เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 27. เจ้าว่านายป่วยไม่ใช่รึ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-17 22:29:43“เจ้าจะรับนางกลับไปหรือไม่” เซียวเหรินรู้สึกหัวเสียเพราะเสียงหัวเราะของจางซงหยวน
“ท่านว่านางป่วยไม่ใช่รึ ท่านผู้เป็นหมอสมควรดูแลนางอย่างยิ่ง นางเป็นคนสำคัญยิ่ง หวังว่าท่านจะดูแลนางอย่างดี อ้อ! ตอนนี้องค์ชายกงอี้เทาตระเตรียมกองทหารอยู่ อาจจะมาหาท่านช้าไปสักหน่อย” จางซงหยวนลุกขึ้นยืน “ข้ามีธุระต้องไปสะสาง วันนี้ขอตัวก่อน”
จางซงหยวนเดินไปที่ประตูลับที่เขาเข้ามา บานประตูเลื่อนเปิดออก เขาชะงักแล้วหันกลับมามองบุรุษที่ยังนั่งนิ่งเพียงลำพัง
“เซียวเหริน...ท่านจำองค์หญิงกงเสวี่ยหลิงไม่ได้จริงหรือ?”
“ข้าไม่เคยพบหน้านาง” เซียวเหรินมั่นใจเช่นนั้น จางซงหยวนทำท่าเหมือนจะพูดอะไรก็เปลี่ยนใจ โคลงศีรษะไปมา “ลองทบทวนดูเถิด ความทรงจำของคนเรามันซับซ้อนยิ่งนัก”
ร่างปราดเปรียวของจางซงหยวนหายไปลับตาพร้อมเสียงปิดประตูลับ ภายในห้องโถงที่เงียบสงัด เซียวเหรินทบทวนเรื่องราวที่จางซงหยวนเอ่ยมา เขาหลับตาและครุ่นคิด พลันรู้สึกถึงกลิ่นหอมของดอกโบตั๋นในความทรงจำอันเลือนราง หรือเขาหลงลืมอะไรไปจริงๆ
“ซือจื่อ”
เด็กสาวพึมพำชื่อของบุรุษที่กำลังขะมักเขม้นกับการปรุงยาจนมิได้สนใจสิ่งรอบกาย สีหน้าจริงจังของบุรุษผู้นั้นทำเอาใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว
“อะไรกัน หลันโหยวของเราก็หวั่นไหวเป็นด้วยรึ”
หญิงสาวหันขวับไปทางต้นเสียง ร่างสูงใหญ่ขององค์ชายกงอี้เทาเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงใช้ปลายนิ้วจิ้มหน้าผากของเด็กสาวเบาๆ นางเกรงว่าคนที่อยู่ด้านในจะรู้ว่ามีคนแอบมองอยู่จึงได้แต่ขึงตาใส่อีกฝ่ายแล้วใช้สองมือผลักร่างของกงอี้เทาให้ออกมาห่างจากบานประตูที่เปิดแง้มอยู่เพียงเล็กน้อย
“ท่านอย่าเสียงดังสิ!” นางแสร้งทำเป็นดุแล้วปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย ทว่าพวงแก้มงามยังแดงระเรื่อ
“หลันหลัน เจ้าแอบชอบซือจื่อเข้าให้แล้วสินะ” กงอี้เทายังล้อนางอย่างสนุกปาก ปกติใบหน้าของอูหลันโหยวมักราบเรียบไร้ความรู้สึก มีเพียงแค่การได้พบกับสหายรักของเขาเท่านั้น ที่นางจะเก็บซ่อนความรู้สึกของตนเองไม่ได้
“เรื่องของข้า”
แม้นางจะอายุน้อยกว่าแต่เพราะถูกเลี้ยงมาในสกุล “อู” นิสัยใจคอจึงโตเกินตัว มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่ากงเสวี่ยหลิงเสียอีก กงอี้เทารู้สึกเห็นใจชะตากรรมของอูหลันโหยวอยู่มาก นางอายุเท่ากับน้องสาวของเขา แต่กลับมีชีวิตที่แตกต่างกัน ในขณะที่น้องสาวของเขาอ่อนเยาว์และเปราะบาง มีจางซงหยวนคอยดูแลอยู่ใกล้เสมอ แต่อูหลันโหยวกลับเติบโตในสกุลอูที่ถูกเคี่ยวกรำให้ฝึกฝนศาสตร์ลับของสกุล เมื่อถึงวันที่กงเสวี่ยหลิงถูกส่งตัวไปเป็นเครื่องบรรณาการ สิ่งที่อูหลันโหยวฝึกฝนมาทั้งชีวิตก็เพื่องานใหญ่สำคัญในครั้งนี้
อูหลันโหยวต้องสวมรอยเป็นกงเสวี่ยหลิง เป็นเครื่องบรรณาการไปแคว้นโฮ่วฉิน
“หลันโหยว” น้ำเสียงของกงอี้เทาแฝงความสงสารและเห็นใจ นางยอมเสียสละตนเองเพื่อให้แผ่นดินแคว้นเฉียนเหลียงเป็นเอกราช หลุดพ้นจากใต้เงื้อมมือแคว้นโฮ่วฉินที่กดขี่ข่มเหงมาหลายสิบปี
เด็กสาวหันมาตามเสียงเรียก แม้ไม่เอ่ยสิ่งใด แต่สายตาของกงอี้เทาที่มองมานั้น นางย่อมเข้าใจดี นางจึงเพียงส่งยิ้มให้แล้วเอ่ยขึ้น
“ข้าไม่ทำให้เสียงานใหญ่หรอกนะ”
“ข้าไม่ได้หวงเรื่องนั้น”
“ข้ารู้”
กงอี้เทาถอนหายใจหนักหน่วง แล้วยื่นมือไปลูบผมของเด็กสาวอย่างเอ็นดูเหมือนที่ทำกับน้องสาวของตน
“ซือจื่อชอบไปเก็บสมุนไพรที่เชิงเขา...”
ดวงตาของเด็กสาวมีประกายวิบวับ นางก้มหน้าซ่อนความดีใจของตนเองแล้วเอ่ยเสียงเบา “ที่ฝั่งตะวันออกใช่หรือไม่”
“อืม” กงอี้เทารับคำเบาๆ “ที่เชิงเขาฝั่งตะวันออกมีดอกโบตั๋นงดงามเหลือเกิน”
....
“ที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก”
หญิงสาวพึมพำเบาๆ นางลืมตาขึ้นมองในห้องนอนอันมืดมิดและเงียบสงัด หลันหลันยันกายขึ้นนั่งบนเตียงนอน นางฝันถึงเรื่องราวของอู หลันโหยว หลังจากคืนนั้นที่นางตระหนักได้ถึงหน้าที่ของตนเอง ไม่สิ หน้าที่ของอูหลันโหยวที่สวมรอยเป็นกงเสวี่ยหลิง นางยกมือขึ้นเสยผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทว่าผมกระจุกหนึ่งหลุดติดซอกนิ้วออกมา
นางเหลือเวลาอีกกี่วัน
ร่างกายนี้
ดวงจิตนี้
แท้จริงเพื่อให้ได้ใกล้คนที่แอบรัก หรือต้องการทำเพื่อบ้านเมืองกันแน่หญิงสาวซบหน้ากับฝ่ามือของตน ได้แต่ปล่อยให้ความเศร้าไหลรินจากสองตา
“หลันหลัน”
นกน้อยเอียงคอมองเจ้าของเสียงหวานที่เรียกชื่อนาง หญิงสาวผู้นี้มีใบหน้างดงามอ่อนหวาน ทว่าดวงตาของนางมีรอยหม่นเศร้า เจ้านกน้อยโผบินมาเกาะที่หลังมือของหญิงสาว เอียงหน้าถูไถหลังมือของนางทำให้หญิงสาวผู้นั้นหัวเราะเบาๆ
“เจ้านี่มันช่างออดอ้อนเสียเหลือเกิน” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปนั่งที่ตั่งเตี้ยในศาลาริมน้ำ ดวงตาหวานปนเศร้าเหลือบมองรอบข้างจนมั่นใจว่าไม่มีใครอื่นในบริเวณนี้จึงเอ่ยปากสนทนากับนกน้อย
“เจ้ารู้หรือไม่ ที่แคว้นเฉียนเหลียงของข้า มีตระกูลหนึ่งที่ว่ากันว่าสามารถติดต่อกับเหล่าเทพเซียนได้ ผู้คนที่แคว้นของข้ายกย่องคนในสกุลอูยิ่งนัก ว่ากันว่าคนสกุลอูมีญาณและพลังวิเศษ ข้ากลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย นอกจากวิญญาณบริสุทธิ์ของเจ้าแล้ว ข้าไม่เคยติดต่อเทพหรือมารตนใดได้เลย” ปลายนิ้วยกขึ้นลูบหัวนกน้อยเบาๆ
“ท่านปู่พากเพียรสอนสั่งความรู้มากมายที่สามารถนำมาใช้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น แม้เหล่าราชวงศ์ของแคว้นเฉียนเหลียงจะนับถือคนในสกุลของข้า ยามมีพิธีกรรมใดล้วนได้อยู่เคียงข้าง แต่ผู้อื่นมองว่าเราเป็นเพียงนักเล่นกลหลอกลวงใช้มายาตบตาให้ผู้คนหลงเชื่อ เพราะคิดว่าตัวเองไร้ความสามารถพิเศษใด จึงมุมานะร่ำเรียนฝึกฝนจนเวลานี้ก็รู้สึกว่าตนเองเก่งกาจไม่น้อย”
นกน้อยได้ยินเสียงหัวเราะหวานใสก็เอียงคอฟังอย่างตั้งใจ หญิงสาวเห็นเจ้านกน้อยตั้งใจฟังก็ยื่นปลายนิ้วไปแตะหน้าผากหยอกล้อ
“เมื่อครั้งที่ยังเยาว์วัย ข้าเองก็เหมือนเด็กคนอื่นที่อยากเล่นสนุกซุกซน โดยเฉพาะกงอี้เทาและกงเสวี่ยหลิงที่ดีกับข้ามาก ข้ารู้ว่าในวันข้างหน้าข้าต้องรับใช้กงอี้เทา แต่เขาก็มองข้าเหมือนน้องสาวตัวเล็กๆ สายตาที่มองข้าเหมือนยามที่เขามองกงเสวี่ยหลิง ไม่ใช่เพราะคนเป็นคนสกุลอู ก่อนที่กงอี้เทาจะเดินทางไปร่ำเรียนฝึกยุทธ์นั้น วันนั้นจางซงหยวนมาพร้อมกับคนผู้นั้น ข้ากับกงเสวี่ยหลิงเป็นสตรี แม้ตอนนั้นจะอายุเพียงสิบสอง แต่ก็รู้ว่าไม่เหมาะที่จะมาพบบุรุษจึงได้แต่หลบซ่อนอยู่ที่กอดอกโบตั๋นที่ผลิดอกบานสะพรั่ง ดวงหน้าของเขาดูเรียบเฉยไม่นำพาต่อสิ่งใดบนโลก กงเสวี่ยหลิงบอกว่าคนผู้นั้นน่ากลัวเกินไป แค่มองก็ทำให้นางเสียวสันหลังวาบ แต่สำหรับข้าแล้ว... ภาพของเขาได้ประทับในความรู้สึกที่ไร้เดียงสาของข้า
จนกระทั่งวันที่ข้าต้องสวมรอยเป็นกงเสวี่ยหลิงเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการมาที่แห่งนี้ ข้าไม่เคยรู้สึกน้อยใจหรือโทษโชคชะตาเลยสักนิด แม้จะรู้ว่าจุดจบของตนเองอาจไม่ดีนัก แต่ข้ากลับมีความสุขที่รู้ว่าสหายรักไม่ต้องมาพบชะตากรรมอันลำบาก และตัวข้าสามารถเปลี่ยนแปลงนำพาให้ผู้อื่นพ้นความทุกข์ยากจากฮ่องเต้ทรราช
ระหว่างทางได้พบเขาอีกครั้ง และเขาได้มอบเจ้าให้กับข้า เจ้ารู้หรือไม่ ที่ข้าเรียกเจ้าว่าหลันหลันก็เพื่อเตือนตัวเองไม่ให้หลงลืมไปว่า แท้จริงแล้ว...ข้าคือใคร...ชื่อจริงของข้าคือ...”
“ข้าควรเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี อูหลันโหยวหรือว่า...”
หญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าคันฉ่องค่อยๆ หันกลับไปทางเสียงที่ได้ยินด้านหลัง เจ้าของน้ำเสียงหยอกล้อตะลึงงันไปชั่วขณะ ดวงตาคู่งามกะพริบอย่างเชื่องช้า ขนตางามงอนราวปีกผีเสื้อ นางย้ายสายตากลับมาที่คันฉ่องแล้วบรรจงวาดคิ้วทั้งสองข้าง ตามด้วยชาดทาริมฝีปาก เมื่อสีสันถูกแต้มแต่งจนขับเน้นความงามแสนเย้ายวนเป็นที่พอใจแล้ว หญิงสาวจึงค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางผู้มาเยือน ริมฝีปากเคลือบสีแดงดุจผลอิงเถา เสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนงดงาม การเคลื่อนไหวเยื้องย่างแช่มช้อยสร้างเสียงหวานใสจากกระพรวนข้อเท้าของนาง
บทที่เกี่ยวข้อง
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 28. ถ้าวันหนึ่งข้าเป็นอะไร
แม้พบกันในลักษณะนี้หลายครั้ง แต่จางซงหยวนยังอดตื่นตะลึงกับหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้สักครั้งครา“ฮูหยินของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ”หลันหลันเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เบาะนุ่ม ยื่นมือเรียวงามไปหยิบกาน้ำชา รินน้ำชาให้บุรุษหนุ่มและของตนเอง ทุกการเคลื่อนไหวของนางช่างเย้ายวนตรึงสายตาของผู้คนได้ยิ่งนัก“นางสบายดี และฝากความระลึกถึงเจ้าด้วย”“ข้าหวังใจว่าท่านจะดูแลนางอย่างดียิ่ง” หญิงสาวแย้มยิ้ม แต่ราวกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้มีให้บุรุษเบื้องหน้า เป็นรอยยิ้มหวานเศร้าเมื่อความทรงจำต่างๆ พรั่งพรูเข้ามา พร้อมกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่พูดคุยกับนางมาตลอดสามปี‘หากวันหนึ่งวันใด ข้าเป็นอะไรไป เจ้า...เจ้าช่วยสานต่อสิ่งที่ข้าปรารถนาให้ลุล่วงด้วยนะ... หลันหลัน’จางซงหยวนพลันรู้สึกลำคอแห้งผาก แม้พบกันลักษณะนี้บ่อยครั้ง แต่ความสามารถในการแปลงโฉมและเปลี่ยนบุคลิกของนางทำให้เขาอดตะลึงงันไม่ได้สักคราเดียว มือใหญ่ยกถ้วยน้ำชาขึ้นดื่ม ยามนี้เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะต่อกระซิกของบรรดาหญิงคณิกาในหอชมบุหลันดังลอดผ่านบานประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวของนางรำอันดับหนึ่งของหอชมบุหลัน “ยามนี้เจ้าอยู่กับเซียวเหรินหรือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 29. เพื่อให้มีชีวิตถึงวันที่สี่สิบเก้า
ภาพของเซียวเหรินปรากฏในสมองน้อยๆ ของนาง สามวันนางต้องกลืนกินลมหายใจของเซียวเหรินเพื่อมีชีวิตให้ถึงสี่สิบเก้าวัน นางห่างชายผู้นั้นได้เพียงสามวัน เห็นทีว่านางต้องลากเขาเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องเหล่านี้เร็วกว่าที่คาดไว้เขาจะโกรธหรือเกลียดนางก็ไม่เป็นไร ขอเพียงแค่...เพียงแค่นางทำให้อูหลันโหยวสมปรารถนาก็พอหัวใจของนกน้อยเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีนางต้องการเพียงแค่นั้นจริงหรือ? เพียงเสียงผลักบานประตูแผ่วเบาก็ทำให้มือใหญ่ที่กำลังปลดสายคาดเอวอยู่นั้นชะงักไปเล็กน้อย กรุ่นไอสีขาวขมุกขมัวลอยอยู่เหนืออ่างอาบน้ำ เซียวเหรินไม่ชอบให้ใครมาปรนนิบัติ แต่ไหนแต่ไรเขาจัดการดูแลตัวเองได้ เพียงแค่เมื่อมาอยู่ที่หมู่ตึกนกยูงทอง เจ้าของเรือนก็ส่งเด็กรับใช้มาคอยปรนนิบัติ เขาเอ่ยปากขับไล่ไปหลายครา เวลานี้จึงไม่น่าจะมีใครกล้าเข้ามารบกวนเวลาอาบน้ำของเขาอีก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครกล้า ร่างเล็กๆ ยื่นหน้าเข้ามาจากหลังฉากกั้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้เปลือยกายนางจึงกล้าก้าวเข้ามายืนทั้งตัวพร้อมส่งรอยยิ้มกว้าง “เจ้าเข้ามาทำอะไร” เซียวเหรินเห็นท่าทางกระโดกกระเดกของนางก็ได้แต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 30. เจ้าก่อเรื่องใด
“เจ้าก่อเรื่องใดอีกล่ะ” “เจ้ามีตาทิพย์รึ” หลันหลันทำตาโตกวาดตามองชายหนุ่มเบื้องหน้า แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะแล้วยื่นห่อขนมส่งให้นาง เพียงได้กลิ่นหอมหวานนางก็ลืมสิ้นทุกสิ่ง รีบยื่นมือไปคว้าไว้แต่อู๋ซิงว่านกลับชูมือขึ้นเหนือศีรษะทำให้นางคว้าห่อขนมไมได้ นางไม่ยอมแพ้กระโดดยื่นไปสุดมือแต่ยังไม่ได้ อู๋ซิงว่านหมุนตัวหลบหลีกว่องไวแต่หญิงสาวที่ไร้วรยุทธกลับพลิกกายไล่ตามติดได้อย่างเหลือเชื่อ สายตาของนางจับจ้องเพียงห่อขนมในมือซ้ายของอู๋ซิงว่าน ทำให้ไม่ทันระวังก้อนหินที่อยู่บนพื้น ปลายเท้าเตะเข้าไปอย่างเต็มที เสียงร้องเจ็บดังขึ้นทันทีพร้อมกับทรุดลงนั่งเอามือกุมเท้าตัวเอง “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากไหม” อู๋ซิงว่านรีบทรุดตัวลงนั่ง ยื่นหน้าไปหมายจะดูว่านางบาดเจ็บที่ใด แต่หญิงสาวกลับเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มแล้วยื่นมือคว้าห่อขนมในมือของเขาไปอย่างรวดเร็ว “ได้แล้ว!” หลันหลันร้องขึ้นด้วยดีใจ รีบเปิดห่อผ้าออกหยิบขนมเปี๊ยะเข้าปากคำโต ราวกลับกลัวว่าจะถูกแย่งไป “ไม่ต้องรีบร้อน นี่ข้าเอามาให้เจ้าอยู่แล้ว” อู๋ซิงว่านหัวเราะในความเจ้าเล่ห์ของนาง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 31.อย่าพูดเสียงดังไป
เดิมทีเซียวเหรินไม่ชอบให้ผู้อื่นติดตาม แต่เพราะครั้งนี้คนที่ร้องขอคือลูกสาวของอู๋ซั่วไต้ที่เขานับถือเสมือนเป็นสหายต่างวัย เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธคำขอของนาง หลายปีมานี่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าสายตาที่อู๋หมิ่นลี่มองเขาเป็นเช่นไร แต่สำหรับเขาแล้ว นางเหมือนน้องสาวตัวน้อยที่เมื่อใดที่หันไปสบตา นางจะส่งรอยยิ้มให้เสมอ ไม่ว่าเขาจะมีสีหน้าใดก็ตาม ขณะที่เขาชะลอฝีเท้าเพื่อให้หญิงสาวทั้งสองเดินตามได้ทัน นอกจากสินค้าหลากหลายและอาหารเลิศรสแล้ว เสียงนักเล่านิทานข้างถนนยังเรียกผู้คนเข้าไปห้อมล้อมได้อีกด้วย “พวกท่านว่าอย่างไร! เสนาบดีฉ้อฉลล้มตายที่ละคน พวกเจ้าคิดว่าอย่างไรกันเล่า นั้นเพราะสวรรค์ลงทัณฑ์แล้ว” “อย่าพูดเสียงดังไป เรื่องพวกนี้ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นรึ!” “แผ่นดินฟอนเฟะถึงเพียงนี้ เจ้าดูซิ ขอทานมีมากล้นเมืองแล้ว” “พวกเจ้าเคยได้ยินหรือไม่ แท้จริงแล้วพระเชษฐาขององค์ฮองเต้ยังมีพระชนม์ชีพอยู่” “เอ๋? องค์ชายเหรินนะหรือ? มิใช่สิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่หกหรือเจ็ดปีก่อนรึ?” “ใช่ๆ ได้ยินว่าป่วยตายหรืออย่างไรนี่แหละ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 32.ทำงาน
ดวงตาคมหรี่ลงอย่างใช้ความคิด เขาไม่เชื่อเรื่องภูติผี ที่ผ่านมาจะเดินทางร่อนเร่ไปทั่วยุทธภพมีเรื่องแปลกประหลาดอยู่มากมาย ทว่าเรื่องราวเหล่านั้นมีเหตุผลอันรองรับให้เชื่อถือได้ แต่กับนางที่บอกว่าตัวเองเป็นนกหงส์หยกมาอยู่ในร่างของกงเสวี่ยหลิง ออกจะเหลือเชื่อเกินไปสักหน่อยกระมั้ง ทว่าลักษณะท่าทางของนางคล้ายว่าเพิ่งเคยกระทำเป็นครั้งแรก เขายังจำครั้งที่นางพยายามจับตะเกียบกินข้าว จับพู่กันเขียนอักษร หรือแม้กระทั่งให้เขาป้อนขนมให้ นางเชื่ออย่างสุดจิตสุดใจว่าตนเองเป็นนกหงส์หยก เรื่องเช่นนี้มันมีจริงหรือ? วิญญาณนกมาสิงในร่างมนุษย์ หากเป็นเช่นนั้นจริง กงเสวี่ยหลิงอาจตายไปแล้ว ลมหายใจของชายหนุ่มสะดุดไปเล็กน้อย หลังจากเขาพบหลันหลันแล้ว เคยย้อนกลับไปดูที่ธารน้ำแต่ไม่พบผู้ใดอีก เขาเองมีความทรงจำเกี่ยวกับกงเสวี่ยหลิงน้อยเหลือเกิน กล่าวตามจริงคือเขาไม่เคยพบหน้านางมาก่อน เพียงแค่รู้ว่านางคือน้องสาวของกงอี้เทาและถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการเท่านั้น ได้ยินว่าการเป็นอยู่ในวังของนางนั้นไม่ดีนัก ยังดีที่จางซงหยวนปลอมตัวเป็นพ่อค้าค่อยส่งเสบียงของใช้ไปให้ แต่กระนั้นเขาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 33.ไม่เชื่อว่าข้าเป็นนก
เพียงปลายนิ้วสัมผัสท่อนแขนเรียวเล็กเย็นเฉียบราวแผ่นน้ำแข็ง เขาก็ขมวดคิ้ว มืออ่อนแรงยื่นมาคล้องคอของเขาไว้รั้งให้ใบหน้าใกล้ชิดอีกฝ่าย ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวในวงแขนทว่านางกลับหลุบตาลง ริมฝีซีดเซียวเผยอขึ้นเล็กน้อย แต่นั้นก็มากพอที่จะทำให้เขาโน้มหน้าลงประกบริมฝีปากกับนางอย่างรวดเร็ว ลมหายใจอุ่นแทรกเข้ามาในโพรงปาก ปลุกร่างกายให้อุ่นร้อนขึ้นมาอีกครั้งพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นเป็นปกติ นางผละจากริมฝีปากของเขา “ท่านเซียว” นางเรียกเขาเสียงแผ่วเบา ฝืนยิ้มให้เขา และเมื่อตั้งสติได้ก็ขยับตัวออกจากวงแขนที่โอบกอดอยู่“ขอบคุณท่านเซียว” “ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้ว่าตนเองทำสิ่งใดอยู่” เขาเอ่ยเตือนสตินาง เขารู้ว่านางมิได้เดือดร้อนเรื่องเงินทองจนต้องไปที่หอนางโลมหรือมาที่ร้านขายสมุนไพร แต่เขาไม่ต้องการให้นางกลายเป็นเพียงแค่เครื่องมือของผู้ใดหรือต้องเสียสละตัวเองเพื่อปณิธานอันยิ่งใหญ่ที่อาจไม่มีวันเป็นจริง “สมุนไพรของท่านอยู่ด้านนอกแล้ว” นางเอ่ยบอกแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย เพียงครู่เดียวนางก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้าง “ท่านเซียวเคยได้ยินหรือไม่ มีนางรำงดงามมากมาแสดงการร่ายรำที่หอช
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 34.มือที่มีไว้ช่วยผู้คน
เด็กหนุ่มพยักหน้ายอมรับ ที่นางพูดออกมาล้วนเป็นเรื่องจริง ที่แห่งนี้งดงามนัก มันอาจเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาที่ได้เจอสถานที่งดงามแสนพิเศษนี้ แต่ใครจะคิดว่าสถานที่ที่เขาคิดว่าเป็นคนแรกที่ค้นพบจะเจอเด็กหญิงประหลาดที่ฝึกปีนป่ายต้นไม้อยู่ “เจ้าเลือกเป็นหมอแล้วใช่ไหม” นางสาวเท้าเร็วๆ เพื่อให้ก้าวตามร่างสูงนั้นทัน “ข้าไม่ชอบรักษาผู้ใด” เขาตอบและไม่ได้หันมามองนางเลยสักนิด “แต่เจ้าศึกษาเรื่องสมุนไพร” “เพราะข้าชอบการปรุงยา” “ก็ไม่เห็นต่างกันเลยนี่” “แล้วเหตุใดเจ้าต้องใส่ใจด้วย” เขากลอกตามองท้องฟ้า ปกติเขาไม่ใช่คนช่างพูด แต่เจอกับเด็กหญิงผู้นี้ทีไหร่เขากลายเป็นคนพูดมากเกินความจำเป็นทุกที “เพราะหากข้าบาดเจ็บหรือต้องพิษ เจ้าจะได้รักษาข้าได้อย่างไรเล่า” คราวนี้เขาชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองนาง ดวงตาคมกริบหรี่ตามองพลางพินิจพิเคราะห์ว่าเหตุใดนางจึงคาดหวังว่าเขาจะเป็นหมอเพื่อนาง หรือเขาเผลอไปให้ความหวังนางเข้าให้ หรือนางแอบหลงใหลในตัวเขา นางจึงมองเขาด้วยดวงตาเปี่ยมความมั่นใจ ริมฝึปากอิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 35.ช่างเป็นนกหงส์หยกที่กะล่อนเสียจริง
เซียวเหรินพึมพำกับตนเองมากกว่าจะพูดกับจูเต๋ออี้ แม้เขาสงสัยในตัวหลันหลัน และกงอี้เทากับจางซงหยวนไม่พูดความจริงกับเขาเรื่อง หลันหลัน แต่เขาพอจะคาดเดาได้ไม่ยาก แม้ไม่รู้วิธีการแต่จุดหมายนั้นนั้นเขาย่อมรู้ดีแก่ใจ และไม่หายตัวไปทำอะไร ทุกครั้งที่นางกลับมา นางจะมายืนจ้องหน้าเขา เขย่งปลายเท้ายื่นหน้าประทับริมฝีปากเขาสูดเอาลมหายใจเข้าไป นับวันนางยิ่งชำนาญยิ่ง ไม่รอให้ครบสามวันแต่มาเก็บกินเอาวันละเล็กละน้อย บางครั้งก็แอบเลียริมฝีปากของเขาแล้วผลุบหนีไปราวกับเขาจะจับตัวมาตีก้นช่างเป็นนกหงส์หยกที่กะล่อนเสียจริงจูเต๋ออี้ไม่ล่วงรู้ความคิดของผู้เป็นนาย เห็นเพียงสีหน้าเย็นชาตามปกติ เมื่อมื้อเช้าเสร็จสิ้น เซียวเหรินตระเตรียมยาสำหรับอู๋ซิงว่านเสร็จแล้วจึงให้จูเต๋ออี้ไปตามหลันหลันมายกยาออกไป หลันหลันประคองถาดใส่ถ้วยยาด้วยความตั้งใจยิ่ง และไม่รู้ว่าจูเต๋ออี้หายตัวไปที่ใดแล้ว อู๋ซิงว่านกำลังฝึกฝนการใช้กระบี่ด้วยมือซ้าย หลายวันมานี่ฝีมือของเขาพัฒนาไปมาก ขนาดอู๋ซั่วไต้ผู้เป็นบิดายังเอ่ยชม อู่หมิ่นลี่เดินเข้ามาพร้อมกับไป๋ชิว ใบหน้าของคุณหนูใหญ่แห่งหมู่ตึกนกยูงทองปรากฏรอยยิ้มตื้นตันใจยิ่งนัก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
บทล่าสุด
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 53.จบ
ชีวิตสี่ปีของหลันหลันเป็นเช่นนี้เรื่อยมา หลัววั่งรู้สึกว่ามีคนเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใครเขาก็ส่งยิ้มกว้างแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ “ท่านรีบกลับเถิด ที่นี่ข้าจัดการเองได้” “ไยรีบไล่ข้าไปเล่า หรือเจ้านัดผู้ใดไว้” หญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้น บุรุษร่างสูงโปร่งสวมอาภรณ์สีเขียวใบไผ่ใบหน้าอ่อนล้าแต่ยังมีรอยยิ้มอ่อนโยน“ท่านมาแล้ว”เซียวเหรินส่งยิ้มให้นาง แม้เหนื่อยล้าจากการเร่งรีบเดินทางมา ทว่าเพียงได้เห็นรอยยิ้มนาง ความเหน็ดเหนื่อยเหล่านั้นพลันมลายหายไปสิ้น“เหตุใดกลับเร็วนักเล่า” หลันหลันอดเป็นห่วงไม่ได้ “ตามจริงต้องอีกสิบวันท่านจะกลับไม่ใช่หรือ? เดินทางไปตรวจดูการซ่อมแซมเขื่อนเป็นอย่างไรบ้าง ”“เจ้าไม่อยากเห็นหน้าสามีหรือไร”เขาทำเสียงไม่พอใจแต่เดินไปนั่งใกล้ๆ แล้วจับชีพจรให้นาง และไม่พูดเรื่องงานกับนาง จะว่าไป ก็ไม่มีมีเรื่องใดในชีวิตของเขาที่หลุดรอดสายตาของนาง เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าในแต่ละวันนางทำอะไร นางมีคนคอยส่งข่าว ส่งเขาให้จูเต๋ออี้วางองครักษ์ลับไว้โดบรอบ “พิษในตัวข้ายังต้องใช้เ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 52.ไม่มีอะไรให้ลังเลและกังวลอีกแล้ว
“คิดสิ” นางหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะของนางทำให้กงอี้เทาปล่อยนางจากวงแขน เขาคิดว่านางจะเปลี่ยนใจจึงยอมคลายมือจากข้อมือนาง ทำให้นางส่งยาเม็ดนั้นส่งเข้าปากแล้วกลืนลงคอทันทีท่ามกลางดวงตาที่เบิกกว้างของกงอี้เทา “เจ้า!” “ข้าไม่เสียใจ” นางยิ้มแล้วยกมือลูบใบหน้าของกงอี้เทา “บอกจางซงหยวนให้ดูแลกงเสวี่ยหลิงให้ดี” “หลันโหยว!” “ข้าอยากขอร้องเจ้าครั้งสุดท้าย” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง “ได้ข้ารับปากเจ้า ข้ารับปากเจ้าทุกเรื่อง” กงอี้เทาประคองร่างที่อ่อนยวบลงในวงแขน มือของเขาสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้ม แต่ดวงตาของนางปิดลง ชีพจรเต้นช้าลง ร่างกายเริ่มเย็นเยียบขึ้นมาที่ละน้อย นางวางมือไว้บนหน้าอก บริเวณหัวใจของตนเองที่เต้นแผ่วเบาลงไปทุกที ทุกที ทุกที ไม่มีอะไรให้นางลังเลและกังวลอีกแล้ว..จูเต๋ออี้เดินเข้ามาอย่างเงียบเฉียบ ภาพที่เห็นจนเริ่มชินตาคือเจ้าของร่างสูงสง่านั่งเหยียดแผ่นหลังตั้งตรง แววตามุ่งมั่นและมือตวัดพู่กันแก้ไขปัญหาน้อยใหญ่ที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทิ้งปัญหาไว้มากมายเหลือคณานับ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 51. เจ้านกตะกละ
“เจ้านกตะกละ!” เขาดุนางพลางแหวนหน้าคำรามเสียงพร่า ถูกนางรุกเร้าจนแท่งหยกไถลลื่นเข้าไปจนสุด นางหวีดร้องเบาๆ โผเข้ากอดเขา ปลายเล็บจิกที่แผ่นหลังไม่เคยรู้เลยว่าบุรุษผู้นี้จะมีซ่อนสิ่งใหญ่โตไว้ถึงเพียงนี้ ความเสียวซ่านแผ่นกระจายไปทั่วร่าง จนถึงปลายนิ้วเท้าที่เกร็งแทบเป็นตะคริว นางครวญเสียงกระเส่า ยามเมื่อเขาขยับสะโพกถอนแก่นกายออกช้าๆ แล้วกดกลับเข้ามาใหม่ นางได้แต่หวีดร้องส่งเสียงครางแทบขาดใจ เหงื่อร้อนหลั่งออกมาจนหยดบนกายของนาง ความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นในคราวแรกหายไปสิ้น ทุกการเติมเต็มของเขาทำให้ร่างกายที่เคยเยียบเย็นร้อนระอุ เหงื่อร้อนผุดขึ้นทุกรูขุมขน ร่างกายนางทวีความร้อนและเปียกชื้น รวมทั้งที่ใจกลางของดอกไม้สาวที่รองรับการเคลื่อนไหวของผีเสื้อหนุ่มช่างแนบแน่น ลึกล้ำและซ่านเสียว“ข้า...” นางไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไร เขาป้อนความสุขสมที่นางไม่เคยรู้จัก ทำให้นางอิ่มเอมครั้งแล้วครั้งเล่า และหิวโหยต้องการไม่สิ้นสุด ไม่ว่าท่วงท่าใดที่เขานำพา ล้วนทำให้นางปรารถนาในตัวเขามากขึ้น มากขึ้น“เซียวเหริน!”ดวงตาของเซียวเหรินราวลูกไฟ ไฟปรารถนาเผาไหม้หัวใจทำให้เคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น ถาโถมและโหมกระหน
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 50.ใช้หัวใจฟังเสียวหัวใจสิ
“เจ้าอยู่ที่นี่ให้ข้าถอนพิษให้เจ้าเถิด” “ข้าจะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรได้” นางส่ายหน้าไปมาบนอกเสื้อของเขา นางจงใจทำร้ายองค์ชายหงก่วงต่อหน้าผู้อื่นหากนางยืนข้างกายเขา คนภายใต้การปกครองย่อมมองเขาไม่ดีเป็นแน่ ขณะที่สมองและหัวใจตีกันยุ่งเหยิง ปลายคางของนางถูกช้อนขึ้น ตามด้วยริมฝีปากหยักสวยทาบทับ นางคิดจะถอยหลังหลบหนีแต่เรียวลิ้นร้อนไล่ต้อนจนนางไม่อาจตั้งสติคิดสิ่งใดได้ ถูกจุมพิตของเขาทำให้สับสนจนเกือบขาดอากาศหายใจเขาจึงยอมละริมฝีปากจากนาง “ใจร้าย!” นางทุบแผ่นอกแกร่งของเขา “ข้าต้องการเวลาคิด”“เรื่องแบบนี้ต้องคิดอะไรนานนัก” เขาโน้นหน้าลงจุมพิตดวงตาของนางที่ยังมีหยาดน้ำตาวาวใส “ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจสิ”‘ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจสิ’เป็นอีกครั้งที่นางได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของนางเหม่อลอยไปชั่วขณะ และในจังหวะเดียวกัน เซียวเหรินตัดสินใจทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ ช้อนร่างนุ่มนิ่มไว้แนบอกพานางกลับมาที่ห้องนอนของตนเอง การกักขังนกตัวหนึ่งไว้นั้น อาจไม่ใช่กรงขังที่แน่นหนาแต่เป็นความรู้สึกปรารถนาที่มีต่อนางจูเต๋ออี้เห็นผู้เป็นนายกลับมาพร้อมกับอุ้มหญิงสาวที่ซุกอยู่ในอกจนแทบมองไม่เห็นใบ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 49.คิดถึง
“งานเหล่านี้แท้จริงเป็นของเจ้า ยามนี้ลุงแค่ช่วยจัดการให้ไปก่อน” เขาพูดอย่างใจเย็น บ้านเมืองต้องพลิกฟื้นเป็นการใหญ่ กว่าจะเข้ารูปเข้ารอยคงใช้เวลาอีกสามถึงสี่เป็นอย่างน้อย เขาก้มมองเห็นเด็กน้อยทำหน้านิ่วก็หัวเราะเบาๆ “เจ้าต้องหมั่นเรียนรู้ เข้าใจหรือไม่” “หลานทราบแล้ว เสด็จลุง” “ดี” เขาพูดแล้วขยับปลายนิ้วเรียกจูเต๋ออี้ องครักษ์ข้างกายที่ทำหน้าที่รับใช้มายาวนานถอยออกไป ครู่หนึ่งจึงเดินกลับเข้ามาพร้อมขนม เด็กน้อยทำตาโตแล้วยื่นมือไปรับขนมจากเซียวเหริน “ข้าให้ในครัวปรุงให้เจ้าเป็นพิเศษ ในนี้มีส่วนผสมของสมุนไพรบำรุงร่างกาย เจ้าจะได้แข็งแรงเติบใหญ่เร็วไว” “ขอบพระทัยเสด็จลุง” “ไปเถอะ” “อื้ม!” เด็กน้อยปีนลงจากตัก ขันทีผู้หนึ่งเข้ามารับ เขามองเด็กน้อยที่ชะตาชีวิตลิขิตให้นั่งบัลลังก์มังกร ได้แต่หวังว่าตัวเองจะขัดเกลาเด็กคนนี้ให้เป็นฮ่องเต้ที่ดี คงมีเพียงการทำเช่นนี้ที่ลดทอนความรู้สึกผิดที่เคยให้คำสัตย์สาบานไว้ แม้ว่าชื่อของเขาจะเคยเป็นรัชทายาทก็ตาม เซียวเหรินก้มหน้าอ่านฏีกา หยิบพู่กันขึ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 48. เหตุใดถึงเจ็บถึงเพียงนี้
“ข้า...” หลันหลันอ้ำอึ้ง ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องไปจากที่นี่ ไม่ใช่หรอก นางมิได้อาลัยสถานที่แห่งนี้ มีเพียงความรู้สึกที่ต้องจากไกลเซียว เหรินต่างหากที่ทำให้นางปวดใจมือเรียวเล็กยกขึ้นอกที่หน้าอกซ้าย บริเวณที่ถูกเซียวเหรินซัดฝ่ามือเข้าใส่ ความเจ็บปวดระลอกหนึ่งราวเข็มแหลมเล็กนับร้อยนับพันทิ่มแทงหัวใจเจ็บ?เหตุใดถึงเจ็บถึงเพียงนี้“หลันหลัน” อู๋หมินลี่เห็นใบหน้าหลันหลันซีดเซียวไร้สีเลือดก็ตื่นตระหนก “เจ้าเจ็บรึ ให้ข้าตามหมอดีหรือไม่”หลันหลันส่ายหน้าไปมา ครู่หนึ่งนางสูดลมหายใจลึกสะกดความเจ็บปวดทั้งหมดแล้วฝืนยิ้มให้อู๋หมินลี่ พลันเสียงของท่านป้าต๋าฝูดังแว่วเข้ามาในหัวน้อยๆ ของนาง‘มีเวลาเพียงสี่สิบเก้าวัน’จากบันทึกของเซียวเหริน นางเหลือเวลาอีกแค่สามวันแต่ถ้านางลองให้กงอี้เทาถอนมนตร์สะกดจิต บางทีนางอาจมีชีวิตได้ยาวนานกว่านี้ แต่ชีวิตของอูหลันโหยว ไม่อาจอยู่ที่แคว้นเฉียน เหลียงได้“หลันหลัน” อู๋หมิ่นลี่บีบมือเย็นเฉียบของหลันหลัน “ข้าพาเจ้ากลับที่พักดีกว่า” “ให้ข้าประคองนางเองเจ้าค่ะ” ไป๋ชิวเข้ามาช่วยประคองหลันหลันเพื่อเดินกลับที่พัก อู๋ซิงว่านผ่านมาพอดีเห็นไป๋ชิวประคองหลันหลันอยู
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 47.ให้นางตัดสินใจเอง
นางมุดอยู่ใต้ผ้าห่มแต่หูได้ยินเสียงพวกเขาตกลงต่อรองกัน สุดท้ายกงอี้เทาได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วงแล้วก้าวออกไป นางคิดว่าในห้องไม่มีใครแล้วจึงโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม แต่กลับพบสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว “ระหว่างนี้เจ้าพักอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะเป็นฝ่ายหาเวลามาพบเจ้าเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งเช่นที่เคยเป็น “เข้าใจหรือไม่” นางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ แทนคำตอบ เซียวเหรินไม่เอ่ยอะไรอีก หมุนตัวแล้วเดินออกไปเงียบๆ จนนางมั่นใจว่าครั้งนี้ไม่มีผู้อื่นแล้วจริงๆ จึงยอมลุกขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง ‘ให้นางตัดสินใจเอง’ นางคิดมากจนตาลายเดือดร้อนบ่าวรับใช้ที่เฝ้าดูอาการเข้าใจผิดคิดว่าอาการของนางทรุดลง อู๋ซิงว่านรีบเข้ามาดูอาการของนาง พอรู้ว่านางหิวโหยจนหน้ามืดก็แหงนหน้าหัวเราะไม่เกรงใจคนป่วยอย่างนาง สั่งการให้บ่าวไพรยกสำรับอาหารมาให้ หลังจากถูกบิดาเรียกไปอบรม เขารู้ว่าควรทำใจเรื่องหลันหลัน อาจเพราะนางเป็นคนให้กำลังใจจนเขาสามารถใช้แขนขวาได้อีกครั้ง แต่พอรู้ว่านางอาการทรุดลงก็รีบมาดูทันที ใครจะรู้ว่านางแค่หิว ไม่สิ นางหิวมากจนจะเป็นลม ระ
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 46.ผลของการกระทำ
“คุณหนู” ไป๋ชิวร้อนรน แต่หมอที่เก่งที่สุดกำลังดูแลสตรีอื่นจนทำให้คุณหนูของนางเป็นเช่นนี้ “ข้าไม่เป็นอะไร” นางพยายามสูดลมหายใจลึก แม้รู้อยู่แก่ใจว่าเซียวเหรินมองนางด้วยสายตาเช่นไร แต่นางก็ยังหวัง หวังว่าจะมีสักวันที่เขาจะรับรู้ความรู้สึกของนาง เปิดใจให้นางบ้าง “ไป๋ชิว พาคุณหนูใหญ่ไปพักผ่อนก่อน” อู๋ซั่วไต้เอ่ยขึ้นแล้วมองบุตรสาวด้วยความเห็นใจต่อให้ไม่มีสตรีผู้นั้นเข้ามา หรือแม้กระทั่งเขาจะใช้คนของหมู่ตึกนกยูงทองช่วยชีวิตคนสกุลเซียวเอาไว้ เขาย่อมรู้ดีว่าเรื่องเหล่านี้จะเอามาเป็นบุญคุณเพื่อให้เซียวเหรินแต่งงานกับอู๋หมิ่นลี่ได้ แต่ด้วยฐานะที่แท้จริงของเซียวเหริน อู๋ซั่วไต้รู้ดีว่า บุตรสาวของเขาไม่สามารถเคียงข้างชายผู้นั้นได้ ไม่สิ จะเรียกเซียวเหรินเช่นแต่ก่อนได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เป็นถึง... “ท่านพ่อ” อู๋หมิ่นลี่กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอ “ท่านรู้อยู่แล้วว่าท่านเซียวเป็นใคร จึงพยายามเตือนลูกใช่ไหมเจ้าคะ” “ลี่เอ๋อร์ เจ้าหักห้ามใจตัวเองเสียเถิด ยังมีบุรุษดีๆ อีกมากมาย พ่อจะคัดเลือกคนที่ดีและเหมาะสมกับเจ้าเอง” “แต่ว่า.
ดอกโบตั๋นที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก Chapter 45.เสียงเรียกที่แฝงอำนาจ
“ลูกข้าเป็นอะไร” ไทเฮาถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “รักษาเขาสิ!” เซียวเหรินถึงกับนิ่งงันด้วยอับจนถ้อยคำ แต่ฮ่องเต้หงฉานหัวเราะเสียงปร่าแล้วโบกมือไปมา “มันใหญ่มากใช่ไหมละ” เขาหัวเราะขืนๆ “อะไรกัน” ไทเฮาหันมาถามอย่างงุนงง แต่เซียวเหรินไม่กล้าพูดออกมา “มันคือฝี” ฮ่องเต้ที่กำลังจะกลายเป็นเพียงอดีตฮ่องเต้พูดขึ้นแล้วกดไปที่ท้องของตัวเอง “กระจายไปทั่วท้องแล้ว” “ไม่จริง... เหตุใดเป็นเช่นนี้” “เป็นมาเนิ่นนานแล้ว หมอหลวงรักษาไม่ได้ ลูกจึง...ไม่ใส่ใจกับมันอีก” ไทเฮาหันมาเขย่าแขนของเซียวเหริน “เจ้าได้ชื่อว่าเป็นหมอเทวดา ต้องรักษาได้!” “ถ้าได้รับการรักษาก่อนหน้านี้คงจะ...” “ช่างมันเถอะ” ฮ่องเต้หงฉานโบกมือไปมาจ้องมองใบหน้าของเซียวเหริน “เรารู้ ถึงได้ปล่อยให้มันเป็นเช่นนี้” “เจ้า! ทำไมโง่เช่นนี้” “เสด็จแม่” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง “ท่านเองก็รู้ว่า เสด็จพ่อยกบัลลังก์นี้ให้ใครตั้งแต่แรก” “หุบปากเสีย!” “เสด็จแม่...แท้จริงแล้วบัลลังก์นี้เป็น
