บทที่ 46 กำลังใจจากแฟน

บทที่ 46 กำลังใจจากแฟน

พอได้ยินสิ่งที่บดินทร์บอกหัวใจดวงน้อยก็สั่นไหว เป็นอีกครั้งที่เธอได้เห็นบดินทร์ในมุมแบบนี้ซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นได้เห็นแล้วหรือยัง

มือเรียวยกขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายไว้หลวมๆ แล้วแป้งปั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบริมฝีปากหนาหยักได้รูปเบาๆ แป้งปั้นเปลี่ยนจากรสจูบนุ่มนวลเป็นหนักหน่วงขึ้นจนบดินทร์รู้สึกแปลกใจ

"อ๊ะ! พี่ดิน.."

"จะยั่วกันว่างั้น?" บดินทร์ผละริมฝีปากออกแล้วแสยะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของแป้งปั้น "ทำไม เมื่อกี้จูบฉันแบบนั้นคือยังไง" เขาแกล้งถามแล้วกอดเอวคอดไว้หลวมๆ ไม่ให้แป้งปั้นเดินไปไหน

"ไม่ได้ทำอะไร แค่จูบเฉยๆ.." เธอปฏิเสธเสียงเบาและไม่ยอมมองหน้าบดินทร์ "พี่ดินปล่อยก่อน" แป้งปั้นขืนตัวออกจากพันธนาการแต่บดินทร์กลับกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิมแล้วเปลี่ยนให้แป้งปั้นนอนราบลงกับเตียง เด็กสาวหลับตาแน่น

"ทำไม เมื่อกี้ยังกล้าจูบฉันอยู่เลย ทำไมตอนนี้อายแล้วล่ะ"

"ก็เมื่อกี้แป้งแค่จูบพี่ดินเพื่อให้พี่ดินมั่นใจว่าแป้งไม่หวั่นไหวกับผู้ชายคนนั้นแน่นอน" บดินทร์ชะงักกับคำตอบคนตัวเล็ก ก่อนจะหลุดยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าลงไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่

"มันอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันกลัว"

"พี่ดินกลัวขน