บทที่ 2

เพราะเซียงเหล่าซานสองสามีภรรยาไม่สามารถมีลูกได้ เพราะฉะนั้นเซียงหนงหนงแม้จะเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง แต่ก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีมาตลอด ไม่เคยให้ทำงานหนักเลย เมื่อมาเห็นเซียงหนงหนงถืออุปกรณ์ของตัวเองและโกนขน แยกชิ้นส่วนหมูอย่างคล่องแคล่ว เซียงเหล่าซานก็เบิกตากว้างทันที

เซียงหนงหนงชาติก่อนนั้นเธอเป็นเซฟ เรื่องแยกชิ้นส่วนหมูนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ก่อนอื่นให้ตัดหัวหมูออกก่อน จากนั้นตัดขาทั้งสี่ข้างออก แล้วแยกเนื้อออกจากกระดูกที่เหลือ

ไม่นานนักเธอก็แยกส่วนหมูทั้งตัวออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"พ่อ ข้าแยกเนื้อหมูออกมาแล้ว ท่านช่วยขายนี่หน่อยนะ ข้าจะไปทำความสะอาดหัวหมูและเครื่องในหมู ไม่งั้นมันจะเหม็น "เซียงเหล่าซานเดิมทีเป็นคนฆ่าหมูอยู่แล้ว ดังนั้นเซียงหนงหนงจึงแยกขาหมู เนื้อสามชั้น เนื้อไม่ติดมัน ซี่โครงออกมา ให้เซียงเหล่าซานขายที่หน้าบ้านก่อน

ส่วนเรื่องชำระหนี้นั้น เธอคิดออกแล้ว นั่นก็คือการขายข้าวกล่อง

เมืองเล็กๆ นี้จริงๆ แล้วเป็นเมืองท่า ตั้งอยู่ใกล้ทะเล บนท่าเรือมักจะมีเรือเดินทางไปมา และมีแรงงานขนถ่ายสินค้าจำนวนมาก

แรงงานขนถ่ายสินค้าพวกนี้ต้องกินข้าว จึงกลายเป็นกลุ่มลูกค้าเป้าหมายของเซียงหนงหนง ขณะนี้ที่ท่าเรือตอนนี้มีเพียงร้านขายซาลาเปาและหมั่นโถวเท่านั้น ส่วนกล่องข้าวยังไม่มีใครขาย

ถ้าอยากกินข้าวกินผัก ก็ต้องไปที่โรงเตี๊ยมในเมือง แต่รายได้ของคนงานขนถ่ายสินค้าต่ำมาก แน่นอนว่าไม่อยากจะจ่ายแน่ๆ ดังนั้นถ้าเธอไปขายข้าวกล่อง ธุรกิจนี้น่าจะพอมีกำไรอยู่

ตอนนี้หมูที่บ้านถูกฆ่าไปแล้ว โชคยังดีมีเครื่องในหมูชุดหนึ่งกับหัวหมู เหมาะให้เธอฝึกมือพอดี

หลังจากเอาหัวหมูและเครื่องในหมูไปที่ครัวแล้ว ก็เริ่มทำความสะอาดจนสะอาด แล้วในใจเธอก็เกิดความคิดขึ้นมาฃ

หัวหมูนี้ ล้างให้สะอาดก่อน แล้วซื้อโป๊ยกั๊ก ยี่หร่า ขิง ต้นหอม กระเทียม ใบกระวาน อบเชย ลวกน้ำหนึ่งครั้งแล้วใส่ลงในหม้อตุ๋นประมาณหนึ่งชั่วโมง จากนั้นปิดไฟ ปล่อยให้ความร้อนจากถ่านค่อยๆ ซึมซับกลิ่นหอมของน้ำตุ๋นเข้าไปในหัวหมู ถึงเวลาขายก็ สามารถหั่นหูหมูและเนื้อหัวหมูเป็นเส้นบางๆ แล้วเพิ่มถั่วลิสงทอดและดอกเบญจมาศผสมไปตอนมันเย็น กินแบบนี้ถึงจะอ้วนแต่ไม่เลี่ยน กลิ่นหอมของน้ำตุ๋นเข้มข้น แล้วราดน้ำตุ๋นอีกนิดหน่อย ข้าวกล่องนี้คนจะไม่หลงกลิ่นหอมๆได้ยังไง?

"ลำไส้ใหญ่และลำไส้เล็กนี้ รวมทั้งตับหมู ปอดหมูเหล่านี้ให้ล้างให้สะอาดก่อน ใช้ขี้เถ้าหญ้าไม้ล้างก่อน แล้วจะล้างได้เร็วและสะอาด หลังจากล้างสะอาดแล้วให้ลวกน้ำ สะเด็ดน้ำ แล้วค่อยทำพริกดอง หรือจะทำหัวไชเท้าดองเปรี้ยว ถ้าใส่หัวไชเท้าดองเปรี้ยวผัดหมูเปรี้ยวเผ็ด ใส่กระดูกหัวหมูและหัวไชเท้าขาวต้มซุปเข้มข้นอีก ข้าวกล่องแบบนี้ทั้งประหยัดและคุ้มราคา ใครจะปฏิเสธลงได้ล่ะ?"

เซียงหนงหนงคิดจะทำแบบนี้ เธอพับแขนเสื้อขึ้นแล้วล้างหัวหมูกับเครื่องในหมูจนสะอาด จากนั้นลวกน้ำ แล้วเริ่มทำตามขั้นตอนที่เธอเพิ่งคิดได้เมื่อครู่

สองชั่วโมงต่อมา กลิ่นหอมเข้มข้นเริ่มส่งลอยออกมาจากหม้อ

เซียงหนงหนงเปิดฝาหม้อออกมา พอเห็นภาพตรงหน้า เธอก็เริ่มคิดในใจว่า: "ว้าว กลิ่นนี้แหละถูกต้อง หอมมาก น้ำซุปสีแดงมันเงา กลิ่นน้ำพะโล้ตุ๋นเข้มข้น หอมมากเลย ไปเตรียมผักดีกว่าแล้วค่อยไปซื้อกล่องข้าว"

ทว่าเซียงหนงหนงไม่รู้เลยว่า ณ ศาลบรรพชนจวนเจิ้นกั๋วกงในเมืองหลวงห่างจากเมืองชิงซานไปพันลี้นั้น มีชายหนุ่มที่กำลังถูกลงโทษให้คุกเข่าอยู่ แล้วเขาก็ดันคิดตรงกันกับที่เธอในหัวเมื่อครู่พอดี

คนนี้ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเซียงเฉิงหยวน พี่ใหญ่ของเจ้าของร่าง

เพราะเซียงเฉิงหยวนทำผิด เลยถูกเจิ้นกั๋วกงลงโทษให้คุกเข่าในศาลบรรพชน ไม่ให้กินข้าวเย็น

เขาที่ถูกห้ามกินมือค่ำ ตอนนี้กลับรู้สึกหิวจนท้องร้อง แขนขาเริ่มอ่อนแรง

ในขณะที่หิวโหยมากนั้น จู่ๆ ภาพในหัวเขาก็ปรากฏเป็นภาพและเสียงคมชัดของอาหารอร่อยๆขึ้นมา

หลังจากที่คิดภาพนี้ แม้แต่เซียงเฉิงหยวนที่มักจะนิ่งเฉย เยือกเย็นและไม่แสดงอารมณ์ก็ยังรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

เขาเรียนหนังสือมา ตั้งแต่เด็กจนโตเข้าใจเรื่องของการไม่พูดถึงเรื่องเหนือธรรมชาติดี หรือว่าเขาจะหิวจนเกิดภาพหลอน?

เซียงเฉิงหยวนยกมือขึ้นนวดขมับของตัวเอง แล้วก็ส่ายหัว แต่นี่ไม่เพียงแต่จะไม่ทำให้ภาพและบทพูดแปลกๆ ในหัวของเขาหายไป กลับยิ่งชัดเจนขึ้น

ทันใดนั้นในหัวเซียงเฉิงหยวนก็ปรากฏภาพของเซียงหนงหนงอยู่ในภาพที่เกิดในหัวเมื่อครู่ หม้อเหล็กที่กำลังต้มหมูหัวอยู่บนไฟ กำลังเดือดปุดๆ ในหม้อมีหมูหัวสีแดงสด ดูสีเงางาม เพียงแค่มองก็ทำให้น้ำลายไหลได้แล้ว

เซียงเฉิงหยวนที่ปกติไม่ค่อยสนใจเรื่องอาหารมากนัก แต่ตอนนี้ท้องว่างเปล่า แล้วต้องมาเห็นภาพนี้ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเงียบๆ

ที่แย่กว่านั้นคือ ทันใดนั้น ในหัวของเขาก็มีคำพูดเหมือนพูดคนเดียวลอยขึ้นมาอีกครั้ง

"ก่อนอื่นให้ใส่ขิง ต้นหอม กระเทียมหัว และพริกดอง หัวไชเท้าดองลงไปผัดจนมีกลิ่นหอม จากนั้นใส่หมูที่หั่นเป็นแผ่นบางๆลงในกระทะแล้วผัดด้วยไฟแรงจนสุกดี ปรุงรสด้วยเกลือและซีอิ๊ว เท่านี้ก็ได้หมูผัดเปรี้ยวเผ็ดร้อนๆ ชามใหญ่แล้ว"

จากนั้นเขาก็เห็นหม้อที่มีไอน้ำร้อนพวยพุ่งออกมา มีเครื่องปรุงรสต่างๆ กำลังถูกผัด จากนั้นก็เป็นภาพจานใหญ่ๆที่มีสีสันสดใสและมีกลิ่นหอมของหมูเปรี้ยวเผ็ดที่ถูกผัดจนสุก และสุดท้ายมันก็ถูกตักใส่อ่างไม้ใหญ่

เซียงเฉิงหยวนเติบโตมาในตระกูลร่ำรวย ชีวิตสะดวกสบาย เขากินแต่ของหรูหรา เขาไม่เคยกินของที่ไม่สะอาดเช่นเครื่องในหมู

ไม่คิดว่า เครื่องในหมูนี้ยังเอามาทำอาหารที่น่ารับประทานได้ขนาดนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกตื่นตาตื่นใจจริงๆ

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงเห็นภาพพวกนี้ในหัวของเขา——

แต่เมื่อมองไปที่พริกสีเขียวและหัวไชเท้าดองสีแดงที่สลับกันไปมา และยังโรยด้วยใบกระเทียมเพิ่มสีสัน ความตั้งใจที่มั่นคงของเขาก็เริ่มสั่นคลอนอย่างไม่อาจต้านทานได้

เดิมทีก็หิวพอดูแล้ว ตอนนี้มาเห็นภาพพวกนี้อีก ดูเหมือนจะกลายเป็นหิวมากซะแล้ว

เซียงเฉิงหยวนแม้ว่าเขาจะเป็นคนมีการศึกษา แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะปรับตัวไม่ได้ เวลานี้พ่อแม่ของเขานั้นพักผ่อนไปนานแล้ว ถึงเขาจะแอบออกไปหาอะไรกิน พวกเขาก็คงไม่รู้——

เขาอยากลองชิมดูว่าหัวหมูและเครื่องในหมูเปรี้ยวเผ็ดนี่มีรสชาติอย่างไรกัน——

เซียงเฉิงหยวนลุกยืนขึ้นทันทีแล้วแอบเปิดหน้าต่างศาลบรรพชน ก่อนจะปีนออกไปทางหน้าต่าง

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เซียงหนงหนงจัดการเนื้อหัวหมูและเครื่องในหมูเปรี้ยวเผ็ดเสร็จ ข้าวก็หุงเสร็จพอดี

เธอต้มข้าวที่เหลือทั้งหมดในบ้านแล้วใส่ลงในอ่างไม้ จากนั้นจัดผักและข้าวใส่กล่องให้เรียบร้อย แล้วหยิบชามและตะเกียบ ใส่ลงในรถเข็น หลังจากบอกกับเซียงเหล่าซานแล้ว ก็เข็นรถอาหารไปที่ท่าเรือทันที

บ้านตระกูลเซียงอยู่ไม่ไกลจากท่าเรือ ตอนที่เซียงหนงหนงมาถึงท่าเรือก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี ที่ท่าเรือมีผู้คนสัญจรไปมา มีเรือประมงหลายลำจอดเทียบท่า คึกคักไม่น้อย

มีพ่อค้าแม่ค้าที่ขายหมั่นโถว ขนมจีบ คอยตะโกนขายของอยู่ข้างๆ

เซียงหนงหนงจอดรถเข็นแล้วเอาเก้าอี้ตัวเล็กๆที่เอามาจากบ้านออกมาวาง ก่อนจะเริ่มเรียกลูกค้าเสียงดังเช่นกัน

"ขายข้าวกล่องจ้า ขายข้าวกล่องจ้า ห้าเหรียญกินอิ่ม มีข้าวมีผักมีเนื้อมีน้ำซุป! ข้าวร้อนๆหอมๆ ห้าเหรียญก็อิ่มท้อง!" เซียงหนงหนงเริ่มตะโกนขายเสียงดังทันทีอย่างไม่อายคน