ไม่ต้องเสียใจ

“หลังจากคุยกับเจ้า เมื่อคืนข้าก็มีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิด พอง่วงจะนอนก็ต้องคอยเติมฟืนในกองไฟอากาศหนาวยิ่งนักในที่สุดเจ้าก็ป่วยไข้จนได้”

“จิวอันทำท่านอาลำบาก”

“ไม่ ได้ลำบากอะไรบางทีการได้นั่งโง่งมใต้แสงจันทร์ก็ดีกว่านั่งชูคออยู่ในวังหลวงอันหรูหรา เจ้าลองมองเข้าไปที่วังหลวงสิที่นั่นวุ่นวายเสียจริงที่นี่มีเพียงเราสอง”จ้องตากลมของจิวอัน เสียงท้องของปาหวางอ๋องร้องจ้อกแจ้ก

“อืม จะไม่ดีก็ตรงที่หิวนี่แหละ”

ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองไปมา

จิวอันยิ้มแห้งๆ

"ข้าจะมองเข้าไปในวังหลวงที่นั่นมีของกินมากมาย จะได้แอบหยิบมันมาให้ท่านอา"

"เจ้าลองมองออกมาที่ข้าสิ ที่นั่นตอนนี้มีเฉิงอู๋อ๋องลองมองออกมา.. ที่นี่ ..มีข้าอยู่ข้างเจ้า"

จิวอันหลบตาคม นี่เป็นคำหวานของท่านอาเล็กที่มีใบหน้าหล่อเหลาที่ผู้คนต่างเล่าขานเรื่องมีหญิงงามมากมายข้างกาย ชึ่งจิวอันไม่เคยชอบที่ได้ยินเรื่องนี้ หรืออาจเป็นคำพูดเปิดเผยความในใจหรือเปล่า

“ท่านอา จะต้องทนหิวอีกนานเมื่อครู่ก็ไม่ได้บอกให้องครักษ์ชิงกวานนำของกินมา”เปลี่ยนเรื่องพูดหลบตาคม ไม่มองใบหน้าหล่อเหลาให้ใจสั่น

“เจ้าจะรออยู่นี่ได้ไหมข้าไปจับไก่ป่ามาย่าง สักร้อยตัว”

“ทำไมต้องร้อยตัว”