บทที่ 47 อยากรู้จัก

บทที่ 47 อยากรู้จัก

บดินทร์ผิวปากอย่างอารมณ์ดีพลางทำสีหน้าล้อเลียนแป้งปั้นด้วย

"คนอะไรเจ้าเล่ห์ไม่พอแถมยังร้ายกาจอีกต่างหาก นี่เราหลวมตัวมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน" เธอดึงผ้าห่มมาห่อตัวเหมือนดักแด้สร้างใยคลุมรอบตัวเพื่อป้องกันอันตราย แต่ไม่นานบดินทร์ก็เปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมาด้วยสภาพร่างกายที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่

"ไม่ไปอาบน้ำ หรืออยากให้อาบให้อีกรอบ?" รอยยิ้มร้ายกาจนั้นทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายแป้งปั้นลุกซู่ เธอทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วรีบคลายผ้าห่มออกจากตัวแล้ววิ่งผ่านหน้าบดินทร์ซึ่งเขากำลังจะก้าวขึ้นมาบนเตียง เข้าห้องน้ำไปโดยเร็ว "หึหึ..ยัยตัวแสบ" บดินทร์แสยะยิ้มมุมปากแต่กลับต้องทำหน้าเหยเกเพราะลืมไปเสียสนิทว่สหมอห้ามไม่ให้แผลถูกน้ำ

"พี่ดิน!" ไม่ทันไรแป้งปั้นก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอทำหน้าบึ้งใส่เขาแล้วชี้ไปที่แผลบนตัว "ลืมไปแล้วเหรอ ว่าตัวเองมีแผลถลอกเต็มตัวแบบนี้น่ะ แล้วยังจะ.." แป้งปั้นสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อระงับอารมณ์ "ห้ามไปไหน นั่งอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวจะออกมาทำแผลให้ ถ้าไม่ยอมฟังแป้ง แป้งจะจัดการพี่ดินให้เจ็บกว่านี้อีก"

ไม่รู้ว่าคำพูดและสีหน้าแป้ง