Chapter 32.ทำงาน

ดวงตาคมหรี่ลงอย่างใช้ความคิด เขาไม่เชื่อเรื่องภูติผี ที่ผ่านมาจะเดินทางร่อนเร่ไปทั่วยุทธภพมีเรื่องแปลกประหลาดอยู่มากมาย ทว่าเรื่องราวเหล่านั้นมีเหตุผลอันรองรับให้เชื่อถือได้  แต่กับนางที่บอกว่าตัวเองเป็นนกหงส์หยกมาอยู่ในร่างของกงเสวี่ยหลิง ออกจะเหลือเชื่อเกินไปสักหน่อยกระมั้ง  ทว่าลักษณะท่าทางของนางคล้ายว่าเพิ่งเคยกระทำเป็นครั้งแรก  เขายังจำครั้งที่นางพยายามจับตะเกียบกินข้าว จับพู่กันเขียนอักษร หรือแม้กระทั่งให้เขาป้อนขนมให้ นางเชื่ออย่างสุดจิตสุดใจว่าตนเองเป็นนกหงส์หยก

            เรื่องเช่นนี้มันมีจริงหรือ? วิญญาณนกมาสิงในร่างมนุษย์

            หากเป็นเช่นนั้นจริง กงเสวี่ยหลิงอาจตายไปแล้ว

            ลมหายใจของชายหนุ่มสะดุดไปเล็กน้อย หลังจากเขาพบหลันหลันแล้ว เคยย้อนกลับไปดูที่ธารน้ำแต่ไม่พบผู้ใดอีก  เขาเองมีความทรงจำเกี่ยวกับกงเสวี่ยหลิงน้อยเหลือเกิน  กล่าวตามจริงคือเขาไม่เคยพบหน้านางมาก่อน เพียงแค่รู้ว่านางคือน้องสาวของกงอี้เทาและถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการเท่านั้น  ได้ยินว่าการเป็นอยู่ในวังของนางนั้นไม่ดีนัก ยังดีที่จางซงหยวนปลอมตัวเป็นพ่อค้าค่อยส่งเสบียงของใช้ไปให้ แต่กระนั้นเขาย่อมรู้ว่าชีวิตของนางต้องลำบากมากเพียงใด เพราะเขาเคยผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาก่อน แม้จะผ่านมานานแต่ความเจ็บปวดที่เคยได้รับนั้นยังแทรกอยู่ในอกให้ปวดปร่าทุกคราที่หวนคิดถึง

            หากในวังเปี่ยมสุขจริง คงมีเพียงคนเดียวกระมังที่สามารถยิ้มหรือหัวเราะได้อย่างจริงใจ

            พลันเสียงหัวเราะหวานใสของหญิงสาวเข้ามากระทบโสตประสาทของเขา เซียวเหรินกลอกตาไปตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน  เขาประหลาดใจที่เห็นหญิงสาวคนนั้น ยืนอยู่หน้าร้านขายสมุนไพรที่เขากำลังจะเดินเข้าไป

            “ท่านเซียว!” 

            เสียงเรียกของหลันหลัน ทำให้ทุกคนที่ได้ยินหันไปมองหญิงสาวร่างเล็กในชุดเสื้อผ้าฝ้ายเรียบง่าย นางเกรงว่าเซียวเหรินมองไม่เห็นจึงกระโดดโบกมือไปมา ท่าทางไม่เรียบร้อยของนางทำเอาไป๋ชิวบ่นอุบอิบ

ไม่อยากเดินเข้าไปใกล้เลยสักนิด

            “คุณหนูใหญ่ พี่ไป๋ชิว พี่เต๋ออี้ก็มาด้วย”  หลันหลันทักทายแล้วผายมือเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านใน ประหนึ่งตนเองคุ้นเคยกับร้านนี้เป็นอย่างดี

            “เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่” ไป๋ชิวอดเอ่ยปากถามไมได้

            “มาทำงานเจ้าค่ะ”

            “ทำงาน? ทำงานอันใด” ใครกล้าจ้างหญิงสาวสติไม่ดีอย่างนางด้วยหรือ? ไป๋ชิวได้แต่เก็บประโยคหลังไว้ในท้อง อย่างไรหลันหลันก็มาพร้อมกับท่านเซียวเหริน แม้จะไม่ใช่คนของเซียวเหรินแต่นายท่านใหญ่ก็ให้ถือเสมือนว่านางเป็นแขกของหมู่ตึกนกยูงทอง

            “ข้าเป็นคนมีความจำดีเยี่ยม ท่านหมอเจียงจึงให้ข้าทำงานที่นี่ได้”  หลันหลันยืดอกพูดด้วยความภูมิใจ แต่เมื่อนางหันไปสบตากับจูเต๋ออี้ที่จ้องหน้านางเขม็งอย่างจับผิด นางกลับหัวเราะออกมา

            “เหตุใดพี่เต๋ออี้จ้องหน้าข้าเช่นนี้เล่า”

            “เจ้ามิได้อยู่ที่...”  

            “พี่เต๋ออี้คิดว่าข้าอยู่ที่ใด”  นางทำตาเป็นประกายวิบวับยั่วล้อเขา ปกติจูเต๋ออี้เป็นคนไม่ค่อยพูดกับผู้ใด อยากจะไต่ถามนางให้แน่ชัดแต่เห็นว่ามีคนอยู่มากเกินไปและเซียวเหรินเองก็คล้ายไม่สนใจหลันหลันนัก จึงได้แต่ปิดปากเงียบ

            “คุณหนูใหญ่ต้องการสิ่งใดเจ้าคะ”  หลันหลันหันไปถามอู๋หมิ่นลี่

            “ข้า...เอ่อ...”

            “จัดสิบสามเทพสมุนไพรมาหนึ่งชุด”  เซียวเหรินเอ่ยขึ้นมาก่อน เขามองใบหน้าที่ระบายรอยยิ้มของหลันหลันที่จ้องมองอย่างรอฟังถ้อยคำของเขา

“เก๋ากี้, โต่วต๋ง,เต็กย้ง, ตังถังแห่เช่า, คนจี๋หลิน หรือ โสมคน, ใบแปะก๊วย, เจียวกู่หลาน, ติ่มเฮียง,อิมเอียคัก, โท่วซีจี้,โหงวปี้จี้ หรือ อู่เว่ยจื่อ ,ม้าน้ำ, กั๊บไก่ จำได้หรือไม่”

            หลันหลันพยักหน้าพูดทวนคำของเขา “เก๋ากี้, โต่วต๋ง,เต็กย้ง, ตังถังแห่เช่า, คนจี๋หลิน หรือ โสมคน, ใบแปะก๊วย, เจียวกู่หลาน, ติ่มเฮียง,อิมเอียคัก, โท่วซีจี้,โหงวปี้จี้ หรือ อู่เว่ยจื่อ ,ม้าน้ำ, กั๊บไก่”

นางยิ้มครู่หนึ่งก่อนเม้มริมฝีปากครุ่นคิด “กั๊บไก่คืออะไรเจ้าค่ะ”

            เซียวเหรินไม่ตอบแต่พยักหน้าเป็นเชิงไล่ให้นางไปแจ้งกับคนจัดสมุนไพร หลันหลันจึงหมุนตัวเดินออกไป  อู๋หมิ่นลี่ที่เคยระแวงหลันหลันกับความสัมพันธ์อันครุมเครือนี้ ได้แต่แอบถอนหายใจโล่งอกแล้วแสร้งดูสมุนไพรในร้าน เซียวเหรินเดินถามหาท่านหมอเจียง เด็กในร้านเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปด้านใน ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ชายในชุดดำที่ยืนหลบในเงามืดก็โผล่หน้าออกมา

            “เหตุใดผู้อื่นเรียกเจ้าว่าหมอเทวดาไร้ใจ ทั้งที่เจ้าไม่อาจอดรนทนเห็นคนบาดเจ็บหรือล้มป่วยเบื้องหน้าได้”

            “ผู้อื่นจะเรียกเช่นไร ข้าหาได้สนใจไม่”   เซียวเหรินเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบแล้วยื่นมือไปรบถ้วยน้ำชาจากชายชุดดำที่เมื่อครู่ปราบม้าพยศได้อย่างง่ายดาย “เป็นฝีมือเจ้ารึ กงอี้เทา”

            “ข้าไม่จำเป็นต้องเปิดตัวเอิกเกริกเช่นนั้น”  ชายชุดดำไหวไหล่ “ม้าตัวนั้นถูกเล่นสนุกจนมีสภาพอเนจอนาถ มันดิ้นร้นให้พ้นความทุกข์ทรมานจึงเตลิดออกมาเช่นนี้ คนเราก็เช่นกัน ถูกบีบเค้นมากเข้าสภาพไม่ต่างจากม้าตัวนั้นหรอก”

            “ข้าเคยพูดหลายครั้งแล้วว่าไม่ยุ่งกับเรื่องพวกนี้”

            “ข้ารู้”  ชายชุดดำหัวเราะในลำคอ “แต่เจ้าคิดว่าจะหลีกหนีชะตากรรมได้หรือ?”

            ปลายนิ้วมือกำเข้าหากันแน่นข่มการยั่วโทสะของอีกฝ่าย แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

            “เมื่อถึงเวลานั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะยังคงเป็นซือจือที่ข้ารู้จัก”  ชายชุดดำวางถ้วยชาของตนลง แล้ววางมือบนไหล่ของเซียวเหริน “สมุนไพรที่เจ้าต้องการคงจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

            เซียวเหรินเพียงแค่ถอนหายใจเบาๆ หมุนตัวเดินออกมาแต่หยุดที่ประตู เขาหันกลับมาอีกครั้งแล้วเอ่ยถาม “เพื่อให้สัมฤทธิ์ผล เจ้ายอมเสียสละแม้กระทั้งน้องสาวตนเองหรือ?”

            เสียงถอนหายใจหนักหน่วงดังขึ้นก่อนเอ่ยตอบ

“ทุกคนล้วนมีชะตากรรมของตนเอง ไม่ว่าเจ้าหรือข้าและนาง” กงอี้เทามองสหายด้วยแววตามุ่งมั่น “เจ้าก็รู้ว่าแผ่นดินแคว้นโฮ่วฉินเป็นของผู้ใด แท้จริงแล้วมันควรเป็นของ...”

“หุบปาก!”  เซียวเหรินตวาดก่อนที่กงอี้เทาจะพูดจบด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะหยันออกมา

“เจ้าอาจให้เหตุผลว่าตนเองยึดมั่นคำสัญญา แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้แผ่นดินเป็นเช่นไร! ผู้คนอดยากล้มตายไม่ต่างจากผักหญ้าไร้ค่า เจ้ายังจะนิ่งเฉยได้อีกเรอะ!”

เซียวเหรินได้แต่กัดฟันแน่นข่มโทสะ เผลอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว

“เอาเถอะ เจ้าแค่ไม่ขวางทางข้าเป็นพอ” กงอี้เทาแสร้งหัวเราะออกมา

“เจ้าจะรับตัวคนของกงเสวี่ยหลิงไปด้วยหรือไม่”  ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อนึกถึงหญิงสาวท่าทางพิลึกผู้นั้น นางมาอยู่ที่นี่แล้ว ย่อมมีความเป็นไปได้ว่านางต้องเป็นหนึ่งในเม็ดหมากของกงอี้เทา  แม้แต่สตรีไร้เดียงสาผู้หญิง ก็ต้องกลายเป็นเครื่องมือในการโค่นล้มอำนาจ

“ต้องขอบใจที่เจ้าดูแลหลันหลันอย่างดียิ่ง”  กงอี้เทาผงกศีรษะให้

“แต่ข้าหากงเสวี่ยหลิงไม่พบ”

ถ้อยคำของเซียวเหรินทำให้กงอี้เทาชะงักงันไปครู่หนึ่ง น้อยคนนักที่จะรู้ตัวตนที่แท้จริงของ ‘อูหลันโหยว’ หากบอกว่า ‘กงเสวี่ยหลิง’ สบายดีและหลบซ่อนตัวในฐานะ ‘ฮูหยินของจางซงหยวน’ ซ้ำเวลานี้ยังตั้งครรภ์อ่อนๆ อีก เซียวเหรินที่มักคิดว่าตนเองเฉลียวฉลาดที่สุดจะรู้สึกเช่นไร

“เรื่องนั้น... เจ้าอย่าได้กังวล ข้าได้ให้คนจัดการเรื่องนี้แล้ว”

            เซียวเหรินผงกศีรษะให้แล้วผลักบานประตูออกมา เขากวาดตามองเห็นร่างเล็กหมุนตัวไปมายุ่งอยู่กับกระจาดตากสมุนไพร  นางกำลังปีนบันไดขึ้นไปคล้ายจะกลับสมุนไพรเหล่านั้น ทว่าเท้านั้นเหยียบขั้นบันไดพลาด เพียงพริบตาที่ร่างของนางหงายหลังร่วงลงมานั้น เขาปราดเข้าไปประคองไว้ได้ทันเวลา