ไม่อาจต้านทาน

“ระวังหน่อย เจ้าเดินไหวหรือไม่”

“ท่านอาปล่อยข้าเถอะข้าเดินเองได้”

หวงเฉิงอู๋ปล่อยมือจิวอัน ทรงตัวลุกขึ้นทว่ากลับลงล้มในอ้อมแขนของเฉิงอู๋อ๋องอีกครั้ง

“ องค์หญิง ถึงกลับมาเป็นลมเป็นแล้งกับท่านอาที่นี่เชียวหรือ”

ฟางหลินเยื้องย่างเข้ามาอดที่จะเหน็บจิวอันเสียไม่ได้

“เจ้าเดินกลับไม่ไหวนอนพักเสียหน่อยประเดี๋ยวเจียวหยูกลับมาข้าให้นางพยุงเจ้ากลับไป”เฉิงอู๋อ๋องเอ่ยปาก

“ขอบคุณท่านอา”

เดินไปที่แท่นนอนโดยมีเฉิงอู๋อ่องพยุงไป

“มาได้แต่กลับเองไม่ไหว เกรงว่าคืนนี้มิต้องค้างเสียที่ห้องของท่านพี่หรือไร”

“ฟางหลิน นางป่วยไข้เจ้าไม่แสดงความห่วงใยยังสงสัยในตัวนาง”

เฉิงอู๋อ๋องพูด

“ท่านพี่ก็นาง..นางเห็นได้ชัดว่าออดอ้อนท่านพี่”

“ฟางหลินเลอะเลือนไปใหญ่แล้ว”

“ท่านพี่ ข้าไม่ไว้ใจนาง”

“ พูดถึงเรื่องไม่ไว้ใจ ข้าว่าเป็นเจ้าที่ไม่น่าไว้ใจเสียกว่า เป็นหญิงตัวคนเดียวหนีออกมาจากคุกหลวงที่มีการคุ้มกันแน่นหนา จริงไหมฟางหลิน”

จิวอันพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ฟางหลินก้มหน้า

อ้ายฉิงเดินเข้ามาในเรือนพักพร้อมกับเจียวหยู

“อ้ายฉิงเจ้ามาแล้ว ข้ารอเจ้าเสียนานไหนบอกข้าว่าแค่เพียงยกเครื่องเสวยไปถวายฝ่าบาทเพียงเท่านั้น”

“อ้ายฉิงเสว