บทที่ 22 คุณครูขา~แป้งปั้นแก้มแดงซ่านด้วยความเขินอาย เธอปัดมือบดินทร์ออกจากตัวแล้วค่อยๆ ว่ายไปหาพ่อกับแม่"ว่ายน้ำเป็นแล้ว เดี๋ยวพ่อจะพาไปเล่นตรงโน้น" เบิร์ดยิ้มมุมปากแล้วหันหลังให้ลูกสาว แป้งปั้นยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวแล้วว่ายไปเกาะหลังพ่อ "จับแน่นๆ นะเดี๋ยวพ่อพาไปแบบรวดเร็วเลย""คุณพ่อจำได้ไหม ว่าเมื่อตอนแป้งยังเด็ก คุณพ่อชอบพาแป้งเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำบ้านเรา แอบคุณแม่เล่นด้วย และคุณพ่อก็เป็นปลาฉลามที่ดุมากๆ พาแป้งว่ายน้ำจนไม่สบายแล้วคุณแม่ก็ดุคุณพ่อ""หึหึ..ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ตอนนั้นพ่อรู้สึกผิดมากๆ เลยรู้ไหม เป็นห่วงลูกมากด้วยแต่ลูกหายป่วยก็แอบไปเล่นน้ำเองจนจมน้ำอีก ดีนะที่พ่อเอะใจก่อนรีบเดินไปดู" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วกอดคอพ่อไว้แน่น ก่อนที่จะหอมแก้มพ่อหนักๆ"เพราะคุณพ่อคือทุกอย่างของหนูไง คุณพ่อคือเกราะป้องกันภัยของลูก และยังเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับแป้งด้วย""หึหึ..เพราะหนูคือดวงใจของพ่อครับคนสวย" มาเฟียใหญ่ค่อยๆ จับแขนลูกสาวแล้วพาแป้งปั้นว่ายน้ำดูปะการัง โดยมีพ่ออยู่ข้างกายเธอตลอด เซฟโซนที่ปลอดภัยและอบอุ่นที่สุดคือพ่อกับแม่ของเธอครึ่งชั่วโมงต่อมาแป้งปั้นขึ้นมาจากน้ำ โดยมีบอดี้การ์ดถ
บทที่ 23 จูบ"หึ.." บดินทร์ลูบผมแป้งปั้นเบาๆ แล้วจับหินทุบฝ่าเท้าแป้งปั้นเบาๆ คนที่ตั้งท่าจะร้องไห้กลับทำหน้านิ่งแล้วมองหน้าบดินทร์"พี่ดินแกล้งแป้งเหรอ""ไม่ได้แกล้ง" เขาตอบหน้าตายพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมายิ้มมุมปากให้ ไม่นานเบิร์ดกับป๋อมแป๋มก็รีบเดินเข้ามาหาลูกสาว"เจ็บมากไหมลูก" เบิร์ดถามลูกเสียงสั่นแล้วรั้งตัวแป้งปั้นเข้ามากอดไว้ ฝ่ามือหนายกขึ้นมาปิดตาลูกสาวขณะบดินทร์ใช้หินทุบฝ่าเท้าเธอจนหนามหอยเม่นแหลกละเอียดแล้ว เบิร์ดตวัดตัวลูกสาวขึ้นมาแนบอก รีบพาแป้งปั้นกลับไปที่เรือโดยเร็ว และให้ป๋อมแป๋มปฐมพยาบาลต่อ19:00"คุณแม่คุณพ่อ แป้งขอโทษนะคะที่ทำให้หมดสนุกเลย""ขอโทษอะไร ชีวิตลูกสำคัญกว่าการเที่ยวสนุกอีกเข้าใจไหม" เบิร์ดทำเสียงดุๆ ใส่แป้งปั้น แต่พอเห็นลูกสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็รีบเข้ามากอดปลอบเธอ "ไม่เอาไม่ร้อง พ่อแค่เป็นห่วงลูกมาก แม่ก็เข้าใจใช่ไหม""ค่ะ เรื่องเที่ยวมันไม่ได้สำคัญเท่าชีวิตลูก" ป๋อมแป๋มเดินเข้ามากอดสองพ่อลูกไว้ "ไหนๆ ก็เจอเรื่องแย่ๆ มาแล้วเราไปกินข้าวกันดีกว่าไหม คุณแม่จองร้านอาหารทะเลไว้แล้ว หมึกย่างของโปรดใครนะ..""ของแป้งค่ะ" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วขยับตัวลุกขึ้นยืนโด
บทที่ 24 อ่อยเด็ก"อ๊ะ!" บดินทร์ยกมือขึ้นมาลูบผมแป้งปั้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีในขณะที่แป้งปั้นยืนนิ่งกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่"น้องแป้ง ไปไหนมาลูกแม่ตามหาทั่วเลย" เสียงของแม่ช่วยให้แป้งปั้นหลุดออกจากภวังค์ เธอเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนบ้านพักก่อนที่แม่จะพยุงเข้ามาในบ้านแล้วทำการล้างแผลให้ลูกสาว"คุณแม่..""คะ? เอ๊ะ หน้าหนูทำไมแดงแบบนี้ไข้อีกเหรอลูก" ผู้เป็นแม่รีบยกมือขึ้นมาอังหน้าผากลูกเพื่อวัดไข้ "ตัวก็ไม่ร้อนนิ ทำไมหน้าแดงอีกแล้วลูก" คนถูกถามนิ่งงันไปต่อไม่ถูกก่อนที่เสียงเข้มของพ่อจะดังขึ้น"ก็ไม่เห็นแปลกเลย เล่นน้ำทะเลทั้งวันมันก็มีแดงบ้างแหละ" เบิร์ดเลิกคิ้วให้ลูกสาว "ปล่อยให้ลูกไปพักผ่อนเถอะ" แป้งปั้นได้โอกาสกอดแม่และพ่อแล้วรีบเข้าห้องนอนไป'ไอ้พี่ดินบ้า..มาจูบเราได้ยังไง'เธอยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากเบาๆ สัมผัสอุ่นๆ ยังตราตรึงในความรู้สึก แป้งปั้นล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เธอเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก"มึงไปส่งน้องมันถึงไหนถึงกันวะ ทำไมไปนานจัง""ก็ไปส่งถึงบ้านพัก ทำไม" บดินทร์ตอบปรินพร้อมเอ่ยถามเขาอีก"เปล่า กูเห็นมึงเดินยิ้มมาแต่ไกลเลยอยากรู้ ว่าไปส่งน้องมันยังไง
บทที่ 25 ขอคบสองวันต่อมาบดินทร์นอนเอกเขนกอยู่บนพื้นห้องเรียนเพื่อรอเวลาลงไปที่ห้องฝึกงาน โดยมีหมอนหนุนชั้นดีคือขาของธันวาส่วนขาเขายกขึ้นไปก่ายเอวขุนเขาซึ่งนอนหันหัวไปอีกทางหนึ่ง"ไอ้ดินกูถามจริงๆ นะ""ถามอะไร""มึงกับน้องแป้งอะ แอบคบกันรึเปล่า""ไม่" บดินทร์ปฏิเสธเสียงเรียบแถมไม่ยอมหันไปมองหน้าเจ้าของคำถามอีก เขาเล่นเกมในโทรศัพท์หน้าตาเฉยจนกระทั่งโอโซนใช้เท้าเขี่ยปลายเท้าเขา "กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ จะมาเซ้าซี้หาส้นตีนอะไร""ก็กูสงสัยความสัมพันธ์ของมึงกับน้องเขาอะ สนิทกันมาก จริงๆ นะ""เออ มึงกับน้องมันแม่งอย่างกับแฟนกัน" ขุนเขาที่นอนฟังมาพักหนึ่งก็พูดแทรกขึ้นอย่างสงสัยเหมือนกัน"หยุดเสือกเรื่องของกูเถอะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่" เมื่อบดินทร์พูดออกมาแบบนั้นทุกคนจึงไม่ถามเซ้าซี้มาก ธันวาหรี่ตามองสีหน้าเข้มขรึมของบดินทร์แล้วเลิกคิ้วให้ขุนเขา แต่ขุนเขากลับทำท่าปาดคอแล้วเชิดหน้าไปที่ประตูห้องเป็นเชิงบอกให้พวกเขาลงไปที่ห้องฝึกงานได้แล้ว15:00"เสร็จแล้วโว้ย ไปกินหมูกระทะกันเถอะ" ขุนเขาร้องขึ้นแล้วหันมาพยักหน้าชวนเพื่อนๆ ในขณะที่ห้าหนุ่มกำลังเก็บเครื่องมือให้เรียบร้อย"ก็ดีนะ ไม่ได้กินหมูกระทะด้วย
บทที่ 26 เต็มสองตาบดินทร์ก้าวเข้ามาประชิดตัวแป้งปั้นหลังจากเอ่ยถามเธอแล้ว เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดอีก "อย่าลืมนะ ว่าฉันให้เธอตอบแค่คำเดียว คือคำว่าได้เท่านั้น""..ทำไมขี้โกงแบบนี้คะ""ไม่ได้ขี้โกง แล้วถ้ารู้ว่าฉันจะขี้โกงทำไมเธอไม่แย้งตั้งแต่แรก ปกติก็ชอบเถียงชอบขัดอยู่แล้วนิ""ก็แป้งไม่คิดว่าพี่ดินจะถามแบบนี้นิคะ""จะตอบหรือจะเปลี่ยนประเด็นไปเรื่อย" บดินทร์ก้าวเข้าไปใกล้แป้งปั้นอีกครั้งแล้ววางมือลงบนอ่างล้างจาน กักขังแป้งปั้นไว้ในวงแขนแกร่งตัวเอง แป้งปั้นเบือนหน้าหนีก็เพราะตอนนี้ใบหน้าตัวเองกับบดินทร์เกือบสัมผัสกันอยู่รอมร่อ แถมลมหายใจเขายังเป่ารดปากเธอถี่ๆ ด้วย"ออกไปนะคะ ถ้าพี่จะแกล้งกันด้วยวิธีนี้แป้งจะกลับบ้าน""เลิกพูดเรื่องแกล้งนั่นสักทีได้ไหม เธอเห็นฉันเป็นคนชอบแกล้งขนาดนั้น?""ค่ะ""แต่ขอโทษด้วยนะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังจริงจังอยู่""…"! แป้งปั้นกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นมาดันหน้าอกแกร่งออกห่างแต่คนตัวโตกลับขยับเข้ามาเบียดจนรู้สึกอึดอัด "พี่ดิน..อื้อ! ออกไป" เด็กสาวรวบรวมความกล้าแล้วดันตัวบดินทร์ออกห่าง"ฉันไม่บังคับเธอก็ได้ แต่จะมาเอาคำตอบวันห
บทที่ 27 ลองเสี่ยงทั้งห้าหนุ่มต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กที่เห็นเสื้อบดินทร์อยู่บนตัวแป้งปั้น"อะ..อ๋อ เปล่าครับเปล่า" ธันวาเป็นคนตอบคำถามนั้นเนื่องจากถูกคนข้างๆ เอาศอกกระแทกเอว "มาๆ พี่ย่างหมูสามชั้นไว้เยอะเลยครับ" เขาถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องแล้วคีบหมูสามชั้นใส่จานให้แป้งปั้นด้วยเด็กสาวเดินเข้ามานั่งที่เดิมอย่างเก้กัง ทุกคนยิ้มให้เธอแปลกๆ และมองหน้าด้วยสายตาที่แปลกไป"เป็นอะไรกันคะ แป้งไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย แป้งอึดอัด""พวกมันกลัวพ่อเธอฆ่าตาย" บดินทร์พูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคู่สนทนา เขาคีบผักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนกระต่าย ส่วนเพื่อนๆ ทุกคนก็ทำหน้านิ่งแต่ในใจนั้นอยากบีบคอบดินทร์แทบแย่ ก็เขาเล่นพูดออกไปตรงๆ แบบนั้นแป้งปั้นคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ"กลัวพ่อแป้ง..เหรอคะ พี่ๆ รู้แล้วเหรอว่าแป้งเป็นลูก เอ่อ..ลูกมาเฟียน่ะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกกดดันมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเป็นกันเองกับพวกเขาทุกคน"เอ่อ พวกพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น ไอ้ดินมันพูดเกินไป" โอโซนเอ่ยขึ้น "ยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลย วันที่พี่กับไอ้ดินไปเป็นครูสอนว่ายน้ำก็ยังไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวน้องแป้ง แต่พ
บทที่ 28 แอบคบหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงขึ้นในทุกๆ วินาทีที่ได้สบตากับบดินทร์ แววตาคู่นั้นมันเปล่งประกายและมีความหมายหลายอย่าง และน่าค้นหาจนแป้งปั้นเผลอยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าเขาเบาๆ บดินทร์หลับตาพริ้มให้เด็กสาวกระทำตามใจโดยไม่ขัดขืน"ขะ..ขอโทษค่ะ" แป้งปั้นกล่าวคำขอโทษแล้วหันหลังวิ่งเข้าบ้าน บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ ก่อนจะขับรถออกมาจากหน้าบ้านแป้งปั้น"เดี๋ยวๆ นี่ลูกหายไปไหนมา พ่อโทรหาก็ไม่รับ" เบิร์ดยกมือขึ้นมาห้ามลูกสาวที่กำลังวิ่งหน้าตั้งเข้าบ้าน แป้งปั้นวิ่งมากอดพ่อไว้ด้วยความเขินอายแล้วเงยหน้ามอง"แป้งไปกินหมูกระทะมาค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณพ่อก่อน" เธอฉีกยิ้มกว้างทั้งที่ความจริงยังรู้สึกเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองทำกับบดินทร์ เบิร์ดหรี่ตามองท่าทางดีใจลูกสาวอย่างจับผิด"ไปกับใครมาครับ ทำไมพ่อโทรหาพริกแกง พริกแกงบอกไม่ได้ไปไหน""เอ่อ..ไปกินกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยค่ะ" พอลูกสาวตอบเบิร์ดก็รู้ได้ทันทีว่ารุ่นพี่กลุ่มนั้นคือใคร เบิร์ดขมวดคิ้วแล้วจิ้มนิ้วลงบนเรือนแก้มนุ่มๆ ลูกสาว"ไปกินหมูกระทะกับพวกนั้นใช่ไหม""ค่ะ พี่ๆ เขาดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงเลย""แต่.." เขาดันตัวลูกสาวออกห่างแล้วมองแป้งป
บทที่ 29 สองต่อสองแป้งปั้นส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มหวานให้บดินทร์"แป้งไม่ดื้อแน่นอนค่ะ ก่อนออกจากบ้านแป้งก็สัญญากับคุณพ่อแล้วว่าไม่ดื้อ" บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ กับความน่ารักของแป้งปั้น "แล้วพี่ดินอยากทำข้อตกลงแบบไหนคะ แป้งจะตั้งใจฟัง""ก็มีไม่เยอะ""ค่ะ" แป้งปั้นตั้งใจฟัง"อย่างแรกเลย ฉันไม่ชอบ..คนจู้จี้จุกจิก ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของฉัน ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับใครด้วย เพราะฉันขี้หวงมาก""แค่นี้เหรอ""ยัง.." บดินทร์ก้าวเข้ามาใกล้ๆ แป้งปั้นแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นมาบนเตียงส่งผลให้แป้งปั้นล้มลงกับที่นอนเขา บดินทร์คร่อมตัวเด็กสาวไว้แล้วก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งสัมผัสกับปลายจมูกเชิดรั้นของคนใต้ร่าง หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แป้งปั้นหลับตาแน่นไม่กล้ามองภาพตรงหน้า แต่บดินทร์ก็เงียบไปนานหลายนาที"อื้อ.." แป้งปั้นเปล่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอกับสัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากหนาบนพวงแก้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาสบตากับบดินทร์ตรงๆ "พี่ดิน..อื้อ…ออกไปก่อนได้ไหม""ข้อสุดท้าย.." แป้งปั้นกะพริบตาปริบๆ กับประโยคนั้นและตั้งใจฟังบดินทร์ "ข้อสุดท้ายที่จะบอกคือ..ฉันโคตรหื่นนะ" ว่าจ