Share
ใจแลกใจ
Related chapters
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หิวไหม
กอดร่างบางไว้ทั้งๆ ที่เหงื่อท่วมกายเพราะไปฝึกซ้อมเพลงกระบี่กับเหล่าทหาร“ท่านอ๋อง เหงื่อมากมายเพียงนี้ไปอาบน้ำเสียก่อน อ้ายฉิงตัวเหนียวเพราะท่านอ๋องเสียแล้ว”“ดี ข้าจะได้อาศัยข้ออ้างนี้พาเจ้าไปแช่น้ำอุ่นเสียพร้อมกัน”“อ้ายฉิงกำลังทำเครื่องเสวยให้กับเสด็จพ่อ”“แล้วข้าเล่า จะมีใครไปอาบน้ำเสียด้วยกันกับข้า”“อ้ายฉิงไปไม่ได้ และไม่คิดจะไป”“อย่างนั้นข้าก็ไม่ไป”“ไม่ไปแล้วจะไปทำให้ตัวเองเหงื่อออกทำไมกัน”“ก็เพราะเจ้า เพราะเจ้าเป็นต้นเหตุ หลายวันมานี้อยากอดอยากออกแรงทว่ากลับต้องเก็บกดไว้ อ้ายฉิงไม่เห็นใจข้าบ้างหรือ”น้ำเสียงจริงจัง อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“เช่นนั้นท่านอ๋องก็ควรไปออกแรงอีกหน่อยจะได้ลืมเรื่องราวเหล่านั้นเสียคงอีกหลายวันจนกว่า จนกว่า”“ข้าไม่ทนแล้วเห็นหรือไม่ เจ้าฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนนั่นมองเจ้าตาเป็นมัน” อ้ายฉิงเอี่ยวตัวหลบเมื่อแก้มเนียนถูกจู่โจม“ท่านอ๋องประเจิดประเจ้อ”“ดี ข้าอยากให้เจ้าฝ่าบาทนั่นมาเห็นเจ้ากับข้าตอนนี้ด้วยซ้ำไปเขาจะได้เลิกหวังเสียที”พูดด้วยน้ำเสียจริงจังยิ่งนัก“หากไม่มีแรงกระตุ้นจากผู้อื่นท่านอ๋องก็ไม่เห็นคุณค่าของอ้ายฉิง“ใครบอกเจ้า แค่เพียงข้าเห็นคนอื่น
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่อาจต้านทาน
“ระวังหน่อย เจ้าเดินไหวหรือไม่”“ท่านอาปล่อยข้าเถอะข้าเดินเองได้”หวงเฉิงอู๋ปล่อยมือจิวอัน ทรงตัวลุกขึ้นทว่ากลับลงล้มในอ้อมแขนของเฉิงอู๋อ๋องอีกครั้ง“ องค์หญิง ถึงกลับมาเป็นลมเป็นแล้งกับท่านอาที่นี่เชียวหรือ”ฟางหลินเยื้องย่างเข้ามาอดที่จะเหน็บจิวอันเสียไม่ได้“เจ้าเดินกลับไม่ไหวนอนพักเสียหน่อยประเดี๋ยวเจียวหยูกลับมาข้าให้นางพยุงเจ้ากลับไป”เฉิงอู๋อ๋องเอ่ยปาก“ขอบคุณท่านอา”เดินไปที่แท่นนอนโดยมีเฉิงอู๋อ่องพยุงไป“มาได้แต่กลับเองไม่ไหว เกรงว่าคืนนี้มิต้องค้างเสียที่ห้องของท่านพี่หรือไร”“ฟางหลิน นางป่วยไข้เจ้าไม่แสดงความห่วงใยยังสงสัยในตัวนาง”เฉิงอู๋อ๋องพูด“ท่านพี่ก็นาง..นางเห็นได้ชัดว่าออดอ้อนท่านพี่”“ฟางหลินเลอะเลือนไปใหญ่แล้ว”“ท่านพี่ ข้าไม่ไว้ใจนาง”“ พูดถึงเรื่องไม่ไว้ใจ ข้าว่าเป็นเจ้าที่ไม่น่าไว้ใจเสียกว่า เป็นหญิงตัวคนเดียวหนีออกมาจากคุกหลวงที่มีการคุ้มกันแน่นหนา จริงไหมฟางหลิน”จิวอันพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยฟางหลินก้มหน้าอ้ายฉิงเดินเข้ามาในเรือนพักพร้อมกับเจียวหยู“อ้ายฉิงเจ้ามาแล้ว ข้ารอเจ้าเสียนานไหนบอกข้าว่าแค่เพียงยกเครื่องเสวยไปถวายฝ่าบาทเพียงเท่านั้น”“อ้ายฉิงเสว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กลืนกิน
“ข้า กระหายที่จะได้อยู่เพียงลำพังกับเจ้า แล้วเช่นไรจึงจะอดใจไหว”“แน้ อ้ายฉิงไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย”สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอีกครั้งทั้ง ขมเม้มและดูดกลืน ด้วยความหิวกระหายอย่างที่สุด ก่อนจะถอนริมฝีปากออกช้าๆ เมื่อลิ้มรสความหวานจนพอใจ“เพราะเจ้าเดิน ไปเดินมางดงามต่อหน้าข้าจนข้าแทบจะกลั้นใจตายเมื่อคิดว่าจะต้องอดทนเพียงแค่ไหนไม่ให้เข้าใกล้เจ้า เฉิงอู๋อ๋องจะทนได้กี่น้ำกัน”พรมจูบไปทั่วใบหน้า มือปลดแกะอาภรณ์ของอ้ายฉิง จากไหล่บาง ไล้นิ้วเรียวลงบนไหล่เนียนเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ เพียงเสี้ยวนาทีก็เผยให้เห็นอกอูมชูชัน น่ามอง เปลือยเปล่าเต็มไม้เต็มมือ มืออุ่นเลื่อนลงบีบเคล้นลูบไล้ลิ้นอุ่นๆ วนรอบประทุมถัน ประคองกอดแนบชิดไว้แน่นริมฝีปากเลื่อนขึ้นมาบรรจงจูบที่ริมฝีปาก มือยังลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนอ้ายฉิงรู้สึกหวาบหวาม ใจเต้นรัวเร็เมื่อมืออุ่นเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆจนใกล้จะถึงกลีบบุปผาที่ฉ่ำเยิ้ม เผยอกลีบแรกแย้มรอรับน้ำค้างพร่างพรม นิ้วเรียวสอดล้วงเข้าไปในกลีบบุปผาอย่างอ่อนโยน“บอกข้าสิว่าข้าควรจะห้ามใจด้วยหรือในเมื่อข้าปรารถนาเจ้าเพียงนี้ หวางเฟยของข้า” จุมพิตลงที่หน้าผากเบาๆ ก่อนจะกดเอวหนาลงไปเน้นๆ จ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ฟางหลิน
วังหลวง“กำหนดวันประหาร เหว่ยเจื่อหยวนหลอกล่อให้หวงเฉิงอู๋เข้ามาชิงตัว เหว่ยเจื่อหยวน”อ้ายหลิวฮองเฮาสั่งคนสนิท“ฮองเฮาปาหวางอ๋องตอนนี้ถึงด่านชายแดนแล้ว ข้าน้อยเชื่อว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะ ออกตามตัวเฉิงอู๋อ๋องแต่ตั้งใจเดินทางไปที่ด่านชายแดนอาศัยพระเสาวนีย์ ในการสั่งการทหารและรองแม่ทัพอวินฟง”“คิดไว้ไม่ผิด ปาหวางอ๋องเดิมข้าก็ไม่เคยไว้ใจแม้ฝ่าบาท เองก็เคยเปรยๆ ไว้ว่าปาหวางอ๋องผู้นี้ จิตใจอ่อนไหวไม่ได้ เด็ดเดี่ยวเช่นเดียวกับหวงเฉิงอู๋ จึงต้องคอยระวังให้มากว่าสักวันจะทำบางเรื่องด้วยอาศัยความรู้สึกของเขาเสียมากกว่าส่วนรวม”“พระนางจะจัดการกับปาหวางอ๋องอย่างไร”“ก็แค่คอยการต้อนรับเหมือนที่ทำกับเฉิงอู๋อ๋องตอนนี้ข้าถือไพ่เหนือกว่าอ๋องทั้งสอง ไม่เห็นต้องกลัวว่าเขาสองคนจะมาไม้ไหนข้าแค่เพียงเตรียมรับมือให้ดีก็เท่านั้น”“เพราะเจ้าจิวอันท่านพี่รู้ทันว่าเจ้า ตั้งใจทำให้ ชายารองหึงหวงท่านพี่จึงต้องเอาใจนางพานางไปคอยเอาอกเอาใจที่อื่น”“ไม่ใช่เพราะเจ้าหรอกหรือฟางหลินที่ทำให้ท่านอาไม่สบายใจ กลัวว่าเจ้าจะเอาเรื่อง ชายารองของท่านอาท่านอาจึงพานางหลบไปเสีย”“เจ้า เจ้าอย่าถือว่าเป็น องค์หญิง”“ฟางหลินหากเจ้าไตร่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จิวอันกับหยาดน้ำตาของนาง
ชิงกวานประสานมือ“บุกเข้าไปได้เลย ในเมื่อคนของเรามีมากกว่าด่านเก้าทัพมีคนเพียงหยิบมืออีกทั้งไร้เฉิงอู๋อ๋องบัญชาการเกรงว่าเพียงแค่เห็นหน้าข้าก็ต้องยอมจำนน”กระตุกบังเหียนม้าให้เข้าไปข้างในด่านเก้าทัพ“วันนี้ข้าทำเครื่องเสวยด้วยตัวเอง เสด็จพ่อโปรดเสวยเนื้อแกะย่าง อ้ายฉิงเจ้าอยู่คุยกับเสด็จพ่อก่อนจะดีกว่าข้าขอตัวเจียวหยูให้ช่วย จัดเครื่องเสวย”ฟางหลินยิ้ม อ่อนหวาน“ให้ข้าช่วยท่านดีกว่าองค์หญิงสาม”“ชายาเอกของท่านอา เข้าครัวทำเครื่องเสวยเป็นด้วยหรือ”“ท่านพี่ไม่อยู่ข้าก็เพียงแค่อยากทำประโยชน์เสียบ้างอีกอย่างอยากปรองดองกับพวกเจ้า”จิวอัน ถอนหายใจ“ขอเพียงเจ้าจริงใจ ข้าก็พร้อมจะญาติดีกับเจ้า”ฟางหลินยิ้ม“ท่านพี่ไม่อยู่ที่นี่เงียบเหงา ข้าคิดว่าพวกเจ้าก็คงรู้สึกไม่ต่างจากข้าเช่นนั้นเราทั้งสาม ทำให้ท่านพี่หมดห่วงไม่ทะเลาะเบาะแว้งจึงดี”อ้ายฉิงไม่เข้าใจว่า จิวอันทำไมถึงไม่พอใจฟางหลิน แต่สำหรับอ้ายฉิงไม่ว่าจะเป็นจิวอันหรือฟางหลินล้วนน่าสงสาร พวกนางมีใจให้เฉิงอู๋อ๋องเหมือนกันเนื้อแกะ่ถูกนำมาวางตรงหน้า อ้ายฉิงพยุงหวงฉีจิ้งมาที่โต๊ะเสวย“อืม กลิ่นหอมยิ่งนักจิวอันหลายวันมานี้มีเพียงอ้ายฉิงที่ทำเคร
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หัวอกเดียวกัน
“อ้ายฉิง อ้ายฉิง” หวงเฉิงอู๋อยู่ๆ ก็รู้สึกคิดถึงอ้ายฉิงขึ้นมาในทันที ยิ้มเศร้าๆ คงคิดถึงนางมากไปจึงเป็นแบบนี้“ท่านหมอ นางเป็นอย่างไรบ้าง”ท่านหมอทำสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อหวงฉีจิ้งเอ่ยปากถาม“นางถูกพิษทำลายช่องท้อง แม้จะไม่ถึงตายทว่า พิษร้ายจะทำลายอวัยวะภายในไปเรื่อยๆ นางจะรู้สึกเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง จนกระทั่ง อวัยวะถูกทำลายจนหมดจึงจะสิ้นความทรมาน”หวงฉีจิ้ง ทรุดกายลงกับเก้าอี้ เจียวหยูปาดน้ำตา ฟางหลินแสร้งก้มหน้าซ่อนยิ้ม“แล้วไม่มีทางรักษาหรือแก้พิษได้หรือ”โฮว๋ตัวฉินถามด้วยความห่วงใยท่านหมอส่ายหน้า“จะต้องมียาถอนพิษ คนที่วางยานางจะต้องมียาถอนพิษ”“ข้าจะไปตาม จิวอันพิษชนิดนี้ไม่ต่างจากที่มารดาของอ้ายฉิงรับมันเข้าไป นางทรมานจนกระทั่งตายลงไป”“ข้าน้อยจะลอง หาวิธีรักษา เผื่ออาจจะพอมีทางแต่ คิดว่าช่างยากยิ่งพิษชนิดนี้ทำลายช่องท้องและลุกลามไปยังที่อื่นต่อไปคงยากจะควบคุม”หวงฉีจิ้งพยักหน้า ท่านหมอประสานมือออกไป“ฝ่าบาทหากข้านำนางกลับไปที่ใต้เป่ยเอี่ยนเพื่อให้หมอที่ดีที่สุดดูแลนางเล่า”“นางเป็นชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอีกอย่าง นางยังร่างกายอ่อนแอไม่อาจเคลื่อนย้ายทำได้เพียงประคับประคองและห
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม มองออกมาที่ข้า
“ข้ายอมแล้ว แม้ว่าจะต้องเจ็บซ้ำแค่ไหนข้าก็ยอมแล้วไม่อาจต่อกรกับอ้ายฉิงไม่อาจแย่งชิงท่านอาเฉิงอู๋กับนาง แม้แต่เสด็จพ่อก็ไม่เชื่อใจข้าแล้ว เสด็จพ่อคิดว่าข้าเป็นคนวางยา อ้ายฉิงเช่นนั้นข้าไม่ควรมีหน้าไปพบพวกเขา”ปาหวางอ๋องตอนนี้ในใจกลับรู้สึกสงสารจิวอันแทนที่จะห่วงใยอ้ายฉิงหรือเพียงเขาคิดว่าอ้ายฉิงมีคนห่วงใยมากพอแล้วแต่จิวอันนางกลับโดดเดี่ยวกระโดดลงจากหลงัม้า ดึงมือจิวอันลงมาด้านล่าง“ข้าจะบอกอะไรให้ ในเมื่อเราไม่อาจห้ามคนอื่นมองเราในทางที่ผิดได้ไม่อาจทำให้คนอื่นรักเราได้ เช่นนั้นเราก็เพียงแค่ชื่นชมตัวเอง และรักตัวเองให้มากกว่าความรักของคนอื่น มะนั่งลงชมจันทร์กันดีกว่า ถือเสียว่าหาทางลืมเรื่องเลวร้ายนั่นเสียไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง”นั่งลงบนพื้นหญ้าหนานุ่ม“ท่านอาปาหวางอ๋องท่านไม่เป็นห่วงอ้ายฉิงหรือ” ปาหวางอ๋องยิ้มสดใส“ห่วงสิ แต่ตอนนี้มีเด็กขี้แยคนหนึ่งอยากนั่งโง่งมอยู่ในป่า (นั่งโง่ๆ) ข้าก็อดสงสารหลานสาวดื้อด้านเสียไม่ได้ เช่นนั้นข้าควรจะเลิก ห่วงใยคนที่มีคนคอยห่วงมากมายมาใส่ใจหลานสาวตัวแสบดีกว่า”จิวอันปาดน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มปาหวางอ๋องเขย่าหัวเบาๆ“ท่านอาปาหวา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่ต้องเสียใจ
“หลังจากคุยกับเจ้า เมื่อคืนข้าก็มีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิด พอง่วงจะนอนก็ต้องคอยเติมฟืนในกองไฟอากาศหนาวยิ่งนักในที่สุดเจ้าก็ป่วยไข้จนได้”“จิวอันทำท่านอาลำบาก”“ไม่ ได้ลำบากอะไรบางทีการได้นั่งโง่งมใต้แสงจันทร์ก็ดีกว่านั่งชูคออยู่ในวังหลวงอันหรูหรา เจ้าลองมองเข้าไปที่วังหลวงสิที่นั่นวุ่นวายเสียจริงที่นี่มีเพียงเราสอง”จ้องตากลมของจิวอัน เสียงท้องของปาหวางอ๋องร้องจ้อกแจ้ก“อืม จะไม่ดีก็ตรงที่หิวนี่แหละ”ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองไปมาจิวอันยิ้มแห้งๆ"ข้าจะมองเข้าไปในวังหลวงที่นั่นมีของกินมากมาย จะได้แอบหยิบมันมาให้ท่านอา""เจ้าลองมองออกมาที่ข้าสิ ที่นั่นตอนนี้มีเฉิงอู๋อ๋องลองมองออกมา.. ที่นี่ ..มีข้าอยู่ข้างเจ้า"จิวอันหลบตาคม นี่เป็นคำหวานของท่านอาเล็กที่มีใบหน้าหล่อเหลาที่ผู้คนต่างเล่าขานเรื่องมีหญิงงามมากมายข้างกาย ชึ่งจิวอันไม่เคยชอบที่ได้ยินเรื่องนี้ หรืออาจเป็นคำพูดเปิดเผยความในใจหรือเปล่า“ท่านอา จะต้องทนหิวอีกนานเมื่อครู่ก็ไม่ได้บอกให้องครักษ์ชิงกวานนำของกินมา”เปลี่ยนเรื่องพูดหลบตาคม ไม่มองใบหน้าหล่อเหลาให้ใจสั่น“เจ้าจะรออยู่นี่ได้ไหมข้าไปจับไก่ป่ามาย่าง สักร้อยตัว”“ทำไมต้องร้อยตัว”
Latest chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
