บทที่ 24 อ่อยเด็ก"อ๊ะ!" บดินทร์ยกมือขึ้นมาลูบผมแป้งปั้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีในขณะที่แป้งปั้นยืนนิ่งกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่"น้องแป้ง ไปไหนมาลูกแม่ตามหาทั่วเลย" เสียงของแม่ช่วยให้แป้งปั้นหลุดออกจากภวังค์ เธอเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนบ้านพักก่อนที่แม่จะพยุงเข้ามาในบ้านแล้วทำการล้างแผลให้ลูกสาว"คุณแม่..""คะ? เอ๊ะ หน้าหนูทำไมแดงแบบนี้ไข้อีกเหรอลูก" ผู้เป็นแม่รีบยกมือขึ้นมาอังหน้าผากลูกเพื่อวัดไข้ "ตัวก็ไม่ร้อนนิ ทำไมหน้าแดงอีกแล้วลูก" คนถูกถามนิ่งงันไปต่อไม่ถูกก่อนที่เสียงเข้มของพ่อจะดังขึ้น"ก็ไม่เห็นแปลกเลย เล่นน้ำทะเลทั้งวันมันก็มีแดงบ้างแหละ" เบิร์ดเลิกคิ้วให้ลูกสาว "ปล่อยให้ลูกไปพักผ่อนเถอะ" แป้งปั้นได้โอกาสกอดแม่และพ่อแล้วรีบเข้าห้องนอนไป'ไอ้พี่ดินบ้า..มาจูบเราได้ยังไง'เธอยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากเบาๆ สัมผัสอุ่นๆ ยังตราตรึงในความรู้สึก แป้งปั้นล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เธอเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก"มึงไปส่งน้องมันถึงไหนถึงกันวะ ทำไมไปนานจัง""ก็ไปส่งถึงบ้านพัก ทำไม" บดินทร์ตอบปรินพร้อมเอ่ยถามเขาอีก"เปล่า กูเห็นมึงเดินยิ้มมาแต่ไกลเลยอยากรู้ ว่าไปส่งน้องมันยังไง
บทที่ 25 ขอคบสองวันต่อมาบดินทร์นอนเอกเขนกอยู่บนพื้นห้องเรียนเพื่อรอเวลาลงไปที่ห้องฝึกงาน โดยมีหมอนหนุนชั้นดีคือขาของธันวาส่วนขาเขายกขึ้นไปก่ายเอวขุนเขาซึ่งนอนหันหัวไปอีกทางหนึ่ง"ไอ้ดินกูถามจริงๆ นะ""ถามอะไร""มึงกับน้องแป้งอะ แอบคบกันรึเปล่า""ไม่" บดินทร์ปฏิเสธเสียงเรียบแถมไม่ยอมหันไปมองหน้าเจ้าของคำถามอีก เขาเล่นเกมในโทรศัพท์หน้าตาเฉยจนกระทั่งโอโซนใช้เท้าเขี่ยปลายเท้าเขา "กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ จะมาเซ้าซี้หาส้นตีนอะไร""ก็กูสงสัยความสัมพันธ์ของมึงกับน้องเขาอะ สนิทกันมาก จริงๆ นะ""เออ มึงกับน้องมันแม่งอย่างกับแฟนกัน" ขุนเขาที่นอนฟังมาพักหนึ่งก็พูดแทรกขึ้นอย่างสงสัยเหมือนกัน"หยุดเสือกเรื่องของกูเถอะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่" เมื่อบดินทร์พูดออกมาแบบนั้นทุกคนจึงไม่ถามเซ้าซี้มาก ธันวาหรี่ตามองสีหน้าเข้มขรึมของบดินทร์แล้วเลิกคิ้วให้ขุนเขา แต่ขุนเขากลับทำท่าปาดคอแล้วเชิดหน้าไปที่ประตูห้องเป็นเชิงบอกให้พวกเขาลงไปที่ห้องฝึกงานได้แล้ว15:00"เสร็จแล้วโว้ย ไปกินหมูกระทะกันเถอะ" ขุนเขาร้องขึ้นแล้วหันมาพยักหน้าชวนเพื่อนๆ ในขณะที่ห้าหนุ่มกำลังเก็บเครื่องมือให้เรียบร้อย"ก็ดีนะ ไม่ได้กินหมูกระทะด้วย
บทที่ 26 เต็มสองตาบดินทร์ก้าวเข้ามาประชิดตัวแป้งปั้นหลังจากเอ่ยถามเธอแล้ว เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดอีก "อย่าลืมนะ ว่าฉันให้เธอตอบแค่คำเดียว คือคำว่าได้เท่านั้น""..ทำไมขี้โกงแบบนี้คะ""ไม่ได้ขี้โกง แล้วถ้ารู้ว่าฉันจะขี้โกงทำไมเธอไม่แย้งตั้งแต่แรก ปกติก็ชอบเถียงชอบขัดอยู่แล้วนิ""ก็แป้งไม่คิดว่าพี่ดินจะถามแบบนี้นิคะ""จะตอบหรือจะเปลี่ยนประเด็นไปเรื่อย" บดินทร์ก้าวเข้าไปใกล้แป้งปั้นอีกครั้งแล้ววางมือลงบนอ่างล้างจาน กักขังแป้งปั้นไว้ในวงแขนแกร่งตัวเอง แป้งปั้นเบือนหน้าหนีก็เพราะตอนนี้ใบหน้าตัวเองกับบดินทร์เกือบสัมผัสกันอยู่รอมร่อ แถมลมหายใจเขายังเป่ารดปากเธอถี่ๆ ด้วย"ออกไปนะคะ ถ้าพี่จะแกล้งกันด้วยวิธีนี้แป้งจะกลับบ้าน""เลิกพูดเรื่องแกล้งนั่นสักทีได้ไหม เธอเห็นฉันเป็นคนชอบแกล้งขนาดนั้น?""ค่ะ""แต่ขอโทษด้วยนะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังจริงจังอยู่""…"! แป้งปั้นกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นมาดันหน้าอกแกร่งออกห่างแต่คนตัวโตกลับขยับเข้ามาเบียดจนรู้สึกอึดอัด "พี่ดิน..อื้อ! ออกไป" เด็กสาวรวบรวมความกล้าแล้วดันตัวบดินทร์ออกห่าง"ฉันไม่บังคับเธอก็ได้ แต่จะมาเอาคำตอบวันห
บทที่ 27 ลองเสี่ยงทั้งห้าหนุ่มต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กที่เห็นเสื้อบดินทร์อยู่บนตัวแป้งปั้น"อะ..อ๋อ เปล่าครับเปล่า" ธันวาเป็นคนตอบคำถามนั้นเนื่องจากถูกคนข้างๆ เอาศอกกระแทกเอว "มาๆ พี่ย่างหมูสามชั้นไว้เยอะเลยครับ" เขาถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องแล้วคีบหมูสามชั้นใส่จานให้แป้งปั้นด้วยเด็กสาวเดินเข้ามานั่งที่เดิมอย่างเก้กัง ทุกคนยิ้มให้เธอแปลกๆ และมองหน้าด้วยสายตาที่แปลกไป"เป็นอะไรกันคะ แป้งไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย แป้งอึดอัด""พวกมันกลัวพ่อเธอฆ่าตาย" บดินทร์พูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคู่สนทนา เขาคีบผักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนกระต่าย ส่วนเพื่อนๆ ทุกคนก็ทำหน้านิ่งแต่ในใจนั้นอยากบีบคอบดินทร์แทบแย่ ก็เขาเล่นพูดออกไปตรงๆ แบบนั้นแป้งปั้นคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ"กลัวพ่อแป้ง..เหรอคะ พี่ๆ รู้แล้วเหรอว่าแป้งเป็นลูก เอ่อ..ลูกมาเฟียน่ะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกกดดันมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเป็นกันเองกับพวกเขาทุกคน"เอ่อ พวกพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น ไอ้ดินมันพูดเกินไป" โอโซนเอ่ยขึ้น "ยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลย วันที่พี่กับไอ้ดินไปเป็นครูสอนว่ายน้ำก็ยังไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวน้องแป้ง แต่พ
บทที่ 28 แอบคบหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงขึ้นในทุกๆ วินาทีที่ได้สบตากับบดินทร์ แววตาคู่นั้นมันเปล่งประกายและมีความหมายหลายอย่าง และน่าค้นหาจนแป้งปั้นเผลอยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าเขาเบาๆ บดินทร์หลับตาพริ้มให้เด็กสาวกระทำตามใจโดยไม่ขัดขืน"ขะ..ขอโทษค่ะ" แป้งปั้นกล่าวคำขอโทษแล้วหันหลังวิ่งเข้าบ้าน บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ ก่อนจะขับรถออกมาจากหน้าบ้านแป้งปั้น"เดี๋ยวๆ นี่ลูกหายไปไหนมา พ่อโทรหาก็ไม่รับ" เบิร์ดยกมือขึ้นมาห้ามลูกสาวที่กำลังวิ่งหน้าตั้งเข้าบ้าน แป้งปั้นวิ่งมากอดพ่อไว้ด้วยความเขินอายแล้วเงยหน้ามอง"แป้งไปกินหมูกระทะมาค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณพ่อก่อน" เธอฉีกยิ้มกว้างทั้งที่ความจริงยังรู้สึกเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองทำกับบดินทร์ เบิร์ดหรี่ตามองท่าทางดีใจลูกสาวอย่างจับผิด"ไปกับใครมาครับ ทำไมพ่อโทรหาพริกแกง พริกแกงบอกไม่ได้ไปไหน""เอ่อ..ไปกินกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยค่ะ" พอลูกสาวตอบเบิร์ดก็รู้ได้ทันทีว่ารุ่นพี่กลุ่มนั้นคือใคร เบิร์ดขมวดคิ้วแล้วจิ้มนิ้วลงบนเรือนแก้มนุ่มๆ ลูกสาว"ไปกินหมูกระทะกับพวกนั้นใช่ไหม""ค่ะ พี่ๆ เขาดูแลดีมากเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงเลย""แต่.." เขาดันตัวลูกสาวออกห่างแล้วมองแป้งป
บทที่ 29 สองต่อสองแป้งปั้นส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มหวานให้บดินทร์"แป้งไม่ดื้อแน่นอนค่ะ ก่อนออกจากบ้านแป้งก็สัญญากับคุณพ่อแล้วว่าไม่ดื้อ" บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ กับความน่ารักของแป้งปั้น "แล้วพี่ดินอยากทำข้อตกลงแบบไหนคะ แป้งจะตั้งใจฟัง""ก็มีไม่เยอะ""ค่ะ" แป้งปั้นตั้งใจฟัง"อย่างแรกเลย ฉันไม่ชอบ..คนจู้จี้จุกจิก ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของฉัน ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับใครด้วย เพราะฉันขี้หวงมาก""แค่นี้เหรอ""ยัง.." บดินทร์ก้าวเข้ามาใกล้ๆ แป้งปั้นแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นมาบนเตียงส่งผลให้แป้งปั้นล้มลงกับที่นอนเขา บดินทร์คร่อมตัวเด็กสาวไว้แล้วก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งสัมผัสกับปลายจมูกเชิดรั้นของคนใต้ร่าง หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แป้งปั้นหลับตาแน่นไม่กล้ามองภาพตรงหน้า แต่บดินทร์ก็เงียบไปนานหลายนาที"อื้อ.." แป้งปั้นเปล่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอกับสัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากหนาบนพวงแก้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาสบตากับบดินทร์ตรงๆ "พี่ดิน..อื้อ…ออกไปก่อนได้ไหม""ข้อสุดท้าย.." แป้งปั้นกะพริบตาปริบๆ กับประโยคนั้นและตั้งใจฟังบดินทร์ "ข้อสุดท้ายที่จะบอกคือ..ฉันโคตรหื่นนะ" ว่าจ
บทที่ 30 ว่าที่ลูกสะใภ้เด็กสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แต่สายป่านก็ชวนเธอคุยจนต้องเงยหน้าขึ้นมา คนตัวโตที่นั่งมองอยู่ยิ้มไม่หุบ คล้ายว่าเขากำลังพอใจที่เห็นเธอตกที่นั่งลำบากแม้จะส่งสายตาขอความช่วยเหลือก็ตามหลายนาทีที่แป้งปั้นนั่งเรียนกับสายป่านโดยที่บดินทร์ก็นั่งฟังไปด้วย แต่ระหว่างนั้นเพื่อนก็โทรมาหลายสายแต่เขาไม่ได้รับเพราะไม่อยากละสายตาไปจากแป้งปั้นเลย"หิวไหมลูก" สายป่านเงยหน้าขึ้นถามลูกชายและแป้งปั้น ทั้งสองมองหน้ากันเงียบๆ ก่อนที่บดินทร์จะเป็นคนตอบก่อน"หิวนิดหน่อยครับ หิวไหม" เขาหันมาถามแป้งปั้น"นิดหน่อยค่ะ" เธอตอบกลับอย่างยิ้มๆ แล้วเรียนต่อ"งั้นไปทำอะไรมาให้กินนะ" บดินทร์อาสาเข้าครัวแต่ด้วยความเกรงใจทำให้แป้งปั้นเบรกเขาไว้ทัน"แป้งว่าแป้งสั่งข้าวมากินเองดีกว่าค่ะ ไม่อยากรบกวนพี่ดินกับคุณแม่""รบกงรบกวนอะไรลูก หนูเป็นแฟนพี่เขาก็เหมือนเป็นลูกแม่ด้วย ไปเถอะไปหาอะไรกินดีกว่า ไม่ต้องไปซื้อให้เสียตังค์"ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับคำพูดของแม่แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้ามู่ทู่แล้วเดินมาหยิกแขนบดินทร์เบาๆ"ไม่ห้ามแถมยังพอใจอีก พี่ดินเป็นคนแบบนี้นี่เอง""ก็ฉันไม่ได้บังคับแม่พูดสักหน
บทที่ 31 หยอกล้อทั้งสองยิ้มให้กันก่อนที่แป้งปั้นจะช่วยบดินทร์ล้างจานจนเสร็จ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็ขึ้นมาที่ห้องนอน"เฮ้อ~" บดินทร์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เขารั้งตัวแป้งปั้นนอนลงด้วย "อย่าขยับ.." มือหนาวางลงบนหน้าท้องเด็กสาวก่อนที่เขาจะซุกใบหน้าลงกับลำคอระหง คลอเคลียไปมาเบาๆ สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากตัวแป้งปั้นเข้าปอดฟอดใหญ่ "กลิ่นเธอมันหอมมากเลยรู้ไหม""หอมขนาดนั้นเลยเหรอ" แป้งปั้นผงกศีรษะขึ้นมาดมกลิ่มหอมๆ ที่ว่าแล้วสบตากับบดินทร์ "ไม่เห็นได้กลิ่นเลย แล้วพี่ดินมีกลิ่นหอมไหม" ไม่ขออนุญาตบดินทร์เธอก็เอาหน้าซบกับแผงอกแกร่งแล้วสูดดมกลิ่นกายของบดินทร์เข้าปอดฟอดใหญ่"มีไหม" บดินทร์ถามอย่างยิ้มๆ เด็กสาวส่ายหน้าไปมาเบาๆ "งั้นลองดมตรงนี้ดู" เขาประคองใบหน้าแป้งปั้นขึ้นมาเสมอใบหน้าแล้วค่อยๆ กดศีรษะเธอลงที่ลำคอตัวเอง แป้งปั้นกดปลายจมูกลงกับลำคอหนา สัมผัสอุ่นๆ จากริมฝีปากจิ้มลิ้มทำหัวใจแกร่งสั่นไหว"อื้อ! ได้กลิ่นแล้วค่ะ""เป็นยังไง""ก็..เหม็นกลิ่นเหงื่อ แหวะ!" เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งทำหน้าพะอืดพะอมแกล้งบดินทร์"งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำดีกว่า แล้วค่อยมาหอมใหม่" เขาดันตัวลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขนห