บทที่ 44 ก่อกวนแป้งปั้นกับโอโซนเดินเข้ามาในห้องก็พบว่าทุกคนได้ช่วยกันเก็บของเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่บดินทร์ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ เธอจึงนั่งรอเขาอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง"เดินดีๆ หน่อย อย่าซ่าให้มาก" ปกป้องทำเสียงดุเพื่อนรักแล้วพยุงบดินทร์มาที่เตียง จังหวะนั้นปรินก็เข้ามาพอดี เขาวางถุงขนมและแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ"เมื่อกี้กูเห็นแวบๆ เหมือนเห็นไอ้เหี้ย.." ธันวาส่ายหน้าไปมาเบาๆ เป็นการห้ามปรามปรินไม่ให้พูดชื่อบุคคลคนนั้น แป้งปั้นที่ตั้งใจฟังรีบหันไปมองหน้าธันวาด้วยความสงสัย"เป็นอะไร" บดินทร์เอ่ยถามแป้งปั้นเสียงเรียบ"เปล่าค่ะ พี่ดินกินขนมไหม เดี๋ยวแป้งป้อนเอง" บดินทร์ส่ายหน้าปฏิเสธ "ลืมไปว่าพี่ดินไม่ชอบกินขนมหวานนิ" เธอพูดเสียงเบา"ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ตอนนี้ฉันไม่หิวอะไร สงสัยเป็นเพราะได้น้ำเกลือมั้ง" เขาตอบอย่างยิ้มๆ เพื่อไม่ให้เธอน้อยใจแล้วเอนตัวไปซบไหล่แป้งปั้น ออดอ้อนเธอต่อหน้าเพื่อนๆ จนโอโซนอดที่จะแซวไม่ได้"เสือมันอ้อนแบบนี้เหรอวะ""หุบปากไปเลยไอ้สัตว์!" บดินทร์แยกเขี้ยวใส่เพื่อนที่ตั้งท่าจะแซวอีกทำให้พวกเขารีบหุบปากแล้วหันมาคุยกันเงียบๆ "พรุ่งนี้ฉันไม่มีเรียนตอนเช้า เธอมีเรี
บทที่ 45 เผชิญหน้าตอนนี้บรรยากาศมันเปลี่ยนไปพร้อมกับความน่าอึดอัด บดินทร์ปิดปากเงียบกริบ ไม่แม้แต่จะอธิบายอะไรให้แป้งปั้นฟัง เธอเองก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรเขามาก"แป้งว่าแป้งกลับก่อนดีกว่าค่ะ""เดี๋ยว!" ชายหนุ่มรั้งตัวแฟนสาวมากอดไว้แน่น และแนบใบหน้าลงกับหน้าอกแป้งปั้น "…" บดินทร์กอดแป้งปั้นแน่นขึ้นและหลับตาลงช้าๆ โดยไม่พูดอะไร'อย่าหวั่นไหวกับอะไรที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตฉันได้ไหม..ขอร้อง'เขาขอร้องแป้งปั้นในใจและคลายอ้อมกอดออกช้าๆ"กลับบ้านดีๆ นะ ฉันคงไม่ได้ลงไปส่งเธอหน้าบ้าน""ค่ะ แป้งให้คนที่บ้านมารับ ไม่ต้องห่วงหรอก" บดินทร์พยักหน้ารับหงึกๆ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากแล้วรั้งตัวแฟนสาวเข้ามากอดและหอมขมับบางหนักๆ ทำเหมือนที่เคยทำ"ไม่ต้องห่วงฉันนะ""ค่ะ"'จะรีบจัดการกับความรู้สึกนี้ให้เร็วที่สุด ขอบคุณที่..เธออยู่ข้างๆ ฉันตลอด'คำพูดมากมายที่เขาไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ทำได้เพียงสวมกอดแป้งปั้นเท่านั้น และหวังว่าเธอจะเข้าใจในการกระทำเขา"กลับแล้วนะคะ""อืม.." บดินทร์คลายอ้อมกอดออกช้าๆ และมองแป้งปั้นเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร เขาพ่นลมหายใจออกหนักๆ ที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตัวเอง และกระแทกตัวนั่งลงบ
บทที่ 46 กำลังใจจากแฟนพอได้ยินสิ่งที่บดินทร์บอกหัวใจดวงน้อยก็สั่นไหว เป็นอีกครั้งที่เธอได้เห็นบดินทร์ในมุมแบบนี้ซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นได้เห็นแล้วหรือยังมือเรียวยกขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายไว้หลวมๆ แล้วแป้งปั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบริมฝีปากหนาหยักได้รูปเบาๆ แป้งปั้นเปลี่ยนจากรสจูบนุ่มนวลเป็นหนักหน่วงขึ้นจนบดินทร์รู้สึกแปลกใจ"อ๊ะ! พี่ดิน..""จะยั่วกันว่างั้น?" บดินทร์ผละริมฝีปากออกแล้วแสยะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของแป้งปั้น "ทำไม เมื่อกี้จูบฉันแบบนั้นคือยังไง" เขาแกล้งถามแล้วกอดเอวคอดไว้หลวมๆ ไม่ให้แป้งปั้นเดินไปไหน"ไม่ได้ทำอะไร แค่จูบเฉยๆ.." เธอปฏิเสธเสียงเบาและไม่ยอมมองหน้าบดินทร์ "พี่ดินปล่อยก่อน" แป้งปั้นขืนตัวออกจากพันธนาการแต่บดินทร์กลับกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิมแล้วเปลี่ยนให้แป้งปั้นนอนราบลงกับเตียง เด็กสาวหลับตาแน่น"ทำไม เมื่อกี้ยังกล้าจูบฉันอยู่เลย ทำไมตอนนี้อายแล้วล่ะ""ก็เมื่อกี้แป้งแค่จูบพี่ดินเพื่อให้พี่ดินมั่นใจว่าแป้งไม่หวั่นไหวกับผู้ชายคนนั้นแน่นอน" บดินทร์ชะงักกับคำตอบคนตัวเล็ก ก่อนจะหลุดยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าลงไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่"มันอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันกลัว""พี่ดินกลัวขน
บทที่ 47 อยากรู้จักบดินทร์ผิวปากอย่างอารมณ์ดีพลางทำสีหน้าล้อเลียนแป้งปั้นด้วย"คนอะไรเจ้าเล่ห์ไม่พอแถมยังร้ายกาจอีกต่างหาก นี่เราหลวมตัวมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน" เธอดึงผ้าห่มมาห่อตัวเหมือนดักแด้สร้างใยคลุมรอบตัวเพื่อป้องกันอันตราย แต่ไม่นานบดินทร์ก็เปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมาด้วยสภาพร่างกายที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่"ไม่ไปอาบน้ำ หรืออยากให้อาบให้อีกรอบ?" รอยยิ้มร้ายกาจนั้นทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายแป้งปั้นลุกซู่ เธอทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วรีบคลายผ้าห่มออกจากตัวแล้ววิ่งผ่านหน้าบดินทร์ซึ่งเขากำลังจะก้าวขึ้นมาบนเตียง เข้าห้องน้ำไปโดยเร็ว "หึหึ..ยัยตัวแสบ" บดินทร์แสยะยิ้มมุมปากแต่กลับต้องทำหน้าเหยเกเพราะลืมไปเสียสนิทว่สหมอห้ามไม่ให้แผลถูกน้ำ"พี่ดิน!" ไม่ทันไรแป้งปั้นก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอทำหน้าบึ้งใส่เขาแล้วชี้ไปที่แผลบนตัว "ลืมไปแล้วเหรอ ว่าตัวเองมีแผลถลอกเต็มตัวแบบนี้น่ะ แล้วยังจะ.." แป้งปั้นสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อระงับอารมณ์ "ห้ามไปไหน นั่งอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวจะออกมาทำแผลให้ ถ้าไม่ยอมฟังแป้ง แป้งจะจัดการพี่ดินให้เจ็บกว่านี้อีก"ไม่รู้ว่าคำพูดและสีหน้าแป้ง
บทที่ 48 มีเรื่องแป้งปั้นรู้สึกโกรธจนตัวสั่นที่มีคนมาพูดดูถูกซึ่งๆ หน้าแบบนี้"พี่ดินเขาจะทำยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกค่ะ เพราะพี่ดินเขาไม่ได้พูดจาเสียมารยาทแบบนี้กับผู้หญิงที่เขาชอบ ต่างจากคุณที่เสียมารยาททั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน" ณดลหัวเราะเบาๆ ในลำคอแล้วก้าวเข้ามาประชิดตัวแป้งปั้น"ต่อหน้าไอ้ดิน ปากดีแบบนี้ไหมนะ" เขามองหน้าแป้งปั้นแล้วแสยะยิ้มมุมปาก "แต่เอาเถอะ ฉันไม่ถือสาเด็กอยู่แล้ว""แต่แป้งไม่เคารพผู้ใหญ่ที่พูดไม่รู้ความ" แป้งปั้นกำหมัดแน่น จ้องหน้าณดลเขม็ง"ใจกล้าดีนะ ดูเหมือนไอ้ดินมันสอนมาดี""พี่ดินไม่เกี่ยว""อืม..งั้นฉันก็ทำความรู้จักกับเธอได้น่ะสิ สาวน้อย.." ชายหนุ่มยกยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาหมายจะจับศีรษะแป้งปั้นแต่จู่ๆ ก็มีคนเดินมาควงแขนณดลก่อน"พี่ดล กลับเถอะค่ะคุณแม่รอกินข้าวอยู่""ณิชา" แป้งปั้นขยับปากเรียกรุ่นน้องเสียงเบา เธอมองหน้าณิชากับณดลโดยไม่ได้พูดหรือถามอะไร ก่อนจะร้องอ๋อในใจที่รู้ว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกัน"พี่แป้ง พี่พริกแกง..ขอโทษที่พี่ชายหนูมากวนนะคะ""ไว้หน้าพี่ชายด้วยน้องสาว พี่ไม่ได้มากวนใครแค่มาทำความรู้จักกับคนสวยแค่นั้น" แม้จะเป็นคำพูดแก้ต่างแต่แป้งป
บทที่ 49 ไม่ชอบแป้งปั้นวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นโรงพักมา ตอนนี้เธออยู่ในชุดนักเรียนถูกระเบียบของโรงเรียนเอกชนดังและถูกเจ้าพนักงานที่อยู่เวรห้ามไว้"น้องมาทำอะไรที่นี่""หนูมาหาแฟนค่ะ พี่บดินทร์""อ๋อ แฟนนักศึกษาที่ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทใช่ไหม ตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่ได้จับกุมไว้ในห้องขังหนึ่ง แต่ต้องให้ผู้ปกครองมาประกันตัวพร้อมหลักทรัพย์หนึ่งหมื่นบ้าน""ผู้ปกครองเหรอคะ หนูประกันแฟนไม่ได้เหรอ" แป้งปั้นทำหน้าเป็นกังวล และเจ้าหน้าที่ก็ปฏิเสธและให้เหตุผล"ไม่ได้ครับ ต้องให้คนที่มีวุฒิภาวะกว่านี้ น้องยังเป็นนักเรียนอยู่เลยนิ""ค่ะ..ให้หนูเจอพี่บดินทร์ได้ไหม""ได้" ว่าจบเจ้าหน้าที่ก็พาเธอเดินไปที่ห้องฝากขังหนึ่ง แป้งปั้นหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มที่เห็นบดินทร์นั่งหันหลังพิงกรงเหล็กอยู่ สภาพใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือดถัดไปคือณดล สภาพเขาไม่ต่างจากบดินทร์มานัก "น้อง น้องบดินทร์น่ะ แฟนมาหา ได้ยินไหม"บดินทร์ค่อยๆ หันมามองแป้งปั้น "แป้ง..""พี่ดิน..เจ็บมากไหมคะ" หัวใจดวงน้อยเหมือนถูกบีบเคล้นอย่างหนัก เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องที่เห็นแววตาผิดหวังของบดินทร์ แป้งปั้นจับกรงเหล็กไว้พลางยื่นมือไปหาแฟนหนุ่ม"ขอโทษ..ฉันทำ
บทที่ 50 ทำความรู้จักบดินทร์ถูกลากเข้ามาในคลินิกแห่งหนึ่ง ภายในค่อนข้างหรูหราและตกแต่งด้วยของทันสมัย เขาถูกกดตัวให้นั่งรออยู่หน้าเคาน์เตอร์"อ้าว พาลูกหมาที่ไหนมาวะ" หมอผู้ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องตรวจ เอ่ยถามด้วยความสนิทสนม สายตาเขาจ้องมองบดินทร์ก่อนที่จะเดินเข้ามาดูบาดแผลบนใบหน้าเขาใกล้ๆ"นายใหญ่ให้พาเด็กคนนี้มาทำแผลที่คลินิกครับคุณเทพ""ทำแผล แล้วไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ ทำไมเละเทะแบบนี้" หมอหนุ่มปรายตามองหน้าลูกน้องเบิร์ดแล้วหันมาถามบดินทร์ตรงๆ "กูถามอะ ตอบสิ""มีเรื่องนิดหน่อยครับ" บดินทร์ตอบเสียงเบาๆ"เป็นนักเลงว่างั้น เสื้อช็อป แถมยังแผลตรงโหนกแก้มอีก""…""เอาตัวเข้าไปในห้องทำแผล แล้วเดี๋ยวฉันจะตามเข้าไป" ว่าจบบดินทร์ก็ถูกพาเข้าไปในห้องทำแผล ทัดเทพแสยะยิ้มแล้วกดโทรศัพท์โทรหาเบิร์ดก่อน"ไม่ต้องโทรมั้งเฮีย" เบิร์ดถือโทรศัพท์ที่กำลังสั่นสะเทือนอยู่เข้ามาในคลินิกพร้อมกับแป้งปั้น ทัดเทพมองหน้าหลานสาวแล้วกระตุกยิ้มอย่างเข้าใจ "ทำแผลให้มันหน่อย เอาพอหอมปากหอมคอก็พอ เดี๋ยวคนแถวนี้ร้องไห้""คุณพ่อ คุณลุงอย่าทำเขาแรงนะคะ เขาบาดเจ็บอยู่" แป้งปั้นหันมาขอร้องลุงตัวเองพลางกอดแขนแล้วทำหน้าอ
บทที่ 51 ป่วยสายป่านยิ้มตอบลูกชาย เธอไม่ค่อยเข้าใจวัยรุ่นสักเท่าไหร่ แต่ก็พอดูออกว่าลูกต้องการที่จะปกป้องแป้งปั้นจริงๆ"แบบนี้ลูกก็รักน้องแป้งแล้วสิ" บดินทร์สะอึกไปเล็กน้อยกับคำถามผู้เป็นแม่ ทำตาปริบๆ มองจนแม่หลุดขำกับความไม่ประสาของลูก"รักเหรอครับ" บดินทร์ถามอย่างมึนงง ก่อนจะเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัว เขาค่อนข้างขยับตัวไปมาลำบากเพราะติดเฝือกอ่อนที่คอและยังเจ็บแผลอีก ทว่าตอนที่เขาจะนอนลงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บดินทร์หันมามองทั้งตัวแล้วกดรับสาย(ไอ้ดิน มึงเป็นอะไรทำไมไม่บอกพวกกู) โอโซนถามเสียงเกรี้ยวขณะเดียวกันปรินก็พูดแทรกขึ้นมาอีก (พวกกูกำลังไปหามึงตอนนี้ แม่งเป็นอะไรไม่ยอมบอกเพื่อน ดีที่น้องแป้งโทรมาให้พวกกูมาอยู่เป็นเพื่อนมึง)"ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย พวกมึงไม่ต้องมาหรอก"(พวกกูจะถึงบ้านมึงแล้ว แค่นี้!) บดินทร์ไม่ทันได้พูดอะไรโอโซนก็ตัดสายไปทันที ชายหนุ่มค่อยๆ เอนหลังนอนลงกับที่นอนด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่เลือดยังแห้งเกรอะกรังบนเสื้อและผม"เฮ้อ..ทำไมต้องทำตัวเป็นภาระคนอื่นด้วยวะเนี่ย" บดินทร์พึมพำเสียงเบา ด่าให้ตัวเองพลางยกมือขึ้นมาลูบบาดแผลบนใบหน้า เมื่อคิดอะไรออกเขาก็รีบก