อย่าทำให้ข้ากังวล

       ชิวเพ่ยเพ่ยตรวจงานที่นี่เพียงคืนเดียวเช่นกัน  ในเมืองนี้ไม่ค่อยมีของฝากใดที่พอจะนำไปให้ผู้อาวุโสที่บ้าน  ชิวเพ่ยเพ่ยจึงชวนสามีกับบุตรชายกลับเมืองหลวงก่อน  รอให้นางคลอดเจ้าสองคนในท้องนี่ค่อยออกมาท่องเที่ยวกันใหม่

       เฟยหยุนกับบุตรชายพยักหน้าหงึกหงักตามใจนาง  พวกเขาหรือจะกล้าขัดแย้งกับผู้มีอำนาจตรงหน้า  ในเมื่อการเดินทางไปมาทั้งหมดเป็นภรรยาเขาที่ควักกระเป๋าจ่ายให้พวกเขาพ่อลูก  พวกเขายังอยากมีของกินและที่นอนอยู่หนา  ดังนั้นอย่าหาเรื่องกับนางดีที่ซู๊ดดดด

       ขากลับเมืองหลวง ชิวเพ่ยเพ่ยให้อ้อมทางไปอีกด้านหนึ่งที่มีน้ำตกอยู่ก่อน  นางจำได้ตอนที่เคยผ่านนานมาแล้วว่าตรงนั้นมีน้ำตกสะอาดน่าเล่นอยู่ด้วย  ชิวเพ่ยเพ่ยอยากพาสามีกับบุตรชายไปเล่นด้วยกัน  นางจึงสั่งคนขับรถม้าที่เป็นองครักษ์ของนางให้ไปที่นั่นเสียก่อน

       สองพ่อลูกมองหน้ากันแล้วไม่คัดค้านใด ๆ ในเมื่อนางอยากพาพวกเขาไปเที่ยว พวกเขาก็จะเที่ยวกับนาง อืม ๆ พวกเขาพยักหน้าหงึกหงักไปมาพร้อมกัน จนชิวเพ่ยเพ่ยที่มองคู่พ่อลูกถึงกับหัวเราะพรืดกับสีหน้าของพวกเขา  ยิ่งโตเฟยซินเยว่ยิ่งเหมือนเฟยหยุน  มีเพียงดวงตาของเขาที่ใสซื่อเหมือนนาง  ส่วนอื่น ๆ บนใบหน้าเด็กชายกลับเหมือนเฟยหยุนแทบทั้งหมด  คนที่เห็นพวกเขาพ่อลูกมักคิดว่าเฟยซินเยว่เป็นรูปลักษณ์ตอนเด็กของเฟยหยุนเสียทุกครั้ง

       จากเมืองจิ้งเหอไปถึงหุบเขาน้ำตกที่นางจำได้ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วยาม  องครักษ์ต่างนำกระโจมมากางรอให้ครอบครัวคุณหนูเหมือนที่ผ่านมา  พวกเขาแบ่งคนไปล่าสัตว์มาเป็นอาหารเย็นเช่นเคย  บ่าวทั้งสี่เตรียมสิ่งของจำเป็นสำหรับทำอาหารออกจากรถม้าขนของ  พวกเขาเดินทางกับคุณหนูจนเริ่มเคยชินกับกิจวัตรเหล่านี้แล้ว  คุณหนูของพวกเขาไม่เรื่องมากเหมือนคุณหนูคนอื่นแม้แต่นิดเดียว  นางกินง่ายอยู่ง่ายไม่ว่าพักที่ไหน  ทำให้คนดูแลอย่างพวกเขาแสนจะสุขใจที่ได้รับใช้นายเช่นนี้

       ชิวเพ่ยเพ่ยชวนสามีและบุตรชายนั่งตกปลารอเวลาอาหารเย็นในอีกไม่ถึงสองชั่วยาม ค่ำนี้นางจะแอบมาเล่นน้ำตกก่อนนอนเสียหน่อย ไหน ๆ ก็ได้มาเที่ยวสถานที่สวยงามขนาดนี้แล้วนี่นา  นางจะพลาดความสนุกแบบนี้ได้อย่างไรกันเล่า ฮิฮิ

       เฟยหยุนให้บุตรชายนั่งตักประคองคันเบ็ดกับเขาตามเคย  พวกเขาสองพ่อลูกไม่มีฝีมือตกปลาเท่าชิวเพ่ยเพ่ย  ไม่รู้ว่านางตกได้อย่างไร ปลามักกินเบ็ดนางแทบทุกครั้ง  พวกเขาไม่เคยเห็นว่านางจะพลาดปลาเสียที  อย่างน้อยตกวันนึงนางได้ไม่ต่ำกว่าสองสามตัวมาตลอด  ส่วนพวกเขาน่ะหรือก็เหมือนกับมานั่งสมาธิเล่นกันเฉย ๆ น่ะซี เฮ้อ

       บ่นในใจยังไม่ทันขาดคำ ชิวเพ่ยเพ่ยก็ดึงเบ็ดที่มีปลาอ้วนติดอยู่ขึ้นมา นางแกะปลาออกจากเบ็ด  แล้วโยนไปให้บ่าวที่รออยู่อย่างรู้งาน  สองพ่อลูกเห็นรอยยิ้มของนางจึงยิ้มตอบกลับเช่นเดิม  เฮ้อ พวกเขาจะทำอย่างไรจึงได้ปลาบ้างหนอ

       ชิวเพ่ยเพ่ยยังคงสนุกกับการตกปลากระทั่งได้ยินเสียงเรียกทานข้าวจากสามีและเสียงอ้อแอ้จากบุตรชาย  นางจึงลุกจากหินที่นั่งอยู่นานเพื่อจะไปทานอาหาร  แต่ไม่รู้ว่าเพราะนั่งนานหรืออย่างไร ขานางกลับเป็นตะคริวจนเกือบล้มลงจากก้อนหินตกลงไปในน้ำ

       เฟยหยุนที่มองภรรยาตลอดเวลาใจหายวาบ เขารีบใช้วิชาตัวเบาเหินบินไปกอดภรรยาเอาไว้แน่นอย่างตกใจ  เขาเอ็ดภรรยาเสียงดังจากความหวาดกลัวว่านางจะเจ็บตัวเมื่อกี้

“เจ้าอย่าทำให้ข้ากังวลแบบนี้ได้ไหมเพ่ยเพ่ย  เมื่อกี้ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นอะไรไปเสียแล้ว  เจ้ารู้ไหมว่าข้ากลัวมากขนาดไหนน่ะ ทีหลังเจ้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ” เฟยหยุนพวกรัวเร็วแทบไม่เป็นภาษา  หัวใจเขายังเต้นกระหน่ำไม่หยุดจากความตกใจอยู่เลยตอนนี้

“ข้าขอโทษสามี  ข้าไม่คิดว่าจะเป็นตะคริวนี่นา” ชิวเพ่ยเพ่ยตอบกลับเสียงเบา  นางอยากให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรเล่า  ตอนนี้นางท้องโตขนาดนี้แล้วนะ  ใครจะบ้าเล่นพิเรนทร์อย่างที่สามีนางคิดกัน

       เฟยหยุนเห็นว่าภรรยาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ อาจเพราะนางท้องลูกแฝดจึงทำให้ร่างกายไม่ยืดหยุ่นเหมือนตอนท้องซินเยว่ก็เป็นได้  ตอนนั้นนางท้องห้าเดือนยังเที่ยววิ่งเล่นไปมาอย่างสบาย ๆ แต่ตอนนี้นางดูเหมือนร่างกายจะขยับทีก็ลำบาก  เขาจูบหน้าผากภรรยารับขวัญให้ตัวเขาเองเสียก่อน เขาตกใจมากจริง ๆ หากไม่มีนางในอ้อมกอดตอนนี้ เขาคงเสียใจมาก