บทที่ 24 อ่อยเด็ก

บทที่ 24 อ่อยเด็ก

"อ๊ะ!" บดินทร์ยกมือขึ้นมาลูบผมแป้งปั้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีในขณะที่แป้งปั้นยืนนิ่งกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่

"น้องแป้ง ไปไหนมาลูกแม่ตามหาทั่วเลย" เสียงของแม่ช่วยให้แป้งปั้นหลุดออกจากภวังค์ เธอเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนบ้านพักก่อนที่แม่จะพยุงเข้ามาในบ้านแล้วทำการล้างแผลให้ลูกสาว

"คุณแม่.."

"คะ? เอ๊ะ หน้าหนูทำไมแดงแบบนี้ไข้อีกเหรอลูก" ผู้เป็นแม่รีบยกมือขึ้นมาอังหน้าผากลูกเพื่อวัดไข้ "ตัวก็ไม่ร้อนนิ ทำไมหน้าแดงอีกแล้วลูก" คนถูกถามนิ่งงันไปต่อไม่ถูกก่อนที่เสียงเข้มของพ่อจะดังขึ้น

"ก็ไม่เห็นแปลกเลย เล่นน้ำทะเลทั้งวันมันก็มีแดงบ้างแหละ" เบิร์ดเลิกคิ้วให้ลูกสาว "ปล่อยให้ลูกไปพักผ่อนเถอะ" แป้งปั้นได้โอกาสกอดแม่และพ่อแล้วรีบเข้าห้องนอนไป

'ไอ้พี่ดินบ้า..มาจูบเราได้ยังไง'

เธอยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากเบาๆ สัมผัสอุ่นๆ ยังตราตรึงในความรู้สึก แป้งปั้นล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เธอเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก

"มึงไปส่งน้องมันถึงไหนถึงกันวะ ทำไมไปนานจัง"

"ก็ไปส่งถึงบ้านพัก ทำไม" บดินทร์ตอบปรินพร้อมเอ่ยถามเขาอีก

"เปล่า กูเห็นมึงเดินยิ้มมาแต่ไกลเลยอยากรู้ ว่าไปส่งน้องมันยังไง