ถามความสมัครใจ

       ครบกำหนดห้าวัน หัวหน้าสาขาจำนวนมากกว่าร้อยคนมาถึงครบแล้ว  ชิวเพ่ยเพ่ยให้พวกเขาพักผ่อนให้สบายก่อนหนึ่งคืน  พรุ่งนี้นางจะเรียกไปรวมตัวที่ลานประชุมอย่างพร้อมเพรียงกัน

       หัวหน้าสาขาทั้งหลายที่เชื่อฟังเจ้าตำหนักแต่แรก พวกเขารีบเข้าไปกินข้าวพักผ่อนตามคำสั่งในทันใด  พวกเขาไม่รู้หรอกว่าใครที่สร้างปัญหาจนเจ้าตำหนักต้องเรียกพวกเขามาแบบนี้  แต่พวกเขาตกลงกันแต่แรกแล้วว่าจะเชื่อฟังเจ้าตำหนักคนนี้แน่นอน  ในเมื่อตั้งแต่นางรับตำแหน่งมาหลายปีแล้วทำให้พวกเขามีเงินทองเพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเหมือนเมื่อก่อน  พวกเขาที่เพิ่งจะกล้ามีครอบครัวจึงอยากรักษางานดี ๆ แบบนี้เอาไว้  ดีกว่าที่จะไปเชื่อพวกคร่ำครึที่เอาแต่อยากจะฆ่าคนเหล่านั้น

       ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รู้ระแคะระคายเรื่องพวกนี้  เพียงว่าพวกเขาไม่คิดจะสนใจเรื่องบ้า ๆ แบบคนพวกนั้นต่างหาก  คนของพวกเขาเองก็เช่นเดียวกัน  ในสาขาต่าง ๆ นอกจากสาขาใหญ่นี้พวกเขาคิดว่าไม่มีใครกล้าสร้างเรื่องให้ท่านเจ้าตำหนักระคายใจแน่  เพราะก่อนที่จะเปิดโรงน้ำชาแต่ละสาขา  เจ้าตำหนักจะส่งตั๋วแลกเงินมาให้พวกเขาไม่เคยต่ำกว่าสองหมื่นตำลึงเพื่อเป็นเงินตั้งต้นในการเปิดกิจการ  นางให้ส่วนแบ่งพวกเขาเท่ากันทั้งหมด  รวมทั้งค่าจ้างรายเดือนของลูกน้องยังได้รับจากเงินกองกลางของกำไรที่ส่งกลับมาให้สาขาใหญ่ด้วย  แล้วทำไมพวกเขาจึงจะไม่ชอบการบริหารงานของเจ้าตำหนักกันเล่า

       หลังอาหารเช้าวันต่อมา ชิวเพ่ยเพ่ยให้คนเรียกตัวคนทั้งหมดในตำหนักไปรวมกันที่ลาน  หัวหน้าสาขาทุกคนที่รู้เวลาแต่แรกแล้ว พวกเขาต่างตบเท้าเดินไปรอเจ้าตำหนักที่ลานด้านหน้าอย่างเป็นระเบียบ  ตั้งแต่ที่ตำหนักเมฆาดับเพิ่มกิจการโรงน้ำชา  คนที่เหลือในสาขาใหญ่นี้มีไม่ถึงสี่ร้อยคน  ส่วนใหญ่เป็นคนงานที่ทำงานดูแลตำหนัก  ส่วนร้อยกว่าคนที่เหลือคือพวกที่ไม่ยอมออกไปดูแลกิจการที่นางสร้างให้ทั้งนั้น  คนพวกนี้กิน ๆ นอน ๆ รอรับคำสั่งฆ่าอย่างเดียว  จนกระทั่งพวกเขาสร้างเรื่องให้ตำหนักนี่แหละ นางจึงจำเป็นต้องจัดการพวกเขาเสียที

       หลังทุกคนมารวมกันพร้อมแล้ว  ชิวเพ่ยเพ่ยเดินขึ้นไปบนเวทีหลักหน้าลานรวมตัว  นางมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเย็นชา  จากนั้นนางปล่อยพลังปราณกดดันเหล่าคนที่สร้างปัญหาในคราเดียว  จนพวกมันกระอักเลือดและหุบปากได้เสียที

       อย่าหาว่านางใจร้าย  แต่พวกมันเหิมเกริมกันเกินไปจริง ๆ ทั้งที่เห็นนางขึ้นมาบนเวทีแทนที่จะหุบปาก  พวกมันกลับตะโกนโหวกเหวกโวยวายไม่พอใจนางท่าเดียว  คนอย่างนางไม่อยากพูดมากกับคนไร้สมองมันน่ารำคาญ  หลังจากเห็นว่าพวกมันรู้จักการยืนอย่างสงบแล้ว ชิวเพ่ยเพ่ยเปล่งเสียงด้วยพลังปราณให้ทุกคนได้ยินอย่างทั่วถึง

“วันนี้ที่ข้าเรียกหัวหน้าสาขาทุกคนมา  เป็นเพราะอยากสอบถามความสมัครใจของพวกเจ้าว่ายังต้องการติดตามข้าและตำหนักเมฆาดับต่อไปหรือไม่”

       หลังจบคำถามของชิวเพ่ยเพ่ย หัวหน้าสาขาทุกคนมองหน้ากันไปมาอย่างงงงวย  เหตุใดท่านเจ้าตำหนักจึงถามแบบนี้เล่า  พวกเขาแน่นอนว่าจะติดตามนางสิ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะมีกินหรือ

“พวกเราต้องการติดตามท่านเจ้าตำหนักและตำหนักเมฆาดับตลอดไป จนกว่าชีวิตจะหาไม่ขอรับ” หัวหน้าสาขาทั้งร้อยกว่าคนเปล่งคำพูดพร้อมกัน  พวกเขาสามัคคีกันเรื่องนี้มากนะ ขอบอก!

“เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าต้องการติดตามข้า ให้พวกเจ้าย้ายมายืนด้านหลังเวทีนี้เสียก่อน”

       หัวหน้าสาขาทุกคนรีบเดินอย่างเป็นระเบียบตามคำสั่งของท่านเจ้าตำหนัก  พวกเขาอยากรู้เช่นกันว่าคนพวกนั้นจะโดนอะไร

“แล้วพวกเจ้าล่ะ มีใครต้องการติดตามข้าและตำหนักเมฆาดับต่อไปหรือไม่”

“หากเจ้าตำหนักต้องการให้เราติดตาม ท่านก็ต้องปล่อยให้เรารับงานฆ่าตามเดิม  พวกเราจึงจะติดตามท่านต่อไป ไม่อย่างนั้นเราก็จะก่อความวุ่นวายเช่นนี้แหละ”  หัวโจกที่คอยปลุกปั่นคนในสาขาใหญ่รีบเอ่ยปากอย่างทะนงตัวว่าเขาอยู่ที่นี่มานาน ก่อนเจ้าตำหนักคนใหม่อายุน้อยคนนี้เสียอีกจึงไม่คิดเกรงใจ