ถึงคราวจิวฮัว

“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”

ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป

“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”

“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”

“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที

“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”

กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง

“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”

“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”

ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตา

อ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ

“ท่านอ๋อ”

หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว

“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้”

เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง

“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”

ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา

“เจียวหยู”ตวาดลั่น

“พระชาย