บทที่ 22 คุณครูขา~

บทที่ 22 คุณครูขา~

แป้งปั้นแก้มแดงซ่านด้วยความเขินอาย เธอปัดมือบดินทร์ออกจากตัวแล้วค่อยๆ ว่ายไปหาพ่อกับแม่

"ว่ายน้ำเป็นแล้ว เดี๋ยวพ่อจะพาไปเล่นตรงโน้น" เบิร์ดยิ้มมุมปากแล้วหันหลังให้ลูกสาว แป้งปั้นยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวแล้วว่ายไปเกาะหลังพ่อ "จับแน่นๆ นะเดี๋ยวพ่อพาไปแบบรวดเร็วเลย"

"คุณพ่อจำได้ไหม ว่าเมื่อตอนแป้งยังเด็ก คุณพ่อชอบพาแป้งเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำบ้านเรา แอบคุณแม่เล่นด้วย และคุณพ่อก็เป็นปลาฉลามที่ดุมากๆ พาแป้งว่ายน้ำจนไม่สบายแล้วคุณแม่ก็ดุคุณพ่อ"

"หึหึ..ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ตอนนั้นพ่อรู้สึกผิดมากๆ เลยรู้ไหม เป็นห่วงลูกมากด้วยแต่ลูกหายป่วยก็แอบไปเล่นน้ำเองจนจมน้ำอีก ดีนะที่พ่อเอะใจก่อนรีบเดินไปดู" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วกอดคอพ่อไว้แน่น ก่อนที่จะหอมแก้มพ่อหนักๆ

"เพราะคุณพ่อคือทุกอย่างของหนูไง คุณพ่อคือเกราะป้องกันภัยของลูก และยังเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับแป้งด้วย"

"หึหึ..เพราะหนูคือดวงใจของพ่อครับคนสวย" มาเฟียใหญ่ค่อยๆ จับแขนลูกสาวแล้วพาแป้งปั้นว่ายน้ำดูปะการัง โดยมีพ่ออยู่ข้างกายเธอตลอด เซฟโซนที่ปลอดภัยและอบอุ่นที่สุดคือพ่อกับแม่ของเธอ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

แป้งปั้นขึ้นมาจากน้ำ โดยมีบอดี้การ์ดถ