บ่นภรรยา

       ชิวเพ่ยเพ่ยเริ่มการตามล่าขุนนางที่เหลือจากคนที่อยู่ใกล้เมืองหลวงก่อน  นางฆ่าไปจนกระทั่งถึงชายแดนตะวันออกที่คนของแม่ทัพตะวันออกและครอบครัวประจำการอยู่  ชิวเพ่ยเพ่ยไม่สนใจว่าราชสำนักจะจัดใครมาดูแลที่นี่  นางเพียงฆ่าคนที่รู้เรื่องและร่วมมือเท่านั้น  ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องและทำตามคำสั่งเพราะถูกข่มขู่หรือว่าจ้างด้วยเงินทอง นางยังใจดีปล่อยพวกเขาไป  ถึงอย่างไรการฆ่าคนน้อยลงสักหน่อยก็จะได้ไม่เปลืองยาพิษนาง

       กว่าจะเสร็จสิ้นงาน นางก็ใช้เวลาไปเกือบหนึ่งเดือนอีกแล้ว  คราวนี้ชิวเพ่ยเพ่ยจึงต้องหาซื้อของฝากตั้งแต่ชายแดนตะวันออกยาวไปจนถึงก่อนเข้าเมืองหลวง  ขากลับนางซื้อรถม้านุ่ม ๆ นั่งกลับอย่างสบายใจ  ทำให้ต้องใช้เวลาอีกกว่าครึ่งเดือนจึงไปถึงเมืองหลวง

       ชิวเพ่ยเพ่ยรีบนำของฝากมากมายไปให้พ่อกับแม่สามีเช่นเคย  โดยใช้ข้ออ้างว่าไปดูแลร้านค้าหลายสาขาจึงทำให้นางกลับช้าไปบ้าง  ทางด้านพ่อแม่สามีผู้แสนดีของนางมีหรือจะโทษว่าลูกสะใภ้คนนี้ได้ลง  พวกเขารับของฝากพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า  แถมยังไล่นางให้รีบไปพักผ่อนก่อนค่อยมาทานอาหารเย็นทีหลัง

       ชิวเพ่ยเพ่ยยิ้มรับคำพวกเขาแล้วขอตัวลาไปพักผ่อนที่เรือนทันที  นางปวดก้นไปหมดแล้วนี่  ถึงแม้รถม้าจะนุ่มก็เถอะ  แต่ด้วยความเร่งรีบ นางจึงไม่ได้แวะพักในโรงเตี๊ยมเลยแม้สักวัน  นางกับองครักษ์ทั้งสองได้แต่กิน นอนบนรถม้ามาตลอดทาง  นอกจากการจอดทำกิจส่วนตัวก็ไม่เคยจอดเลยแม้แต่น้อย  หากม้าเหนื่อยล้าก็เปลี่ยนใหม่จนมาถึงเมืองหลวง

       เฟยหยุนกลับมาทันมื้อเย็นในวันนี้  เขาเริ่มเคยชินกับการที่ภรรยาไม่ค่อยอยู่บ้านแล้วจึงปรับตัวได้ไม่ยาก  พอเห็นภรรยารักที่ห้องในเรือน เขารีบวิ่งผ่านน้ำแล้วมาออเซาะนาง  ทั้งยังพร่ำบ่นว่าคิดถึงนางไปมาอยู่นั่นแหละ  ชิวเพ่ยเพ่ยได้แต่เอือมระอาสามีที่ทำตัวติดหนึบอีกแล้ว  นางไปทำงานใช่ไหม?  ทำไมเขาจึงได้บ่นเก่งขนาดนี้

       ชิวเพ่ยเพ่ยพอเห็นว่าสามีไม่ยอมหยุดเสียที  นางจึงจับใบหน้าเขาพร้อมจูบปากอย่างแรงเป็นการลงโทษ  ดีที่ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว  ชิวเพ่ยเพ่ยจึงวิ่งหนีสามีไปกินข้าวในทันใด  เฟยหยุนได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับความซนของภรรยารัก  เขาจึงเดินไปที่ห้องอาหารให้ทันภรรยาตัวน้อยที่เดินคอยเขาอยู่ด้านหน้า

       มื้อเย็นวันนี้ ชิวเพ่ยเพ่ยสาธยายทิวทัศน์ตามรายทางเพื่อไม่ให้พ่อแม่สามีสงสัย  นางยังแนะนำให้พวกเขาเปิดร้านสาขาเพิ่มเติมอีกหลายแห่ง ก็ไม่ใช่อะไรหรอกหนา  ใครใช้ให้บรรดาขุนนางที่นางฆ่ามีร้านค้าอยู่มากมายกันเล่า  นางที่จัดการพวกเขาแล้วก็แอบยึดมานิด ๆ หน่อย ๆ ที่เหลือก็ปล่อยให้ทางการจัดการต่อเองก็แล้วกัน  นางไม่ได้งกเลยจริงจริ๊งงงง

       ค่ำคืนนั้นชิวเพ่ยเพ่ยที่เหนื่อยจากการเดินทาง  นางเพียงให้ความสุขสามีอย่างเร่งด่วนไปหนึ่งกระบวนท่าแล้วหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน  เฟยหยุนเห็นสภาพภรรยาจึงไม่รบเร้านางอีก เขารู้ดีว่าถ้าภรรยาไม่เหนื่อยล้า นางคงบ้าพลังเช่นที่เป็นมานั่นแล

       วันต่อมา กิจวัตรเดิม ๆ ของชิวเพ่ยเพ่ยและครอบครัวเฟยโหวก็กลับมาปกติ  เพิ่มเติมคือทุกสุดสัปดาห์ พวกเขาจะไปค้างที่บ้านตระกูลชิว  ช่วงนี้ท่านตาท่านยายหนีไปเที่ยวต่างแคว้นกันนานแล้ว  ชิวเพ่ยเพ่ยจึงยุ่งกับงานมากขึ้นอย่างไรเล่า

       ด้านท่านแม่คนงามยังคงดูแลร้านบางส่วนช่วยนางบ้าง  ชิวเพ่ยเพ่ยยังเสนอจะมอบร้านค้าเพิ่มให้มารดาแต่นางไม่ต้องการ  นางบอกเกียจคร้านจะดูแลบัญชีแล้ว  แค่เงินที่มีล้นห้องเก็บของ นางก็ไม่รู้จะใช้อย่างไรหมด  ชิวเพ่ยเพ่ยที่รู้ดีว่าท่านพ่อนางเป็นอย่างไร จึงได้แต่สงสารท่านแม่คนงามที่อดใช้เงินถุงเงินถัง

       ขณะทานอาหารกันในครอบครัว  ชิวเพ่ยเพ่ยลองเสนอท่านพ่อให้ซื้อจวนหลังใหญ่ใกล้จวนพวกนาง  นางอ้างว่า ไหน ๆ นางก็มาที่นี่แทบทุกสัปดาห์อยู่แล้ว  หากอยู่ใกล้กันจะได้ดูแลกันง่ายขึ้น  ท่านปู่ ท่านย่าที่รักหลานสาวเป็นทุนเดิม  พวกเขารีบพยักหน้าสนับสนุนหลานสาวทันที  หากอยู่ใกล้ ๆ ก็ดี  พวกเขาจะได้พบกันบ่อยขึ้นอย่างไรเล่า

      ด้านชิวกังเห็นสายตาของทุกคนในบ้าน รวมทั้งภรรยาสุดที่รักแล้ว เขาจึงใจอ่อนพยักหน้าให้ภรรยาจัดการ  ถึงอย่างไรเรื่องเงินทองของในบ้าน เขาให้นางจัดการมานานแล้ว

       เตียวเฟยหลิวที่มีโอกาสจะได้ใช้เงินของนางที่เก็บไว้จนราแทบขึ้นแล้ว นางรีบสั่งการคนให้ไปสืบหาจวนที่ใกล้กับบุตรสาวทันที  ไหน ๆ จะซื้อแล้ว ก็เอาให้มันใหญ่เวอร์วังอลังการกันไปเล๊ยยยย