มองออกมาที่ข้า

“ข้ายอมแล้ว แม้ว่าจะต้องเจ็บซ้ำแค่ไหนข้าก็ยอมแล้วไม่อาจต่อกรกับอ้ายฉิงไม่อาจแย่งชิงท่านอาเฉิงอู๋กับนาง แม้แต่เสด็จพ่อก็ไม่เชื่อใจข้าแล้ว เสด็จพ่อคิดว่าข้าเป็นคนวางยา อ้ายฉิงเช่นนั้นข้าไม่ควรมีหน้าไปพบพวกเขา”

ปาหวางอ๋องตอนนี้ในใจกลับรู้สึกสงสารจิวอันแทนที่จะห่วงใยอ้ายฉิงหรือเพียงเขาคิดว่าอ้ายฉิงมีคนห่วงใยมากพอแล้วแต่จิวอันนางกลับโดดเดี่ยว

กระโดดลงจากหลงัม้า ดึงมือจิวอันลงมาด้านล่าง

“ข้าจะบอกอะไรให้ ในเมื่อเราไม่อาจห้ามคนอื่นมองเราในทางที่ผิดได้ไม่อาจทำให้คนอื่นรักเราได้ เช่นนั้นเราก็เพียงแค่ชื่นชมตัวเอง และรักตัวเองให้มากกว่าความรักของคนอื่น มะนั่งลงชมจันทร์กันดีกว่า ถือเสียว่าหาทางลืมเรื่องเลวร้ายนั่นเสียไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”

นั่งลงบนพื้นหญ้าหนานุ่ม

“ท่านอาปาหวางอ๋องท่านไม่เป็นห่วงอ้ายฉิงหรือ”

ปาหวางอ๋องยิ้มสดใส

“ห่วงสิ แต่ตอนนี้มีเด็กขี้แยคนหนึ่งอยากนั่งโง่งมอยู่ในป่า (นั่งโง่ๆ) ข้าก็อดสงสารหลานสาวดื้อด้านเสียไม่ได้ เช่นนั้นข้าควรจะเลิก ห่วงใยคนที่มีคนคอยห่วงมากมายมาใส่ใจหลานสาวตัวแสบดีกว่า”

จิวอันปาดน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มปาหวางอ๋องเขย่าหัวเบาๆ

“ท่านอาปาหวา