Chapter 30. เจ้าก่อเรื่องใด

“เจ้าก่อเรื่องใดอีกล่ะ” 

            “เจ้ามีตาทิพย์รึ”    

หลันหลันทำตาโตกวาดตามองชายหนุ่มเบื้องหน้า แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะแล้วยื่นห่อขนมส่งให้นาง  เพียงได้กลิ่นหอมหวานนางก็ลืมสิ้นทุกสิ่ง รีบยื่นมือไปคว้าไว้แต่อู๋ซิงว่านกลับชูมือขึ้นเหนือศีรษะทำให้นางคว้าห่อขนมไมได้  นางไม่ยอมแพ้กระโดดยื่นไปสุดมือแต่ยังไม่ได้ อู๋ซิงว่านหมุนตัวหลบหลีกว่องไวแต่หญิงสาวที่ไร้วรยุทธกลับพลิกกายไล่ตามติดได้อย่างเหลือเชื่อ สายตาของนางจับจ้องเพียงห่อขนมในมือซ้ายของอู๋ซิงว่าน ทำให้ไม่ทันระวังก้อนหินที่อยู่บนพื้น ปลายเท้าเตะเข้าไปอย่างเต็มที เสียงร้องเจ็บดังขึ้นทันทีพร้อมกับทรุดลงนั่งเอามือกุมเท้าตัวเอง

            “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากไหม”  อู๋ซิงว่านรีบทรุดตัวลงนั่ง ยื่นหน้าไปหมายจะดูว่านางบาดเจ็บที่ใด แต่หญิงสาวกลับเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มแล้วยื่นมือคว้าห่อขนมในมือของเขาไปอย่างรวดเร็ว

            “ได้แล้ว!”  หลันหลันร้องขึ้นด้วยดีใจ รีบเปิดห่อผ้าออกหยิบขนมเปี๊ยะเข้าปากคำโต ราวกลับกลัวว่าจะถูกแย่งไป

            “ไม่ต้องรีบร้อน นี่ข้าเอามาให้เจ้าอยู่แล้ว”  อู๋ซิงว่านหัวเราะใน

ความเจ้าเล่ห์ของนาง 

            “ก็เมื่อครู่เจ้าไม่ยื่นให้ข้าดีๆ นี่”  นางกัดเพียงสองคำก็หมดชิ้น “นี่ไม่ใช่ฝีมือคุณหนูใหญ่นี่นา”

            “อืม” อู่ซิงว่านพยักหน้ารับ  เห็นนางนั่งกับพื้นหญ้าอย่างไม่สนใจว่าจะเปื้อนเปรอะ เขาจึงนั่งข้างนาง มองดูแก้มสีชมพูกลายเป็นก้อนกลมๆ ช่างน่ารักน่ามองเสียจริง

“เจ้ารู้ได้อย่างไร”

            “ขนมฝีมือคุณหนูใหญ่นุ่มละมุนลิ้นแต่ไม่หวานจัด” นางตอบทั้งที่กำลังเคี้ยวขนมเปี้ยะชิ้นที่สอง “ขนมเปี๊ยะไส้ผลไม้นี่ก็อร่อยแต่รสมือต่างกัน”

            “ฝีมือแม่ครัวน่ะ”  อู๋ซิงวานหยิบผ้าเช็ดหน้า เช็ดมุมปากให้นาง “ค่อยๆ กินประเดี๋ยวติดคอ”

            “ข้าหิวมากเลย”  นางพูดพลางเคี้ยวขนมในปาก เมื่อกลืนขนมลงคอแล้วก็ยิ้มให้อีกฝ่ายที่ช่วยเช็ดมุมปากให้นาง

            “หิวรึ? ไม่ได้กินข้าวเที่ยงหรืออย่างไร”

            “กินแล้ว”  นางพยักหน้า “แต่กินไม่อิ่ม”

            “เหตุใดกินไม่อิ่มเล่า แม่ครัวส่งอาหารมาไม่พอรึ”

            นางส่ายหน้าแทนคำตอบ “เพราะพี่เต๋ออี้บอกให้ข้าคัดลอกตัวอักษรพวกนั้นให้เสร็จก่อนจะให้ข้ากินข้าวเพิ่มได้อีก แต่ข้าพยายามแล้วจริงๆ”

            แววตาของนางช่างทำให้คนใจอ่อนนัก อู๋ซิงวานเกือบผลัดหลงไปในดวงตาคู่งามของนางหากไม่เพราะนึกถึงสภาพจูเต๋ออี้ที่เปื้อนเปรอะน้ำหมึกออกมา  เขาคงเข้าข้างนางเต็มที่

            “แล้วเหตุใด จูเต๋ออี้ถึงอยู่ในสภาพนั้น” ถามพลางกลั้นหัวเราะ เคยมีใครกันที่ทำให้บุรุษใบหน้าน้ำแข็งอย่างจูเต๋ออี้เป็นเช่นนั้นได้

            จะว่าไป คนที่อยู่รอบกายนางมักมีรอยยิ้มอยู่เสมอ แม้แต่เซียว-

เหรินที่เห็นนิ่งขรึมตลอดเวลา ยังมีรอยยิ้มน้อยๆ ยามอยู่กับนาง

            “ข้าก็แค่เอาพู่กันจุ่มหมึกแล้ววาดแขนออกไปอย่างนี้” นางพูดแล้วทำท่าทางประกอบโดยการกำมือคล้ายจับพู่กันอยู่แล้ววาดแขนออกไป 

อู๋ซิงว่านถึงกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขาแหงนหน้าหัวเราะออกมาเสียงดัง ขนาดผู้ฝึกยุทธ์อย่างจูเต๋ออี้ยังถูกแม่นางนกหงส์หยกเล่นงานได้ นับว่านางไม่ธรรมดาแล้ว

            “เจ้าคงจุ่มหมึกมากเกินไป”

             “ข้าพยายามแล้วจริงๆนะ” นางพยักหน้ารับ “พี่เต๋ออี้บอกว่าข้าเป็นตัวกินหมึกกินกระดาษ เสียดายที่นายท่านไว้ใจให้คัดลอกตัวบันทึกเหล่านั้น”

            อู๋ซิงว่านเห็นสีหน้านางแล้วก็อดยื่นมือซ้ายไปลูบศีรษะนางเบาๆ ไม่ได้ “ถ้ามือขวาข้าใช้การได้ ข้าจะสอนเจ้าคัดอักษร”

            “จริงนะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างตามด้วยรอยยิ้มกว้างชวนมอง ทำให้อีกฝ่ายได้แต่มองเหม่อราวกับจมในความงามเบื้องหน้า “แต่ความจริง เจ้าหัดเขียนมือซ้ายก็ได้นี่ อุ๊บ!”

            อู๋ซิงวานเห็นนางรีบปิดปากก็ประหลาดใจ  เข้าใจไปว่านางกินขนมจนติดคอจึงลูบแผ่นหลังของนางเบาๆ   

“ดีขึ้นหรือไม่”

            “ข้าไม่ได้เป็นอะไร” นางส่ายหน้าไปมา “ข้าแค่เผลอทำตัวสนิทสนมกับเจ้านะสิ’”

            อู๋ซิงว่านเลิกคิ้ว เขาเองไม่ทันสังเกตเช่นกัน “ไม่เป็นไรนิ ข้ากับเจ้าเราคงอายุไล่ๆ กัน นับเป็นสหายต่อกันได้”

            “ข้าเป็นสหายกับเจ้าได้รึ”  นางเป็นนกหงส์หยกตัวน้อยที่รู้ดีว่าฐานะตนเองยามนี้ต่ำต้อยเพียงใด

            “ได้สิ”

            “จริงรึ?” นางย้ำอีกครั้ง

            “เจ้ายังเรียกจูเต๋ออี้ว่าพี่เลยนี่ แล้วไยเจ้ากับข้าจะเป็นสหายกันมิได้เล่า”

            “ก็ตอนนั้นพี่เต๋ออี้บอกว่าข้าเป็นน้องสาวของเขา ข้าก็เลยกล้าเรียกเขาว่าพี่ชาย”  นางให้เหตุผล

            “เอาเป็นว่าข้านับเจ้าเป็นสหาย เจ้าก็ต้องเป็นสหายกับข้า”  เขาเสนอทางออกให้นาง

หญิงสาวกลอกตาไปมาทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ นางกินขนมจนหมดแล้วจึงลุกขึ้นยืน ปัดเศษขนมในมือแล้วยื่นมือไปด้านหน้า  ชายหนุ่มมองมือเรียวเล็กอยู่อึดใจก่อนยื่นมือไปจับมือนางแล้วยันกายลุกขึ้นยืนข้างนาง  นางปล่อยมือจากมือข้างซ้ายของชายหนุ่มแล้วชี้ไปที่กิ่งไม้เหนือศีรษะ   

“คราวหน้าเราไปนั่งเล่นบนกันนะ”

            “เจ้าหมายถึงกิ่งไม้นั้นนะหรือ” มองไปก็สูงไม่ใช่น้อย เขามีวรยุทธ์ แม้ใช้แขนได้ข้างเดียวก็ไม่ใช่ปัญหาในการใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปบนนั้น

            “ข้าบินไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังอยากขึ้นไปที่สูงๆ รับลมเย็นๆ เหลือเกิน”  นางทำท่าสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วมองสีหน้าของชายหนุ่มก่อนจะเบ้ปากใส่เขา  

“เจ้าไม่เชื่อละสิว่าข้าเป็นนกหงส์หยก”

            อู๋ซิงว่านอยากบอกว่าไม่เชื่อ แต่กลัวนางเสียใจจึงไม่ได้ตอบนางออกไป นางกลับยักไหล่ไม่สนใจท่าทีของเขาแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปที่ห้องที่ตนวิ่งหนีจูเต๋ออี้ออกมา

“ข้าต้องไปเก็บห้องแล้ว”

            “ถ้าเจ้าหิวหรือต้องการสิ่งใดก็บอกข้าได้”  เขารีบพูดขึ้น “หากต้องการใช้เงินก็บอกข้าได้ อย่าไปหางานทำข้างนอกเลย”

            นางเบิกตาโตแล้วแย้มยิ้มออกมา จำได้ว่าเขาคงได้ยินว่านางไปทำงานที่หอชมบุหลัน แต่เพราะนางไปเพราะต้องทำภารกิจลับในฐานะของอูหลันโหยว  เพียงไม่กี่วัน ผู้คนต่างกล่าวขานถึงนางรำปริศนาของหอชมบุหลัน 

            หญิงสาวกวาดตามองชายหนุ่มแล้วพยักหน้าขึ้นลง

“ขอบใจเจ้ามาก”

            “เราเป็นสหายกัน อย่าได้เกรงใจ”

            นางหัวเราะเสียงใส “อือ  เราเป็นสหายกันนี่นะ”

            อู๋ซิงว่านมองร่างเล็กที่เดินกลับเข้าไปด้านในแล้ว ประกายใจของเขาแปรเปลี่ยน ในใจคิดค้านกับถ้อยคำของนางจนตัวเองต้องตกใจ

            ใครกันจะอยากเป็นเพื่อนกับนาง

            เขาต้องการครอบครองนางต่างหาก!

            สองข้างทางของเมืองหลวง ผู้คนมากมายทั้งต่างถิ่นต่างภาษา สินค้าแปลกหูแปลกตามีมากมายเรียงรายสองข้างทาง ทุกสิ่งล้วนเรียกสายตาให้ผู้คนหันไปสนใจ เว้นเพียงแต่บุรุษหนุ่มผู้แต่งกายอย่างเรียบง่ายในมือถือพัดท่าทางคล้ายไม่ใส่กับสิ่งใด แต่ผ่อนฝีเท้าลงกว่าปกติเล็กน้อย เพราะเกรงว่าหญิงสาวที่เดินอยู่ห่างเขาเพียงไม่กี่ก้าว จะเดินตามเขาไม่ทัน

            อู๋หมิ่นลี่และไป๋ชิวเดินรักษาระยะห่างจากเซียวเหรินนัก เป็นธรรมดาธรรมชาติของสตรีทั่วไปเมื่อพบเห็นของสวยงามแปลกตามักหยุดมองอยู่เสมือ อู๋หมิ่นลี่แม้บิดาจะมิได้ห้ามออกจากบ้านแต่นางมักใช้เวลาอยู่ในเรือน จัดการงานบ้านงานเรือนต่างๆ ในหนึ่งเดือนจึงออกนอกเรือนเพียงแค่ไม่กี่ครั้งครา เพียงแต่ครั้งนี้ไป๋ชิวได้ยินว่าเซียวเหรินจะออกมาเลือกซื้อสมุนไพรทำตัวยาสำหรับอู๋ซิงว่านด้วยตนเอง ไป๋ชิวจึงชักชวนให้อู๋หมิ่นลี่ติดตามเซียวเหรินออกมาด้วยโดยแสร้งบอกว่ามาเลือกซื้อสมุนไพรเพื่อใช้เป็นส่วนผสมสำหรับปรุงอาหารบำรุงสุขภาพ  เรื่องเช่นนี้อู๋หมิ่นลี่ไม่มีทางเอ่ยปากเอง มีเพียงไป๋ชิวที่เอ่ยกับเซียวเหริน