รัก

เหว่ยจื่อหยวนใบหน้าเรียบเฉย

“หากฮูหยินยินดีข้าก็ไม่ขัด”

“คลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนกลับวังหลวง”

หัวหน้าองครักษ์กล่าวขึ้นดังๆ

องครักษ์ต่างล่าถอยคลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนออกจากบ้านตระกูลเหว่ย

ฮูหยินเหว่ยกอดกับหยวนจื่อเจียวร้องไห้ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ

“ฝ่าบาทองครักษ์ไปจนหมดแล้ว นับว่าใต้เท้าเหว่ยช่วยเราได้ไม่น้อยหากเขาไม่ยอมจำนนเกรงว่าพวกนั้นจะต้องค้นตระกูลเหว่ยหรืออาจเผาทำลายเสีย”

ขันทีชรา เอ่ยปาก

“อ้ายหลิวนางเปลี่ยนไปหรือว่านางเดิมก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเพียงแต่ข้าไม่เคยเห็นมัน”

“ฝ่าบาท อาจไม่เคยคิดที่จะมองฮองเฮาในแง่ร้ายจึงไม่พบความร้ายกาจของนาง”

ตำหนักม่านฟ้าของ จิวอัน

“เจ้า ขึ้นไปนอนบนแท่นนอนเสีย”จิวอันสั่งนางกำนัลข้างกาย

“องค์หญิงท่านกำลังจะไปที่แห่งใด”

“อย่ารู้เลย สิ่งที่เจ้าควรรู้คือหากเสด็จมามาที่นี่แล้วไม่พบข้าเจ้าบอกกับเสด็จแม่ว่าข้าวางยาเจ้าแล้วเร้นกายออกไป”

“องค์หญิงอีกสองวันจะถึงวัน ถวายพระเพลิงพระศพของฝ่าบาทตอนนี้ทุกคนต่างเศร้าโศกแต่องค์หญิงกลับจะเร้นกายออกไปข้างนอก”

“ข้าเศร้าโศกข้าจึงขอเร้นกายให้หายเศร้าโศกบอกเสด็จแม่ให้ข้าด้วยไม่นานข้าจะกลับมา”

นางกำนัลยอมขึ้นไปนอนบนแท่นนอนโดยดี

“ไ