Chapter 36.ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก

            อู๋ซิงว่านได้แต่มองร่างเล็กๆ ที่วิ่งตามเซียวเหรินไปสุดสายตา เขารู้สึกับนางอย่างไรนั้น เขาย่อมรู้ดี แต่นางนั้นเล่า จะยอมอยู่เคียงข้างเขาหรือติดตามแผ่นหลังของเซียวเหรินเช่นนั้น

            หลันหลันก้าวเร็วๆ จนเกือบจะเป็นวิ่ง จนกระทั้งจู่ๆ เซียวเหรินก็หยุดเดิน นางเกือบหยุดไม่ทันปะทะกับแผ่นหลังของเขาเกือบหงายหลังล้มลง  แต่เซียวเหรินไวพอจะคว้ามือเรียวเล็กฉุดไว้ได้ทันก่อนที่นางจะก้นกระแทกพื้น

            มือเรียวเล็กอยู่ในอุ้งมือของเขา

            ภาพมือของเขาอยู่ในอุ้งมือของเด็กหญิงวัยสิบขวบ ปรากฏขึ้นมาในสมองซ้อนทับกับมือของเขาที่จับมือนางไว้

            “ขอบคุณท่านเซียว”  หลันหลันยิ้มทะเล้น เมื่อทรงตัวได้แล้วจะดึงมือตนเองกลับแต่มือใหญ่ของเซียวเหรินกลับบีบแรงขึ้นจนรอยยิ้มของนางเจือนไป

            “ข้าเคยได้ยินว่าที่คนสกุลอูในแคว้นเฉียนเหลียงมีความสามารถพิเศษ นอกจากมนต์ดำคุณไสย์แล้วยังมีวิชาสะกดจิต”

            “วิชาสะกดจิต?”  นางทำตาโตแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกเจ็บปวดกับแรงบีบที่เพิ่มมากขึ้น “คืออะไรรึเจ้าคะ”

            เซียวเหรินหรี่ตามองดวงตาสุกใสของนาง ครู่ต่อมาจึงคลายมือออกแล้วหันหลังเดินมุ่งหน้าไปที่เรือนที่พักของตนเอง

            หญิงสาวก้มมองฝ่ามือตัวเอง ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานใจที่เขาได้รับนั้น นางสัมผัสได้ทั้งหมด รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป นางผิวปากเบาๆ ส่งเสียงสูงต่ำสลับกันเป็นจังหวะ ไม่นานนัก มีนกน้อยบินรอบกายของนาง  

            “ซือจือ...เจ้าอย่ากังวลไปเลย มือคู่นั้นมีไว้ช่วยผู้คน ส่วนมือของข้านั้นจะยอมแปดเปื้อนเอง”

....

            ‘ไม่เอาแล้ว ข้าไม่ฝึกฝนอีกแล้ว’

            เด็กน้อยมองฝ่ามือสองข้างที่ยังสั่นระริกของตนเอง ร่างเล็กนั่งขดตัวในพุ่มดงดอกไม้  ดวงตางดงามฉ่ำวาวด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ เพราะเรียนรู้ที่อดทนต่อความเจ็บปวดทำให้น้ำตายังไม่ไหลริน เด็กหญิงกลั้นเสียงสะอื้นแล้วยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาเร็วๆ ไม่ให้น้ำตาไหลเปื้อนแก้ม

            ‘ไม่เอาแล้ว ข้าไม่เอาแล้ว’ 

            นางยังจดจำเสียงตนเองกู่ตะโกนสะบัดแขนออกจากพี่เลี้ยงแล้ววิ่งเตลิดเปิดเปิง  ทำไมนางไม่สามารถวิ่งเล่นซุกซนเหมือนเด็กคนอื่น ทำไมนางไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้ ทำไมนางต้องอดทนอดกลั้นกับความเจ็บปวด ทำไมนางต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายเหลือคณานับ

            สองเท้าออกวิ่งอย่างสุดแรง เพราะจมกับความคิดของคิดของตนเองนางจึงไม่รู้ว่าไม่มีผู้ใดติดตามมา จนกระทั่งมาถึงทิวทัศน์ที่คุ้นเคย นางจึงรู้ว่าตนเองกลับมาที่ภูเขาแห่งนี้อีกแล้ว

            คล้ายว่านี่คือสถานที่เดียวที่นางจะสามารถเป็นตัวเองได้เต็มที ได้หัวเราะ ได้ร้องไห้ ได้อ่อนแอ ได้เป็นเพียงเด็กหญิงคนหนึ่ง  นางยอมรับว่าตนเองอิจฉาสหายรักอย่างกงเสวี่ยหลิง  แต่อาจารย์หญิงพร่ำสั่งสอนว่านางคือคนในสกุลอู ไม่อาจเปรียบตัวเองกับกงเสวี่ยหลิงได้

            “หากเกลียดข้าแล้วเจ้าสบายใจก็เอาเถิด แต่จงตระหนักให้ดีว่าชะตาของเจ้าถูกลิขิตให้เกิดมาในสกุลอู ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ!”

            เด็กหญิงยกมือขึ้นปิดหู เสียงของอาจารย์หญิงยังดังก้องในหัวน้อยๆ ของนาง  

            พุ่มไม้ที่นางซ่อนตัวอยู่ขยับสั่นไหว เด็กน้อยรู้สึกตัวจึงเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะที่มือข้างหนึ่งแหวกพุ่มไม้ออก นางหลุดปากหวีดร้องแล้วขยับกายเข้าไปด้านในเพื่อซ่อนตัว

            “อ้าว! มีคนอยู่รึ”

            น้ำเสียงคุ้นเคยแม้ไม่ได้อ่อนโยน แต่ทำให้เด็กหญิงได้สติ นางกะพริบไล่หยดน้ำตาที่เอ่อคลอเพื่อจะได้มองคนที่แหวกพุ่มไม้แล้วโน้มตัวลงมาจ้องมองนางอยู่

            “เจ้า!”   นางอ้าปากส่งเสียงได้เพียงแค่หนึ่งคำ เด็กหนุ่มตรงหน้ายกมุมปกเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ที่แทบจะมองไม่เห็น และไม่ได้เห็นบ่อยนัก

            “ที่ตรงนี้นั่งสบายรึ?”  เขาถามกลับราวกับไม่เห็นปลายจมูกที่แดงและดวงตาที่บวมช้ำเพราะการร้องไห้ของนาง  

            “ระ...เรื่อง...เรื่องของข้า!”  นางรู้ดีว่าตนเองอายุน้อยกว่าเขาแต่ยังไงก็ไม่ยอมทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนกับเขาเลยสักคราเดียว  

            “อืม”  เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะถอยไปจากที่นางอยู่

            “จะ...เจ้า เจ้ามาทำอะไรที่นี่!ออกไปเสีย!”

            “ภูเขาลูกนี้เป็นของเจ้ารึ”  เขาถามกลับอย่างใจเย็น นางอ้าปากทำท่าจะโต้เถียงแต่กลับนึกคำพูดไม่ออก เขาเห็นดังนั้นแล้วจึงพยักหน้าอีกครั้ง  “หากเจ้าไม่ใช่เจ้าของ ข้าย่อมมีสิทธิ์มาที่นี่ อยู่ตรงนี้เช่นเดียวกับเจ้า”

            “ไม่ได้นะ! ข้ามาที่นี่ก่อนเจ้า!”  นางลุกพรวดพราดขึ้นยืน แต่เพราะนั่งนานเกินไป แข้งขาอ่อนแรงซวนเซ โชคดีที่สองมือของเด็กหนุ่มยื่นไปประคองได้ทัน

            “ฟู่!”

เด็กหนุ่มเป่าลมออกทางปากอย่างโล่งอกที่ประคองเด็กหญิงปากดีไว้ได้ทัน ฉวยโอกาสที่นางยังไม่ทันตั้งตัวประคองนางออกมาจากพุ่มไม้แล้วพานางมานั้งใต้ต้นไม้  เด็กก็ยังคงเป็นเด็ก ต่อให้ฝึกฝนเยี่ยงผู้ใหญ่เช่นไร ความเป็นเด็กก็มักเอาชนะ  เขาปล่อยมือจากไหล่เล็กๆ แล้วหยิบใบไม้ออกจากผมของนาง  เด็กหญิงยังคงนิ่งงันอย่างทำสิ่งใดไม่ถูก เขาจึงกวาดสายตาดูว่านางบาดเจ็บที่ใดหรือไม่

            จะเรียกว่าไม่รู้จักก็ไม่ถูกนั้น เขาไม่รู้ว่านางชื่อแซ่ใด แต่รับรู้มาไม่มากไม่น้อย เด็กมากมายที่ถูกฝึกฝนให้เติบโตเป็นนักฆ่าไร้ความรู้สึก มีหน้าที่เพียงทำตามคำสั่ง เท่าที่เขาเคยพบเจอ สภาพของนางนับว่าดีกว่าผู้อื่นมากนัก สายตาของเขาเลื่อนไปหยุดที่มือน้อยๆ คู่นั้น  เด็กหญิงเห็นสายตาของเขาจับจ้องที่มือของนาง นางจึงรีบชักมือกลับไปด้านหลัง แต่ยังช้าเกินไป เขาคว้ามือนางไว้แล้วจับพลิกคว่ำพลิกหงายไปมาสองสามครั้ง แล้วเลื่อนมือไปจับชีพจรของนาง

            “แปลกจริง”  เขาพึมพำ แม้รู้ดีว่าตัวเองยังอ่อนด้อยเรื่องการวินิจฉัยโรคภัย แต่เขายังไม่เคยชีพจรเช่นนี้มาก่อน

            นางคิดจะชักมือกลับ แต่เพราะความอบอุ่นจากปลายนิ้วของเขาทำให้นางปล่อยให้เขาจับมือนางอยู่เช่นนั้น

            “ไม่แปลกเสียหน่อย” นางพึมพำ “เจ้าไม่เคยเจอรึ”

            “อืม”  เขายอมรับ “หรือว่าเจ้าควบคุมชีพจรตนเองได้”

            “ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ!” เด็กหญิงยิ้มออกมา “ควบคุมชีพจรกำหนดลมหายใจให้เสมือนคนตายได้ แถมร่างกายข้ายังฝึกฝนการดื่มพิษต้านพิษด้วย ว่าแต่เจ้ามาทำอะไรที่นี่”

            “มาหาสมุนไพร”

            “ที่นี่รึ” นางกวาดตามอง เห็นแต่ดอกโบตั๋นผลิบานเต็มไปหมด

            “เจ้านี่นะ”  ปลายนิ้วจิ้มหน้าผากเด็กหญิงเบาๆ “โบตั๋นมีสรรพคุณทางยา รากของดอกโบตั๋น สามารถใช้ทำเป็นยารักษาโรคระดูผิดปกติ โรคหืด โรคชักได้ แต่ถ้าใช้มากเกินไปก็อาจทำให้สตรีแท้งบุตรได้”

            “แล้วดอกล่ะ”

            “เอาไปทำชา บำรุงผิวพรรณให้เปล่งปลั่ง” เขาตอบแล้วเลิกคิ้ว

เป็นเชิงถาม “เจ้าทดสอบข้ารึ”

            “อื้ม” นางพยักหน้า นางไม่เหมือนเขา นางเรียนสมุนไพรมาตั้งแต่จำความได้ แต่ไม่ได้เรียนเพื่อรักษา แต่นางเรียนเพื่อใช้เป็นยาพิษ

            เขาหัวเราะเบาๆ ปล่อยมือนางแล้วล้วงมือไปหยิบตลับยาเล็กๆ ส่งให้ “ยาแก้ฟอกช้ำ เจ้าเอาพกติดตัวไว้”

            “อืม” นางเม้มริมฝีปากไม่ยอมขอบคุณเขา

            “ข้าจะเดินทางแล้วคงไม่ได้พบเจ้าอีก”

            นางอยากถามแต่พูดไม่ออก ได้แต่เบิกตากลมโตจ้องมองเขา

            “คนเราล้วนมีหน้าที่ของตนเอง” เขายิ้มบางๆ ทั้งเวทนาและเอ็นดูเด็กน้อย หวังว่าสิ่งที่เขาทำให้นางเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ หากได้เจอกันในครั้งหน้า นางจะไม่เป็นฝ่ายสังหารเขาเสียก่อน

            “เจ้าก็มีหน้าที่ด้วยรึ”

            “อืม”  เขาพยักหน้ารับ “เจ้าเองก็เช่นกันสินะ”

            เด็กน้อยก้มหน้าซ่อนความขมขื่น

            “คนเราล้วนเกิดมามีหน้าที่ของตนเอง เป็นชาวนาก็ต้องเพาะปลูก เป็นคนเลี้ยงสัตว์ก็ย่อมต้องเลี้ยงสัตว์ เป็นพ่อค้าก็ต้องค้าขาย เป็นแม่ครัวก็ต้องทำอาหาร เป็นทหารก็ต้องปกป้องประเทศชาติ เป็นฮ่องเต้ก็ต้องปกป้องราษฎร”