บทที่ 17 อย่าไปบอกใครนะ

บทที่ 17 อย่าไปบอกใครนะ

พรึบ!

บดินทร์รีบดันตัวแป้งปั้นออกแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ปรินอ้าปากค้างแต่ก็ถูกบดินทร์ปิดปากไว้ในตอนที่เขาจะหันไปบอกเพื่อน

"ถ้ามึงพูดแม้แต่คำเดียว กูจะฆ่ามึง"

"นี่มึงกล้าขู่กูเหรอวะ" ปรินทำหน้านิ่งถามกลับแต่กลับถูกบดินทร์ตีหน้าผากเบาๆ "ไอ้เหี้ยดิน แต่เมื่อกี้มึงกับน้องแป้ง…จะ..อุ๊บ!" บดินทร์รีบปิดปากปรินอีกครั้งแล้วลากตัวเพื่อนออกมาจากตรงนั้น

"กูบอกว่าห้ามพูดไง"

"ก็กูเห็นมึงกับน้องแป้งจูบกัน"

"อุบัติเหตุ ไม่ได้ตั้งใจ"

"อ๋อ..เหรอ อุบัติเหตุเหรอ" ปรินแสยะยิ้มมุมปากแล้วทำเนียนเดินเข้ามานอนขณะเดียวกันบดินทร์เองก็ทำหน้าเลิ่กลั่กเดินตามเพื่อนมาติดๆ แต่เมื่อครู่ริมฝีปากเขากับริมฝีปากแป้งปั้นก็กระทบกันแรงพอสมควร

"ปากเธอเลือดออก"

"อ๋อ..ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแป้งเช็ดเอง" ทั้งสองต่างเคอะเขินกันและกันจนทำอะไรไม่ถูก แป้งปั้นทำหน้าเลิ่กลั่กส่วนบดินทร์ไม่กล้ามองหน้าเด็กสาว เขาไม่เคยเสียอาการต่อหน้าผู้หญิงหนักขนาดนี้มาก่อน และนี่คงเป็นครั้งแรก

"อืม งั้นฉันนอนก่อนนะ"

"..ค่ะ" ว่าจบบดินทร์ก็เดินไปที่นอนตัวเอง เขาล้มตัวนอนลงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมโปง แป้งปั้นเองก็รีบล้มตัวนอนลงจนศีรษ