Chapter 29. เพื่อให้มีชีวิตถึงวันที่สี่สิบเก้า  

ภาพของเซียวเหรินปรากฏในสมองน้อยๆ ของนาง สามวันนางต้องกลืนกินลมหายใจของเซียวเหรินเพื่อมีชีวิตให้ถึงสี่สิบเก้าวัน นางห่างชายผู้นั้นได้เพียงสามวัน เห็นทีว่านางต้องลากเขาเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องเหล่านี้เร็วกว่าที่คาดไว้

เขาจะโกรธหรือเกลียดนางก็ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่...

เพียงแค่นางทำให้อูหลันโหยวสมปรารถนาก็พอ

หัวใจของนกน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาทันที

นางต้องการเพียงแค่นั้นจริงหรือ?

            เพียงเสียงผลักบานประตูแผ่วเบาก็ทำให้มือใหญ่ที่กำลังปลดสายคาดเอวอยู่นั้นชะงักไปเล็กน้อย กรุ่นไอสีขาวขมุกขมัวลอยอยู่เหนืออ่างอาบน้ำ เซียวเหรินไม่ชอบให้ใครมาปรนนิบัติ แต่ไหนแต่ไรเขาจัดการดูแลตัวเองได้  เพียงแค่เมื่อมาอยู่ที่หมู่ตึกนกยูงทอง เจ้าของเรือนก็ส่งเด็กรับใช้มาคอยปรนนิบัติ เขาเอ่ยปากขับไล่ไปหลายครา เวลานี้จึงไม่น่าจะมีใครกล้าเข้ามารบกวนเวลาอาบน้ำของเขาอีก

            แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครกล้า

            ร่างเล็กๆ ยื่นหน้าเข้ามาจากหลังฉากกั้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้เปลือยกายนางจึงกล้าก้าวเข้ามายืนทั้งตัวพร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง

            “เจ้าเข้ามาทำอะไร”  เซียวเหรินเห็นท่าทางกระโดกกระเดกของนางก็ได้แต่จนใจ ได้ยินว่าก่อเรื่องจนจูเต๋ออี้ปวดหัวขอไปสงบสติอารมณ์เลยทีเดียว

            “ข้ามาปรนนิบัติท่านเซียวเจ้าค่ะ”

            เซียวเหรินขมวดคิ้ว  “ใครสั่ง”

            “พี่เต๋ออี้บอกว่า ข้าควรมารับใช้ท่านเซียวถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ท่านเซียวเมตตาข้าเจ้าค่ะ”

            เห็นแววตาวาววับราวลูกแมวน้อยแล้วก็ได้แต่ระบายลมหายใจอย่างอ่อนใจ  “แล้วนี่เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากำลังจะทำอะไร”

            “อาบน้ำไงเจ้าค่ะ”  หญิงสาวยิ้มกว้าง “ข้าเห็นบ่าวรับใช้เตรียมน้ำร้อนอยู่ แสดงว่าท่านเซียวกำลังจะอาบน้ำ ข้าฉลาดหรือไม่เจ้าคะ”

            “ฉลาดงั้นรึ”  เขายกมือขึ้นกอดอกมองหญิงสาวอย่างประเมิน 

นางพยักหน้าขึ้นลงแล้วรีบพูดขึ้น   “ข้าไม่ต้องถามผู้อื่นก็รู้ว่าท่านกำลังจะอาบน้ำไงเจ้าคะ ข้าฉลาดถึงเพียงนี้ สมแล้วที่คุณหนูชื่นชมข้าตลอดเวลา”

เซียวเหรินมองดวงตาใสซื่อของนางแล้วก็หรี่ตามองอย่างจับพิรุจ “กงเสวี่ยหลิงชื่นชมเจ้ามากสินะ”  

“เจ้าค่ะ คุณหนูบอกว่าข้าเก่งและฉลาดที่สุด”  พูดจบนางก็ยื่นมือไปหมายจะช่วยถอดเสื้อผ้าให้เขาอาบน้ำ  ชายหนุ่มหมุนตัวหลบอย่างรวดเร็วกลับมาเป็นฝ่ายยืนซ้อนด้านหลังหญิงสาว  มือหนึ่งจับท้ายทอยกดใบหน้าที่ยังระบายยิ้มอยู่นั้นลงในอ่างอาบน้ำทันที

สองมือของหลันหลันเกาะขอบอ่างอาบน้ำไว้แน่น เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงไม่ได้กลั้นหายใจเก็บอากาศไว้ได้ทัน และไม่คิดว่าเซียวเหรินจะหนักมือถึงเพียงนี้  นางสำลักน้ำเข้าไปมากรู้สึกเหมือนกำลังจะหมดสติ มือที่กดท้ายทอยอยู่ก็เปลี่ยนเป็นดึงนางขึ้นมาจากน้ำ   นางไอแคกๆ เอาน้ำออกมาหลายคำ

หญิงสาวได้แต่เบิกตามองชายหนุ่มเบื้องหน้าที่ยังมีสีหน้าราบเรียบ

เหตุใดเขาจึงทำกับนางเช่นนี้

“ได้ยินว่าแคว้นเฉียนเหลียงมีคนนับถือแม่มดหมอผี มีสกุลอูทำหน้าที่บวงสรวงฟ้าดิน ทำพิธีกรรมต่างๆ เจ้าเกี่ยวข้องอันใดกับคนพวกนั้นหรือไม่”

หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มเบื้องหน้า เผลอเม้มริมฝีปากแน่นจนเรียบตึง  เมื่อมั่นใจว่านางไม่ยอมอ้าปากพูด  นางถูกพลิกตัวแล้วกดศีรษะลงไปในอ่างน้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้หลันหลันเก็บกักลมหายใจไว้ได้ทันก่อนที่ใบหน้าจะกระแทกน้ำ   ดวงตาคมปลาบมองดูมือเล็กที่เกาะขอบอ่างอาบน้ำเกร็งจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน คราวนี้นางไม่ดิ้นรนเหมือนครั้งแรก ราวกับยอมจำนนแต่ไม่ปริปากพูด

‘ข้าโกหกไม่เก่งและจะไม่โกหกท่าน’

‘ซือจือเป็นคนสำคัญที่สุด’

เสียงของนางดังก้องในศีรษของเขา เซียวเหรินดึงนางขึ้นมาจากน้ำ ใบหน้าซีดไร้สีเลือด เขาปล่อยมือจากท้ายทอยของนางมาประคองใบหน้าแล้วก้มลงประกบริมฝีปากที่เผยอขึ้นสูดอากาศเพื่อหายใจ  กรุ่นลมหายใจอบอุ่นไหลเวียนสู่ร่างกายของหญิงสาว หลันหลันละโมบอยากได้มากกว่านี้จึงเขย่งปลายเท้าให้ริมฝีปากตนเองได้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น จนกระทั้งเรียวลิ้นร้อนระอุแทรกเข้ามาในโพรงปาก ดวงตากลมจึงเบิกกว้างมากขึ้น ถูกเรียวลิ้นรุกไล่ในโพรงปากเป็นพัลวัล  จากที่เมื่อครู่นางรู้สึก ‘อิ่ม’ กับลมหายใจที่ได้กลืนกิน ยามนี้สองขาและร่างทั้งร่างอ่อนระทวย จนต้องยกมือขึ้นขยุ้มสาบเสื้อของเขาเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น

เห็นพวงแก้มฝาดสีเลือดขึ้นแล้ว เซียวเหรินจึงยอมถอนริมฝีปากออก เลื่อนมือมาจับไหล่สองข้างของนางเพื่อช่วยพยุงไม่ให้ร่างนางล้มลงไป

“อย่าให้ข้ารู้จากผู้อื่น ว่าเจ้าปิดบังสิ่งใดกับข้าไว้”

“ข้า...ข้า...”  สมองของนางมึนงงไปหมด มือใหญ่ผลักไหล่นางเบาๆ แต่ทำให้นางเซถอยห่างจากเขาไปหลายก้าว

“ออกไปได้แล้ว ข้าไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเวลาอาบน้ำ”

หลันหลันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักแล้วหมุนตัววิ่งออกไปโดยเร็ว  เซียวเหรินหรี่ตามองร่างเล็กออกไปพ้นสายตาแล้วจึงถอนหายใจหนักหน่วง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกแล้วพาร่างกายกำยำทว่าบนแผ่นหลังมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่หลายแผล เขาก้าวขาลงแช่ในอ่างน้ำอุ่นและหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน

เขาเป็นฝ่ายถอยหลังจนสุดหน้าผาแล้ว เหตุใดจึงไม่ปล่อยเขาไป เหตุใดไม่ทำตามที่เคยให้สัตย์สัญญากับเขา จะบีบเค้นให้มือสองข้างนี้ต้องเปื้อนเลือดอีกแล้วหรือ?  เขาเพียงหวังใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายเท่านั้น เหตุใดต้องบังคับให้ปีศาจร้ายใยตัวเขาตื่นขึ้นมาด้วย

            อู๋ซิงว่านเดินเข้ามาพร้อมห่อขนมในมือซ้าย แขนขวายังคงทิ้งข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่แววตาของชายหนุ่มเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวา  พี่สาวของเขาชอบทำขนมของกินเล่น ตั้งแต่มารดาของเขาตายจาก อู๋หมิ่นลี่ที่อายุมากเขาแค่ปีเดียวก็ทำหน้าที่แทนมารดาทุกอย่าง เรื่องที่พี่สาวชื่นชมคุณชายเซียวเหรินนั้น เขาและบิดารู้ดี  ทว่าเซียวเหรินไม่มีท่าทีใดกับพี่สาวของเขาเลยสักนิด  แม้เขาเห็นใจพี่สาวแต่ก็เข้าใจจิตใจของผู้ชายด้วยกันดี  

            ยังไม่ทันถึงที่หมาย เขาเห็นร่างเล็กๆ ผลักบานประตูออกมาด้วยท่าทีรีบร้อน หัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเห็นอู๋ซิงว่านที่กำลังเดินมาทางนางพอดี ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มกว้างที่ทำเอาจิตใจบุรุษสั่นไหว  นางรีบวิ่งมาแล้วขดตัวหลบอยู่ด้านหลังของอู๋ซิงว่านทันที

            “แม่นางหลัน”

            “เจ้าอยู่นิ่งๆ ก่อน”  หลันหลันสั่งโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลอู๋  มือเรียวเล็กขยุ้มเสื้อด้านหลังของชายหนุ่มแน่น ใช้อีกฝ่ายเป็นกำแพง ป้องกันตัวจากคนที่เดินออกมาจากในห้องด้วยหน้าตาบึ้งตึง

            “หลันหลัน!”   จูเต๋ออี้ตวาดเสียงดังด้วยความโมโห ใบหน้าของเขามีคราบน้ำหมึกกระเซ็นเปื้อนเปรอะ รวมทั้งเสื้อที่สวมอยู่ด้วย

            อู๋ซิงว่านรับรู้ได้ว่าคนด้านหลังสะดุ้งโหยงแล้วขดตัวให้เล็กลงไปอีก ไม่ว่านางจะพยายามทำตัวให้ลีบเล็กลงเท่าไหร่ ก็ไม่อาจหลุดรอดสายตาของจูเต๋ออี้ได้ แต่เพราะเห็นว่าอู๋ซิงว่านยืดอกออกรับหน้าแทนหญิงสาว  เขาก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ

            “เจ้านี่มัน…เฮ้ย! ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว!”

            สิ้นประโยคของจูเต๋ออี้ เขาสะบัดแขนเสื้อเดินพรวดพราดไปทิศทางอื่น หลันหลันยื่นหน้ามาจากด้านหลังของอู๋ซิงว่านแล้วตะโกนออกไปก่อนที่ร่างของจูเต๋ออี้จะเดินจากไป

            “พี่เต๋ออี้รีบอาบน้ำนะ ประเดี๋ยวจะล้างหมึกไม่ออก ข้าจะเก็บให้เอง”

            จูเต๋ออี้หันขวับกลับมาแล้วตะโกนตอบ “เจ้าเป็นคนทำย่อมต้องเป็นคนเก็บ!”

            “ใช่ๆ ข้าเป็นคนทำ ข้าต้องเป็นคนเก็บ”  นางหดคอเหมือนเต่าตัวน้อย รอจนจูเต๋ออี้เดินหายไปลับตาแล้ว จึงถอนหายใจโล่งอกแล้วออกมา

จากด้านหลังของอู๋ซิงว่าน

            อู๋ซิงว่านอดหัวเราะไม่ได้ ปกติจูเต๋ออี้ไม่ใช่คนแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมา เท่าที่เคยพบเจอกัน ชายผู้นี้ไม่ปริปากพูด ไม่ยิ้ม แต่ครั้งนี้กลับยอมเสียมารยาท ต่อหน้าเขายังกล้าตวาดเสียงดังออกมาเช่นนี้ได้