Chapter 38.ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาคิดถึงนาง

            “เจ้านี่มันเหมือนแม่ไม่มีผิด”  ไทเฮาทรงหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยอมหยุดมือ แผลเพียงเล็กน้อยไม่อาจทำให้ความหล่อเหลานี้ลดลงแม้แต่น้อย หรือแม้แต่หักแขนหักขา คนผู้นี้ก็ยังดูเป็นคนเหนือคน   สายตาของนางมองคนไม่ผิดจริงๆ แต่นางไม่อาจกำจัดคนผู้นี้ไปได้  อำนาจการต่อรองของนางขึ้นอยู่กับชีวิตของชายผู้นี้

            แววตาของเซียวเหรินกระตุกวูบหนึ่งแต่ถูกกลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว เขาสงบใจจึงเอ่ยขึ้น

“อาการประชวรของไทเฮาดีขึ้นแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

            “ข้าปวดหัวทุกวัน”  ไทเฮาตอบพลางคลี่ยิ้มออกมาราวกับมองไม่เห็นแววตาวูบไหวเมื่อครู่ “ได้ยินว่าอยู่ข้างนอกผู้คนกล่าวขานว่าเจ้าคือหมอเทวดาไร้ใจ”

            “เป็นเพียงคำพูดที่ผู้อื่นกล่าวกันไปเองทั้งสิ้น”  มุมปากยกเป็นรอยยิ้มบางเบา “ทรงให้คนคุมตัวกระหม่อมมาเพื่อเรื่องนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

            “หมอหลวงที่เรียกมา ช่วยข้าไม่ได้เลย” นางคลี่ยิ้ม แต่ดวงตาจ้อง

มองอย่างหยั่งเชิง “เจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่”

            “อาการประชวรขององค์ไทเฮาเป็นต่อเนื่องเรื้อรังมานาน และเกรงว่ากระหม่อมไร้ความสามารถไม่อาจรักษาอาการของพระองค์ได้พ่ะย่ะค่ะ”

            “เจ้ากล้าขัดใจข้ารึ”

            “กระหม่อมมิบังอาจ”  แววตาของเขายังคงสงบนิ่ง

            “นั้นสินะ” ไทเฮาทรงหัวเราะออกมา “เจ้ายังจะกล้าทำอะไรได้อีก คนในสกุลเซียวกว่าสามร้อยชีวิตยังอยู่ในมือของข้านี่นะ”

            เพียงพูดถึงคนสกุลเซียว ต่อให้หัวใจของเซียวเหรินเป็นก้อนหินอย่างไรก็ย่อมรู้สึก

            “สามร้อยแปดสิบสองคน” 

            “อ่อ...เจ้ายังจำได้แม่นยำ”  เรียวปากงามยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “เพื่อให้เจ้ายังมีชีวิตอยู่ คนสกุลเซียวสามร้อยแปดสิบสองคนถูกเทรเทศไปอยู่ชายแดน กุ้ยเฟยถึงกับยอมสละชีวิตตนเองเพื่อปกป้องเลือดก้อนเดียวของนาง”

            ผ่านมาแปดปี เขาคิดว่าหัวใจตัวเองเป็นก้อนหิน ทว่าเมื่อเรื่องราวเหล่านี้ถูกพูดซ้ำอีกครั้ง ความเจ็บปวดก็กรีดแผลเก่าในหัวใจจนปวดร้าวไปทั่วร่าง แต่กระนั้นเขาก็ยังคงใช้ความสงบนิ่งแทนการโต้ตอบใด มารดาของเขาคือกุ้ยเฟย  ตัวเขาคือองค์ชายเหรินที่เกิดในปีเดียวกับองค์ชายหงฉานซึ่งเกิดจากครรภ์ฮองเฮา ในวัยเยาว์เขากับองค์ชายหงฉานถูกเปรียบเทียบกันเสมอ แม้สุดท้ายองค์ชายหงฉานได้ครองตำแหน่งรัชทายาท เขาผู้ซึ่งไร้ความทะเยอทะยาน กลับถูกบีบบังคับให้จนตรอกขับออกจากวังหลวงในฐานะคนตาย

เมื่อแปดปีก่อน ข่าวการป่วยตายของเขาแพร่สะพัดไปทั่วเมือง และหลังจากนั้นไม่นาน มารดาของเขาก็สิ้นใจ  สามปีต่อมาฮ่องเต้สละราชบัลลังก์ด้วยอาการประชวรไม่ทราบสาเหตุ รัชทายาทหงฉานขึ้นครองบัลลังก์มังกร ในเวลาห้าปีที่หงฉานเป็นฮ่องเต้นั้น ผู้คนต่างรู้ว่าผู้ที่ควบคุมทุกอย่างคือไทเฮา พระนางยังคงนั่งหลังม่านเข้าประชุมกับเหล่าขุนนาง ไม่ว่าผู้ใดจะทำสิ่งใดต้องได้รับอนุญาตจากนาง

            เหตุใดนางยังคงกุมอำนาจไว้ในมือ ทั้งที่นางควรปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามครรลอง 

            หากเซียวเหรินมิได้ใช้ชีวิตท่องไปใต้หล้า ได้เห็นสัจธรรมอันแท้จริง บางที เขาเองอาจลุ่มหลงในอำนาจอันหอมหวานนี้ก็เป็นได้

            “เจ้าอยู่นอกวัง คงได้ยินได้เรื่องไม่ดีในวังหลวงมากกระมัง”  ไทเฮาลอบมองสีหน้าของเซียวเหรินแล้วเอ่ยต่อ “เจ้าก็เห็น ข้างกายฮ่องเต้มีแต่ขุนนางไร้สมอง ล้วนแต่เป็นพวกมันทำให้ราษฎรเดือดร้อน”

            ดวงตากระตุกเล็กน้อยแต่ไม่เอ่ยพูดสิ่งใด

            “อีกไม่กี่วันจะถึงวันงานสมโภชฉลองวันเกิดของข้า เจ้าก็อยู่ร่วมงานด้วยเถิดนะ”

            เซียวเหรินอยากจะหัวเราะแต่ต้องอดกลั้น ข้างกายฮ่องเต้มีขุนนางไร้น้ำยาใช้งานจริง แต่คนของไทเฮากลับมีประสิทธิภาพยิ่งกว่า คงเริ่มระแคะระคายว่าด้านนอกมีการเคลื่อนไหวแล้ว

            “นับเป็นวาสนาของกระหม่อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”    

เหตุใดไทเฮายังทรงคิดว่าเขาและสกุลเซียวจะมีเรียวแรงพอต่อกรของไทเฮาได้  ครอบครัวฝั่งมารดาทั้งหมดสามร้อยแปดสิบสองชีวิตถูกเทรเทศด้วยข้อหากบฎไปชายแดนตั้งแต่ปีที่เขาออกจากวังหลวง การเดินทางอันยากลำบาก ทรัพย์สินถูกยึดไปสิ้น ความยิ่งใหญ่ของสกุลเซียวกลายเป็นเรื่องเล่าขานในอดีต  ใครเลยจะรู้ว่าบุตรสาวขุนนางที่ได้รับความเมตตาเลื่อนเป็นกุ้ยเฟยจนให้กำเนิดพระโอรสจะนำความตกต่ำมาสู่ตระกูล

            เขาจะทำอะไรได้ หากกล้าเคลื่อนไหวทำสิ่งใด คนในสกุลเซียวที่เหลืออยู่ก็ต้องจบชีวิตไป เขาเสียมารดาไปผู้หนึ่งแล้ว อย่าให้ผู้อื่นต้องสูญเสียเช่นเขาเลย

            ไทเฮายากจะยอมรับว่าชื่นชอบความเฉลียวฉลาดของเซียวเหริน  แต่การไว้ชีวิตเซียวเหรินคือความเมตตาอย่างที่หาได้ยากยิ่งแล้ว  หากเมื่อแปดปีก่อนนางไม่รีบกำจัด ‘องค์ชายเหริน’ ออกจากวังไป  คนผู้นี้ยืนเคียงข้างหงฉานของนางแล้ว เชื่อว่าทุกคนต่างต้องสนับสนุนองค์ชายเหรินให้เป็นผู้ครองบัลลังก์แผ่นดินมังกรต่อไป 

            นางยอมไม่ได้! เพื่ออำนาจสูงสุดที่นางกำไว้ในมือ นางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาสั่นคลอนอำนาจของนางเด็ดขาด

            ไทเฮาทรงยกมือโบกไปมาคล้ายไม่ใส่ “เอาเถิด เจ้ารั้งอยู่ในที่ที่ข้าจัดไว้ให้ก่อน หากผ่านวันงานสมโภชแล้วไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเจ้าค่อยกลับไปใช้ชีวิตตามเดิม”

            หรือไม่ก็ออกไปแบบไร้ลมหายใจอย่างแท้จริง!

            “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”  เซียวเหรินถวายบังคมแล้วลุกขึ้นยืน เขาปรายตามองคนสนิทที่ถูกมัดอยู่

            “ที่นี่ไม่ขาดแคลนบ่าวไพร่” ไทเฮาทรงเอ่ยราวกับรู้ความในใจของเซียวเหริน “ข้าจะให้คนข้าดูแลมันเอง”

            “ขอบพระทัย”

            เซียวเหรินลอบถอนหายใจ เปลือกตาของจูเต๋ออี้บวมปูดและเขียวคล้ำช้ำเลือดแต่กระนั้นเขายังรับรู้ความห่วงใยขององครักษ์ผู้ซื่อสัตย์ได้อย่างดี เขาพยักหน้าให้จูเต๋ออี้แล้วเดินตามขันทีผู้หนึ่งออกมาเงียบๆ ทว่าเพียงเขาเดินมาถึงประตูที่เปิดออก ร่างเล็กก็วิ่งพรวดพลาดเข้ามาชนเขาอย่างแรง ร่างเด็กชายตัวน้อยเกือบหงายหลังล้มลง แต่มือของเซียวเหรินคว้าไว้ได้ทันท่วงที

            “อ๊ะ!”   เด็กน้อยแหงนหน้ามอง ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายชนผู้อื่นแต่กลับทำหน้าโมโหใส่ “หลบไป!”

            “หงก่วงมาทางนี้”  ไทเฮากวักมือเรียก เด็กชายตัวน้อยก็วิ่งไปนั่ง

บนตักทันที

            “เสด็จย่า! ข้าหิวแล้ว ข้าอยากกินผลไม้เชื่อมของเสด็จย่า!”

             “ได้ๆ” ไทเฮาหัวเราะร่า บีบแก้มขาวนวลอย่างเอ็นดู “เด็กๆ ไปจัดของว่างมาให้รัชทายาทเร็ว!”

            เซียวเหรินสะท้านเฮือก เขารู้ดีว่าไทเฮาทรงต้องการให้เขารู้ว่าเด็กน้อยผู้นี้เป็นใคร  ภาพวันเยาว์หวนคืน ไทเฮาไม่เคยโปรดปรานเขา รวมทั้งมารดาของเขา มีเพียงหงฉานที่ได้นั่งตักและเอาใจใส่อย่างดียิ่ง แม้จะบอกตนเองว่าเรื่องเหล่านี้ธรรมดายิ่ง บรรดาองค์หญิงองค์ชายผู้อื่นก็ล้วนชะตากรรมเดียวกับเขา รอยแผลบนแผ่นหลังของเขาเกิดจากฝีมือหงฉาน  ส่วนไทเฮาก็ทรงทำเป็นไม่รับรู้  ทั้งที่ไม่มีเรื่องใดรอดผ่านสายตาคู่นั้นได้

ชายหนุ่มปรับสีหน้าแล้วเดินตามขันทีออกมา ออกจากวังหลวงไปหลายปี จะว่าเปลี่ยนแปลงก็ใช่ ไม่เปลี่ยนก็ได้  อาจเป็นเพราะความรู้สึกของคนเรานั้นที่เติบโตขึ้น

            ไทเฮาอยากให้เขารู้ใช่ไหมว่าราชบัลลังก์นี้ต้องอยู่ใต้เงื้อเงาของนางเท่านั้น  หากจะโค่นล้มนางก็ต้องทำให้ถึงที่สุด เขานึกถึงเด็กชายตัวน้อย หากเป็นเช่นนั้นจริง ชีวิตของรัชทายาทก็ต้อง... 

มันเป็นเช่นนี้มาหลายยุคสมัย ถอนรากก็ต้องถอนโค่น ไม่มีการละเว้นแม้ชีวิตนั้นจะเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง  เขาไม่เหมาะกับสถานที่แห่งนี้ เขาอ่อนแอเกินไป ไม่อาจ...ทำร้ายผู้ได้ โดยเฉพาะเด็กตัวเล็กแค่นี้

            ไทเฮาลอบมองเซียวเหรินออกไปสุดสายตาแล้วจึงผ่อนลมหายใจ

            “เสด็จย่า”  เด็กน้อยเรียกพลางกลืนขนมลงคอแล้ว “เสด็จพ่อพานางรำใหม่มาอีกแล้ว มีคณะปาหี่เล่นกายกรรมด้วย สนุกมาก เสด็จย่าไม่ไปชมกับพวกเราหรือ?”

            “หงก่วงอย่ารบกวนไทเฮา”   ฮองเฮาที่นิ่งเงียบราวกับเป็นตุ๊กตาเอ่ยปราบโอรสของตนเอง แต่กลับถูกสายตาคบกริบของไทเฮาข่มขวัญจนต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้น