Chapter 26.แล้วข้าเล่า

            “แล้วข้าเล่า” จางซงหยวนหัวเราะแล้วเดินไปคารวะอู๋ซั่วไต้แล้วจึงนั่งลง เซียวเหรินซึ่งคุ้นเคยกับจางซงหยวนเป็นอย่างดีได้แต่ส่ายหน้าไปมา รินน้ำชาส่งให้สหายและของตนเองก่อนจะนั่งลงทำให้ชิงเหยียนนั่งลงเช่นกัน

            “เหตุใดเจ้ามาเพียงลำพัง” เซียวเหรินเอ่ยถามเมื่อเห็นจางซงหยวนมาเพียงลำพัง ตามจริงแล้วพบกันครั้งนี้เขาควรได้พบกงอี้เทาด้วย

             “คนผู้นั้นมีเรื่องต้องไปจัดการ อีกไม่กี่วันหลังจากนี้ท่านย่อมได้พบ” จางซงหยวนเพียงยักไหล่ “อย่างไรก็ต้องรบกวนประมุขอู๋เช่นเดิม”

            “อย่าเรียกว่ารบกวนเลย” อู๋ซั่วไต้โบกไม้โบกมือไปมา “มาคราวนี้อยากให้พวกท่านได้รู้จักกับชิงเหยียน แม้มีกำลังคนน้อยแต่โดดเด่นยิ่งนัก”

            “ประมุขอู๋กล่าวเกินไป” ชิงเหยียนยิ้มจางๆ เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้ามีหนวดเครารกรุงรังและยังมีร่องรอยบาดแผลบนใบหน้า  “มาครั้งนี้หวังเพียงได้พบแสดงความขอบคุณกุนซือผู้ให้คำแนะนำแก่ข้า”

            จางซงหยวนเลิกคิ้ว ใช้ถ้วยชาปิดมุมปากที่ยกยิ้ม แต่ดวงตาของเขาจ้องมองมาทางเซียวเหรินที่ยังคงสงบนิ่งไร้ถ้อยคำใด เห็นท่าทีของเซียวเหรินแล้ว จางซงหยวนที่เดินทางแรมรอนมาไกล บนเสื้อยังมีฝุ่นทรายเกาะอยู่จึงอดหยอกล้อมิได้

            “ท่านหมอเทวดาไร้ใจรับเป็นที่ปรึกษาแล้วรึ”

            ชิงเหยียนได้ยินที่จางซงหยวนพูดขึ้นก็มองไปที่เซียวเหริน เขาเข้าใจได้ในทันที รีบลุกขึ้นแล้วคุกเข่าเบื้องหน้าเซียวเหริน

            “ท่านผู้มีพระคุณ เพราะกลยุทธ์ของท่านช่วยให้พวกเรารอดพ้นจากทางการได้สำเร็จ”

            “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น เป็นเพราะเจ้ามีความสามารถถึงได้ใช้คนเพียงไม่กี่ร้อยต้านทหารเหล่านั้นได้”  เซียวเหรินถอนใจเบาๆ “ระยะนี้กองทัพอ่อนแอ ขวัญกำลังใจถดถอยไปมาก”

            “ตั้งแต่แม่ทัพใหญ่หลายคนถูกสับเปลี่ยนโยกย้าย คนที่เคยจงรักภักดีก็คงอดรู้สึกสั่นคลอนไม่ได้”  อู๋ซั่วไต้เอ่ยขึ้น เขาพาชิงเหยียนมาพบเซียวเหรินเพื่อให้เรียกความเชื่อใจของชิงเหยียน คนผู้นี้มีชาติกำเนิดต่ำต้อยแต่เพราะถูกกดขี่ข่มเหงจึงได้ลุกขึ้นต่อสู้ รวบรวมผู้คนต่อต้านคนของทางการ เรียกว่าเป็น ‘ผู้ก่อการกบฏ’ ก็ว่าได้ แน่นอนว่าทางการย่อมไม่ยอมรับเรื่องราวเหล่านี้ ยิ่งกวาดล้างหนักหน่วงแต่ทำให้คนเข้าร่วมกลุ่มกับชิงเหยียนเพิ่มมากขึ้น และผู้นำทัพที่ไร้สมองถูกแต่งตั้งด้วยคำยุแหย่ของฮองเฮา ทำให้ไม่อาจปราบปรามคนกลุ่มนี้ได้สำเร็จ

            เซียวเหรินมองชิงเหยียนที่ลุกขึ้นนั่งเก้าอี้แล้วเขาจึงพูดขึ้น “ยามนี้คงต้องให้พวกเจ้าอดทนให้มาก ระวังการถูกยั่วยุของฝ่ายตรงข้าม แม้มีคนน้อย หากรู้จักใช้คนย่อมส่งผลมากกว่าคนมากแต่ไร้ประโยชน์ ข้าเห็นว่าในเมืองหลวงเวลานี้ ควรวางกำลังคนแทรกซึมทุกพื้นที่ เมื่อถึงเวลาประชาราษฎร์จะทวงสิทธิ์ในแผ่นดินเกิดของตนเอง”

            เพียงถ้อยคำไม่กี่คำของเซียวเหรินทำให้คนฟังใจเต้นแรง ไม่ใช่แผ่นดินของราชวงศ์ใด แต่เป็นแผ่นดินที่พวกเขาถือกำเนิด ยามเมื่อดินกลบหน้าก็เป็นดินจากแผ่นดินที่พวกเขาปกป้อง

            “ขอรับท่านเซียว” ชิงเหยียนรู้สึกแสบจมูกกระบอกตาร้อนผ่าว เป็นบุรุษร่างใหญ่ยักษ์แต่กลับถูกถ้อยคำไม่กี่คำขยี้หัวใจ เขาไม่แปลกใจเลยว่าสารลับที่คอยส่งมาให้เขาแนะวิธีตั้งรับการทหารเหล่านั้นมาจากชายหนุ่มรูปร่างโปร่งบางผู้นี้

            “ประมุขอู๋จัดการดำเนินการตามแผนเดิม” เซียวเหรินส่งยิ้มเล็กน้อย เป็นที่รู้กันว่าชาวยุทธ์มักไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับทางการ แต่เพราะบ้านเมืองระส่ำระสาย ชาวบ้านเดือดร้อน จึงมีการรวมกลุ่มลับๆ เกิดขึ้น

            “ข้าเข้าใจแล้ว” แม้จะอายุมากกว่า แต่ความชาญฉลาดของเซียวเหรินล้วนเป็นที่ยอมรับ คนผู้นี้มีความสามารถโดดเด่นตั้งแต่อายุยังน้อย เบื้องหน้าคือหมอเทวดาไร้ใจที่เร่ร่อนไปทั่วยุทธภพ แต่เบื้องหลังนั้น...

            “ข้ามีเรื่องสนทนากับจางซงหยวน ขอพวกท่านกลับไปก่อน”

            “ได้ เรื่องที่ท่านสั่ง พวกเราจะทำตามไม่ให้บกพร่อง”

            ชิงเหยียนและประมุขอู๋พากันเดินออกไปทางประตูลับ ในห้องเหลือเพียงบุรุษสองคนที่นั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เซียวเหรินยกน้ำชาของตนขึ้นดื่ม จางซงหยวนไม่ชอบความเงียบงันเช่นนี้จึงเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ท่านมีอะไรก็ว่ามา” จางซงหยวนทำเป็นบิดตัวไปมาไล่อาการ

เมื่อยขบ

            “ข้าอยากรู้เรื่องกงเสวี่ยหลิง”

            สีหน้าที่เคยทะเล้นอยู่เป็นนิจพลันเปลี่ยนไปทันที “ร้อยวันพันปีเจ้าไม่เคยอยากรู้เรื่องของนาง”

            เซียวเหรินเพียงถอนใจ “เจ้าคงได้ยินเรื่องเสนาบดีกรมพระคลังนามหลี่จุ้นโป๋แล้ว”

            จางซงหยวนเพียงพยักหน้า ครู่ต่อมาเขาก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้ ชะโงกหน้าจ้องมองเซียวเหรินด้วยสีหน้ากังวล

            “เกี่ยวกับนางรึ” เขาถามเสียงสั่น “ข้าติดต่อนางไม่ได้ พยายามหาทางสืบข่าวนางอยู่”

            “นางถูกเสนาบดีหลี่บีบเค้นจนตัดสินใจกระโดดผาน้ำตก” เซียวเหรินเล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบบรรจงรินน้ำชาอย่างใจเย็น

            “ท่านรู้ได้อย่างไร อยู่ในเหตุการณ์นั้นรึ”

            “ไม่” เขาส่ายหน้า “แต่ข้าช่วยหญิงผู้หนึ่งไว้ นางบอกเล่าเช่นนั้น”

            “หญิงผู้หนึ่ง? ใครกัน?”

            “นางเรียกตัวเองว่าหลันหลัน เจ้ารู้จักหรือไม่”

            จางซงหยวนนิ่งงันไปแล้วเอนตัวกลับมานั่งลงตามเดิม หัวคิ้วขมวดกันยุ่งเหยิง “นาง...นางบอกว่าชื่อหลันหลันรึ?”

            “ถูกต้อง”

            “ถ้านางบอกท่านว่านางชื่อหลันหลัน นางก็คือหลันหลัน”

            “ตกลงนางเป็นใครกันแน่”

            “แล้วนางบอกท่านว่านางเป็นใคร” คราวนี้จางซงหยวนยิ้มออกมา

            “นางบอกว่านางเป็นนกหงส์หยก” เซียวเหรินเล่าไปตามจริง “นางเป็นคนติดตามของกงเสวี่ยหลิง”

            “นกน้อยตัวนั้น” จางซงหยวนมีท่าทีผ่อนคลายลงมาก “หากนางว่าเป็นนก นางก็เป็นนกนั่นแหละ หากนางว่านางเป็นคนติดตามขององค์หญิงกงเสวี่ยหลิง นางก็คือผู้ติดตามนั่นแหละ”

            “ไฉนเจ้าพูดจาวกวนนัก” เซียวเหรินขมวดคิ้วเพราะได้คำตอบที่ไม่พอใจนัก

            “องค์หญิงกงเสวี่ยหลิงมีนกหงส์หยกอยู่ตัวหนึ่งจริง และมีคนติดตามข้างกายชื่อหลันโหยว” มุมปากของจางซงหยวนยกขึ้นเป็นยิ้มกว้าง “แต่ก่อนท่านไม่เคยสนใจเรื่ององค์หญิงกงเสวี่ยหลิงเลยสักนิด เหตุใดวันนี้จึงเอ่ยปากถามขึ้นมาได้ หรือเพิ่งนึกสนใจนาง”

            “ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด” เขาเคาะพัดในมือเล่น “ข้าแค่บังเอิญช่วยคนของนาง หญิงคนนั้นได้รับบาดเจ็บทางใจ ข้าอยากรักษานาง”

            “เวลานี้นางอยู่กับท่าน?” 

            “ใช่”

            “นางบาดเจ็บมากหรือไม่” ถามทั้งที่เชื่อใจว่าสหายท่านนี้ย่อมต้องรักษาอย่างสุดความสามารถ

“นางมีอาการแปลกประหลาดที่ข้าไม่เคยพบเจอมาก่อน”

            เขาท่องยุทธภพมาหลายปี แม้ไม่ได้โลดแล่นอย่างโลดโผน เรื่องราวแปลกประหลาดได้ยินมานักต่อนัก แต่อาการของนางนั้นไม่เคยพบเห็นและไม่เคยอ่านเจอในบันทึกใดๆ

            “เป็นอย่างไร” 

            เซียวเหรินถอนใจนับครั้งไม่ถ้วน “ครั้งแรกที่นางฟื้น นางบอกว่าตัวเองเป็นนกหงส์หยกชื่อหลันหลัน กิริยาท่าทางของนางล้วนเหมือนไม่เคยเป็นมนุษย์มาก่อน ทั้งการจับตะเกียบหรือการขีดเขียนตัวอักษร”  เขารู้สึกกระดากใจที่จะบอกเล่าเรื่องการกลืนกินลมหายใจของนาง จึงได้ละเว้นไม่เอ่ยถึง “ข้าเข้าใจว่านางพบเจอเรื่องสะเทือนใจอย่างหนักหน่วง ส่งผลต่อจิตใจทำให้เป็นเช่นนั้น”

            คราวนี้จางซงหยวนเป็นฝ่ายนิ่งไปเล็กน้อย เขายื่นมือไปรับถ้วยน้ำชาที่ถูกรินไว้ก่อนหน้านี้มาประคองไว้ในอุ้งมือ

            “เคยได้ยินเรื่องเล่ามาว่า มีหลายชนเผ่าบางแห่งนับถือแม่มดหมอผี ว่ากันว่าคนกลุ่มนี้มีวิชาอาคมคุณไสย ในแคว้นเฉียนเหลียงของเรามีสกุลอูทำหน้าที่บวงสรวงฟ้าดิน ทำพิธีกรรมต่างๆ”

            “เจ้าจะบอกว่านางเป็นนกจริงๆ อย่างนั้นรึ”

‘วิญญาณนกนี่นะ’

            “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” จางซงหยวนแหงนหน้าหัวเราะ ความเคร่งเครียดที่ไม่ได้ข่าวกงเสวี่ยหลิงพลันหายไปหมดสิ้น แม้คนของเขาจะส่งข่าวการนัดหมายที่หอชมบุหลันมาแล้ว แต่เขายังไม่วางใจนัก และยิ่งได้เห็นสีหน้าที่ยากจะได้เห็นของเซียวเหริน ทั้งอับจนหนทาง ทั้งไม่ยอมรับในสิ่งที่คิด มันยิ่งทำให้เขาหัวเราะดังๆ อยากให้องค์ชายกงอี้เทามาเห็นสีหน้าของเซียวเหรินในเวลานี้เสียจริง