ปั้นปึง

อ้ายหลิวกับเจียวหยูช่วยกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับฟางหลินเสียใหม่เฉิงอู๋อ๋องยืนเอามือไพล่หลังห่างออกไปความคิดวุ่นวายสับสน

สภาพของฟางหลินน่าสงสารยิ่งนัก เป็นเขาที่ทิ้งนางไว้เพียงลำพังจะฆ่าเขา เช่นไรจึงจะละเว้นชายาของเขา ทำไมเขาไม่คิดถึงข้อนี้

“ท่านพี่ ท่านพี่”

เสียงละเมอเบาๆ จากปากของ ฟางหลินทั้งๆ ที่ยังหลับตาสนิท หวงเฉิงอู๋รีบย่อกายลงกุมมือของฟางหลินไว้ อ้ายฉิงลุกขึ้นช้าๆถอยห่างจากตรงนั้นเสีย

ฟางหลินลืมตาขึ้นช้าๆ ดึงมือของหวงเฉิงอู๋ไว้

“ท่านพี่ข้าอยู่กับท่านแล้วใช่ไหม ข้าจะปลอดภัยใช่ไหม”

หวงเฉิงอู๋กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ สงสารฟางหลินจับใจ

“นายหญิงเจ้าข้าไปนอนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้จะต้องเดินทางต่อ”

อ้ายฉิงยิ้มบางๆ ขยับกาย ไปอีกฟากของกองไฟ ทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้ ทั้งสองคนเสียเจียวหยูดึงผ้าผืนใหญ่คลุมให้ทั้งตัว

“ท่านพี่ข้าหนีมาจากวังหลวงคนของฮองเฮาจับตัวข้าได้ และคุมตัวข้าในคุกหลวง แต่ข้าก็หนีออกมาได้”

“หญิงบอบบางคนเดียวหนีออกมาจากคุกหลวง ได้อย่างไร”

เจียวหยูกระซิบกับอ้ายฉิงเบาๆ

อ้ายฉิงแสร้งหลับตาเสีย

“เจ้าคงลำบากไม่น้อย ข้าขอโทษที่ปล่อยเจ้าไว้เพียงลำพัง ต่อไปจะไม่ให้เจ้