Chapter 39.มาถึงแล้ว

            “เจ้าก็เหลือเกิน” ไทเฮาส่ายหน้าไปมา “ให้ดูข้าเป็นตัวอย่างแต่กลับทำตัวอ่อนแอ ปล่อยให้ฮ่องเต้หลงระเริงกับสตรีชั้นต่ำเหล่านั้นได้อย่างไร”

            ฮองเฮาอยากโต้เถียงแต่ไม่กล้า นางก็เป็นเพียงสตรีที่ถูกคัดเลือกมาเพื่อนั่งตำแหน่งนี้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่นางให้กำเนิดโอรสได้สำเร็จ หาไม่แล้ว นางอาจไม่มีที่ยืนในวังหลังแห่งนี้

            “หญิงบรรณาการผู้นั้นก็หายตัวไป แค่ให้ส่งนางออกไปเจ้ายังทำพลาด”

            ฮองเฮาก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงรสเค็มคาวในปาก ถึงนางจะเป็นฮองเฮาแต่ใช่ว่าจะไม่ริษยาผู้อื่น  เห็นสามีตนเองระรื่นกับสตรีอื่นจะให้ทำหน้าชื่นอยู่ได้อย่างไร

            “เอาล่ะ เจ้าก็ดูให้ดี อะไรที่ข้าสอนก็จำใส่ใจไว้ ไม่อย่างนั้นฐานะของเจ้าในตอนนี้อาจเป็นของผู้อื่น”

            “เพคะ”

            ไทเฮาส่งเด็กน้อยให้ฮองเฮาดูแลต่อแล้วไล่ผู้อื่นออกไป นางต้องการพักผ่อน ทว่าในสมองกลับคิดถึงเรื่องของเซียวเหริน คนผู้นี้ต้องรีบหาทางกำจัดทิ้ง นางปรานีไว้ชีวิตมาเนิ่นนานเกินไป จะให้ผู้ใดมาสั่นคลอนบัลลังก์ของนางไม่ได้!

ทุกสิ่งเป็นของนาง สิ่งที่นางสูญเสียไปต้องไม่เสียเปล่า

......

            เรือนพักของเซียวเหรินหลบเร้นอยู่ด้านหลังของตำหนักไทเฮา แม้ไม่เห็นทหารยามคอยคุมแต่เขารับรู้ได้ว่ามีเหล่าทหารเงาคอยจับตามองเขาอยู่  เมื่อขันทีน้อยเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนและอาหารหนึ่งสำรับ เขาจึงแสร้งชวนคุย

            “เรือนหลังนี้อยู่ไกลนัก แต่ยังได้ยินเสียงเพลงรื่นเริง เป็นเช่นนี้ทุกวันรึ”

            ขันทีที่อายุเพียงสิบหกเงยหน้ามองเซียวเหรินเล็กน้อย ขบคิดเล็กน้อยว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรเกินเลยจากที่กงกงสั่งไว้จึงตอบไป

            “ฮ่องเต้ทรงชื่นชอบงานรื่นเริง เชิญคณะปาหี่จากนอกวังมาแสดงได้สองวันแล้ว มีนางรำงดงามมากมาจากหอชมบุหลัน ตอนนี้ทั่วทั้งวังจึงมีแต่เสียงบรรเลงดนตรี”

            “อ่อ” เขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

แต่ไหนแต่ไรนิสัยของหงฉานก็เป็นเช่นนี้ ตั้งแต่ยังเป็นเพียงรัชทายาท เหล่าเครื่องบรรณาการที่ส่งมาจากแต่ละแคว้น มักถูกหงฉานเล่นสนุกเจียนตายหลายครั้งหลายครา ทำให้ผู้อื่นกล้าทำตาม  เช่นเดียวกับที่กงเสวี่ยหลิงประสบมา นางกลายเป็นเพียงของเล่นที่ถูกบีบให้ต้องกระโดดผาน้ำตก ไม่มีใครสนใจว่าเครื่องบรรณาการชิ้นนั้นจะเป็นหรือตาย  หากจวนตัวเข้าจริงก็คงอ้างได้ว่านางตายด้วยโรคปัจจุบัน

ขันทีออกไปแล้วเขาจึงเดินไปที่หน้าต่าง เอนกายพิงกรอบหน้าต่าง หลับตาฟังเสียงเพลงที่ดังแว่วมาไกลๆ นั้น

            นางมาถึงแล้วหรือ?

            เขาอดคิดถึงหญิงสาวไม่ได้ เพราะนิสัยประหลาดของนางกระมังที่ทำให้เขาคิดถึงนางอยู่เสมอ คิดว่าแต่ละวันนางจะโผล่มาขโมยจุมพิตเขาด้วยวิธีใด  มีสตรีที่พึ่งพอใจอยากใกล้ชิดเขาไม่น้อย แต่มีนางนกน้อยนี่แหละที่จู่โจมเขาไม่ทันตั้งตัว  คิดถึงปากน้อยๆ ที่เผยอขึ้นให้เขาป้อนขนมให้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาคิดถึงนาง

            เซียวเหรินได้แต่ถอดถอนใจ บอกตัวเองว่าอย่าเคลื่อนไหวทำสิ่งใดเด็ดขาด คนสกุลเซียวที่เหลืออยู่นั้นคือสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ 

            “ท่านตา ท่านยาย พวกท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง หลานอกตัญญูนักไม่อาจดูแลพวกท่านได้เลย” 

            เซียวเหรินได้รำพึงกับตนเอง ขณะหมุนตัวกลับเข้ามา นกน้อยตัวหนึ่งบินโฉบเข้ามาใกล้ มันบินวนเวียนรอบกายของเขาอยู่สองสามรอบแล้วบินออกนอกหน้าต่างไป  ดวงตาของเซียวเหรินพลันวูบไหว แล้วโคลงศีรษะไปมา เขาคงอยู่กับหลันหลัน-เจ้านกหงส์หยกตัวนั้นมากเกินไป จนคิดว่านางสามารถสื่อสารนกตัวอื่นได้จริงๆ 

            เขาได้แต่หวังว่านางจะปลอดภัยดี            

            ปลายนิ้วเรียวงามยื่นออกไป นกน้อยตัวหนึ่งถลาร่อนลมมาเกาะที่ปลายนิ้วงาม  นางลูบหัวนกน้อยอย่างเอ็นดู แล้วนกน้อยก็ผละจากไป

            “หลันโหยว”  จางซงหยวนส่งเสียงกระซิบเรียกหญิงสาวที่สวมชุดนางรำเย้ายวน ใบหน้ายังมีหน้ากากงดงามปกปิดอีกชั้น

            หลันหลันเพียงปรายตามองคนเรียก “ท่านเซียวถูกจับกุมตัวมาที่นี่แล้ว”

            “เจ้ารู้ได้อย่างไร”  เขากำลังจะมาบอกนาง แต่นางกลับรู้ก่อนเขา

            หลันหลันหัวเราะเบาๆ ชี้นิ้วไปยังนกน้อยที่บินออกห่างไปแล้ว จางซงหยวนเบิกตากว้าง เขารู้ว่านางคือคนสกุลอู มีวิชาแปลกประหลาดมากมายนัก แต่ไม่คิดว่านางจะคุยกับนกได้จริงๆ  นางไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิดของจางซงหยวนซึ่งเวลานี้ปลอมตัวเป็นคนในคณะปาหี่เข้ามาแสดงต่อหน้าองค์ฮ่องเต้

            “เซียวเหรินปลอดภัยดี แต่จูเต๋ออี้นั้นข้าไม่รู้”  แม้จูเต๋ออี้เป็นเพียงองครักษ์แต่ก็ดีกับนางมาก และเชื่อว่าเซียวเหรินไม่ทอดทิ้งคนสนิทของตนเป็นแน่

            “เรื่องนั้นเจ้าอย่าได้กังวล ข้าจะให้คนของเราค้นหาเอง”  ด้วยแผนผังของวังหลวงที่หลันโหยววาดไว้ให้ ทำให้รู้เส้นทางตำหนักต่างๆ  ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่หลันโหยนมาอยู่ที่ในฐานะของกงเสวี่ยหลิง นางยอมให้ผู้อื่นดูแคลนซ้ำยังโดนกลั่นแกล้งสารพัด เพื่อรวบรวมข้อมูลข่าวสารและสำรวจเส้นทางต่างๆ ในวังหลวง  ส่วนตัวเขาเองอาศัยฐานะพ่อค้าลอบวาดแผนผังเมืองและการกระจายกำลังของทหารที่ดูแลเมืองหลวง

            สี่ปีที่แสนยาวนานมันกำลังจะสิ้นสุดแล้ว

            ไม่สิ ไม่ใช่สี่ปี แต่มากมายกว่านั้นเกินกว่าจะนับได้ หลายสิบปีที่สองแคว้นทำศึกกันมา กับวันเวลาที่ต้องเป็นเพียงแคว้นเชลยถูกกดขี่ ผู้คนอดยากล้มตายราวใบไม้ร่วง  นางหวังให้ทุกอย่างลุล่วงไปตามแผนการที่วางไว้ เพื่อให้ แคว้นเฉียนเหลียงหลุดพ้นจากแคว้นโฮ่วฉิน เพื่อให้ราษฎรได้กินอิ่มนอนหลับ นางไม่ยอมให้สิ่งใดมาขวางอีกแล้ว

            คนในคณะปาหี่ส่งสัญญาณให้หลันหลัน หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วยื่นมือไปแตะไหล่จางซงหยวนเบาๆ แต่กระนั้นชายหนุ่มกลับรู้สึกได้ถึงความหนักแน่น มั่นคง  นางเป็นเช่นนี้เสมอ แต่ไหนแต่ไรนางเยือกเย็นกับสิ่งรอบข้าง  น้อยครั้งที่เขาจะเห็นนางยิ้มแย้มหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติ  ร่างเพรียวบางกรีดกรายออกไปด้านนอก การร่ายรำผสานเสียงดนตรีที่เร่าร้อนของชนเผ่าสะกดทุกคู่สายตาให้จับจ้องที่เจ้าของเรือนร่างนั้น ไม่มีท่าทีหวาดหวั่นต่อสายตาผู้ใด นางยังคงร่ายรำดุจนกน้อยอย่างไม่หวาดกลัว ขอเพียงคำเดียวที่ฮ่องเต้พึ่งพอใจให้คณะการแสดงชุดนี้ได้เข้าถวายงานในวันสมโภช

            จางซงหยวนลอบมองอย่างนิ่งงัน นึกถึงกงอี้เทาที่รวบรวมกำลังทหารอยู่ด้านนอก ด้วยมุ่งหวังให้เกิดการนองเลือดน้อยที่สุดจึงใช้วิธีเจรจาต่อรองให้เข้าร่วมกับการก่อกบฏในครั้งนี้ ถูกแล้ว หากไม่ก่อกฏบคงไม่มีวันได้ปลดแอกตนเองออกจากเงื้อมมือฮ่องเต้ทรราช  แม่ทัพหนุ่มมองหญิงสาวอีกครั้ง นางจับเชือกเส้นหนึ่งที่ห้อยลงมาจากด้านบนแล้ววิ่งเป็นวงกลมจนร่างร่อนเหนือพื้นคล้ายโบยบิน

เขาคิดถึงคำบอกเล่าถึงเรื่องราวของคนสกุลอู ด้วยสัตย์สาบานจงรักภักดีต่อแผ่นดินแคว้นเฉียนเหลียง  ลูกหลานสกุลอูไม่มีผู้ใดได้รับอนุญาตให้ฝึกเพลงยุทธ์ หากแต่ศาสตร์ที่สกุลอูถนัดนั้นผู้อื่นมองเป็นเพียงกลของคณะปาหี่หรือมนตร์ดำอันน่ารังเกียจ  มีแต่คนสกุลอูเท่านั้นที่รู้ว่าภายใต้ถ้อยคำดูแคลนนั้นคือศาสตร์ที่ใช้ในการปกป้องแผ่นดิน เขาเชื่อสนิทใจว่าการที่นางบอกตนเองเป็น ‘นกหงส์หยก’ นั้นเป็นส่วนหนึ่งของแผนการทั้งหมด  นางเป็นสตรีผู้หนึ่งที่มีปณิธานแรงกล้า เขาเป็นบุรุษอกสามศอกจะพ่ายแพ้ให้แก่ความตั้งใจของนางได้อย่างไร

            แม้ร่างกายเคลื่อนไหวร่ายรำอยู่ แต่สายตาของหลันหลันจับจ้องที่บุรุษบนบัลลังก์มังกร มือของพระองค์ยกจอกสุรามิได้หยุด สายตาของเขาถูกนางตอกตรึงไว้ จนกระทั่งร่างในอาภรณ์ปักลายมังกรลุกขึ้นยืนเดินซวนเซมาหานางที่ยังร่ายรำอยู่กลางเวที  มือข้างหนึ่งคว้าเอวนางไว้และมืออีกข้างยื่นมากระชากหน้ากากของนางออก ทว่าเพียงการสะบัดหน้าครั้งเดียว หน้ากากอันใหม่ก็ปรากฎแทนอันเดิมที่หลุดติดมือองค์ฮ่องเต้แล้ว

            “บังอาจ!”  เสียงขุนนางที่ชมการแสดงตะโกนขึ้น แน่นอนว่าหากสิ่งใดเป็นประสงของฮ่องเต้ย่อมต้องได้มา แต่นางไม่ยอมให้เห็นใบหน้าจึงเล่นกลเปลี่ยนหน้ากากให้ผู้อื่นชม  ฮ่องเต้ถึงกับเบิกดวงตากว้าง ยอมปล่อยหน้าแล้วเอ่ยชื่นชม