มเป็นก้อนกลมๆ น่าเอ็นดู “อู๋ซิงว่านต้องการสิ่งนั้น”

            หลันหลันรู้ดี อู๋ซิงว่านมีคนรักและห่วงใยอยู่รอบข้าง แต่สิ่งนั้น

กลับกดดันตัวของเขาเอง หวาดกลัวความผิดหวัง สิ่งเหล่านั้นล้วนทำให้เขาขยับแขนขวาไม่ได้ จนเมื่อเซียวเหรินลงมือรักษาเขาอีกครั้ง อู๋ซิงว่านจึงมีความมั่นใจเพิ่มขึ้น ส่วนนางนั้นแค่กระตุ้นอู๋ซิงว่านเล็กน้อยเขาก็กลับมากำลังในการขยับแขนขวาอีกครั้ง