Chapter 28.  ถ้าวันหนึ่งข้าเป็นอะไร

แม้พบกันในลักษณะนี้หลายครั้ง แต่จางซงหยวนยังอดตื่นตะลึงกับหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้สักครั้งครา

“ฮูหยินของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ”หลันหลันเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เบาะนุ่ม ยื่นมือเรียวงามไปหยิบกาน้ำชา

 รินน้ำชาให้บุรุษหนุ่มและของตนเอง ทุกการเคลื่อนไหวของนางช่างเย้ายวนตรึงสายตาของผู้คนได้ยิ่งนัก

“นางสบายดี และฝากความระลึกถึงเจ้าด้วย”

“ข้าหวังใจว่าท่านจะดูแลนางอย่างดียิ่ง” หญิงสาวแย้มยิ้ม แต่ราวกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้มีให้บุรุษเบื้องหน้า เป็นรอยยิ้มหวานเศร้าเมื่อความทรงจำต่างๆ พรั่งพรูเข้ามา พร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่พูดคุยกับนางมาตลอดสามปี

‘หากวันหนึ่งวันใด ข้าเป็นอะไรไป เจ้า...เจ้าช่วยสานต่อสิ่งที่ข้าปรารถนาให้ลุล่วงด้วยนะ... หลันหลัน’

จางซงหยวนพลันรู้สึกลำคอแห้งผาก แม้พบกันลักษณะนี้บ่อยครั้ง แต่ความสามารถในการแปลงโฉมและเปลี่ยนบุคลิกของนางทำให้เขาอดตะลึงงันไม่ได้สักคราเดียว มือใหญ่ยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม ยามนี้เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะต่อกระซิกของบรรดาหญิงคณิกาในหอชมบุหลันดังลอดผ่านบานประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวของนางรำอันดับหนึ่งของหอชมบุหลัน

            “ยามนี้เจ้าอยู่กับเซียวเหรินหรือ?” เขาถามเพื่อทำลายความเงียบระหว่างคนสองเสีย และได้คำตอบเป็นการพยักหน้าน้อยๆ แล้วเอ่ยอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก

            “พบกันโดยบังเอิญ ท่านเซียวช่วยชีวิตข้าไว้ แต่เขาไม่รู้ว่าข้าเป็นใครและเข้าใจว่าข้าเป็นหญิงรับใช้ติดตามกงเสวี่ยหลิง”

            ครั้งนี้เป็นจางซงหยวนที่พยักหน้ารับรู้ เขาติดต่อกับอูหลันโหยวที่ถูกส่งตัวมาเป็นเครื่องบรรณาการในฐานะของกงเสวี่ยหลิง ส่วนกงเสวี่ยหลิงตัวจริงนั้นแต่งงานเป็นภรรยาของเขาแล้ว เขารักกงเสวี่ยหลิงมาตั้งแต่นางยังเด็กและกงอี้เทาเองก็ยอมรับเขา แม้ดูว่ากงเสวี่ยหลิงและเขาจะเห็นแก่ตัวที่ทำการสลับตัวเครื่องบรรณาการเช่นนี้ แต่อูหลันโหยวกลับแย้มยิ้มแล้วกล่าวว่านางถูกฝึกฝนมาเพื่อสิ่งนี้ มาเป็นสายสืบเพื่อส่งข่าวให้แคว้นเฉียนเหลียง เขารู้ว่ากงอี้เทามีแผนการใดอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะใช้อูหลันโหยวเป็นสายสืบข่าวความเคลื่อนไหวในวังหลวงเช่นนี้ 

ที่ผ่านมา ชีวิตนางไม่ได้สะดวกสบายนัก ถูกกลั่นแกล้งสารพัด เขาคิดเสมอว่าหากเป็นกงเสวี่ยหลิงมาที่นี่ด้วยตนเอง นางอาจตรอมใจหรือคิดสั้นฆ่าตัวตายไปนานแล้ว แต่สำหรับอูหลันโหยว นางกลับยืนหยัดแม้โดดเดี่ยว หลายครั้งที่ลอบออกไปนอกวัง นางจะแสร้งว่าเป็นหญิงรับใช้กงเสวี่ยหลิงชื่อหลันโหยว ด้วยความที่กงเสวี่ยหลิงไม่เป็นที่สนใจ อยู่ตำหนักเก่าซอมซ่อนางจึงหลบออกมาได้อย่างง่ายดายหลายครั้ง 

ชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าเรียบง่ายแต่ประณีตแม้จะทำตัวไม่โดดเด่นแต่ท่าทางองอาจของเขาย่อมไม่อาจปกปิดได้มิดชิด มีเพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรุงแต่งมาเพื่อหลอกผู้อื่นว่าเป็นเพียงวาณิชคนหนึ่งเท่านั้น

“คนในวังไม่มีใครสงสัยว่าเจ้าหายตัวไปเลยหรือ?”

มุมปากหญิงสาวยกยิ้มก่อนวางถ้วยชาลง “ข้าคาดเดาว่าพวกเขาคงไม่กล้าส่งเสียงดังนัก เพราะเกรงจะกระทบถึงความสัมพันธ์ของแคว้น ยามนี้ฮ่องเต้อ่อนแอถึงขีดสุด ดวงเมืองก็อยู่ในจุดอับแล้ว เกรงว่าใกล้เวลาที่กงอี้เทาจะต้องลงมือแล้ว”

“อย่างนั้น...”

“ท่านเซียวจะร่วมมือกับเรา”

            เสียงถอนใจหนักหน่วงดังขึ้นอย่างไม่ปิดบังความกังวลใจ “เจ้าคิดว่าเซียวเหรินจะยอม...”

            คิ้วงามเลิกขึ้นเล็กน้อยตามด้วยรอยยิ้ม นางเอื้อมมือไปหยิบหน้ากากครึ่งใบหน้าที่สลักเสลาลวดลายอย่างวิจิตรบรรจงขึ้นมา  

            “ข้าเชื่อว่าคนผู้นั้นไม่อาจนิ่งดูดายมองดูหายนะครั้งนี้เป็นแน่” นางเอ่ยเหมือนรำพึงกับตนเองแล้วจึงสวมหน้ากากกับใบหน้าตนเอง 

จางซงหยวนขยับตัวไปช่วยผูกเชือกเส้นเล็กๆ ที่ด้านหลังให้นางด้วยความคุ้นชิน แม้นางจะไม่ออกปากขอร้องก็ตาม เขารู้จักหญิงสาวผู้นี้มาตั้งแต่เยาว์วัย เขากับกงอี้เทาซึ่งเป็นถึงรัชทายาทของแคว้นแม้ต้องแสร้งทำเป็นคนไร้ประโยชน์เพื่อให้ผู้อื่นตายใจ แต่เบื้องหลังต้องฝึกฝนวร-ยุทธ์อย่างหนักและยังศึกษาตำราการรบต่างๆ อีกมากมาย เพียงเพื่อกอบกู้แคว้นของตนกลับมาเป็นเอกราช ไม่ต้องถูกฮ่องเต้ทรราชกดขี่เช่นนี้

แต่นาง... อูหลันโหยว สตรีบอบบางที่อยู่เบื้องหน้าเขานางนี้ นางเป็นคนในสกุลอูที่ได้รับการยกย่องจากคนในแคว้น เพียงแต่นางเป็นเม็ดหมากที่ถูกเลือกไว้แล้วว่าจะต้องมาเป็นเครื่องบรรณาการแทนกงเสวี่ยหลิงที่ไร้เดียงสาซึ่งยามนี้เป็นภรรยาของเขาแล้ว  

“ข้าพบคนของเจ้าแล้ว” หญิงสาวขยับศีรษะไปมาเพื่อดูหน้ากากว่าจะไม่หลุดออกมาเปิดเผยใบหน้าในเวลานี้ “เจ้าฝึกพวกเขามาอย่างดียิ่ง”

“พวกเขาพร้อมพลีชีพเพื่อแคว้นเฉียนเหลียง” จางซงหยวนกล่าวอย่างหนักแน่น มีเพียงการล้มฮ่องเต้ทรราชผู้นี้เท่านั้นที่จะทำให้ราษฎรใต้หล้ามีความสุขอีกครั้ง “แต่เจ้าเป็นเช่นนี้จะกลับเข้าวังหลวงได้อีกหรือ?”

หญิงสาววาดปลายนิ้วลงบนโต๊ะ จางซงหยวนก้มมอง คิ้วกระบี่เลิกขึ้นอย่างประหลาดใจแต่หญิงสาวกลับยิ้ม

“เจ้ารู้ว่าตราราชลัญจกรหยกอยู่ที่ใดรึ”

“ชู่ว์” นางส่งเสียงเตือนแล้วแสร้งหัวเราะขึ้นมา “กงอี้เทารู้ว่าต้องทำเช่นไร”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

หลันหลันลุกขึ้นยืนมุมปากยกเป็นรอยยิ้ม “ภายในเจ็ดวัน ข้าจะได้กลับเข้าวังหลวงอีกครั้ง เจ้าบอกให้กงอี้เทาเตรียมตัวให้พร้อม”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงมั่นใจของนาง เขาจึงได้แต่ผงกศีรษะรับ ลุกขึ้นยืนมองตามร่างของหญิงสาวที่เดินไปเปิดประตู เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะของผู้คนด้านนอกดังขึ้น หญิงรับใช้ที่เฝ้าประตูอยู่ยื่นถาดที่มีดอกโบตั๋นสีแดงสดให้ มือเรียวหยิบดอกไม้สีสวยขึ้นมาเสียบประดับศีรษะ นางไม่ได้หันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยังรออยู่ด้านในห้อง รอให้นางเดินไปสุดสายตาแล้วจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเร้นกายออกไปอย่างไร้ร่องรอย

หญิงรับใช้พาสตรีสวมหน้ากากเดินไปยังโถงกลางของหอชมบุหลันแล้วค้อมกายอย่างนอบน้อมราวกับนางเป็นเทพธิดาจากสรวงสวรรค์ การมาของหญิงสาวแปลกหน้าดึงดูดสายตาทุกผู้คน ต่างตะลึงงันจนเกิดความเงียบ มีเพียงเสียงเพลงจากนักดนตรีที่รับรู้การมาของหญิงสาว จึงเริ่มบรรเลงบทเพลงใหม่ที่บรรเลงเพื่อเจ้าของเรือนร่างยั่วเย้า

ปลายเท้าวาดไปในอากาศ ก่อนกระโดดลอยตัวราวเหาะเหินไปคว้าเชือกที่โรยลงมาอย่างพอเหมาะ ร่างของนางเหวี่ยงหมุนราวนกน้อยเริงร่า ชายเสื้อโปร่งบางพลิ้วไหวเกิดกลิ่นหอมรัญจวนใจทำให้ผู้คนเคลิบเคลิ้ม เสียงเพลงเร่าร้อนเร่งจังหวะเร็วขึ้น เรือนร่างบอบบางอยู่กลางเวทีสะบัดเอวคอดกิ่ว เสียงกระพรวนจากข้อเท้ารับทุกจังหวะการเคลื่อนไหว ผู้คนที่จ้องมองพลันเห็นภาพนางดุจเทพธิดาล่องลอยในอากาศ มวลดอกไม้ผลิบานสะพรั่ง เสียงครางฮือฮาดังขึ้นเมื่อทุกคนเห็นหงส์งามตัวหนึ่งบินโฉบร่างหญิงงามที่ร่ายรำอยู่เบื้องหน้า ราวกับนางและหงส์ตัวนั้นสื่อสารกันเข้าใจ

“เทพธิดา”

“เทพธิดา”

มิรู้ว่าผู้ใดเอ่ยออกมาก่อน แต่กระนั้นต่างก็ขานรับกันเป็นเสียงเดียว

นกน้อยหลันหลันได้แต่มองคนเหล่านั้นด้วยความพึงพอใจ ยามนี้นางเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่ดึงจิตวิญญาณให้คงอยู่ในร่างนี้เพราะเหตุใด นายของนางคืออูหลันโหยว ทายาทสกุลอูแห่งแคว้นเฉียนเหลียงที่สวมรอยเป็นกงเสวี่ยหลิงมาเป็นเครื่องบรรณาการทำภารกิจเพื่อโค่นล้มฮ่องเต้ทรราช

ชีวิตใหม่นี้มีเวลาเพียงแค่สี่สิบเก้าวัน แม้นางอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับที่ได้มาอยู่ในร่างมนุษย์ ทว่าความปรารถนาของอูหลันโหยวยิ่งใหญ่กว่ามาก นางไม่อาจเห็นแก่ตัวละเลยความตั้งใจของอูหลันโหยวได้