บทที่ 6

ในหัวของเซียงเฉิงหยุนปรากฏภาพของไก่ผัดพริกขึ้นมาอย่างเหมาะเจาะ

เห็นไก่สีเหลืองทองมันเงาแต่งแต้มด้วยพริกเขียวแดง ดูน่าทานมาก

เซียงเฉิงหยุนเดิมทีก็เป็นคนที่ชอบกินอยู่แล้ว ในวันปกติไม่ทำการทำงานอะไร เป็นที่รู้จักกันดีในเมืองหลวงว่าเป็นคุณชายฟุ่มเฟือย

ตอนนี้ เมื่อต้องมาเห็นฉากนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายหนึ่งคำ

เสียงเชียร์รุนแรงดังขึ้นข้างหู: "ชนะแล้ว ชนะแล้ว! พวกเราชนะแล้ว! เซียงเฉิงหยุนเจ้าแพ้แล้ว! ฮ่าๆ เจ้าเสี่ยวเฮยของเจ้าแพ้แล้ว!"

เป็นไปได้อย่างไร?

เซียงเฉิงหยุนรู้สึกตัวขึ้นมา เขาก้มลงมองก็เห็นเสี่ยวเฮยซึมๆเศร้าๆใช้ปากจิกปีกที่แทบไม่มีขนของตัวเองอยู่

"ไอ้ไก่ไร้น้ำยา! น่าจับเจ้าต้มกินไปซะ——"พูดถึงการกิน เซียงเฉิงหยุนก็นึกถึงไก่ผัดพริกขึ้นมาอีกครั้ง!

แล้วไก่ผัดพริกที่น่ากินแบบนั้นมีขายที่ไหนกัน?

ทำไมเขาไม่เคยกินมาก่อน?

ไม่ได้——เขาอยากกินมาก เขาจะไปโรงเตี๊ยมเพื่อกินไก่ผัดพริกเดี๋ยวนี้!

เซียงเฉิงหยุนอุ้มเสี่ยวเฮยแล้วส่งให้กับคนรับใช้ที่ตามเขาออกมา: "เจ้าพาเสี่ยวเฮยกลับไป เพิ่มการฝึกซ้อมด้วย! แล้วบอกท่านพ่อท่านแม่ข้าว่า ข้าจะไม่กลับไปทานข้าวกลางวันที่จวน ช้าจะไปทานของอร่อยที่โรงเตี๊ยม!"

"ไก่ผัดพริกข้ามาแล้ว!"

เซียงเฉิงหยุนเป็นคนชอบกิน เขามักจะไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อกินอาหารสดๆใหม่ๆประจำ คนรับใช้นั้นไม่แปลกใจเลย แต่ว่า——

"คุณชายเล็กแล้วของขวัญที่จะให้คุณหนู——"

เท้าเซียงเฉิงหยุนหยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วหันกลับไปมองคนที่เพิ่งประชันกับเขา คนนั้นเพิ่งได้รับรางวัลจากเจ้าของร้านจากการชนะต่อสู้ครั้งนี้ - ปิ่นปักผมหยกขาวดีไซน์ใหม่ล่าสุด

เดิมทีเขาให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่นว่าจะชนะแล้วเอาปิ่นกลับมาให้เซียงเฉียนเป็นของขวัญ แต่ตอนนี้——

เซียงเฉิงหยุนเกาหัว: "รอข้ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยไปเดินเล่นดู ว่ามีอะไรที่จะเอามาแทนปิ่นหยกขาวนี้ได้บ้าง"

หลังจากที่เซียงเฉิงหยุนพูดจบก็รีบวิ่งไปที่โรงเตี๊ยมใกล้เคียงอย่างไม่รอช้า

ในขณะนี้ เซียงหนงหนงได้ตักไก่ผัดพริกหม้อใหญ่ใส่ในอ่างใหญ่แล้ว จากนั้นเธอก็หั่นต้นหอมและตีไข่เตรียมทำไข่เจียวต้นหอม

ฟู่จิ่งเจิ้งที่กำลังจุดไฟอยู่ได้กลิ่นหอมที่ลอยมาจนทนไม่ได้ เขาลุกขึ้นไปดูที่ขอบอ่าง

เซียงหนงหนงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง:"ถ้าอยากลองก็หยิบตะเกียบมากินสิ อาหารพวกนี้เดี๋ยวต้องเอาไปขายที่ตลาดนะ อย่าทำให้สกปรกล่ะ"

ใช่แล้ว เซียงหนงหนงตัดสินใจจะไปขายข้าวกล่องในเมืองชิงซานวันนี้

วันนี้มีเทศกาลงานวัดพอดี ผู้คนเดินทางไปมา ต้องมีคนอย่างกินข้าวไม่น้อยแน่ แล้วข้าวกล่องเธอก็ราคาเหมาะสมดี ต้องดึงดูดคนได้เยอะพอตัว

ฟู่จิ่งเจิ้งที่ถูกเธอจ้องก็ไม่ได้เคืองอะไร แค่ตอบรับว่าอ๋อ แล้วหยิบตะเกียบมากินไก่ผัดพริกไปไม่กี่ชิ้น

ไก่สดอร่อย เนื้อนุ่มสดใหม่ ฟู่จิ่งเจิ้งได้แต่คิด แม้แต่ในวังเอง เขาก็ไม่เคยกินอาหารที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน! นี่มันคือรสชาติที่สุดยอดที่สุดในโลกมนุษย์แล้ว!

เห็นเขากินไปหลายชิ้นแล้วก็ยังอยากจะยื่นตะเกียบมาจะคีบอีก เซียงหนงหนงเดินไปจับแขนเขาไว้ ก่อนจะแย่งตะเกียบในมือเขาไป: "รีบไปก่อไฟสิ!!"

"ก็บอกว่าอาหารนี้จะเอาไปขาย ทำไมถึงโลภขนาดนี้นะ?"เซียงหนงหนงบ่นไปพลางมองไปที่หม้อ

ฟู่จิ่งเจิ้งเริ่มจุดไฟใหม่อีกครั้ง

เซียงหนงหนงเทน้ำมันลงในหม้อพร้อมกับเริ่มพึมพำในใจ

"เมื่ออุณหภูมิน้ำมันเริ่มเดือดก็เทไข่ลงไปได้เลยแล้วรอจนไข่เริ่มแข็งตัวเล็กน้อยจึงใส่กุยช่ายลงไป ผัดไม่กี่ครั้งก็ตักขึ้นได้เลย! กุ้ยช่ายสด ไข่หอมอร่อย เป็นของอร่อยที่ทำได้ง่าย!"

เสียงนี้ทำให้เซียงเฉิงหยุนที่เพิ่งวิ่งไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อสั่งไก่ผัดพริกแต่ถูกโรงเตี๊ยมปฏิเสธซะก่อนได้ยินเข้า

เขาเลียริมฝีปาก มองภาพไข่ผัดกุยช่ายที่ปรากฏขึ้นในหัว อดไม่ได้ที่จะเคาะโต๊ะ

"เจ้าของร้าน เจ้าของร้าน! ออกมา! ข้าไม่ทำให้พ่อครัวเจ้าต้องลำบากแล้ว! ถ้าทำไก่ผัดพริกไม่ได้ก็ช่างมัน ข้าหิวแล้ว เอาไข่ผัดกุยช่ายมาให้ข้าก่อน!"

"ขอกุยช่ายสด สีเขียวเข้ม และไข่สีทองอร่าม!"เหมือนกับจานไข่ผัดกุยช่ายที่เขานึกถึงในหัว ดูแล้วทั้งนุ่มและอร่อย!

เซียงเฉิงหยุนกำลังรอคอยอย่างทรมาน

แต่เซียงหนงหนงกลับอารมณ์ดี ตักไข่ผัดกุยช่ายใส่อ่างไป

ฟู่จิ่งเจิ้งช่วยตักข้าวสุกใส่ถังไม้ให้แล้ว

ตอนนี้ก็เริ่มสายแล้ว เซียงเหล่าซานไปหาหมอเพื่อเปลี่ยนยายังไม่กลับมา เซียงหนงหนงจึงเอาตีนไก่และหัวไก่ที่เหลือใส่ลงในอ่างข้างๆ แช่ในน้ำที่ใส่ใบหอม อบเชย และต้นหอมขิงกระเทียม แล้วเข้าไปในบ้านเพื่อบอกแม่เซียง

ฟู่จิ่งเจิ้งวางชามผักและถังไม้ไว้บนรถเข็นเรียบร้อยแล้ว

เซียงหนงหนงดันรถเข็นแล้วเดินไป:"อาเจิ้งตามมานะ แล้วช่วยข้าจับรถด้วย"

วันนี้เธอทำอาหารอย่างน้อยสี่ร้อยชุด รถเข็นนี้จึงค่อนข้างหนัก

ตามหลักแล้วเธอควรให้ฟู่จิ่งเจิ้งเข็นรถ แต่พิจารณาถึงอาการบาดเจ็บของเขา และเธอก็ไม่วางใจให้เขาทำ กลัวว่าเขาจะทำรถพลิกคว่ำกลางทาง เธอเลยเข็นรถเองไปตลอดทางจนถึงเมืองชิงซาน

ในเมืองมีเทศกาลงานวัดจริงๆ มีการแสดงกายกรรม ขายเสื้อผ้าและเครื่องประดับ อาหารว่างและอาหารทะเล......คึกคักมากทีเดียว

เซียงหนงหนงมาถึงตลาดก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เกือบจะไม่เหลือที่ตั้งร้าน จึงจอดรถเข็นใกล้ร้านอาหารเงียบสงบร้านหนึ่ง

ร้านอาหารร้านนี้เป็นร้านอาหารเช้า ส่วนใหญ่ขายโจ๊ก ซาลาเปา ปาท่องโก๋ เป็นต้น

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ถือว่ามาขายแข่งอะไรกัน

เซียงหนงหนงเลยจอดอย่างสบายใจ

เธอจอดรถจัดเก้าอี้ให้เรียบร้อย เธอตักข้าวกล่องสองกล่องให้ฟู่จิ่งเจิ้งดู:"เดี๋ยวเจ้าตักอาหารตามมาตรฐานนี้ก็พอ"

"โอเค"

เซียงหนงหนงจึงเริ่มเรียกลูกค้าอีกครั้ง

มีลูกค้ามาที่ร้าน เธอตักข้าวแล้วส่งให้ฟู่จิ่งเจิ้ง หลังจากฟู่จิ่งเจิ้งตักกับข้าวเสร็จแล้วก็ส่งให้ลูกค้า

ในตอนแรกๆฟู่จิ่งเจิ้งอาจจะตักอาหารช้าไปหน่อย แต่โชคดีที่ตอนนั้นคนไม่เยอะ เขาก็เลยรับมือได้อย่างสบายๆ

การประสานงานของทั้งสองคนนั้นเข้ากันได้มากขึ้นเรื่อยๆ

ช่วงเที่ยง มีลูกค้าจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา

"ได้ยินมาว่าอาหารที่นี่อร่อยและราคาถูก ห้าเหรียญซื้อได้หนึ่งชุดเลยหรือ?"

"ใช่แล้ว"เซียงหนงหนงยิ้มตอบขณะตักข้าว

คำพูดนี้เรียกความสนใจจากทุกคนทันที

"งั้นเอามาให้ข้าหนึ่งชุด!"

"เอามาให้ข้าด้วย!"

"อย่าเบียด! อย่าเบียด! ทุกคนอย่าเบียดกัน! รบกวนทุกคนต่อแถวก่อน!"เซียงหนงหนงยิ้มอย่างอบอุ่นและคิ้วขมวดงอ แต่มือตักข้าวไม่หยุด

ทันใดนั้น ท่ามกลางฝูงชนก็มีเสียงร้องอุทานดังขึ้น

ในตอนนั้นเองมีคนคว่ำชามและตะเกียบของคนที่นั่งกินข้าวอยู่บนเก้าอี้จนหล่นลงมา

แล้วเสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้น: "กิน กิน กิน ——กินอะไร? ไสหัวไปให้หมด!"

ฝูงชนที่มารวมตัวกันกระจายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ชายคนหนึ่งในชุดโลโก้ร้านโจ๊กอี้เหว่ยเดินตรงมาหาเซียงหนงหนง

เซียงหนงหนงมองเขา แล้วมองดูชามช้อนที่กลิ้งบนพื้น สีหน้านิ่งขรึม:"เจ้าทำอะไร?"

ชายหนุ่มพูดอย่างโกรธเกรี้ยว:"ทำอะไร? เจ้าถามว่าข้าทำอะไร? ข้าว่าเจ้านี่เป็นผู้หญิงน่ารังเกียจจริงๆ! รู้ทั้งรู้ว่าที่นี่ก็เป็นร้านอาหารเหมือนกัน เจ้ายังกล้ามาตั้งแผงขายอาหารที่นี่อีก? เจ้าตั้งใจมาขโมยธุรกิจของข้าหรือว่าตั้งใจมาดึงดูดความสนใจของข้ากันแน่?"

ในตอนนี้เองชายคนนั้นมองเห็นใบหน้าของเซียงหนงหนงอย่างชัดๆรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย: "ข้าเห็นว่าสาวน้อยคนนี้หน้าตาดีใช้ได้! แน่นอนว่าดันดึงดูดความสนใจของข้าแล้วล่ะสิ!"

ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยกมือขึ้นจะสัมผัสใบหน้าของเซียงหนงหนง