หวางเฟย

“ท่านอ๋องฟางหลินไม่ได้ตั้งใจยื่นขาออกไป นางไม่ระวังเองอีกอย่างข้าเป็นชายาเอกลงโทษสาวใช้เป็นเรื่องธรรมดา แต่ชายารองไม่ควรจะลงไม่ลงมือกับข้าที่เป็นชายาเอก”

“เจ้าตบตีนางก็สมควรแก่โทษของนางแล้วก็ควรจะเลิกเแล้วต่อกัน อีกอย่างอ้ายฉิงยังไม่ทันจะได้ลงมือกับเจ้า”

"ท่านอ๋องฟางหลินเผชิญเคราะห์กรรมเพราะท่านอ๋องปล่อยฟางหลินไว้ที่นั่นเพียงลำพัง แล้วมาตอนนี้ยังต้องมาพบเจอกับพวกนางที่จ้องจะระราน ท่านอ๋องเหตุใดจึงลำเอียงเข้าข้างนาง หรือว่าเป็นเพราะนางงดงามกว่าข้า"

น้ำตาไหลริน อ้ายฉิงย่อกายลงตรงหน้า

"หากพระชายายังยืนยันที่จะลงโทษเจียวหยู หรือต้องการให้ท่านอ๋องลงโทษข้าเช่นนั้นอ้ายฉิงยินดีรับโทษ"

หวงเฉิงอู๋ดึงมืออ้ายฉิงให้ลุกขึ้นยืน

"ไม่ ฟางหลินเรื่องนี้ขอให้เลิกแล้วต่อกัน อ้ายฉิงแสดงความจริงใจเพียงนี้ เจ้ายังต้องการอะไรอีก"

ฟางหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

"ข้าความจริง เช่นไรจะกล้าต่อกรกับเจ้า หวงอ้ายฉิงองค์หญิงข้าแค่เพียงชายาเอกบุตรีขุนนาง"

แสร้งปรับน้ำเสียงให้สั่นเครือ

"รู้ก็ดีแล้วหากเจ้าคิดจะลงไม้ลงมือกับอ้ายฉิงข้าคงไม่ยอมแน่"

หวงฉีจิ้งก้าวขานำหน้าจิวอันและขันทีข้างกายเข้ามา ฟางหลินก้มหน้าหลบตาเมื่อ