LOGINShare
Chapter 35.ช่างเป็นนกหงส์หยกที่กะล่อนเสียจริง
Last Updated:
2024-12-24 21:17:13เซียวเหรินพึมพำกับตนเองมากกว่าจะพูดกับจูเต๋ออี้ แม้เขาสงสัยในตัวหลันหลัน และกงอี้เทากับจางซงหยวนไม่พูดความจริงกับเขาเรื่อง หลันหลัน แต่เขาพอจะคาดเดาได้ไม่ยาก แม้ไม่รู้วิธีการแต่จุดหมายนั้นนั้นเขาย่อมรู้ดีแก่ใจ และไม่หายตัวไปทำอะไร ทุกครั้งที่นางกลับมา นางจะมายืนจ้องหน้าเขา เขย่งปลายเท้ายื่นหน้าประทับริมฝีปากเขาสูดเอาลมหายใจเข้าไป นับวันนางยิ่งชำนาญยิ่ง ไม่รอให้ครบสามวันแต่มาเก็บกินเอาวันละเล็กละน้อย บางครั้งก็แอบเลียริมฝีปากของเขาแล้วผลุบหนีไปราวกับเขาจะจับตัวมาตีก้น
ช่างเป็นนกหงส์หยกที่กะล่อนเสียจริง
จูเต๋ออี้ไม่ล่วงรู้ความคิดของผู้เป็นนาย เห็นเพียงสีหน้าเย็นชาตามปกติ เมื่อมื้อเช้าเสร็จสิ้น เซียวเหรินตระเตรียมยาสำหรับอู๋ซิงว่านเสร็จแล้วจึงให้จูเต๋ออี้ไปตามหลันหลันมายกยาออกไป หลันหลันประคองถาดใส่ถ้วยยาด้วยความตั้งใจยิ่ง และไม่รู้ว่าจูเต๋ออี้หายตัวไปที่ใดแล้ว
อู๋ซิงว่านกำลังฝึกฝนการใช้กระบี่ด้วยมือซ้าย หลายวันมานี่ฝีมือของเขาพัฒนาไปมาก ขนาดอู๋ซั่วไต้ผู้เป็นบิดายังเอ่ยชม อู่หมิ่นลี่เดินเข้ามาพร้อมกับไป๋ชิว ใบหน้าของคุณหนูใหญ่แห่งหมู่ตึกนกยูงทองปรากฏรอยยิ้มตื้นตันใจยิ่งนัก
“พี่หญิง เหตุใดทำตาเหมือนคนจะร้องไห้เช่นนี้เล่า” อู๋ซิงว่านทักทายพี่สาวแล้วเก็บกระบี่เข้าฝัก บ่าวรับใช้ยื่นผ้าสะอาดสำหรับซับเหงื่อ ส่วนอู๋ซั่วไต้นั้นหัวเราะร่าด้วยความพึ่งพอใจ
“พี่ดีที่เห็นเจ้ามีชีวิตชีวาไม่จมกับความทุกข์ระทมอีก”
“โธ่! พี่หญิง!พูดเหมือนข้าเป็นเด็กเล็กๆ ” อู๋ซิงว่านหัวเราะร่วน
“ท่านแม่สั่งเสียให้เขาดูแลเจ้าให้ดี จำไว้ด้วยว่า ถ้าเจ้าจะมีสตรี
ข้างกายก็ต้องผ่านมือข้าเป็นผู้คัดเลือกก่อน!”
อู๋หมิ่นลี่ขึงตาใส่น้องชาย แต่อีกฝ่ายกลับส่งเสียงหัวเราะดังกว่าเดิม กระทั้งเห็นร่างของเซียวเหรินและหลันหลันเข้ามาใกล้ เขาจึงรีบเดินเร็วๆ เข้าไปช่วยหลันหลันถือถ้วยยาซึ่งเขารู้ดีว่ามันเป็นของเขา
ดวงตาคมของเซียวเหรินจ้องมองการเคลื่อนไหวของอู๋ซิงว่าน เขาพยักหน้าเป็นเชิงให้หลันหลันเอาถ้วยยามาวางที่โต๊ะ
“อู๋ซิงว่าน เจ้าดื่มยาเสียก่อน”
อู๋ซิงว่านรีบดื่มยาอย่างรวดเร็ว แม้จะขมอยู่บ้างแต่เพื่อให้ฟื้นกำลังดังเดิมจึงไม่มีท่าทีอิดออด หลันหลันเบิกตากว้างแล้วยกนิ้วโป้งให้
“ยอดเยี่ยมมาก! ยานี่แค่ได้กลิ่นยังรู้ว่าขมนัก เจ้าดื่มรวดเดียวหมด ช่างกล้าหาญยิ่ง!” นางพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นทำเอาอู๋ซิงว่านหัวเราะออกมา
“แค่ดี่มยา มิใช่ไปออกรบเสียหน่อย”
“ลำบากท่านเซียวแล้ว” อู๋ซั่วไต้อดเกรงใจเซียวเหรินไม่ได้ ครึ่งปีที่ผ่านมาอาการลูกชายไม่ดีขึ้นเลยสักนิด จิตใจหดหู่เศร้าหมอง แต่เมื่อเซียวเหรินมาเยือนแค่ไม่กี่วัน อาการดีขึ้นมาก
เซียวเหรินไม่พูดอะไรได้เขาให้อู๋ซิงว่านนั่งลงและจับชีพจร ก่อนจะลองขยับแขนขวาของอู๋ซิงว่าน
“เอ๊ะ!” หลันหลันร้องเสียงหลงแล้วปรี่เข้ามานั่งย่องบนพื้นหญ้า สายตามองปลายนิ้วมือขวาของอู่ซิงว่านที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เอ๊ะอะไรของเจ้า เสียมารยาทจริง” ไป๋ชิวบ่นอุบอิบอย่างทน
ไม่ได้
“ก็นี่ไงๆ” หลันหลันชี้นิ้วไปที่ปลายนิ้วของอู๋ซิงว่าน “ปลายนิ้วขยับได้แล้ว”
“อะไรนะ!” ทั้งอู๋ซั่วไต้และอู๋หมิ่นลี่รีบขยับเข้าไปใกล้ ชะโงกหน้าดูมือขวาของอู๋ซิงว่าน
“ลองขยับดูสิ” เซียวเหรินเอ่ยบอก
อู๋ซิงว่านพยักหน้า เขาจ้องมองปลายนิ้วมือแล้วบอกตัวเองให้ขยับปลายนิ้ว ทว่าเกร็งจนเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า แต่ปลายนิ้วก็ยังไม่ขยับ หลันหลันเห็นความพยายามของอู๋ซิงว่านแล้วก็ยื่นมือสองมือไปกุมมือขวาของเขาไว้
“เจ้าทำได้”
เพียงถ้อยคำเรียบง่ายและดวงตากลมโตจ้องมองด้วยความเชื่อมั่น นางเลื่อนมือตัวเองกลับ แต่ใจของชายหนุ่มสั่งไม่ให้ปล่อยมือนุ่มนิ่มนี่จากไปจึงขยับปลายนิ้วกำมือของนางไว้ได้ทันก่อนที่มือของนางจะหลุดไปจากมือของเขา
“เจ้ากำมือได้แล้ว!” หลันหลันยิ้มกว้างแล้วเป็นฝ่ายบีบมืออีกฝ่าย “เจ้าขยับมือได้แล้ว”
“ข้า...ข้า” อู๋ซิงว่านไม่รู้ตัวเลยว่ามือขวาที่ใช้การไม่ได้มาครึ่งปี มาบัดนี้สามารถขยับนิ้วได้แล้ว
“แม้จะอ่อนแรงอยู่ แต่ก็นับว่าดีมาก” เซียวเหรินพูดพลางหันไปบอกหลันหลัน “ข้าจะปรับตัวยาที่เสริมลมปราณ ไซเอี่ยงเซียม,ตั๋งเซียม,อึ่งคี้,แปะตุ๊ก, ซัวเฮียะ, ไท่จื่อเซียม , แปะเผียงเต่า, ตั่วจ้อ, กำเช่า ,อึ่งเจ็ง...หลันหลัน จำได้หรือไม่”
หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงแล้วพูดทวนสิ่งที่ได้ยิน
“ข้าจะปรับตัวยาที่เสริมลมปราณ ไซเอี่ยงเซียม,ตั๋งเซียม,อึ่งคี้,แปะตุ๊ก, ซัวเฮียะ, ไท่จื่อเซียม , แปะเผียงเต่า, ตั่วจ้อ, กำเช่า ,อึ่งเจ็ง...หลันหลัน จำได้หรือไม่”
เพราะนางพูดซ้ำทุกคำแถมยังเลียนแบบวิธีพูดของเซียวเหริน ทำให้คนที่ได้ยินต่างพากันอดหัวเราะไม่ได้ อู๋หมิ่นลี่แม้มองลันหลันเป็นศัตรูหัวใจ แต่อดเอ็นดูท่าท่าไร้เดียงสานี้ไม่ได้เช่นกัน
“ข้าไม่รู้จะขอบคุณท่านเซียวอย่างไรดี”
“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” เซียวเหรินพยักหน้า “เจ้าอย่าหักโหมไป ค่อยๆ ฝึกใช้แขนขวา ให้คิดเสียว่าเป็นเช่นเดียวกับทารกที่เริ่มหัดคลาน เจ้ายังต้องเรียนรู้การใช้แขนขวาอีกครั้ง”
“ขอรับ” อู๋ซิงว่านยิ้มดีใจ เขาเพิ่งนึกได้ว่าตนองยังกุมมือของหลันหลันอยู่ นางไม่มีอาการเขินอายแต่อย่างใด ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่เขากลับรู้สึกเขินอายเสียเอง
“อ้อ! ข้าจับมือเจ้าไว้นี่” หลันหลันหัวเราะทำหน้าทะเล้นแล้วปล่อยมือ ลุกขึ้นยืนถอยออกมาสองก้าวอย่างรักษามารยาทที่มีน้อยนิด
“อย่าหักโหมเกินไป ค่อยเป็นค่อยไป” เซียวเหรินย้ำสายตาจ้องมองอู๋ซิงว่านที่ขยับแขนขวาไปมา แม้จะยังดูติดขัดอยู่บ้างแต่ก็นับว่าเป็นนิมิตรหมายอันดี “เข้าใจหรือไม่”
“ข้าทราบแล้ว” อู๋ซิงว่านยิ้มกว้างแต่สายตาอยู่ที่ร่างของหลันหลัน “ขอบใจเจ้ามาก”
“ข้ารึ?” หลันหลันชี้นิ้วที่หน้าตัวเอง
“เจ้าช่วยข้า”
“ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย?” นางเอียงคอมองอย่างสงสัยแล้วกลอกตาไปทางเซียวเหรินที่ยังนั่งนิ่งอยู่
อู๋ซิงว่านพูดไม่ออก แต่ใบหน้าแดงขึ้นมา อู๋หมิ่นลี่เห็นน้องชายเป็นเช่นนี้แล้วก็ได้แต่กลั้นยิ้ม น้องชายของนางเอาแต่ฝึกยุทธ์และช่วยงานท่านพ่อ เรื่องสตรียังอ่อนด้อยไม่รู้การเอาอกเอาใจ นางมองไปทางหลันหลัน เดิมทีไม่ชอบหญิงผู้นี้ที่ใกล้ชิดเซียวเหริน แต่ท่าทางใสซื่อไร้เดียงสาและน้องชายชื่นชอบอย่างออกนอกหน้าเช่นนี้ นางเองก็อยากสนับสนุนให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกัน
“ข้าขอตัวไปเตรียมยาชุดใหม่ให้คุณชายอู๋ก่อน”
“หากท่านเซียวต้องการสิ่งใดเบอกพวกเราได้ อย่าได้เกรงใจ” อู๋ซั่วไต้ดีใจจนแอบเช็ดน้ำตา
“เป็นข้าที่ต้องขอบคุณทุกท่านที่ดูแลข้ากับคนของข้าอย่างดียิ่ง” เซียวเหรินลุกขึ้นยืน “คุณชายอู๋ ช่วงบ่ายแวะไปหาข้าที่เรือนด้วยข้าจะฝังเข็มให้”
“ขอบคุณท่านเซียวยิ่งนัก”
“หลันหลันตามข้ามาเตรียมยาให้คุณชายอู๋”
“เจ้าค่ะ” นางตอบเสียงดังฟังชัด เดินตามแผ่นหลังของเซียวเหริน แต่เดินได้สองสามก้าว นางก็หันหลังกลับมาทำท่ากำหมัดให้กำลังใจ แล้ววิ่งตามแผ่นหลังของเซียวเหรินที่ห่างออกไปหลายก้าวแล้ว
“นางก็น่ารักดีนะ” อู๋หมิ่นลี่กระเซ้าน้องชาย
“พี่หญิงไม่รังเกียจนางหรือ? นาง...”
“นางเป็นคนดี” อู๋หมิ่นลี่หัวเราะเบาๆ “ท่านพ่อก็คิดเหมือนกันใช่ไหมเจ้าคะ”
“ใช่ๆ นางเป็นคนดีก็พอแล้ว” อู๋ซั่วไต้เป็นชาวยุทธ์ไม่ได้ยึดติดกับชื่อเสียง ขอแค่ลูกชายลูกสาวพึ่งพอใจกับใคร ก็ยินดีให้ลูกได้สมหวัง
Related chapters
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 36.ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก
อู๋ซิงว่านได้แต่มองร่างเล็กๆ ที่วิ่งตามเซียวเหรินไปสุดสายตา เขารู้สึกับนางอย่างไรนั้น เขาย่อมรู้ดี แต่นางนั้นเล่า จะยอมอยู่เคียงข้างเขาหรือติดตามแผ่นหลังของเซียวเหรินเช่นนั้น หลันหลันก้าวเร็วๆ จนเกือบจะเป็นวิ่ง จนกระทั้งจู่ๆ เซียวเหรินก็หยุดเดิน นางเกือบหยุดไม่ทันปะทะกับแผ่นหลังของเขาเกือบหงายหลังล้มลง แต่เซียวเหรินไวพอจะคว้ามือเรียวเล็กฉุดไว้ได้ทันก่อนที่นางจะก้นกระแทกพื้น มือเรียวเล็กอยู่ในอุ้งมือของเขา ภาพมือของเขาอยู่ในอุ้งมือของเด็กหญิงวัยสิบขวบ ปรากฏขึ้นมาในสมองซ้อนทับกับมือของเขาที่จับมือนางไว้ “ขอบคุณท่านเซียว” หลันหลันยิ้มทะเล้น เมื่อทรงตัวได้แล้วจะดึงมือตนเองกลับแต่มือใหญ่ของเซียวเหรินกลับบีบแรงขึ้นจนรอยยิ้มของนางเจือนไป “ข้าเคยได้ยินว่าที่คนสกุลอูในแคว้นเฉียนเหลียงมีความสามารถพิเศษ นอกจากมนต์ดำคุณไสย์แล้วยังมีวิชาสะกดจิต” “วิชาสะกดจิต?” นางทำตาโตแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกเจ็บปวดกับแรงบีบที่เพิ่มมากขึ้น “คืออะไรรึเจ้าคะ” เซียวเหรินหรี่ตามองดวงตาสุกใสของนาง ครู่ต่อมาจึงคลายมือออกแล้วหันหลังเดินมุ่
Last Updated : 2024-12-24ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 37. ไม่ถูกต้อง
“ไม่ถูกต้อง!” นางรีบแย้ง “ไม่เป็นในสิ่งที่ตนเลือกเสียหน่อย ข้าไม่ได้อยากเป็นคนสกุลอูเลย แล้วก็ไม่ได้อยากสังหารผู้ใดด้วย” นางเบ้ปากพึมพำเบาๆ ไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่อีกฝ่ายไม่มีสีหน้าตื่นตระหนก ซ้ำยังยื่นมือมาโยกศีรษะนางอย่างหยอกล้อ “เมื่อถึงวันหนึ่ง เจ้าจะรู้คำตอบเอง” เขายังคงยิ้มให้ “หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะเห็นแก่มิตรภาพของเราละเว้นชีวิตข้าบ้าง” “เหตุใดข้าต้องฆ่าเจ้าด้วย” นางเอียงคอมองอย่างสงสัย “ไม่รู้สิ” เขายิ้มขบขันกับแววตาไร้เดียงสาของนาง เด็กหนุ่มยันกายลุกขึ้นยืนยื่นมือไปให้นางจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นแต่นางกลับส่ายหน้าไปมา“ข้าจะลงเขาแล้ว ไปด้วยกันเถิด”นางมองมือที่ยื่นมาตรงหน้า สองมือของนางยังกอดเข่าตัวเองแน่น นางเป็นเด็กหญิงอายุสิบขวบที่ถูกฝึกฝนไม่ให้รับความช่วยเหลือจากผู้ใด ‘หัวใจตีด้วยเหล็กกล้า เจ้าไม่ควรรู้สึกต่อสิ่งใด’ นั่นเป็นประโยคที่อาจารย์หญิงสั่งสอนนางอยู่เสมอ “ภูเขานี้ไม่มีสัตว์ร้าย เจ้าจะนั่งอยู่ก็ไม่เป็นไรกระมัง” เขาเข้าใจไปว่านางยังทิฐิอยู่จึงไม่อยากกลับลงไปตอนนี้“หรือไม่ก็...เจ้าน่ากลัวกว่าส
Last Updated : 2024-12-26ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 38.ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาคิดถึงนาง
“เจ้านี่มันเหมือนแม่ไม่มีผิด” ไทเฮาทรงหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยอมหยุดมือ แผลเพียงเล็กน้อยไม่อาจทำให้ความหล่อเหลานี้ลดลงแม้แต่น้อย หรือแม้แต่หักแขนหักขา คนผู้นี้ก็ยังดูเป็นคนเหนือคน สายตาของนางมองคนไม่ผิดจริงๆ แต่นางไม่อาจกำจัดคนผู้นี้ไปได้ อำนาจการต่อรองของนางขึ้นอยู่กับชีวิตของชายผู้นี้ แววตาของเซียวเหรินกระตุกวูบหนึ่งแต่ถูกกลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว เขาสงบใจจึงเอ่ยขึ้น“อาการประชวรของไทเฮาดีขึ้นแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” “ข้าปวดหัวทุกวัน” ไทเฮาตอบพลางคลี่ยิ้มออกมาราวกับมองไม่เห็นแววตาวูบไหวเมื่อครู่ “ได้ยินว่าอยู่ข้างนอกผู้คนกล่าวขานว่าเจ้าคือหมอเทวดาไร้ใจ” “เป็นเพียงคำพูดที่ผู้อื่นกล่าวกันไปเองทั้งสิ้น” มุมปากยกเป็นรอยยิ้มบางเบา “ทรงให้คนคุมตัวกระหม่อมมาเพื่อเรื่องนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ” “หมอหลวงที่เรียกมา ช่วยข้าไม่ได้เลย” นางคลี่ยิ้ม แต่ดวงตาจ้องมองอย่างหยั่งเชิง “เจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่” “อาการประชวรขององค์ไทเฮาเป็นต่อเนื่องเรื้อรังมานาน และเกรงว่ากระหม่อมไร้ความสามารถไม่อาจรักษาอาการของพระองค์ได้พ่ะย่ะค่ะ” “เ
Last Updated : 2024-12-26ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 39.มาถึงแล้ว
“เจ้าก็เหลือเกิน” ไทเฮาส่ายหน้าไปมา “ให้ดูข้าเป็นตัวอย่างแต่กลับทำตัวอ่อนแอ ปล่อยให้ฮ่องเต้หลงระเริงกับสตรีชั้นต่ำเหล่านั้นได้อย่างไร” ฮองเฮาอยากโต้เถียงแต่ไม่กล้า นางก็เป็นเพียงสตรีที่ถูกคัดเลือกมาเพื่อนั่งตำแหน่งนี้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่นางให้กำเนิดโอรสได้สำเร็จ หาไม่แล้ว นางอาจไม่มีที่ยืนในวังหลังแห่งนี้ “หญิงบรรณาการผู้นั้นก็หายตัวไป แค่ให้ส่งนางออกไปเจ้ายังทำพลาด” ฮองเฮาก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงรสเค็มคาวในปาก ถึงนางจะเป็นฮองเฮาแต่ใช่ว่าจะไม่ริษยาผู้อื่น เห็นสามีตนเองระรื่นกับสตรีอื่นจะให้ทำหน้าชื่นอยู่ได้อย่างไร “เอาล่ะ เจ้าก็ดูให้ดี อะไรที่ข้าสอนก็จำใส่ใจไว้ ไม่อย่างนั้นฐานะของเจ้าในตอนนี้อาจเป็นของผู้อื่น” “เพคะ” ไทเฮาส่งเด็กน้อยให้ฮองเฮาดูแลต่อแล้วไล่ผู้อื่นออกไป นางต้องการพักผ่อน ทว่าในสมองกลับคิดถึงเรื่องของเซียวเหริน คนผู้นี้ต้องรีบหาทางกำจัดทิ้ง นางปรานีไว้ชีวิตมาเนิ่นนานเกินไป จะให้ผู้ใดมาสั่นคลอนบัลลังก์ของนางไม่ได้!ทุกสิ่งเป็นของนาง สิ่งที่นางสูญเสียไปต้องไม่เสียเปล่า......
Last Updated : 2024-12-26ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 40.เริ่มดำเนินการตามแผน
“เยี่ยม! ขนาดเรายืนอยู่ใกล้เจ้ายังไม่อาจจับผิดได้” “ขอบพระทัยเพคะ” นางก้มหน้าแต่ลอบมองดวงตาของขององค์ฮ่องเต้ ภายใต้หน้ากากงดงามเผยรอยยิ้มพึงพอใจ “หม่อนฉันหวังใจว่าจะสร้างความเกษมสำราญแด่ฝ่าบาทเพคะ” “เราชอบมาก เด็กๆ ตบรางวัล” ขันทีขานรับคำสั่งของฮ่องเต้ ขุนนางทั้งหลายต่างแย้มยิ้มแต่บางคนเก็บซ่อนความไม่พอใจที่เห็นฮ่องเต้เอาแต่หาความสำราญไม่สนใจงานบ้านงานเมือง ฎีกาที่ถวายขึ้นไปถูกไทเฮาริบเอาไว้หมด “ขอบพระทัยเพคะแต่หม่อมฉันมีรางวัลที่ต้องการในใจแล้ว” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีอ่อนน้อม “ลองว่ามาสิ” “อีกสองวันจะถึงงานสมโภช หม่อมฉันหวังใจจะได้ทำการแสดงต่อหน้าไทเฮาสักครั้งในชีวิตเพคะ” “เรื่องแค่นี้เองรึ” ฮ่องเต้ทรงแหงนหน้าหัวเราะ “ได้! เราอยากให้ไทเฮาชมการแสดงของเจ้าอยู่พอดี เช่นนั้นเจ้าอยู่ที่นี่จนถึงวันงานสมโภชก็แล้วกัน” “ขอบพระทัยเพคะ” เพื่อมิให้ฮ่องเต้โอบกายนางได้ หญิงสาวรีบคุกเข่าแสดงความขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง เสียงหัวเราะดังเหนือศีรษะ นางก้มหน้านิ่งรอจนฮ่องเต้เปลี่ยนใจ
Last Updated : 2024-12-26ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 41.เชี่ยวชาญการสะกดจิต
“ได้ยินว่าแคว้นเฉียนเหลียงมีคนสกุลอูสนับสนุนอยู่เบื้องหลังบัลลังก์มังกร เจ้าเป็นคนของกงเสวี่ยหลิงคงพอได้ยินมาบ้าง” “อืม” นางพยักหน้าขึ้นลง “สกุลอูเชี่ยวชาญการสะกดจิต” “ท่านเซียวคิดเช่นนั้นหรือ?” แววตานางมีประกายรื่นเริงยินดี “ผู้อื่นมองว่าสกุลอูเป็นพวกหลอกลวง เล่นปาหี่หรือไม่ก็มีมนตร์ดำ” เซียวเหรินส่ายหน้าไปมา นางกินขนมจนเกลี้ยงจาน เขารินน้ำชาส่งให้นางดื่ม กลายเป็นเขาที่ต้องคอยปรนนิบัตินางหรือนี่? ‘เสร็จเรื่องวุ่นวายที่นี่แล้ว เจ้าจะทำอย่างไร’ เขาไม่ได้เอ่ยปากถามนาง เขารู้ว่าการที่นางมาที่เพื่ออะไร กงอี้เทาเคลื่อนไหวแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีชีวิตเหลือรอดออกไปหรือไม่ หลันหลันวางถ้วยชาลงพลางมองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับประทับภาพของเขาไว้ในหัวใจ ไม่ว่านางจะเป็นอูหลันโหยวหรือนกหงส์หยกหลันหลัน สำหรับนางแล้วเซียวเหรินคือคนสำคัญที่สุด อาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งดวงจิตของอูหลันโหยว และหลันหลันเข้าไว้ด้วยกัน “ข้ามาดูว่าท่านเป็นอย่างไร เรื่องอื่นท่านเตรียมตัวให้พร้อมเถิด”
Last Updated : 2024-12-28ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 42.ตามแผน
“เจ้าชอบใครกันแน่” กงเสวี่ยหลิงนึกถึงเรื่องที่จางซงหยวนเล่าให้นางฟัง จางซงหยวน กงอี้เทา และเซียวเหรินเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์ อาจารย์หญิงของอูหลันโหยวเป็นสหายกับอาจารย์ของเซียวเหริน แม้ไม่ได้สนิทสนมมากนัก แต่จางซงหยวนซึ่งทำหน้าที่สืบข่าวย่อมสังเกตเห็นรอยวูบไหวในแววตาของอูหลันโหยวยามพูดถึงเซียวเหริน “ยังไม่เลิกพูดเรื่องนี้อีก” อูหลันโหยวส่ายหน้าไปมา “ก็ข้าอยากเห็นเจ้ามีความสุข” กงเสวี่ยหลิงกล่าวจากใจจริง เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจนี้ พวกเขาต่างให้สัญญาว่าจะดูแลอูหลันโหยวอย่างดี ชดเชยที่นางต้องลำบากมามาก อูหลันโหยวเห็นสีหน้ากังวลของกงเสวี่ยหลิงแล้ว นางก็เผลอหัวเราะออกมา “ข้านึกออกแล้วว่าข้าอยากทำอะไร” “เจ้านึกออกแล้ว!” “ข้าอยู่เลี้ยงลูกของเจ้ากับจางซงหยวนดีที่สุด!” “เจ้า!” กงเสวี่ยหลิงเขินอายจนแก้มนวลแดงปรั่ง ยกมือขึ้นทุบแขนของสหายแก้เขิน อูหลันโหยวได้แต่หัวเราะกลบเกลือนความปวดร้าวในอก นางไม่อาจคิดหวังถึงชีวิตวันข้างหน้าได้เลย เพราะความผิดหวังมันเจ็บปวด นางยอมให้ตัวเองเจ็บ
Last Updated : 2024-12-28ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 43.เจ้าตายไปแล้ว
“จำไว้ ระหว่างออกจากที่นี้อย่าพูดคุยกับผู้ใดและห้ามส่งเสียงจนกว่าจะถึงนอกกำแพงรั้ว จากนั้นจะมีคนมารับพี่เต๋ออี้เอง” นางส่งจูเต๋ออี้ให้ทหารอีกคนรับช่วงต่อ ได้แต่ยืนส่งจนสุดสายตา คนที่ต้องช่วยก็จัดการแล้ว จากนี้ไปได้แต่หวังว่า คนที่ส่งไปเจรจากับเซียวเหรินจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้ชายผู้นั้นร่วมมือได้ แต่ถ้าไม่เป็นไปตามที่คิด คงไม่มีทางเลือกอื่น สิ่งที่นางจำเป็นต้องทำแม้จะฝืนใจก็ต้องทำให้สำเร็จให้จงได้ งานสมโภชฉลองวันประสูติของไทเฮาจัดอย่างยิ่งใหญ่แม้จะเกิดขึ้นท่ามกลางกระแสความกดดันจากทุกฝ่าย ความเคลื่อนไหวของชาวบ้านที่ไม่พอใจเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่กดขี่ราษฎร การเก็บภาษีที่ขูดรีดจนชาวบ้านลุกฮือขึ้นต่อต้านแต่ไม่อาจต่อสู้กลับอำนาจทางการได้ หลายคนถูกจับเข้าคุก หลายคนหลบหนีเข้าร่วมกับเผ่าอื่นๆ กลายเป็นกองโจรขนาดเล็กที่พร้อมปกป้องตนเอง เหล่าขุนนางแบ่งเป็นหลายฝักหลายฝ่าย บางกลุ่มเห็นใจราษฎรแต่ไม่อาจตั้งตัวขึ้นปกป้องได้เกรงจะกลายเป็นการก่อการกบฏ งานสมโภชในวันนี้จัดยิ่งใหญ่ใช้เงินไปหลายล้านตำลึงเพียงทั้งที่เงินในท้องพระคลังร่อยหรอเต็มที แม้ร
Last Updated : 2024-12-28
Latest chapter
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 53.จบ
ชีวิตสี่ปีของหลันหลันเป็นเช่นนี้เรื่อยมา หลัววั่งรู้สึกว่ามีคนเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใครเขาก็ส่งยิ้มกว้างแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ “ท่านรีบกลับเถิด ที่นี่ข้าจัดการเองได้” “ไยรีบไล่ข้าไปเล่า หรือเจ้านัดผู้ใดไว้” หญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้น บุรุษร่างสูงโปร่งสวมอาภรณ์สีเขียวใบไผ่ใบหน้าอ่อนล้าแต่ยังมีรอยยิ้มอ่อนโยน“ท่านมาแล้ว”เซียวเหรินส่งยิ้มให้นาง แม้เหนื่อยล้าจากการเร่งรีบเดินทางมา ทว่าเพียงได้เห็นรอยยิ้มนาง ความเหน็ดเหนื่อยเหล่านั้นพลันมลายหายไปสิ้น“เหตุใดกลับเร็วนักเล่า” หลันหลันอดเป็นห่วงไม่ได้ “ตามจริงต้องอีกสิบวันท่านจะกลับไม่ใช่หรือ? เดินทางไปตรวจดูการซ่อมแซมเขื่อนเป็นอย่างไรบ้าง ”“เจ้าไม่อยากเห็นหน้าสามีหรือไร”เขาทำเสียงไม่พอใจแต่เดินไปนั่งใกล้ๆ แล้วจับชีพจรให้นาง และไม่พูดเรื่องงานกับนาง จะว่าไป ก็ไม่มีมีเรื่องใดในชีวิตของเขาที่หลุดรอดสายตาของนาง เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าในแต่ละวันนางทำอะไร นางมีคนคอยส่งข่าว ส่งเขาให้จูเต๋ออี้วางองครักษ์ลับไว้โดบรอบ “พิษในตัวข้ายังต้องใช้เ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 52.ไม่มีอะไรให้ลังเลและกังวลอีกแล้ว
“คิดสิ” นางหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะของนางทำให้กงอี้เทาปล่อยนางจากวงแขน เขาคิดว่านางจะเปลี่ยนใจจึงยอมคลายมือจากข้อมือนาง ทำให้นางส่งยาเม็ดนั้นส่งเข้าปากแล้วกลืนลงคอทันทีท่ามกลางดวงตาที่เบิกกว้างของกงอี้เทา “เจ้า!” “ข้าไม่เสียใจ” นางยิ้มแล้วยกมือลูบใบหน้าของกงอี้เทา “บอกจางซงหยวนให้ดูแลกงเสวี่ยหลิงให้ดี” “หลันโหยว!” “ข้าอยากขอร้องเจ้าครั้งสุดท้าย” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง “ได้ข้ารับปากเจ้า ข้ารับปากเจ้าทุกเรื่อง” กงอี้เทาประคองร่างที่อ่อนยวบลงในวงแขน มือของเขาสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้ม แต่ดวงตาของนางปิดลง ชีพจรเต้นช้าลง ร่างกายเริ่มเย็นเยียบขึ้นมาที่ละน้อย นางวางมือไว้บนหน้าอก บริเวณหัวใจของตนเองที่เต้นแผ่วเบาลงไปทุกที ทุกที ทุกที ไม่มีอะไรให้นางลังเลและกังวลอีกแล้ว..จูเต๋ออี้เดินเข้ามาอย่างเงียบเฉียบ ภาพที่เห็นจนเริ่มชินตาคือเจ้าของร่างสูงสง่านั่งเหยียดแผ่นหลังตั้งตรง แววตามุ่งมั่นและมือตวัดพู่กันแก้ไขปัญหาน้อยใหญ่ที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทิ้งปัญหาไว้มากมายเหลือคณานับ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 51. เจ้านกตะกละ
“เจ้านกตะกละ!” เขาดุนางพลางแหวนหน้าคำรามเสียงพร่า ถูกนางรุกเร้าจนแท่งหยกไถลลื่นเข้าไปจนสุด นางหวีดร้องเบาๆ โผเข้ากอดเขา ปลายเล็บจิกที่แผ่นหลังไม่เคยรู้เลยว่าบุรุษผู้นี้จะมีซ่อนสิ่งใหญ่โตไว้ถึงเพียงนี้ ความเสียวซ่านแผ่นกระจายไปทั่วร่าง จนถึงปลายนิ้วเท้าที่เกร็งแทบเป็นตะคริว นางครวญเสียงกระเส่า ยามเมื่อเขาขยับสะโพกถอนแก่นกายออกช้าๆ แล้วกดกลับเข้ามาใหม่ นางได้แต่หวีดร้องส่งเสียงครางแทบขาดใจ เหงื่อร้อนหลั่งออกมาจนหยดบนกายของนาง ความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นในคราวแรกหายไปสิ้น ทุกการเติมเต็มของเขาทำให้ร่างกายที่เคยเยียบเย็นร้อนระอุ เหงื่อร้อนผุดขึ้นทุกรูขุมขน ร่างกายนางทวีความร้อนและเปียกชื้น รวมทั้งที่ใจกลางของดอกไม้สาวที่รองรับการเคลื่อนไหวของผีเสื้อหนุ่มช่างแนบแน่น ลึกล้ำและซ่านเสียว“ข้า...” นางไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไร เขาป้อนความสุขสมที่นางไม่เคยรู้จัก ทำให้นางอิ่มเอมครั้งแล้วครั้งเล่า และหิวโหยต้องการไม่สิ้นสุด ไม่ว่าท่วงท่าใดที่เขานำพา ล้วนทำให้นางปรารถนาในตัวเขามากขึ้น มากขึ้น“เซียวเหริน!”ดวงตาของเซียวเหรินราวลูกไฟ ไฟปรารถนาเผาไหม้หัวใจทำให้เคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น ถาโถมและโหมกระหน
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 50.ใช้หัวใจฟังเสียวหัวใจสิ
“เจ้าอยู่ที่นี่ให้ข้าถอนพิษให้เจ้าเถิด” “ข้าจะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรได้” นางส่ายหน้าไปมาบนอกเสื้อของเขา นางจงใจทำร้ายองค์ชายหงก่วงต่อหน้าผู้อื่นหากนางยืนข้างกายเขา คนภายใต้การปกครองย่อมมองเขาไม่ดีเป็นแน่ ขณะที่สมองและหัวใจตีกันยุ่งเหยิง ปลายคางของนางถูกช้อนขึ้น ตามด้วยริมฝีปากหยักสวยทาบทับ นางคิดจะถอยหลังหลบหนีแต่เรียวลิ้นร้อนไล่ต้อนจนนางไม่อาจตั้งสติคิดสิ่งใดได้ ถูกจุมพิตของเขาทำให้สับสนจนเกือบขาดอากาศหายใจเขาจึงยอมละริมฝีปากจากนาง “ใจร้าย!” นางทุบแผ่นอกแกร่งของเขา “ข้าต้องการเวลาคิด”“เรื่องแบบนี้ต้องคิดอะไรนานนัก” เขาโน้นหน้าลงจุมพิตดวงตาของนางที่ยังมีหยาดน้ำตาวาวใส “ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจสิ”‘ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจสิ’เป็นอีกครั้งที่นางได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของนางเหม่อลอยไปชั่วขณะ และในจังหวะเดียวกัน เซียวเหรินตัดสินใจทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ ช้อนร่างนุ่มนิ่มไว้แนบอกพานางกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง การกักขังนกตัวหนึ่งไว้นั้น อาจไม่ใช่กรงขังที่แน่นหนาแต่เป็นความรู้สึกปรารถนาที่มีต่อนางจูเต๋ออี้เห็นผู้เป็นนายกลับมาพร้อมกับอุ้มหญิงสาวที่ซุกอยู่ในอกจนแทบมองไม่เห็นใบ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 49.คิดถึง
“งานเหล่านี้แท้จริงเป็นของเจ้า ยามนี้ลุงแค่ช่วยจัดการให้ไปก่อน” เขาพูดอย่างใจเย็น บ้านเมืองต้องพลิกฟื้นเป็นการใหญ่ กว่าจะเข้ารูปเข้ารอยคงใช้เวลาอีกสามถึงสี่เป็นอย่างน้อย เขาก้มมองเห็นเด็กน้อยทำหน้านิ่วก็หัวเราะเบาๆ “เจ้าต้องหมั่นเรียนรู้ เข้าใจหรือไม่” “หลานทราบแล้ว เสด็จลุง” “ดี” เขาพูดแล้วขยับปลายนิ้วเรียกจูเต๋ออี้ องครักษ์ข้างกายที่ทำหน้าที่รับใช้มายาวนานถอยออกไป ครู่หนึ่งจึงเดินกลับเข้ามาพร้อมขนม เด็กน้อยทำตาโตแล้วยื่นมือไปรับขนมจากเซียวเหริน “ข้าให้ในครัวปรุงให้เจ้าเป็นพิเศษ ในนี้มีส่วนผสมของสมุนไพรบำรุงร่างกาย เจ้าจะได้แข็งแรงเติบใหญ่เร็วไว” “ขอบพระทัยเสด็จลุง” “ไปเถอะ” “อื้ม!” เด็กน้อยปีนลงจากตัก ขันทีผู้หนึ่งเข้ามารับ เขามองเด็กน้อยที่ชะตาชีวิตลิขิตให้นั่งบัลลังก์มังกร ได้แต่หวังว่าตัวเองจะขัดเกลาเด็กคนนี้ให้เป็นฮ่องเต้ที่ดี คงมีเพียงการทำเช่นนี้ที่ลดทอนความรู้สึกผิดที่เคยให้คำสัตย์สาบานไว้ แม้ว่าชื่อของเขาจะเคยเป็นรัชทายาทก็ตาม เซียวเหรินก้มหน้าอ่านฏีกา หยิบพู่กันขึ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 48. เหตุใดถึงเจ็บถึงเพียงนี้
“ข้า...” หลันหลันอ้ำอึ้ง ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องไปจากที่นี่ ไม่ใช่หรอก นางมิได้อาลัยสถานที่แห่งนี้ มีเพียงความรู้สึกที่ต้องจากไกลเซียว เหรินต่างหากที่ทำให้นางปวดใจมือเรียวเล็กยกขึ้นอกที่หน้าอกซ้าย บริเวณที่ถูกเซียวเหรินซัดฝ่ามือเข้าใส่ ความเจ็บปวดระลอกหนึ่งราวเข็มแหลมเล็กนับร้อยนับพันทิ่มแทงหัวใจเจ็บ?เหตุใดถึงเจ็บถึงเพียงนี้“หลันหลัน” อู๋หมินลี่เห็นใบหน้าหลันหลันซีดเซียวไร้สีเลือดก็ตื่นตระหนก “เจ้าเจ็บรึ ให้ข้าตามหมอดีหรือไม่”หลันหลันส่ายหน้าไปมา ครู่หนึ่งนางสูดลมหายใจลึกสะกดความเจ็บปวดทั้งหมดแล้วฝืนยิ้มให้อู๋หมินลี่ พลันเสียงของท่านป้าต๋าฝูดังแว่วเข้ามาในหัวน้อยๆ ของนาง‘มีเวลาเพียงสี่สิบเก้าวัน’จากบันทึกของเซียวเหริน นางเหลือเวลาอีกแค่สามวันแต่ถ้านางลองให้กงอี้เทาถอนมนตร์สะกดจิต บางทีนางอาจมีชีวิตได้ยาวนานกว่านี้ แต่ชีวิตของอูหลันโหยว ไม่อาจอยู่ที่แคว้นเฉียน เหลียงได้“หลันหลัน” อู๋หมิ่นลี่บีบมือเย็นเฉียบของหลันหลัน “ข้าพาเจ้ากลับที่พักดีกว่า” “ให้ข้าประคองนางเองเจ้าค่ะ” ไป๋ชิวเข้ามาช่วยประคองหลันหลันเพื่อเดินกลับที่พัก อู๋ซิงว่านผ่านมาพอดีเห็นไป๋ชิวประคองหลันหลันอยู
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 47.ให้นางตัดสินใจเอง
นางมุดอยู่ใต้ผ้าห่มแต่หูได้ยินเสียงพวกเขาตกลงต่อรองกัน สุดท้ายกงอี้เทาได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วงแล้วก้าวออกไป นางคิดว่าในห้องไม่มีใครแล้วจึงโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม แต่กลับพบสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว “ระหว่างนี้เจ้าพักอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะเป็นฝ่ายหาเวลามาพบเจ้าเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งเช่นที่เคยเป็น “เข้าใจหรือไม่” นางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ แทนคำตอบ เซียวเหรินไม่เอ่ยอะไรอีก หมุนตัวแล้วเดินออกไปเงียบๆ จนนางมั่นใจว่าครั้งนี้ไม่มีผู้อื่นแล้วจริงๆ จึงยอมลุกขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง ‘ให้นางตัดสินใจเอง’ นางคิดมากจนตาลายเดือดร้อนบ่าวรับใช้ที่เฝ้าดูอาการเข้าใจผิดคิดว่าอาการของนางทรุดลง อู๋ซิงว่านรีบเข้ามาดูอาการของนาง พอรู้ว่านางหิวโหยจนหน้ามืดก็แหงนหน้าหัวเราะไม่เกรงใจคนป่วยอย่างนาง สั่งการให้บ่าวไพรยกสำรับอาหารมาให้ หลังจากถูกบิดาเรียกไปอบรม เขารู้ว่าควรทำใจเรื่องหลันหลัน อาจเพราะนางเป็นคนให้กำลังใจจนเขาสามารถใช้แขนขวาได้อีกครั้ง แต่พอรู้ว่านางอาการทรุดลงก็รีบมาดูทันที ใครจะรู้ว่านางแค่หิว ไม่สิ นางหิวมากจนจะเป็นลม ระ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 46.ผลของการกระทำ
“คุณหนู” ไป๋ชิวร้อนรน แต่หมอที่เก่งที่สุดกำลังดูแลสตรีอื่นจนทำให้คุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ “ข้าไม่เป็นอะไร” นางพยายามสูดลมหายใจลึก แม้รู้อยู่แก่ใจว่าเซียวเหรินมองนางด้วยสายตาเช่นไร แต่นางก็ยังหวัง หวังว่าจะมีสักวันที่เขาจะรับรู้ความรู้สึกของนาง เปิดใจให้นางบ้าง “ไป๋ชิว พาคุณหนูใหญ่ไปพักผ่อนก่อน” อู๋ซั่วไต้เอ่ยขึ้นแล้วมองบุตรสาวด้วยความเห็นใจต่อให้ไม่มีสตรีผู้นั้นเข้ามา หรือแม้กระทั่งเขาจะใช้คนของหมู่ตึกนกยูงทองช่วยชีวิตคนสกุลเซียวเอาไว้ เขาย่อมรู้ดีว่าเรื่องเหล่านี้จะเอามาเป็นบุญคุณเพื่อให้เซียวเหรินแต่งงานกับอู๋หมิ่นลี่ได้ แต่ด้วยฐานะที่แท้จริงของเซียวเหริน อู๋ซั่วไต้รู้ดีว่า บุตรสาวของเขาไม่สามารถเคียงข้างชายผู้นั้นได้ ไม่สิ จะเรียกเซียวเหรินเช่นแต่ก่อนได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เป็นถึง... “ท่านพ่อ” อู๋หมิ่นลี่กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอ “ท่านรู้อยู่แล้วว่าท่านเซียวเป็นใคร จึงพยายามเตือนลูกใช่ไหมเจ้าคะ” “ลี่เอ๋อร์ เจ้าหักห้ามใจตัวเองเสียเถิด ยังมีบุรุษดีๆ อีกมากมาย พ่อจะคัดเลือกคนที่ดีและเหมาะสมกับเจ้าเอง” “แต่ว่า.
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 45.เสียงเรียกที่แฝงอำนาจ
“ลูกข้าเป็นอะไร” ไทเฮาถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “รักษาเขาสิ!” เซียวเหรินถึงกับนิ่งงันด้วยอับจนถ้อยคำ แต่ฮ่องเต้หงฉานหัวเราะเสียงปร่าแล้วโบกมือไปมา “มันใหญ่มากใช่ไหมละ” เขาหัวเราะขืนๆ “อะไรกัน” ไทเฮาหันมาถามอย่างงุนงง แต่เซียวเหรินไม่กล้าพูดออกมา “มันคือฝี” ฮ่องเต้ที่กำลังจะกลายเป็นเพียงอดีตฮ่องเต้พูดขึ้นแล้วกดไปที่ท้องของตัวเอง “กระจายไปทั่วท้องแล้ว” “ไม่จริง... เหตุใดเป็นเช่นนี้” “เป็นมาเนิ่นนานแล้ว หมอหลวงรักษาไม่ได้ ลูกจึง...ไม่ใส่ใจกับมันอีก” ไทเฮาหันมาเขย่าแขนของเซียวเหริน “เจ้าได้ชื่อว่าเป็นหมอเทวดา ต้องรักษาได้!” “ถ้าได้รับการรักษาก่อนหน้านี้คงจะ...” “ช่างมันเถอะ” ฮ่องเต้หงฉานโบกมือไปมาจ้องมองใบหน้าของเซียวเหริน “เรารู้ ถึงได้ปล่อยให้มันเป็นเช่นนี้” “เจ้า! ทำไมโง่เช่นนี้” “เสด็จแม่” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง “ท่านเองก็รู้ว่า เสด็จพ่อยกบัลลังก์นี้ให้ใครตั้งแต่แรก” “หุบปากเสีย!” “เสด็จแม่...แท้จริงแล้วบัลลังก์นี้เป็น
