บทที่ 27 ลองเสี่ยงทั้งห้าหนุ่มต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กที่เห็นเสื้อบดินทร์อยู่บนตัวแป้งปั้น"อะ..อ๋อ เปล่าครับเปล่า" ธันวาเป็นคนตอบคำถามนั้นเนื่องจากถูกคนข้างๆ เอาศอกกระแทกเอว "มาๆ พี่ย่างหมูสามชั้นไว้เยอะเลยครับ" เขาถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องแล้วคีบหมูสามชั้นใส่จานให้แป้งปั้นด้วยเด็กสาวเดินเข้ามานั่งที่เดิมอย่างเก้กัง ทุกคนยิ้มให้เธอแปลกๆ และมองหน้าด้วยสายตาที่แปลกไป"เป็นอะไรกันคะ แป้งไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย แป้งอึดอัด""พวกมันกลัวพ่อเธอฆ่าตาย" บดินทร์พูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคู่สนทนา เขาคีบผักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนกระต่าย ส่วนเพื่อนๆ ทุกคนก็ทำหน้านิ่งแต่ในใจนั้นอยากบีบคอบดินทร์แทบแย่ ก็เขาเล่นพูดออกไปตรงๆ แบบนั้นแป้งปั้นคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ"กลัวพ่อแป้ง..เหรอคะ พี่ๆ รู้แล้วเหรอว่าแป้งเป็นลูก เอ่อ..ลูกมาเฟียน่ะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกกดดันมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเป็นกันเองกับพวกเขาทุกคน"เอ่อ พวกพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น ไอ้ดินมันพูดเกินไป" โอโซนเอ่ยขึ้น "ยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลย วันที่พี่กับไอ้ดินไปเป็นครูสอนว่ายน้ำก็ยังไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวน้องแป้ง แต่พ
บทที่ 28 แอบคบหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงขึ้นในทุกๆ วินาทีที่ได้สบตากับบดินทร์ แววตาคู่นั้นมันเปล่งประกายและมีความหมายหลายอย่าง และน่าค้นหาจนแป้งปั้นเผลอยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าเขาเบาๆ บดินทร์หลับตาพริ้มให้เด็กสาวกระทำตามใจโดยไม่ขัดขืน"ขะ..ขอโทษค่ะ" แป้งปั้นกล่าวคำขอโทษแล้วหันหลังวิ่งเข้าบ้าน บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ ก่อนจะขับรถออกมาจากหน้าบ้านแป้งปั้น"เดี๋ยวๆ นี่ลูกหายไปไหนมา พ่อโทรหาก็ไม่รับ" เบิร์ดยกมือขึ้นมาห้ามลูกสาวที่กำลังวิ่งหน้าตั้งเข้าบ้าน แป้งปั้นวิ่งมากอดพ่อไว้ด้วยความเขินอายแล้วเงยหน้ามอง"แป้งไปกินหมูกระทะมาค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณพ่อก่อน" เธอฉีกยิ้มกว้างทั้งที่ความจริงยังรู้สึกเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองทำกับบดินทร์ เบิร์ดหรี่ตามองท่าทางดีใจลูกสาวอย่างจับผิด"ไปกับใครมาครับ ทำไมพ่อโทรหาพริกแกง พริกแกงบอกไม่ได้ไปไหน""เอ่อ..ไปกินกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยค่ะ" พอลูกสาวตอบเบิร์ดก็รู้ได้ทันทีว่ารุ่นพี่กลุ่มนั้นคือใคร เบิร์ดขมวดคิ้วแล้วจิ้มนิ้วลงบนเรือนแก้มนุ่มๆ ลูกสาว"ไปกินหมูกระทะกับพวกนั้นใช่ไหม""ค่ะ พี่ๆ เขาดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงเลย""แต่.." เขาดันตัวลูกสาวออกห่างแล้วมองแป้งป
บทที่ 29 สองต่อสองแป้งปั้นส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มหวานให้บดินทร์"แป้งไม่ดื้อแน่นอนค่ะ ก่อนออกจากบ้านแป้งก็สัญญากับคุณพ่อแล้วว่าไม่ดื้อ" บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ กับความน่ารักของแป้งปั้น "แล้วพี่ดินอยากทำข้อตกลงแบบไหนคะ แป้งจะตั้งใจฟัง""ก็มีไม่เยอะ""ค่ะ" แป้งปั้นตั้งใจฟัง"อย่างแรกเลย ฉันไม่ชอบ..คนจู้จี้จุกจิก ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของฉัน ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับใครด้วย เพราะฉันขี้หวงมาก""แค่นี้เหรอ""ยัง.." บดินทร์ก้าวเข้ามาใกล้ๆ แป้งปั้นแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นมาบนเตียงส่งผลให้แป้งปั้นล้มลงกับที่นอนเขา บดินทร์คร่อมตัวเด็กสาวไว้แล้วก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งสัมผัสกับปลายจมูกเชิดรั้นของคนใต้ร่าง หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แป้งปั้นหลับตาแน่นไม่กล้ามองภาพตรงหน้า แต่บดินทร์ก็เงียบไปนานหลายนาที"อื้อ.." แป้งปั้นเปล่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอกับสัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากหนาบนพวงแก้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาสบตากับบดินทร์ตรงๆ "พี่ดิน..อื้อ…ออกไปก่อนได้ไหม""ข้อสุดท้าย.." แป้งปั้นกะพริบตาปริบๆ กับประโยคนั้นและตั้งใจฟังบดินทร์ "ข้อสุดท้ายที่จะบอกคือ..ฉันโคตรหื่นนะ" ว่าจ
บทที่ 30 ว่าที่ลูกสะใภ้เด็กสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แต่สายป่านก็ชวนเธอคุยจนต้องเงยหน้าขึ้นมา คนตัวโตที่นั่งมองอยู่ยิ้มไม่หุบ คล้ายว่าเขากำลังพอใจที่เห็นเธอตกที่นั่งลำบากแม้จะส่งสายตาขอความช่วยเหลือก็ตามหลายนาทีที่แป้งปั้นนั่งเรียนกับสายป่านโดยที่บดินทร์ก็นั่งฟังไปด้วย แต่ระหว่างนั้นเพื่อนก็โทรมาหลายสายแต่เขาไม่ได้รับเพราะไม่อยากละสายตาไปจากแป้งปั้นเลย"หิวไหมลูก" สายป่านเงยหน้าขึ้นถามลูกชายและแป้งปั้น ทั้งสองมองหน้ากันเงียบๆ ก่อนที่บดินทร์จะเป็นคนตอบก่อน"หิวนิดหน่อยครับ หิวไหม" เขาหันมาถามแป้งปั้น"นิดหน่อยค่ะ" เธอตอบกลับอย่างยิ้มๆ แล้วเรียนต่อ"งั้นไปทำอะไรมาให้กินนะ" บดินทร์อาสาเข้าครัวแต่ด้วยความเกรงใจทำให้แป้งปั้นเบรกเขาไว้ทัน"แป้งว่าแป้งสั่งข้าวมากินเองดีกว่าค่ะ ไม่อยากรบกวนพี่ดินกับคุณแม่""รบกงรบกวนอะไรลูก หนูเป็นแฟนพี่เขาก็เหมือนเป็นลูกแม่ด้วย ไปเถอะไปหาอะไรกินดีกว่า ไม่ต้องไปซื้อให้เสียตังค์"ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับคำพูดของแม่แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้ามู่ทู่แล้วเดินมาหยิกแขนบดินทร์เบาๆ"ไม่ห้ามแถมยังพอใจอีก พี่ดินเป็นคนแบบนี้นี่เอง""ก็ฉันไม่ได้บังคับแม่พูดสักหน
บทที่ 31 หยอกล้อทั้งสองยิ้มให้กันก่อนที่แป้งปั้นจะช่วยบดินทร์ล้างจานจนเสร็จ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็ขึ้นมาที่ห้องนอน"เฮ้อ~" บดินทร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เขารั้งตัวแป้งปั้นนอนลงด้วย "อย่าขยับ.." มือหนาวางลงบนหน้าท้องเด็กสาวก่อนที่เขาจะซุกใบหน้าลงกับลำคอระหง คลอเคลียไปมาเบาๆ สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากตัวแป้งปั้นเข้าปอดฟอดใหญ่ "กลิ่นเธอมันหอมมากเลยรู้ไหม""หอมขนาดนั้นเลยเหรอ" แป้งปั้นผงกศีรษะขึ้นมาดมกลิ่มหอมๆ ที่ว่าแล้วสบตากับบดินทร์ "ไม่เห็นได้กลิ่นเลย แล้วพี่ดินมีกลิ่นหอมไหม" ไม่ขออนุญาตบดินทร์เธอก็เอาหน้าซบกับแผงอกแกร่งแล้วสูดดมกลิ่นกายของบดินทร์เข้าปอดฟอดใหญ่"มีไหม" บดินทร์ถามอย่างยิ้มๆ เด็กสาวส่ายหน้าไปมาเบาๆ "งั้นลองดมตรงนี้ดู" เขาประคองใบหน้าแป้งปั้นขึ้นมาเสมอใบหน้าแล้วค่อยๆ กดศีรษะเธอลงที่ลำคอตัวเอง แป้งปั้นกดปลายจมูกลงกับลำคอหนา สัมผัสอุ่นๆ จากริมฝีปากจิ้มลิ้มทำหัวใจแกร่งสั่นไหว"อื้อ! ได้กลิ่นแล้วค่ะ""เป็นยังไง""ก็..เหม็นกลิ่นเหงื่อ แหวะ!" เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งทำหน้าพะอืดพะอมแกล้งบดินทร์"งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำดีกว่า แล้วค่อยมาหอมใหม่" เขาดันตัวลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขนห
บทที่ 32 ความลับธันวาวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเพื่อนๆ พลางชี้นิ้วไปที่หน้าต่างห้องบดินทร์ทำให้กาแฟหกเละเทะหมด"อะไรของมึงเนี่ย ใจเย็นก่อนได้ไหม ไม่ได้แดกแล้วกาแฟกู" ปกป้องรับแก้วกาแฟจากธันวามาวางไว้ก่อนแล้วเงยหน้ามองหน้าต่างห้องบดินทร์ตามที่เพื่อนบอก "ไหน อะไร กูไม่เห็นมีส้นตีนอะไรเลย""แต่กูเห็นจริงๆ นะเว้ย กูเห็นผู้หญิงผมยาวยืนมองกูอยู่ในห้องไอ้ดิน""…" บดินทร์นั่งเงียบ เขาตวัดสายตามองเพื่อนอย่างนึกรำคาญ "ปัญญาอ่อนอีกคนแล้วเหรอ ผีพ่อมึงสิมาหลอกคนตอนกลางวัน""ดิน มึงไม่เชื่อกูเหรอ งั้นเราขึ้นไปดูกัน!" ธันวาตั้งท่าไม่ยอมอย่างเดียว ก็เพื่อนๆ ไม่ยอมเชื่อเขานิ แค่คำพูดของเขาก็ทำให้เพื่อนอีกสี่คนพยักหน้ารับพร้อมกับลุกขึ้นยืนพร้อมเพรียงกัน"ไปดูให้มันจบๆ" โอโซนพูดขึ้นตามด้วยปรินที่หยิบขนมขึ้นมาคาบไว้แล้วชูหมัดขึ้น"แดกก่อนค่อยพูด" ปกป้องทำหน้าระอาใส่ปริน"กูจะต่อยแม่งให้หน้าหงายเลย กล้าดียังไงมาหลอกเพื่อนกู" ปรินกัดฟันแล้วเดินมากอดคอธันวา ขุนเขากับโอโซนต่างพร้อมใจกันส่ายหน้าไปมาเบาๆ แต่จู่ๆ บดินทร์ก็พูดขัดขึ้น"ห้องกูไม่ใช่สถานที่เด็กเล่น มันจะไปมีอะไรกูก็เพิ่งลงมาจากห้อง ถ้ามีจริงๆ กูก็ต้องเห
33 ความลับ(ต่อ)"นี่มึงกับน้องปะ..อุ๊บ!" บดินทร์กระโดดลงจากเตียงมาปิดปากขุนเขาไว้แน่นแล้วถลึงตาใส่เขา ก่อนจะลากตัวขุนเขาออกมาจากห้องนอนเพราะกลัวแป้งปั้นตื่นพอออกมาไกลพอสมควรแล้วขุนเขาก็แกะมือหนาออกจากปาก"อะไร ยังไงเล่า!""ก็อย่างที่เห็น" บดินทร์ตอบเพียงสั้นๆ"มึงกับน้องแป้ง..คบกันเหรอวะ" ขุนเขาทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ เพราะก่อนหน้านี้ท่าทางของบดินทร์ไม่ทำให้เขาคิดไปไกลเลยว่ากำลังชอบแป้งปั้นอยู่ เพราะบดินทร์ค่อนข้างเกรี้ยวกราดและไม่ชอบเด็ก อีกอย่างบดินทร์ก็เคยพูดว่าไม่ชอบเด็กแบบแป้งปั้น "มึงซ่อนน้องมันไว้นานแค่ไหนแล้ววะเนี่ย""กูเพิ่งตกลงคบกับแป้งปั้นเมื่อวานมั้ง""เออ แล้วมันยังไงวะเนี่ยกูงงไปหมดแล้ว""อย่าเซ้าซี้ได้ไหมวะ และมึง! อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเข้าใจไหม! ห้ามคือห้าม" บดินทร์ชี้หน้าขุนเขาอย่างคาดโทษ"เออ แต่…หึหึ..ต้องมีอะไรมาปิดปากกันหน่อย""จะต่อรองอะไรกับกูน่ะ มึงคิดดูดีๆ ว่ากูรู้อะไรเกี่ยวกับมึงบ้าง" บดินทร์เลิกคิ้วให้เพื่อนแล้วชะเง้อมองทาง"เออว่ะ มึงก็รู้ความลับกูเยอะ แถมยังลับสุดยอดด้วย ถ้าไอ้พวกนั้นรู้มีหวัง..เออ! เอาวะ กูจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ลับสุดๆ ไปเลยและมึงห้า
บทที่ 34 คู่อริจิ้มๆแป้งปั้นจิ้มเอวบดินทร์เบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากชายหนุ่มอย่างที่คิดไว้ เธอหันมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่มีใครสนใจแล้วจึงก้มลงแล้วกระซิบถามบดินทร์"อยากกินขนมไหม แป้งซื้อขนมมาให้ด้วยนะ" แป้งปั้นหยิบถุงขนมอีกถุงออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้บดินทร์ ชายหนุ่มหยุดนิ่ง ปรายตามองคนตัวเล็ก"เอาขนมมาล่อว่างั้น?""เปล่าค่ะ แต่ซื้อมาให้เฉยๆ แล้วทำไมต้องทำหน้าบึ้งด้วย ไม่ชอบเหรอ""ไม่ชอบ" บดินทร์บอกพร้อมกับแย่งถุงขนมมาเปิดกินคนเดียว "ไม่ชอบที่เธอทำตัวสนิทสนมกับคนอื่นไปทั่ว""คนอื่นเหรอ ไม่เห็นมีคนอื่นเลยนิคะ มีแต่คนกันเองทั้งนั้นเลย" แป้งปั้นตอบกลับทันทีและคำตอบนั้นช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย บางครั้งเขาก็มีคำถามมากมายที่อยากจะถามแป้งปั้น แต่พอได้รับคำตอบจากปากเธอก็รู้สึกเกิดคำถามใหม่ๆ ขึ้นมาซ้ำๆ จนบางทีเขาก็งงว่าแป้งปั้นเป็นคนยังไงกันแน่ "คิ้วชนกันอีกแล้วนะคะ คิดอะไรอยู่เหรอ""เปล่า ไปนั่งไกลๆ หน่อยไปเดี๋ยวน้ำมันเครื่องกระเด็นถูก" บดินทร์เอ่ยบอกคนตัวเล็กเสียงเข้มพร้อมกับวางถุงขนมลงบนเก้าอี้ข้างตัว ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ แป้งปั้นถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกมานั่งกินขนมกับพี่ๆ ต่อ"พรุ่งนี