Chapter 34.มือที่มีไว้ช่วยผู้คน

เด็กหนุ่มพยักหน้ายอมรับ ที่นางพูดออกมาล้วนเป็นเรื่องจริง ที่แห่งนี้งดงามนัก มันอาจเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาที่ได้เจอสถานที่งดงามแสนพิเศษนี้  แต่ใครจะคิดว่าสถานที่ที่เขาคิดว่าเป็นคนแรกที่ค้นพบจะเจอเด็กหญิงประหลาดที่ฝึกปีนป่ายต้นไม้อยู่

            “เจ้าเลือกเป็นหมอแล้วใช่ไหม”  นางสาวเท้าเร็วๆ เพื่อให้ก้าวตามร่างสูงนั้นทัน

            “ข้าไม่ชอบรักษาผู้ใด” เขาตอบและไม่ได้หันมามองนางเลยสักนิด

            “แต่เจ้าศึกษาเรื่องสมุนไพร”

            “เพราะข้าชอบการปรุงยา”

            “ก็ไม่เห็นต่างกันเลยนี่”

            “แล้วเหตุใดเจ้าต้องใส่ใจด้วย”  เขากลอกตามองท้องฟ้า ปกติเขาไม่ใช่คนช่างพูด แต่เจอกับเด็กหญิงผู้นี้ทีไหร่เขากลายเป็นคนพูดมากเกินความจำเป็นทุกที

            “เพราะหากข้าบาดเจ็บหรือต้องพิษ เจ้าจะได้รักษาข้าได้อย่างไรเล่า”

            คราวนี้เขาชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองนาง  ดวงตาคมกริบหรี่ตามองพลางพินิจพิเคราะห์ว่าเหตุใดนางจึงคาดหวังว่าเขาจะเป็นหมอเพื่อนาง หรือเขาเผลอไปให้ความหวังนางเข้าให้ หรือนางแอบหลงใหลในตัวเขา  นางจึงมองเขาด้วยดวงตาเปี่ยมความมั่นใจ

            ริมฝึปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมา ดวงตานางเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อสาวเท้าได้ทันร่างที่หยุดยืนทอดสายตามาทางนาง ราวกับนางคือสิ่งเดียวดวงตาคู่นั้น นางรีบยื่นมือคว้ามือของเขามากุมไว้ เพียงปลายนิ้วสัมผัสผิวกาย  เขาสัมผัสไอเย็นจากปลายนิ้วราวกับสัมผัสหยกเนื้อดี ใจที่ว้าวุ่นเริ่มสงบนิ่งได้อย่างน่าประหลาดใจ

            “ข้ารู้”  เสียงของนางหอบเล็กน้อยแต่เจื่อความมั่นใจเต็มเปี่ยม “ข้ารู้ว่ามือคู่นี้จะช่วยเหลือผู้คน”

            แววตาเชื่อมั่นของนางทำให้เขาได้แต่อ้าปากแต่ไร้ถ้อยคำจะโต้เถียง สายลมกระแสหนึ่งพัดวูบผ่านมา ปลิดกลีบดอกไม้ให้ปลิวว่อนให้อากาศ กระแสลมประหลาดทำให้ต้องหรี่ตาลง เขาชักมือกลับด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง  มือน้อยคู่นั้นกระชับบีบมือของเขาไว้แน่นก่อนจะคลายออก

เมื่อกระแสลมสงบลง เขาเห็นเพียงดอกโบตั๋นสีชมพูอยู่บนฝ่ามือของเขา ไร้ร่างของเด็กหญิงผู้นั้นแล้ว ไม่ได้ยินเสียงรำพันของเด็กหญิงผู้นั้นที่กล่าวไว้กับเขาก่อนจากไป

            “เจ้าอย่ากังวลไปเลย มือของเจ้าจะมีไว้ช่วยผู้คน ส่วนมือของข้านั้นจะยอมแปดเปื้อนเพื่อเจ้าเอง”

....

            เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆ ลืมขึ้น เขาปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงมั่นใจว่าตนเอง ‘ตื่น’ จากความฝันแล้ว   เซียวเหรินยันกายขึ้นจากเตียงนอน ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเสยเส้นผมที่ลงมาปรกใบหน้า ทว่าเขากลับยกฝ่ามือค้างไว้เช่นนั้น

            นานเพียงใดกัน นานจนเขาลืมไปแล้ว

            นานจนความทรงจำกลายเป็นเพียงความฝัน เขาไม่ได้ฝันเช่นนี้มานานมาก

            เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

            เจอกันครั้งนั้น น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบนาง

            เซียวเหรินถูกปลุกด้วยความทรงจำวัยเยาว์ ช่วงที่ใช้ชีวิตร่ำเรียนกับท่านอาจารย์โจวเป้า ทำให้ได้พบกับกงอี้เทาและจางซงหยวน เขารู้ฐานะที่แท้จริงของคนทั้งสอง เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายก็รู้ฐานะของเขา แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างกำความลับซึ่งกันและกันทำให้ไม่มีใครปริปากพูด ‘เรื่องนั้น’  หรืออาจเพราะมี ‘ฐานะ’ ที่พูดไม่ได้ จึงทำให้สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว  นานๆ ครั้งเขาจะได้พบเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้หนึ่ง เขาไม่รู้จักชื่อของนาง และไม่เคยเอ่ยแนะนำตนเอง  รู้เพียงแค่ว่าเด็กคนนั้นมากับอาจารย์หญิงที่เป็นสหายกับอาจารย์โจวเป้า เขาเดาได้ว่านางเองคงมีฐานะพิเศษที่ให้ใครล่วงรู้ไม่ได้เช่นกัน

            แม้หลังจากเขากลับเข้า ‘บ้าน’และออกเดินทางอีกครั้งในฐานะคนที่ตายไปแล้วกับอาจารย์โจวเป้า  เขาไม่ได้พบนางอีก ไม่เคยไถ่ถามถึงนาง  นานจนเกือบลืมไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่นางใช้สองมือกุมมือของเขาไว้นั้นยังคงอยู่ เซียวเหรินมองดูฝ่ามือของตนเอง ยามนี้ฝ่ามือข้างนี้ใหญ่กว่าวัยสิบสี่มาก ผ่านเรื่องราวมานับร้อยนับพัน ละทิ้งเส้นทางที่วาดหวังทำงานเพื่อชาติบ้านเมืองมาติดตามท่านอาจารย์  เขาเรียนรู้การช่วยเหลือผู้อื่นไม่ต้องหยิบดาบฆ่าฟันก็ทำได้  เขาไม่ได้อยากเป็นหมอ เขาแค่ไม่อยากเห็นคนตาย แม้ความตายเป็นความธรรมดาสามัญ แต่หากยื้อไว้ได้ เขาก็อยากลองดู

            “นายท่าน” 

            “เข้ามา”

            จูเต๋ออี้ผลักบานประตูเข้ามาพร้อมอ่างใส่น้ำสำหรับล้างหน้า แม้อู๋ซั่วไต้จะจัดหาบ่าวรับใช้มาให้แต่จูเต๋ออี้มักเป็นคนจัดการเรื่องเหล่านี้ด้วยตนเอง อาจเพราะติดตามมานาน เขาไม่ใช่เพียงองครักษ์แต่ยังเป็นบ่าวรับใช้ข้างกายด้วย จูเต๋ออี้เห็นท่าทางเหม่อลอยของเซียวเหรินแล้วอดเป็นกังวลไม่ได้ ระยะนี้เซียวเหรินอยู่ทำงานดึกดื่นมีเรื่องที่ต้องสะสางมากนัก

            “เด็กคนนั้น...”

            “เด็กคนนั้น?”

            เซียวเหรินรู้สึกตัวเต็มที่จึงเพิ่งรู้ว่าหลุดปากพูดบางคำออกไป เขาเงยหน้าจากฝ่ามือของตนแล้วมองจูเต๋ออี้ที่ติดตามข้างกายเขามาหลายปี  ตอนที่ออกจากจวนมา นอกจากออกมาในฐานะคนตายแล้วก็ยังมีจูเต๋ออี้ติดตามมาด้วย

            “นายท่านหมายถึงแม่นางหลันหรือขอรับ”   จูเต๋ออี้ปรนนิบัติเซียวเหรินเช่นทุกวัน ยกเว้นวันที่เขาออกไปทำภารกิจตามนายท่านสั่ง

            เซียวเหรินชะงักไปเล็กน้อยแล้วล้างหน้าอย่างไม่สนใจคำถามของจูเต๋ออี้  หลังจากเขาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย  ร่างเล็กๆ หลันหลันก็เข้ามาพร้อมถาดอาหารเช้า 

            “นายท่าน!” เสียงหวานใสทักทายพร้อมรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าและดวงตาหยี่เล็ก จูเต๋ออี้กลอกตามองบน นางไม่เคยสำรวมกิริยาได้เลยสักนิด ไม่ว่าเขาจะสอนสั่งจนเมื่อยปาก 

            เซียวเหรินรับตะเกียบจากหลันหลัน เขามองมือเรียวงามคู่นี้แล้วนึกถึงมือเล็กๆ คู่นั้นที่เคยกุมมือของเขาไว้  ผ่านมาแปดปี มือคู่นั้นคงเติบโตเท่ากับมือคู่นี้แล้วสินะ

            หลันหลันเห็นสายตาของเซียวเหรินมองที่มือของนาง นางจึงก้มมองมือตัวเองแล้วพลิกไปพลิกมาดูว่ามือของตนผิดปกติที่ใด นางก็ล้างมือเช็ดมือเรียบร้อยตามที่จูเต๋ออี้สั่งแล้วนี่นะ

            “เจ้าทำอะไร”  จูเต๋ออี้ดุหลันหลันที่นางทำยุกยิกต่อหน้าเซียวเหริน

            “ก็ท่านเซียวจ้องมือของข้า ข้าก็นึกว่ามือข้าสกปรกนะสิ”  นางก้มหน้าแต่ช้อนตามองไปทางเซียวเหริน ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจแล้วกินอาหารเช้า

            “วันนี้เจ้าจะทำอะไร”   เขาเอ่ยถามขณะกินอาหารเช้าอย่างเรียบง่าย

            หลันหลันที่ยืนอยู่ด้านข้างกระโดดมานั่งที่เก้าอี้ข้างเซียวเหริน ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ด้วยสีหน้าดีอกดีใจ ขาดแค่กระดิกหางเท่านั้น

“ข้าว่าง ท่านเซียวมีอะไรจะใช้งานข้าก็สั่งมาได้เลยเจ้าค่ะ”

            “ดี”  เขารวบตะเกียบ และรับน้ำชาจากจูเต๋ออี้ “ประเดี๋ยวเจ้าไปดูแลคุณชายอู๋”

            “ให้ข้าไปดูแลอู๋ซิงว่านรึเจ้าคะ?”  นางถามด้วยสีหน้างุนงง

            “หรือเจ้าไม่ว่าง ต้องทำไปทำงานที่หอชมบุหลัน หรือโรงหมอของท่านหมอเจียง”

            “วันนี้ข้าว่างเจ้าค่ะ” นางพยักหน้าหงึกหงัก 

            “ท่านเซียวเรียกใช้เจ้า เจ้าก็ต้องทำไม่ใช่รอให้ตัวเองว่างค่อยทำ”  จูเต๋ออี้บ่นให้ ไม่รู้ทำไม พออยู่กับนางแล้ว เขากลายเป็นคนพูดมากอย่างนี้

“ข้าแค่สงสัยว่าตัวข้าจะไปดูแลคุณชายอู๋ได้อย่างไร”

“มีอะไรก็ไปทำก่อน สักประเดี๋ยวข้าจะให้จูเต๋ออี้ไปตามเจ้า”

“เจ้าค่ะ”

หลันหลันลุกขึ้นแล้วออกไปอย่างเงียบๆ แต่ก่อนปิดประตูนางยังแอบหันมามองทางเซียวเหรินเผื่อเขาเปลี่ยนใจเรียกให้นางอยู่ต่อ ทว่าเขากลับมิได้สนใจ นางเผลอเป้ปากเล็กน้อยแล้วก้าวเท้าออกมา

“ได้ยินว่าที่หอชมบุหลันมีนางรำลือชื่ออย่างนั้นรึ”

“ขอรับ”   จูเต๋ออี้เอ่ยตอบ “ปรากฏตัวเพียงเจ็ดวันก็มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว”

“ระยะนี้หลันหลันยังไปที่หอชมบุหลันหรือไม่”

“เอ่อ...” จูเต๋ออี้อึกอักก่อนสารภาพไปตามจริง “นางไปขอรับ แต่บ่าวติดตามนางได้แค่ชั้นนอก สืบได้ความแค่ว่าเห็นว่านางรู้จักกับคนข้างใน เป็นคนมาจากบ้านเดียวกับนางขอรับ”

“ไร้ร่องรอยสินะ”