บทที่ 20 คุณครูประโยคนั้นทำหัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ แป้งปั้นกดปิดโทรศัพท์มือถือแล้วสะบัดหน้ามามองเจ้าของข้อความด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ประเดประดังเข้ามาตอนนี้"ที่พิมพ์มาหมายความว่ายังไงคะ""ก็หมายความตามที่พิมพ์ไป ทำไมเหรอไม่เข้าใจหรืออ่านไม่ออก""พี่ดินแกล้งแป้งเหรอ""คุณหนูพูดว่าอะไรนะครับ" แป้งปั้นชะงักไปชั่วครู่กับคำถามของลูกน้อง เธอเอี้ยวหน้ามายิ้มหวานๆ ให้แล้วส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่ได้พูดอะไรก่อนที่จะหันกลับมากัดปากใส่บดินทร์ที่เอาแต่นั่งยิ้มเย้ยหยันอย่างพึงพอใจอยู่ข้างๆ แต่ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาผู้หญิงคนหนึ่งแป้งปั้นมองตามตาปริบๆ และเอียงคอมองการกระทำที่แสนอ่อนโยนของบดินทร์ด้วยความสงสัย"กินอะไรดีครับ ไม่ต้องทำกับข้าวหรอก แวะกินข้าวเลยดีกว่า เดี๋ยวเหนื่อยอีก"'อ๋อ..แม่พี่ดินนี่เอง สวยเหมือนกันนะเนี่ย พี่ดินก็เหมือนแม่มากด้วย'แป้งปั้นหลุดยิ้มบางๆ ในขณะที่สายตายังจ้องมองสองแม่ลูกจนไม่ทันได้สังเกตว่าพ่อตัวเองก็เดินออกมาแล้วเหมือนกัน เบิร์ดมองตามสายตาลูกสาวและหยุดยืนมองบดินทร์กับแม่ครู่หนึ่ง"มองอะไรขนาดนั้นลูก""คุณพ่อ เสร็จแล้วเหรอคะ""ครับ กำลังมองใครอยู
บทที่ 21 ลูกสาวมาเฟียบดินทร์กับโอโซนเดินนำทุกคนมาที่เรือที่จะพาครอบครัวแป้งปั้นไปเที่ยวตามเกาะต่างๆ"ใส่นี่ไว้ครับ" บดินทร์แจกเสื้อชูชีพให้กับทุกคนจนมาถึงแป้งปั้น เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองไว้แล้วรับเสื้อมาจากบดินทร์"มาเดี๋ยวแม่ใส่ให้" ป๋อมแป๋มอาสาใส่เสื้อชูชีพให้ลูกสาวจนเสร็จขณะเดียวกันเบิร์ดก็สวมใส่เสื้อชูชีพเองเหมือนกัน เมื่อเสร็จแล้วเขาก็เดินมาหาลูกกับภรรยาแล้วเอ่ยถามบดินทร์เสียงเรียบ"ครูจะพาพวกเราไปไหนก่อน""เอ่อ..เรียกผมดินเฉยๆ ก็ได้ครับท่าน""อืม เรียกครูนั่นแหละดีแล้ว""ครับ เราจะพาไปดูปะการังก่อนครับ และดำน้ำดูปลา""เรื่องดำน้ำผมก็พอตัว แต่ลูกสาวกับภรรยาไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ คงต้องฝากครูช่วยดูแล้ว" เบิร์ดกระตุกยิ้มมุมปากให้บดินทร์แล้วหันมายิ้มให้ลูกสาวกับป๋อมแป๋ม ก่อนที่จะเดินอาจๆ ไปที่หัวเรือ แป้งปั้นก้มหน้างุดหมายจะเดินตามพ่อไปแต่บดินทร์กลับยกแขนขึ้นมากันไว้เสียก่อน"หันหลัง""คะ?""บอกให้หันหลังครับ" บดินทร์ออกคำสั่งเสียงเรียบ เมื่อแป้งปั้นหันหลังให้แล้วเขาจึงปรับสายตัวล็อกให้มันแน่นขึ้น ชายหนุ่มย่อเข่านั่งลงแล้วค่อยๆ สอดมือลงไปตรงกลางหว่างขาแป้งปั้นแล้วดึงเชือกขึ้นเล็
บทที่ 22 คุณครูขา~แป้งปั้นแก้มแดงซ่านด้วยความเขินอาย เธอปัดมือบดินทร์ออกจากตัวแล้วค่อยๆ ว่ายไปหาพ่อกับแม่"ว่ายน้ำเป็นแล้ว เดี๋ยวพ่อจะพาไปเล่นตรงโน้น" เบิร์ดยิ้มมุมปากแล้วหันหลังให้ลูกสาว แป้งปั้นยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวแล้วว่ายไปเกาะหลังพ่อ "จับแน่นๆ นะเดี๋ยวพ่อพาไปแบบรวดเร็วเลย""คุณพ่อจำได้ไหม ว่าเมื่อตอนแป้งยังเด็ก คุณพ่อชอบพาแป้งเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำบ้านเรา แอบคุณแม่เล่นด้วย และคุณพ่อก็เป็นปลาฉลามที่ดุมากๆ พาแป้งว่ายน้ำจนไม่สบายแล้วคุณแม่ก็ดุคุณพ่อ""หึหึ..ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ตอนนั้นพ่อรู้สึกผิดมากๆ เลยรู้ไหม เป็นห่วงลูกมากด้วยแต่ลูกหายป่วยก็แอบไปเล่นน้ำเองจนจมน้ำอีก ดีนะที่พ่อเอะใจก่อนรีบเดินไปดู" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วกอดคอพ่อไว้แน่น ก่อนที่จะหอมแก้มพ่อหนักๆ"เพราะคุณพ่อคือทุกอย่างของหนูไง คุณพ่อคือเกราะป้องกันภัยของลูก และยังเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับแป้งด้วย""หึหึ..เพราะหนูคือดวงใจของพ่อครับคนสวย" มาเฟียใหญ่ค่อยๆ จับแขนลูกสาวแล้วพาแป้งปั้นว่ายน้ำดูปะการัง โดยมีพ่ออยู่ข้างกายเธอตลอด เซฟโซนที่ปลอดภัยและอบอุ่นที่สุดคือพ่อกับแม่ของเธอครึ่งชั่วโมงต่อมาแป้งปั้นขึ้นมาจากน้ำ โดยมีบอดี้การ์ดถ
บทที่ 23 จูบ"หึ.." บดินทร์ลูบผมแป้งปั้นเบาๆ แล้วจับหินทุบฝ่าเท้าแป้งปั้นเบาๆ คนที่ตั้งท่าจะร้องไห้กลับทำหน้านิ่งแล้วมองหน้าบดินทร์"พี่ดินแกล้งแป้งเหรอ""ไม่ได้แกล้ง" เขาตอบหน้าตายพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมายิ้มมุมปากให้ ไม่นานเบิร์ดกับป๋อมแป๋มก็รีบเดินเข้ามาหาลูกสาว"เจ็บมากไหมลูก" เบิร์ดถามลูกเสียงสั่นแล้วรั้งตัวแป้งปั้นเข้ามากอดไว้ ฝ่ามือหนายกขึ้นมาปิดตาลูกสาวขณะบดินทร์ใช้หินทุบฝ่าเท้าเธอจนหนามหอยเม่นแหลกละเอียดแล้ว เบิร์ดตวัดตัวลูกสาวขึ้นมาแนบอก รีบพาแป้งปั้นกลับไปที่เรือโดยเร็ว และให้ป๋อมแป๋มปฐมพยาบาลต่อ19:00"คุณแม่คุณพ่อ แป้งขอโทษนะคะที่ทำให้หมดสนุกเลย""ขอโทษอะไร ชีวิตลูกสำคัญกว่าการเที่ยวสนุกอีกเข้าใจไหม" เบิร์ดทำเสียงดุๆ ใส่แป้งปั้น แต่พอเห็นลูกสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็รีบเข้ามากอดปลอบเธอ "ไม่เอาไม่ร้อง พ่อแค่เป็นห่วงลูกมาก แม่ก็เข้าใจใช่ไหม""ค่ะ เรื่องเที่ยวมันไม่ได้สำคัญเท่าชีวิตลูก" ป๋อมแป๋มเดินเข้ามากอดสองพ่อลูกไว้ "ไหนๆ ก็เจอเรื่องแย่ๆ มาแล้วเราไปกินข้าวกันดีกว่าไหม คุณแม่จองร้านอาหารทะเลไว้แล้ว หมึกย่างของโปรดใครนะ..""ของแป้งค่ะ" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วขยับตัวลุกขึ้นยืนโด
บทที่ 24 อ่อยเด็ก"อ๊ะ!" บดินทร์ยกมือขึ้นมาลูบผมแป้งปั้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีในขณะที่แป้งปั้นยืนนิ่งกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่"น้องแป้ง ไปไหนมาลูกแม่ตามหาทั่วเลย" เสียงของแม่ช่วยให้แป้งปั้นหลุดออกจากภวังค์ เธอเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนบ้านพักก่อนที่แม่จะพยุงเข้ามาในบ้านแล้วทำการล้างแผลให้ลูกสาว"คุณแม่..""คะ? เอ๊ะ หน้าหนูทำไมแดงแบบนี้ไข้อีกเหรอลูก" ผู้เป็นแม่รีบยกมือขึ้นมาอังหน้าผากลูกเพื่อวัดไข้ "ตัวก็ไม่ร้อนนิ ทำไมหน้าแดงอีกแล้วลูก" คนถูกถามนิ่งงันไปต่อไม่ถูกก่อนที่เสียงเข้มของพ่อจะดังขึ้น"ก็ไม่เห็นแปลกเลย เล่นน้ำทะเลทั้งวันมันก็มีแดงบ้างแหละ" เบิร์ดเลิกคิ้วให้ลูกสาว "ปล่อยให้ลูกไปพักผ่อนเถอะ" แป้งปั้นได้โอกาสกอดแม่และพ่อแล้วรีบเข้าห้องนอนไป'ไอ้พี่ดินบ้า..มาจูบเราได้ยังไง'เธอยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากเบาๆ สัมผัสอุ่นๆ ยังตราตรึงในความรู้สึก แป้งปั้นล้มตัวนอนลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เธอเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก"มึงไปส่งน้องมันถึงไหนถึงกันวะ ทำไมไปนานจัง""ก็ไปส่งถึงบ้านพัก ทำไม" บดินทร์ตอบปรินพร้อมเอ่ยถามเขาอีก"เปล่า กูเห็นมึงเดินยิ้มมาแต่ไกลเลยอยากรู้ ว่าไปส่งน้องมันยังไง
บทที่ 25 ขอคบสองวันต่อมาบดินทร์นอนเอกเขนกอยู่บนพื้นห้องเรียนเพื่อรอเวลาลงไปที่ห้องฝึกงาน โดยมีหมอนหนุนชั้นดีคือขาของธันวาส่วนขาเขายกขึ้นไปก่ายเอวขุนเขาซึ่งนอนหันหัวไปอีกทางหนึ่ง"ไอ้ดินกูถามจริงๆ นะ""ถามอะไร""มึงกับน้องแป้งอะ แอบคบกันรึเปล่า""ไม่" บดินทร์ปฏิเสธเสียงเรียบแถมไม่ยอมหันไปมองหน้าเจ้าของคำถามอีก เขาเล่นเกมในโทรศัพท์หน้าตาเฉยจนกระทั่งโอโซนใช้เท้าเขี่ยปลายเท้าเขา "กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ จะมาเซ้าซี้หาส้นตีนอะไร""ก็กูสงสัยความสัมพันธ์ของมึงกับน้องเขาอะ สนิทกันมาก จริงๆ นะ""เออ มึงกับน้องมันแม่งอย่างกับแฟนกัน" ขุนเขาที่นอนฟังมาพักหนึ่งก็พูดแทรกขึ้นอย่างสงสัยเหมือนกัน"หยุดเสือกเรื่องของกูเถอะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่" เมื่อบดินทร์พูดออกมาแบบนั้นทุกคนจึงไม่ถามเซ้าซี้มาก ธันวาหรี่ตามองสีหน้าเข้มขรึมของบดินทร์แล้วเลิกคิ้วให้ขุนเขา แต่ขุนเขากลับทำท่าปาดคอแล้วเชิดหน้าไปที่ประตูห้องเป็นเชิงบอกให้พวกเขาลงไปที่ห้องฝึกงานได้แล้ว15:00"เสร็จแล้วโว้ย ไปกินหมูกระทะกันเถอะ" ขุนเขาร้องขึ้นแล้วหันมาพยักหน้าชวนเพื่อนๆ ในขณะที่ห้าหนุ่มกำลังเก็บเครื่องมือให้เรียบร้อย"ก็ดีนะ ไม่ได้กินหมูกระทะด้วย
บทที่ 26 เต็มสองตาบดินทร์ก้าวเข้ามาประชิดตัวแป้งปั้นหลังจากเอ่ยถามเธอแล้ว เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดอีก "อย่าลืมนะ ว่าฉันให้เธอตอบแค่คำเดียว คือคำว่าได้เท่านั้น""..ทำไมขี้โกงแบบนี้คะ""ไม่ได้ขี้โกง แล้วถ้ารู้ว่าฉันจะขี้โกงทำไมเธอไม่แย้งตั้งแต่แรก ปกติก็ชอบเถียงชอบขัดอยู่แล้วนิ""ก็แป้งไม่คิดว่าพี่ดินจะถามแบบนี้นิคะ""จะตอบหรือจะเปลี่ยนประเด็นไปเรื่อย" บดินทร์ก้าวเข้าไปใกล้แป้งปั้นอีกครั้งแล้ววางมือลงบนอ่างล้างจาน กักขังแป้งปั้นไว้ในวงแขนแกร่งตัวเอง แป้งปั้นเบือนหน้าหนีก็เพราะตอนนี้ใบหน้าตัวเองกับบดินทร์เกือบสัมผัสกันอยู่รอมร่อ แถมลมหายใจเขายังเป่ารดปากเธอถี่ๆ ด้วย"ออกไปนะคะ ถ้าพี่จะแกล้งกันด้วยวิธีนี้แป้งจะกลับบ้าน""เลิกพูดเรื่องแกล้งนั่นสักทีได้ไหม เธอเห็นฉันเป็นคนชอบแกล้งขนาดนั้น?""ค่ะ""แต่ขอโทษด้วยนะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังจริงจังอยู่""…"! แป้งปั้นกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นมาดันหน้าอกแกร่งออกห่างแต่คนตัวโตกลับขยับเข้ามาเบียดจนรู้สึกอึดอัด "พี่ดิน..อื้อ! ออกไป" เด็กสาวรวบรวมความกล้าแล้วดันตัวบดินทร์ออกห่าง"ฉันไม่บังคับเธอก็ได้ แต่จะมาเอาคำตอบวันห
บทที่ 27 ลองเสี่ยงทั้งห้าหนุ่มต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กที่เห็นเสื้อบดินทร์อยู่บนตัวแป้งปั้น"อะ..อ๋อ เปล่าครับเปล่า" ธันวาเป็นคนตอบคำถามนั้นเนื่องจากถูกคนข้างๆ เอาศอกกระแทกเอว "มาๆ พี่ย่างหมูสามชั้นไว้เยอะเลยครับ" เขาถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องแล้วคีบหมูสามชั้นใส่จานให้แป้งปั้นด้วยเด็กสาวเดินเข้ามานั่งที่เดิมอย่างเก้กัง ทุกคนยิ้มให้เธอแปลกๆ และมองหน้าด้วยสายตาที่แปลกไป"เป็นอะไรกันคะ แป้งไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย แป้งอึดอัด""พวกมันกลัวพ่อเธอฆ่าตาย" บดินทร์พูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคู่สนทนา เขาคีบผักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนกระต่าย ส่วนเพื่อนๆ ทุกคนก็ทำหน้านิ่งแต่ในใจนั้นอยากบีบคอบดินทร์แทบแย่ ก็เขาเล่นพูดออกไปตรงๆ แบบนั้นแป้งปั้นคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ"กลัวพ่อแป้ง..เหรอคะ พี่ๆ รู้แล้วเหรอว่าแป้งเป็นลูก เอ่อ..ลูกมาเฟียน่ะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกกดดันมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเป็นกันเองกับพวกเขาทุกคน"เอ่อ พวกพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น ไอ้ดินมันพูดเกินไป" โอโซนเอ่ยขึ้น "ยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลย วันที่พี่กับไอ้ดินไปเป็นครูสอนว่ายน้ำก็ยังไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวน้องแป้ง แต่พ