Chapter 31.อย่าพูดเสียงดังไป

            เดิมทีเซียวเหรินไม่ชอบให้ผู้อื่นติดตาม แต่เพราะครั้งนี้คนที่ร้องขอคือลูกสาวของอู๋ซั่วไต้ที่เขานับถือเสมือนเป็นสหายต่างวัย เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธคำขอของนาง  หลายปีมานี่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าสายตาที่อู๋หมิ่นลี่มองเขาเป็นเช่นไร แต่สำหรับเขาแล้ว นางเหมือนน้องสาวตัวน้อยที่เมื่อใดที่หันไปสบตา นางจะส่งรอยยิ้มให้เสมอ ไม่ว่าเขาจะมีสีหน้าใดก็ตาม

            ขณะที่เขาชะลอฝีเท้าเพื่อให้หญิงสาวทั้งสองเดินตามได้ทัน  นอกจากสินค้าหลากหลายและอาหารเลิศรสแล้ว เสียงนักเล่านิทานข้างถนนยังเรียกผู้คนเข้าไปห้อมล้อมได้อีกด้วย

            “พวกท่านว่าอย่างไร! เสนาบดีฉ้อฉลล้มตายที่ละคน พวกเจ้าคิดว่าอย่างไรกันเล่า นั้นเพราะสวรรค์ลงทัณฑ์แล้ว” 

            “อย่าพูดเสียงดังไป เรื่องพวกนี้ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นรึ!”

            “แผ่นดินฟอนเฟะถึงเพียงนี้ เจ้าดูซิ ขอทานมีมากล้นเมืองแล้ว”

            “พวกเจ้าเคยได้ยินหรือไม่ แท้จริงแล้วพระเชษฐาขององค์ฮองเต้ยังมีพระชนม์ชีพอยู่”

            “เอ๋? องค์ชายเหรินนะหรือ? มิใช่สิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่หกหรือเจ็ดปีก่อนรึ?”

            “ใช่ๆ ได้ยินว่าป่วยตายหรืออย่างไรนี่แหละ”

            “ป่วยได้อย่างไร องค์ชายเหรินนับเป็นอัจริยะที่ร้อยปีจะมีสักคน ซ้ำยังศึกษาการแพทย์ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เพราะโดดเด่นเกินหน้าองค์รัชทายาทถึงได้....”

            “แต่ถ้าเวลานี้องค์ชายเหรินเป็นฮ่องเต้  พวกเราอาจไม่ต้องทุกข์ยากเช่นนี้”

            “ตบปากๆ กล้าพูดเรื่องเช่นนี้กลางตลาด ไม่กลัวหัวหลุดจากบ่าเรอะ!”

            อู๋หมิ่นลี่เห็นร่างสูงของเซียวเหรินหยุดยืนห่างจากนางไม่กี่ก้าวก็เข้าใจว่าเขาหยุดรอนาง ใบหน้างามแดงระเรื่อเร่งเท้าเดินเข้าไปใกล้ยังไม่ทันเอ่ยปากส่งเสียงใด สีหน้าเย็นชานั้นหันมาทางนางเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเหมือนจะเป็นรอยยิ้ม แม้บางเบานักแต่กลับสั่นไหวหัวใจของหญิงสาว

            “ขอโทษที่ทำให้รอเจ้าค่ะ” อู๋หมิ่นลี่ช้อนตาขึ้นมองอย่างรู้สึกผิด แม้นางอยู่ในหมู่ตึกนกยูงทอง อยู่ท่ามกลางบุรุษมากมายแต่กิริยามารยาทของนอู๋หมิ่นลี่นั้นเรียบร้อยอ่อนหวาน ที่สำคัญนางไม่เป็นวรยุทธ์แม้แต่น้อย

            “เป็นข้าที่เดินเร็วเกินไป” 

เซียวเหรินตอบยังไม่ทันสิ้นประโยคดี เขารับรู้ถึงม้าตัวหนึ่งที่ห้อตะบึงมาแต่ไกล ซ้ำร้ายยังเป็นม้าที่ไร้คนบังคับ  ดวงตาคมดุจเหยี่ยวหรี่ตามองเห็นคราบเลือดอยู่บนตัวม้า เขายื่นมือดึงแขนของอู๋หมิ่นลี่หมุนตัวหลบมาด้านในก่อนที่ม้าจะวิ่งผ่านมาทางพวกเขา  เสียงผู้คนกรีดร้องด้วยความตกใจ ด้านหลังมีทหารสี่ห้าคนควบม้าตามมา แต่ดูท่าจะไม่อาจหยุดม้าพยศตัวนี้ได้  

ม้าพยศเปื้อนเปรอะคราบเลือดยกสองขาหน้าตะกุยในอากาศ ผู้คนแตกตื่นวิ่งหลบม้าที่ดูเหมือนปีศาจร้าย  หญิงคนหนึ่งจูงมือลูกชายตัวน้อย นางถูกผลักสองสามครั้ง ร่างบอบบางซวนเซทำให้เผลอปล่อยมือจากลูกชาย เด็กน้อยถูกผลักไปอีกทางแยกจากมารดา เขายืนอยู่ฝั่งหนึ่งของถนน มารดาอยู่อีกฝาก เด็กน้อยทำท่าจะพุ่งตัวเข้าไปหามารดาในขณะที่ม้าพยศตัวนั้นพุ่งตัวไปด้านหน้าเพื่อไม่ให้ถูกจับกุม 

เพียงพริบตา บุรุษผู้หนึ่งทะยานไปคว้าตัวเด็กน้อยไว้ได้ทันก่อนที่ม้าจะพุ่งไปถึง เป็นจังหวะเดียวกับที่บุรุษในชุดดำผู้หนึ่งใช้วิชาตัวเบาราวเหาะเหินมานั่งบนหลังม้า คว้าบังเหียนไว้มั่น ม้าออกแรงสะบัดไปมาแต่บุรุษชุดดำกำบังเหียนถูกกระตุกอยู่หลายครั้ง บังคับไม่ให้มันหันหัวไปถูกชาวบ้านที่พากันมองด้วยความตื่นตระหนก  ม้าสะบัดแผงคออย่างไม่พอใจแต่เมื่อไม่อาจสู้แรงของบุรุษบนหลังของมันได้จึงค่อยๆ สงบลง มือข้างหนึ่งปล่อยจากบังเหียนยื่นมาตบลำคอของมันเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน ม้าเริ่มสงบลง คนผู้นั้นจึงลงจากหลังอาชา ยังไม่ทันที่ทหารที่ไล่ตามมาจะเอ่ยปากถามสิ่งใด ชายในชุดดำก็พุ่งทะยานตัวหายไปราวเทพเซียน

เซียวเหรินมิได้สนใจชายชุดดำผู้นั้น เขาสำรวจดูเด็กน้อยมีเพียงรอยถลอกเพราะหกล้ม เขาจึงล้วงมือไปหยิบตลับยาจากในอกเสื้อออกมาแล้วทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า  อู๋หมิ่นลี่แหวกผู้คนมาหาเซียวเหริน เห็นเขากำลังจะทำแผลให้เด็กน้อยก็รีบยื่นผ้าเช็ดหน้าของตนออกไป

“เช็ดแผลเสียก่อนดีไหมเจ้าคะ”

เซียวเหรินรับคำเบาๆ แท้จริงเขาตั้งใจหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนมาเช็ดแผลให้เด็กน้อย แต่เมื่ออู๋หมิ่นลี่แสดงเจตนาดีเช่นนี้ เขาจึงรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของนางมาเช็ดบาดแผลแล้วบรรจงทายาให้อย่างใจเย็น  มารดาของเด็กชายวิ่งมาหาคุกเข่าโขกศีรษะขอบคุณเซียวเหรินทั้งน้ำตานองหน้า  

“ขอบคุณที่ช่วยเหลือ ข้ามีลูกชายเพียงคนเดียวหากเขาเป็นอะไรไป ข้าคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้”  นางร้องไห้จนหน้าตาเปรอะเปื้อน

เซียวเหรินผลิกดูแขนของเด็กน้อยแล้วถอนหายใจเบาๆ หยิบก้อนเงินส่งให้นาง มารดาของเด็กชายทำหน้างุนงง เขาเห็นนางไม่ยอมรับก้อนเงินจึงหันไปใส่ในมือเด็กน้อยแล้วกำมือของเด็กไว้พลางกระซิบ

“เก็บไว้ซื้อข้าวกิน อย่าเอาไปกินขนมหมดล่ะ”

“ขอรับ”  เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่มารดาเพิ่งเข้าใจความหมายรีบส่ายหน้าไปมา

“พวกเรารับเงินจากท่านผู้มีพระคุณไม่ได้เจ้าค่ะ”  นางพยายามจะคืนก้อนเงินนั้นให้เซียวเหริน

“ลูกของเจ้าผายผอมถึงเพียงนี้ ร่างกายแคระแกรน ต่อให้วันนี้รอดจากม้าพยศได้แต่วันหน้าคงไม่รอดเพราะอดอาหารเป็นแน่”

เซียวเหรินพูดจบก็ลุกขึ้นยืนไม่ได้สนใจว่าสองแม่ลูกจะทำอย่างไรกับก้อนเงินที่เขาให้ไป ท่าทางเรียบเฉยนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าขวางทาง ได้แต่มองอย่างชื่นชมในความสง่างามและเมื่อชายหนุ่มหันหลังเดินออกมาห่างจากเหตุการณ์นั้นแล้ว เสียงซุบซิบพูดคุยก็ดังขึ้น เซียวเหรินเดินตรงไปที่ร้านขายสมุนไพร เหลือบมองอู๋หมิ่นลี่ที่เดินตามมาพร้อมไป๋ชิวก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร ได้ยินเพียงเสียงไป๋ชิวพูดคุยเบาๆ กับอู๋หมิ่นลี่เรื่องบุรุษในชุดดำที่ปราบม้าพยศเมื่อครู่

“ไปมาราวเทพเซียน พริบตาก็หายไปเสียแล้ว”

“เจ้านี่นะ ในบ้านเรามีคนเป็นวรยุทธ์มากมาย น่าจะคุ้นเคยกับเรื่องเหล่านี้แล้ว” อู๋หมิ่นลี่เอ็ดหญิงรับใช้

“ก็เมื่อครู่ตื่นเต้นเหลือเกินเจ้าค่ะ” ไป๋ชิวส่งยิ้มแล้วแสร้งกระแซะไหล่เจ้านาย “เมื่อครู่ท่านเซียวช่วยคุณหนูไว้อย่าลืมขอบคุณท่านเซียวนะเจ้าค่ะ”

อู๋หมิ่นลี่มีสีหน้าเขินอาย นางเงยหน้ามองทางเซียวเหรินที่เดินคุยอยู่กับจูเต๋ออี้ พลันคิดถึงมือแข็งแกร่งที่ปกป้องนางอยู่เมื่อครู่ เพียงการสัมผัสเล็กน้อยนั้นก็ทำให้นางดีใจเหลือล้น

จูเต๋ออี้ปราดเข้ามาใกล้เซียวเหรินแล้วเอ่ยขึ้น

“ขออภัย บ่าวถึงตัวเด็กคนนั้นช้ากว่านายท่าน”

“เจ้าเองก็ช่วยรั้งแม่เด็กไม่ให้วิ่งเข้ามามิใช่หรือ” 

            เซียวเหรินเห็นแววตาสำนึกผิดของเขาได้ชัดเจนจึงเบือนหน้ากลับ สาวเท้าเดินไปอย่างไม่รีบร้อนพลันคิดถึงเรื่องที่จูเต๋ออี้มารายงานเมื่อสามวันก่อน

          “บ่าวไร้ความสามารถ ติดตามแม่นางหลันไปถึงหอชมบุหลันแต่คลาดกัน ไม่อาจหานางได้พบจึงไม่รู้ว่านางมาที่นี่เพราะเหตุใด หรือมาพบใคร”

            ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูเต๋ออี้ติดตามหลันหลันออกไปด้านนอกหมู่ตึกนกยูงทองแล้วเขาไม่สามารถติดตามนางได้  ทั้งที่นางมีไม่วรยุทธ์ แต่กลับหานางไม่พบไร้ร่องรอยราวกับนางไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน  คล้ายครั้งนั้นที่จูเต๋ออี้ลอบติดตามหลันหลันไปที่วัดร้างแต่ไม่อาจเข้าไปด้านในได้

            “เช่นนั้นก็ไม่ต้องติดตามนานไปอีก”

          “แต่ว่า...”

          “สามวัน”

          “?”

          “ภายในสามวันนางจะกลับมาเอง”

            เซียวเหรินนึกถึงเรื่องที่สนทนากับจูเต๋ออี้ จากบันทึกอาการแปลกประหลาดของหลันหลัน นางต้องกลืนกินลมหายใจของเขา นางมีความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตอยู่ หากอาการประหลาดของนางยังไม่ได้รับการรักษาให้เป็นปกติ นางต้องกลับมาหาเขาอย่างแน่นอน