บทที่ 42 ความลับไม่มีในโลก

บทที่ 42 ความลับไม่มีในโลก

"ปกติพี่ดินเป็นคนเลวเหรอ" แป้งปั้นนั่งลงบนเก้าอี้พลางเอียงคอมองหน้าบดินทร์อย่างสงสัย "หรือก่อนหน้านี้พี่ดินเป็นคนไม่ดีคะ แต่ก่อนหน้านี้พี่ดินนิสัยไม่ดี ปากร้ายด้วยนะ"

"หึหึ..เด็กโง่ ฉันหมายถึงอยากเป็นคนที่ดีพอให้พ่อเธอวางใจ ฉันเป็นผู้ชาย พอจะมองออกว่าพ่อเธอหวงเธอมากขนาดไหน และสายตาที่ท่านมองเธอก็มีแต่ความเป็นห่วง" บดินทร์จับมือแป้งปั้นไว้แน่นหมายจะยกขึ้นมาหอมแต่ก็คิดได้ทันว่าเพื่อนอยู่ด้วย "อยากกลับบ้านไหม ฉันไม่เป็นไรมากแล้ว อยู่กับหมอไม่ต้องห่วงหรอก"

"ไม่อยากกลับตอนนี้ค่ะ"

"ทำไม ไม่กลัวพ่อดุเอาเหรอ"

"ไม่กลัวค่ะ คุณพ่อเข้าใจแป้ง" บดินทร์ถอนหายใจเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดอะไรเลย เข้าใจความรู้สึกของพ่อแป้งปั้นดีด้วยซ้ำว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"ฉันไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกลดลง เธออย่าเอาแต่ใจจนลืมไปว่าพ่อเธอก็เป็นห่วงเธอนะ เข้าใจไหม"

"พี่ดิน..ไม่ได้อยากให้แป้งอยู่เป็นเพื่อนเหรอ"

"อยากให้อยู่ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอทะเลาะกับพ่อ แต่ฉันรู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน และเธอก็ห้ามทำให้พ่อตัวเองผิดหวัง เข้าใจไหม"

"ค่ะ แป้งเข้าใจแล้ว แป้งจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง แต่แป้งก็จะไม่ท