Chapter 33.ไม่เชื่อว่าข้าเป็นนก

เพียงปลายนิ้วสัมผัสท่อนแขนเรียวเล็กเย็นเฉียบราวแผ่นน้ำแข็ง เขาก็ขมวดคิ้ว มืออ่อนแรงยื่นมาคล้องคอของเขาไว้รั้งให้ใบหน้าใกล้ชิดอีกฝ่าย ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวในวงแขนทว่านางกลับหลุบตาลง ริมฝีซีดเซียวเผยอขึ้นเล็กน้อย แต่นั้นก็มากพอที่จะทำให้เขาโน้มหน้าลงประกบริมฝีปากกับนางอย่างรวดเร็ว  ลมหายใจอุ่นแทรกเข้ามาในโพรงปาก ปลุกร่างกายให้อุ่นร้อนขึ้นมาอีกครั้งพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นเป็นปกติ  นางผละจากริมฝีปากของเขา

            “ท่านเซียว” นางเรียกเขาเสียงแผ่วเบา ฝืนยิ้มให้เขา และเมื่อตั้งสติได้ก็ขยับตัวออกจากวงแขนที่โอบกอดอยู่

“ขอบคุณท่านเซียว”

            “ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้ว่าตนเองทำสิ่งใดอยู่”  เขาเอ่ยเตือนสตินาง เขารู้ว่านางมิได้เดือดร้อนเรื่องเงินทองจนต้องไปที่หอนางโลมหรือมาที่ร้านขายสมุนไพร แต่เขาไม่ต้องการให้นางกลายเป็นเพียงแค่เครื่องมือของผู้ใดหรือต้องเสียสละตัวเองเพื่อปณิธานอันยิ่งใหญ่ที่อาจไม่มีวันเป็นจริง

            “สมุนไพรของท่านอยู่ด้านนอกแล้ว”  นางเอ่ยบอกแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย เพียงครู่เดียวนางก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้าง “ท่านเซียวเคยได้ยินหรือไม่ มีนางรำงดงามมากมาแสดงการร่ายรำที่หอชมบุหลัน ว่ากันว่านางมีเวทมนตร์ด้วยนะเจ้าค่ะ”

            “ข้าไม่เชื่อเรื่องมนตร์หรือภูตผี”  เขาจับข้อมือนางตรวจชีพจรเพื่อความแน่ใจ แต่รสหวานที่ติดปลายลิ้นอยู่นั้นทำให้เขาต้องพยายามข่มสติตนเอง

            “เช่นนั้นท่านเซียวก็ไม่เชื่อว่าข้าเป็นนก”

            “แน่นอน”

            “แต่ท่านเซียวก็ยอมให้ข้ากินลมหายใจของท่าน”  นางเม้มปากอมยิ้ม ก่อนผิวปากออกมา เป็นเสียงสั้นยาวสลับกัน ครู่เดียวนกกระจิบ หลายตัวก็บินวนเวียนอยู่รอบกายนาง  เซียวเหรินยังคงไม่ยอมรับ เขาหมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่หันกลับมามองนางอีก

            เมื่อในลานตากสมุนไพรไม่มีผู้ใดแล้ว กงอี้เทาจึงก้าวเท้าออกมายืนใกล้กับหญิงสาว มองนางด้วยสายตาสงสารและเห็นใจ

            “เจ้าชอบเขาถึงเพียงนี้”   แน่นอนว่าเขายอมเห็นที่นางแสร้งตกบันได้เพื่อได้จุมพิตชายหนุ่ม แม้เป็นเวลาอันแสนสั้นแต่ก็นับได้ว่าตราตรึงสายตาคนที่ลอบมองอยู่

            “จะเป็นไรไป” นางกระตุกยิ้มขึ้นมากลบเกลือนความเศร้าที่ท่วมท้นในอก “ข้าคือหญิงสกุลอู เรื่องล่อลวงบุรุษนี้เป็นเรื่องธรรมดาสามัญสำหรับข้า”

            ถ้อยคำตรงไปตรงมาที่กงอี้เทาได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนนี้ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกคุ้นชินและยอมรับได้เลย สำหรับแคว้นเฉียนเหลียงแล้ว คนสกุลอูได้รับการเคารพนับถือ แต่สำหรับแคว้นอื่นคนกสุลอูคือพวกมากเล่ห์เพทุบาย เป็นแม่มดหมอผีที่สมควรถูกสังหารให้สิ้นซาก

            หลันหลันหลับตาลงครู่หนึ่ง ความทรงจำของอูหลันโหยวไหลบากราวสายน้ำ นางจึงจดจำการร่ายรำหรือตัวยาสำหรับใช้ทำยาหลอนประสาทได้ รวมทั้งแผนการเพื่อให้แคว้นเฉียนเหลียงเป็นอิสระไม่เป็นเมืองขึ้นของแคว้นใด

            แท้จริงเจ้าของร่างนี้คือ ‘อูหลันโหยว’ ที่สับเปลี่ยนฐานะกับ ‘กงเสวี่ยหลิง’

            “ข้ามาที่นี่เพื่อมาแจ้งกับท่านหมอให้เตรียมส่วนผสมที่ใช้ในยาหลอนประสาท ข้ามั่นใจว่าอีกไม่กี่วัน ฮ่องเต้มักมากในกามผู้นั้นต้องเรียกข้าเข้าวังอย่างแน่นอน  ท่านกับจางซงหยวนเตรียมตัวให้ดีเถิด”

            กงอี้เทาถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะรับคำอย่างหนักแน่น

            “หากเรื่องนี้ยุติด้วยดี ข้าจะ...”

            “ท่านไม่ต้องทำสิ่งใดเพื่อข้าหรือสัญญาใดๆ ทั้งสิ้น”  หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ไม่เหลือแววเด็กสาวไร้เดียงสาอีกแล้ว นางสบตากับเขาแล้วเผยรอยยิ้ม

“ข้าคือหญิงสกุลอู ย่อมรู้ว่าเกิดมาเพื่อสิ่งใด หากชีวิตเดียวของข้าทำให้ผู้อื่นนับพันนับหมื่นได้พ้นทุกข์จากฮ่องเต้ทรราช ข้าล้วนยินดี”

            กงอี้เทาได้แต่สูดลมหายใจลึก ปณิธานของนางยิ่งใหญ่นัก หากเป็นบุรุษนางก็สมกับเป็นนักรบ เพียงแต่นางเป็นสตรีที่สลับตัวกับกงเสวี่นหลิงมาในฐานะสายลับและเครื่องบรรณาการ  เขาเห็นท่าทางเหม่อลอยของนางจึงไม่คิดจะพูดคุยกับนางอีก เขารู้ว่านางรั้งอยู่ที่นี่เพียงเพื่อรอให้เซียวเหรินพาอู๋หมิ่นลี่ออกจากโรงหมอแห่งนี้ไปก่อน  บุรุษหนุ่มคิดถึงคำเล่าลือถึงการถูกเคี่ยวกรำอย่างหนักหน่วงของคนสกุลอู และศาสตร์ลับที่สืบทอดกันมานานนั้นคือการสะกดจิต  เขาไม่รู้ว่านางฝึกฝนถึงขั้นใด แต่เคยได้ยินว่าการสะกดจิตขั้นสูงสุดคือการสะกดจิตตนเอง

            หรือนางจะสะกดจิตตนเองให้เป็นนกหงส์หยกตัวนั้น

            ดวงตาคมเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้างดงามที่เผยรอยยิ้มที่เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่ารอยยิ้มนั้นมีความหมายว่าอย่างไร  ริมฝีปากขยับปากส่งเสียงแผ่วเบา

            “ท่านไม่เชื่อหรือว่าข้าคือนกหงส์หยกตัวนั้น”

....

“ระหว่างนกกับลิงเจ้าเลือกจะเป็นตัวอะไร”

            เสียงเด็กหนุ่มวัยสิบสี่เอ่ยขึ้นแม้มองสองข้างจะกำลังยุ่งกับการขุดโสมคน  ผ่านไปครึ่งเค่อไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ นอกจากเสียงสายลมพัดผ่าน ใบไม้ขยับไหว บริเวณภูเขาแห่งนี้มีสมุนไพรชั้นดีหายากอยู่มาก แต่เพราะทางขึ้นเขาค่อนข้างชันและลำบากซ้ำยังห่างไกลมาก น้อยคนจึงจะมาถึง แต่กระนั้นยังมีเด็กหนุ่มผู้สะพายตะกร้าสานขึ้นหลังเดินดุ่มๆ ขึ้นเขาอย่างใจเย็น และแน่นอนว่าเขารู้ว่าที่นี่มีผู้อื่นอยู่ด้วย

            นานหลายอึดใจ ร่างเล็กในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบง่ายโผล่ออกมาจากต้นไม่ใหญ่ นางไม่ได้เกล้าผมเป็นทรงกลมเหมือนซาลาเปาสองลูกบนศีรษะ แต่ผมยาวนั้นถูกถักเปียอย่างเรียบร้อย  นางมีดวงตางดงามสุกใส แม้รูปร่างเล็กแต่แผ่นหลังที่เหยียดตรงและท่าทางมุ่งมั่นไร้ความหวาดกลัวทำให้นางไม่เหมือนเด็กหญิงวัยสิบขวบเลยสักนิด

เด็กหนุ่มไม่ได้หยุดมือแต่รับรู้ว่าร่างนั้นขยับเข้ามาใกล้ นางค่อยๆ นั่งยองๆ ตรงข้ามกับเขาที่กำลังเอาโสมคนขึ้นจากดินอย่างระวังไม่ให้มี

ส่วนใดหัก

            “เหมือนเจ้าจะไม่สูงขึ้นเลยนะ”

            “เจ้าจำได้รึว่าข้าสูงแค่ไหน”

            เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ถือสากับคำพูดที่ไร้มารยาทของนาง นางคงไม่เห็นว่าเขาอายุมากกว่า แต่หลายปีมานี่ เด็กน้อยคนนี้ก็เป็นเช่นนี้ 

            “โสมอยู่ในดินข้ายังรู้ว่ามันอายุเท่าไหร่  เจ้าตัวกระจิดริดเพียงแค่นี้ มีอะไรแตกต่างจากที่พบกันครั้งก่อน”

            ใบหน้าเด็กหญิงยังคงราบเรียบแต่ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเรียบตึงเป็นเส้นตรง พยายามอย่างสุดกลั้นไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา นั้นเพราะนางถูกเคี่ยวกรำฝึกฝนตั้งแต่จำความได้ หากไม่ได้รับอนุญาต นางก็ไม่อาจแสดงความรู้สึกใดออกมาได้ ไม่ว่าจะเจ็บปวด ทุกข์ใจ หิวโหย หรือดีใจ

            เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นประคองโสมล้ำค่าใส่ตระกร้าอย่างระวัง เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงหันไปสบตากับดวงตากลมโตคู่นั้น        เด็กหญิงรู้ดีว่า จุดอ่อนของนางคือดวงตาคู่นี้ นางไม่เคยซุกซ่อนสิ่งใดในดวงตาของนางได้เลย ท่านอาจารย์อ่อนอกอ่อนใจกับนางเสมอ นางไม่แสดงอาการเจ็บปวดยามต้องทัณฑ์ทรมาน แต่ดวงตากลับบอกได้หมดสิ้นว่าสึกเช่นใด

            เช่นเวลานี้ นางตื่นเต้นดีใจที่ได้พบ ‘เขา’ อีกครั้ง

            เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน นางก็ลุกขึ้นยืนตามเขา เมื่ออยู่ใกล้ ยิ่งเห็นได้ชัดว่านางตัวเล็กกว่าเขามากจริงๆ เด็กหนุ่มผอมบางแต่กำยำเปี่ยมด้วยพลัง เขาสะพายตะกร้าขึ้นหลังก้าวเดินออกมาคล้ายไม่สนใจเด็กหญิงคนนั้น แต่รับรู้ว่านางเดินตามเข้ามาใกล้ๆ

            “ทำไมเจ้ารู้ว่าข้าซ่อนตัวอยู่”  นางเอ่ยถามแผ่นหลังของเขา อย่างไรก็เป็นเพียงเด็กหญิงวัยสิบขวบ ยากจะเก็บความสงสัยใคร่รู้ได้ 

            เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอ “ครั้งก่อนเจ้าปีนต้นไม้แล้วเกือบพลาดตกลงมา หากเจ้ายังสติดีอยู่คงไม่ทำซ้ำเช่นเดิมกระมัง”

            “ก็ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้ฝึกเพลงยุทธ์นี่”  นางประท้วง “แล้วข้ามาก่อนเจ้า!”

            “ภูเขาลูกนี้เป็นของเจ้ารึ”

            “ย่อมไม่ใช่” นางส่ายหน้าไปมาทั้งที่รู้ว่าเขาไมได้หันมามอง “แต่เป็นที่เดียวที่มีดอกโบตั๋นผลิบานมากมายเช่นนี้”