“ต่อไปอ้ายฉิงก็อยู่กับท่านอ๋องจะต้องกังวลสิ่งใดท่านอ๋องอยู่ที่ไหนอ้ายฉิงอยู่ที่นั่น”เฉิงอู๋อ๋องยิ้ม“ข้าจะไม่มีทางปล่อยมือเจ้าครั้งนี้ เจ้าเป็นของข้าข้ายิ่งหวงแหนเจ้ากว่าเดิม หลังจากนี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากมาย มีเจ้าเป็นแรงใจ ข้ายอมมีแรงสู้การเดินทางไปถึงหน้าด่านใช้เวลายาวนานอ้ายฉิงข้ากลัวว่าเจ้าจะลำบาก”ยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ“มีท่านอ๋องอ้ายฉิงไม่กลัวว่าจะต้องลำบาก เพียงแค่ทวงความเป็นธรรมคืนมา เมื่อถึงเวลานั้นเราสองคนจึงจะไม่มีสิ่งใดให้กังวลอีกแล้ว”“รอให้ถึงวันนั้นคนดีของข้า ข้างหน้าแม้จะมีอุปสรรคแต่เมื่อเจ้าอยู่ด้วยข้าจึงไม่ต้องกลัวสิ่งใดเพื่อปกป้องเจ้าข้าจึงต้องเข้มแข็งที่สุด”อ้ายฉิงกอดเอวหนา“หนทางข้างหน้ายาวไกล อ้ายฉิงก็ไม่ย่อท้อเพียงแค่มีท่านอ๋องเช่นกัน”อาหารเช้าผ่านไปง่ายดายเจียวหยูสางผมให้อ้ายฉิงหวงเฉิงอู๋รับเอาแปรงสางผมจากมือเจียวหยูมาสางผมอ้ายฉิงเบาๆ“ชายาข้างดงามที่สุด”ก้มลงจุมพิตที่แก้มเนียน”“หากอ้ายฉิงยังอัปลักษณ์เช่นเดิมท่านอ๋องจะยังรักใคร่เช่นนี้ไหม”“ข้าเดิมไม่ต้องการเจ้าไม่ชอบใจที่ฝ่าบาทประทานงานแต่ง แต่เมื่อฝ่าบาทพูดกับข้าในวันนั้นข้าถึงเข้าใจถ่องแท้ว่า ควา
เหว่ยจื่อหยวนใบหน้าเรียบเฉย“หากฮูหยินยินดีข้าก็ไม่ขัด”“คลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนกลับวังหลวง”หัวหน้าองครักษ์กล่าวขึ้นดังๆองครักษ์ต่างล่าถอยคลุมตัวเหว่ยจื่อหยวนออกจากบ้านตระกูลเหว่ยฮูหยินเหว่ยกอดกับหยวนจื่อเจียวร้องไห้ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ“ฝ่าบาทองครักษ์ไปจนหมดแล้ว นับว่าใต้เท้าเหว่ยช่วยเราได้ไม่น้อยหากเขาไม่ยอมจำนนเกรงว่าพวกนั้นจะต้องค้นตระกูลเหว่ยหรืออาจเผาทำลายเสีย”ขันทีชรา เอ่ยปาก“อ้ายหลิวนางเปลี่ยนไปหรือว่านางเดิมก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วเพียงแต่ข้าไม่เคยเห็นมัน”“ฝ่าบาท อาจไม่เคยคิดที่จะมองฮองเฮาในแง่ร้ายจึงไม่พบความร้ายกาจของนาง”ตำหนักม่านฟ้าของ จิวอัน“เจ้า ขึ้นไปนอนบนแท่นนอนเสีย”จิวอันสั่งนางกำนัลข้างกาย“องค์หญิงท่านกำลังจะไปที่แห่งใด”“อย่ารู้เลย สิ่งที่เจ้าควรรู้คือหากเสด็จมามาที่นี่แล้วไม่พบข้าเจ้าบอกกับเสด็จแม่ว่าข้าวางยาเจ้าแล้วเร้นกายออกไป”“องค์หญิงอีกสองวันจะถึงวัน ถวายพระเพลิงพระศพของฝ่าบาทตอนนี้ทุกคนต่างเศร้าโศกแต่องค์หญิงกลับจะเร้นกายออกไปข้างนอก”“ข้าเศร้าโศกข้าจึงขอเร้นกายให้หายเศร้าโศกบอกเสด็จแม่ให้ข้าด้วยไม่นานข้าจะกลับมา”นางกำนัลยอมขึ้นไปนอนบนแท่นนอนโดยดี“ไ
อ้ายหลิวกับเจียวหยูช่วยกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับฟางหลินเสียใหม่เฉิงอู๋อ๋องยืนเอามือไพล่หลังห่างออกไปความคิดวุ่นวายสับสนสภาพของฟางหลินน่าสงสารยิ่งนัก เป็นเขาที่ทิ้งนางไว้เพียงลำพังจะฆ่าเขา เช่นไรจึงจะละเว้นชายาของเขา ทำไมเขาไม่คิดถึงข้อนี้“ท่านพี่ ท่านพี่”เสียงละเมอเบาๆ จากปากของ ฟางหลินทั้งๆ ที่ยังหลับตาสนิท หวงเฉิงอู๋รีบย่อกายลงกุมมือของฟางหลินไว้ อ้ายฉิงลุกขึ้นช้าๆถอยห่างจากตรงนั้นเสียฟางหลินลืมตาขึ้นช้าๆ ดึงมือของหวงเฉิงอู๋ไว้“ท่านพี่ข้าอยู่กับท่านแล้วใช่ไหม ข้าจะปลอดภัยใช่ไหม”หวงเฉิงอู๋กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ สงสารฟางหลินจับใจ“นายหญิงเจ้าข้าไปนอนเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้จะต้องเดินทางต่อ” อ้ายฉิงยิ้มบางๆ ขยับกาย ไปอีกฟากของกองไฟ ทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้ ทั้งสองคนเสียเจียวหยูดึงผ้าผืนใหญ่คลุมให้ทั้งตัว“ท่านพี่ข้าหนีมาจากวังหลวงคนของฮองเฮาจับตัวข้าได้ และคุมตัวข้าในคุกหลวง แต่ข้าก็หนีออกมาได้”“หญิงบอบบางคนเดียวหนีออกมาจากคุกหลวง ได้อย่างไร”เจียวหยูกระซิบกับอ้ายฉิงเบาๆอ้ายฉิงแสร้งหลับตาเสีย“เจ้าคงลำบากไม่น้อย ข้าขอโทษที่ปล่อยเจ้าไว้เพียงลำพัง ต่อไปจะไม่ให้เจ้
“นายหญิงอันตรายไม่ควรจะออกไปไกลจากที่นี่ ให้ตงเกาไปอารักขาจะดีไหม”“ไม่ต้อง ข้ากับเจียวหยูไปไม่นานไม่ทำให้ต้องลำบากใจ เจ้าอยู่ที่นี่จะมีประโยชน์กว่า”น้ำเสียงเรียบเฉยพยายามกลืนก้อนความน้อยใจลงไปในลำคอ หวงเฉิงอู๋ไม่แม้แต่จะแสดงความห่วงใยลุกขึ้นดึงมือเจียวหยูจากไป เฉิงอู๋อ๋องลุกขึ้นคว้าข้อมือบางของอ้ายฉิงไว้“ข้าไปคอยดูแลเจ้าเอง”“ท่านพี่ ท่านจะปล่อยข้าอยู่ที่นี่เพียงลำพังอีกแล้วหรือ”ฟางหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ตงเกาอารักขาพระชายาเอก”ตงเกายิ้มประสานมืออ้ายฉิงยิ้ม บางๆ“ข้ากับเจียวหยูไปเพียงลำพังได้ท่านอยู่กับ พระชายาเอกเถิดนางยังไม่หายตกใจ อีกอย่างข้ากับเจียวหยู ไปแช่น้ำอุ่นคงใช้เวลานานท่านจะเบื่อเอาได้”แกะมือหวงเฉิงอู๋ออก กำมือเจียวหยูก้าวเดินจากไป“ท่านอ๋องที่ยอมสวามิภักดิ์ฮองเฮาก็ด้วยว่าตั้งใจไว้แต่แรกแล้วใช่หรือไม่”ปาหวางอ๋องยิ้ม“ฮองเฮาสอนข้ามาตลอดหากต้องการสิ่งใดจึงต้องอาศัยอำนาจเท่านั้น”ยิ้มขมขื่น“ท่านอ๋องยังไม่ยอมรามือเรื่องชายารองของเฉิงอู๋อ๋องอีกหรือไร”ชิงกวานแม้จะรู้ใจนายดีแต่ทว่าบางอย่างก็ไม่ถูกไม่ควร หากเขาไม่ทัดทานใครกันจะทัดทานได้“หญิงงามย่อมกระหายอำนาจ
“นายหญิงน่าสงสารที่สุดมีแต่เรื่องยุ่งๆ หมดเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็มา เมื่อไหร่จะพบกับความสุขเสียที”“เจียวหยู เจ้าดีกับข้ายิ่งนักข้าซึ้งใจเสียจริง”“หากเจียวหยูจะบอกนายหญิงว่า เจียวหยูเป็นคนที่ฝ่าบาทส่งมาเพื่อมาคอยดูแลนายหญิง”อ้ายฉิงโอบกอดเจียวหยูไว้แน่น“ขอบใจเจ้าจริงๆ ขอบใจที่เจ้าอยู่ข้างข้า ขอบคุณเสด็จพ่อที่ส่งเจ้ามา”“นายหญิงกลับกันเถิดเจ้าค่ะเลยเวลาอาหารกลางวันแล้ว”จูงมือเจียวหยูเดินขึ้นจากน้ำก้าวเดินกลับไปยัง ที่พักหวงเฉิงอู๋ ก้าวออกมาขวางหน้าไว้“อ้ายฉิง”อ้ายฉิงหลุบตามองพื้นก้าวเดินหลบไปเสียอีกทาง หวงเฉิงอู๋คว้ามือบางไว้แน่น“เจียวหยูเจ้ากลับไปก่อนข้า กับนายหญิงของเจ้ามีเรื่องต้องคุยกัน”“เจียวหยูไม่ต้องข้าจะกลับพร้อมเจ้าท่านอ๋องมีเรื่องใดพูดมา” เจียวหยูยิ้มแหย๋ๆ“เจียวหยูไปเสีย”ตวาดลั่น เจียวหยูจำต้องเดินตัวลีบจากไป“อ้ายฉิงงงง...เจ้ากำลังโกรธ”“มีเรื่องใดให้โกรธข้าอ้ายฉิงทำใจตั้งแต่ยอมแต่งเข้าไปในจวนเฉิงอู๋อ๋องแล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้”เฉิงอู๋อ๋องถอนใจยาว“ข้า แค่เพียงสงสารนาง”“อ้ายฉิงเข้าใจทุกอย่างท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องอธิบาย พระชายาเอกนางน่าสงสารจริงๆ ”“อ้ายฉิงเจ้าไม่โกร
“ท่านอ๋องฟางหลินไม่ได้ตั้งใจยื่นขาออกไป นางไม่ระวังเองอีกอย่างข้าเป็นชายาเอกลงโทษสาวใช้เป็นเรื่องธรรมดา แต่ชายารองไม่ควรจะลงไม่ลงมือกับข้าที่เป็นชายาเอก”“เจ้าตบตีนางก็สมควรแก่โทษของนางแล้วก็ควรจะเลิกเแล้วต่อกัน อีกอย่างอ้ายฉิงยังไม่ทันจะได้ลงมือกับเจ้า”"ท่านอ๋องฟางหลินเผชิญเคราะห์กรรมเพราะท่านอ๋องปล่อยฟางหลินไว้ที่นั่นเพียงลำพัง แล้วมาตอนนี้ยังต้องมาพบเจอกับพวกนางที่จ้องจะระราน ท่านอ๋องเหตุใดจึงลำเอียงเข้าข้างนาง หรือว่าเป็นเพราะนางงดงามกว่าข้า"น้ำตาไหลริน อ้ายฉิงย่อกายลงตรงหน้า"หากพระชายายังยืนยันที่จะลงโทษเจียวหยู หรือต้องการให้ท่านอ๋องลงโทษข้าเช่นนั้นอ้ายฉิงยินดีรับโทษ"หวงเฉิงอู๋ดึงมืออ้ายฉิงให้ลุกขึ้นยืน"ไม่ ฟางหลินเรื่องนี้ขอให้เลิกแล้วต่อกัน อ้ายฉิงแสดงความจริงใจเพียงนี้ เจ้ายังต้องการอะไรอีก" ฟางหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง"ข้าความจริง เช่นไรจะกล้าต่อกรกับเจ้า หวงอ้ายฉิงองค์หญิงข้าแค่เพียงชายาเอกบุตรีขุนนาง"แสร้งปรับน้ำเสียงให้สั่นเครือ"รู้ก็ดีแล้วหากเจ้าคิดจะลงไม้ลงมือกับอ้ายฉิงข้าคงไม่ยอมแน่"หวงฉีจิ้งก้าวขานำหน้าจิวอันและขันทีข้างกายเข้ามา ฟางหลินก้มหน้าหลบตาเมื่อ
"เฉิงอู๋อ๋องได้ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ที่ปลงพระชนม์ฝ่าบาท และได้หลบหนีออกจากวังหลวงตามที่มีประกาศจับกุมตัวติดไว้ทั่วแคว้น ฉะนั้นฮองเฮาอ้ายหลิวในฐานะผู้มีอำนาจสูงสุดในขณะนี้ได้มีราชโองการให้แม่ทัพอวินฟง จงปิดด่านชายแดนตรวจค้นคนเข้าออกและห้ามให้การช่วยเหลือแก่เฉิงอู๋อ๋อง หรือแอบให้การช่วยเหลือมิฉะนั้นจะถือว่าเป็นกบฏ อีกทั้งให้แม่ทัพนายกองหากพบเห็นเฉิงอู๋อ๋องให้คุมตัวส่งวังหลวงทันที"อวินฟงขมวดคิ้วเข้มแต่ก็ยังก้มลงรับราชโองการอยู่ดี“ท่านอ๋องแล้วจะทำอย่างไรต่อไป”“โอกาสอันดียิ่งแล้วข้าจะนำทัพ กลับไปวังหลวงระหว่างนี้หากพบเฉิงอู๋อ๋องก็คงจะคุมตัวเขาไว้ อาศัยทัพจากหน้าด่านโดยอ้างบัญชาฮองเฮา ช่างเหมาะเจาะยิ่งนัก”ชิงกวาน ถอนหายใจปาหวางอ๋องยิ่งถลำลึกไปเรื่อยๆด่านเก้าทัพทหารต่างยกกำลังออกมาขวางเฉิงอู๋อ๋องไว้ไม่ให้เข้าไปด้านในด่านเก้าทัพ ที่เคยเชื่อฟังคำสั่งของเฉิงอู๋อ๋องมาตลอดตงเกาชักกระบี่ออกตรงหน้าเช่นกัน ปกป้องหวงฉีจิ้งไว้ อย่างเต็มกำลังโฮ๋วตัวฉินและเป้ยปินก็ อยู่ในท่าเตรียมพร้อม“ฝ่าบาทโปรดวางใจ”หวงฉีจิ้งมีสีหน้าหนักใจยิ่งนัก“พวกเขาสวามิภักดิ์ฮองเฮาเสียแล้ว”“อาจไม่มีใจภักดีแค่เพียงเกรงกลั
กอดร่างบางไว้ทั้งๆ ที่เหงื่อท่วมกายเพราะไปฝึกซ้อมเพลงกระบี่กับเหล่าทหาร“ท่านอ๋อง เหงื่อมากมายเพียงนี้ไปอาบน้ำเสียก่อน อ้ายฉิงตัวเหนียวเพราะท่านอ๋องเสียแล้ว”“ดี ข้าจะได้อาศัยข้ออ้างนี้พาเจ้าไปแช่น้ำอุ่นเสียพร้อมกัน”“อ้ายฉิงกำลังทำเครื่องเสวยให้กับเสด็จพ่อ”“แล้วข้าเล่า จะมีใครไปอาบน้ำเสียด้วยกันกับข้า”“อ้ายฉิงไปไม่ได้ และไม่คิดจะไป”“อย่างนั้นข้าก็ไม่ไป”“ไม่ไปแล้วจะไปทำให้ตัวเองเหงื่อออกทำไมกัน”“ก็เพราะเจ้า เพราะเจ้าเป็นต้นเหตุ หลายวันมานี้อยากอดอยากออกแรงทว่ากลับต้องเก็บกดไว้ อ้ายฉิงไม่เห็นใจข้าบ้างหรือ”น้ำเสียงจริงจัง อ้ายฉิงอดขำเสียไม่ได้“เช่นนั้นท่านอ๋องก็ควรไปออกแรงอีกหน่อยจะได้ลืมเรื่องราวเหล่านั้นเสียคงอีกหลายวันจนกว่า จนกว่า”“ข้าไม่ทนแล้วเห็นหรือไม่ เจ้าฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนนั่นมองเจ้าตาเป็นมัน” อ้ายฉิงเอี่ยวตัวหลบเมื่อแก้มเนียนถูกจู่โจม“ท่านอ๋องประเจิดประเจ้อ”“ดี ข้าอยากให้เจ้าฝ่าบาทนั่นมาเห็นเจ้ากับข้าตอนนี้ด้วยซ้ำไปเขาจะได้เลิกหวังเสียที”พูดด้วยน้ำเสียจริงจังยิ่งนัก“หากไม่มีแรงกระตุ้นจากผู้อื่นท่านอ๋องก็ไม่เห็นคุณค่าของอ้ายฉิง“ใครบอกเจ้า แค่เพียงข้าเห็นคนอื่น