บทที่ 11

เซียงหนงหนงเดินเข้ามาเห็นเขาหน้าตาบึ้งตึง กำหมัดแน่น เธอเลิกคิ้วขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเข้าไปใกล้ๆเขา: "เจ้านึกอะไรออกแล้วหรือ?"

หรือว่าเขานึกถึงชาติกำเนิดของเขาออก รู้แล้วว่าเขาทำไมถึงได้รับบาดเจ็บและตกลงไปในทะเล?

เซียงหนงหนงอยู่ใกล้เขามาก

หูของฟู่จิ่งเจิ้งรู้สึกถึงไออุ่นเล็กน้อย.

เขารีบถอยห่างจากเธออย่างเงียบๆ เก็บความคิดของเขาไว้ และฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย: "ไม่มีอะไร เพียงแค่เมื่อครู่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย"

"ไปกันเถอะ พวกเราควรออกไปขายข้าวกล่องได้แล้ว"

"โอ้——"คิดว่าเขาคงจะไม่หลอกเธอหรอก เซียงหนงหนงก็เลยไม่คิดอะไรมาก เดินไปที่ลานหน้าบ้านแล้วเข็นรถเข็นออกไป

ฟู่จิ่งเจิ้งมองไปที่แผ่นหลังของเธอ ในใจกลับรู้สึกหลากหลายอารมณ์

ตามหลักแล้วพูดได้ว่า เซียงหนงหนงเป็นเพียงหญิงสาวในหมู่บ้านเล็กๆ ห่างไกล แต่เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าอนาคตของราชสำนักจะพัฒนาไปในทิศทางไหนในอนาคต

เมืองชิงซานนี้อยู่ห่างไกลมาก เรียกว่าเป็นที่ที่ภูเขาสูงและห่างไกลราชสำนัก แม้ว่าราชสำนึกจะมีเรื่องวุ่นวาย แต่ตราบใดที่ไม่เกิดสงครามครั้งใหญ่ ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขาอยู่ดี พวกเขาเองก็ไม่เคยสนใจสถานการณ์ในราชสำนัก สนใจเพียงปัญหาการดำรงชีวิตส่วนตัว แต่ทำไมเซียงหนงหนงถึงรู้มากขนาดนั้น? "ในหนังสือ"ที่เธอพูดหมายความว่าอย่างไรกันแน่?

และที่สำคัญกว่านั้น เขาทำไมถึงสามารถอ่านใจของเซียงหนงหนงได้?

เซียงหนงหนงแท้จริงแล้วมีความลับอยู่มากขนาดไหนกัน?

หรือบางทีถ้าเขาหายดีแล้ว เขาควรอยู่ต่ออีกสักระยะ เพื่อทำความรู้จักกับเซียงหนงหนงให้ลึกยิ่งขึ้น

……

มาถึงตอนเวลากินอาหารพอดี จากประสบการณ์ครั้งก่อนที่ทั้งสองคนเพิ่งจะมาถึงท่าเรือ รอบๆก็มีร้านขายของมาตั้งเต็มไปหมดแล้ว

"สาวน้อย วันนี้ทำของอร่อยๆอะไรมาบ้าง? ยังมีไข่ผัดกุยช่ายอีกไหม? ข้ายังไม่กินสาแก่ใจเลย!"

เซียงหนงหนงจัดร้าน เธอยิ้มตอบ: "เมนูวันนี้ไม่เหมือนเดิม ดีกว่าไข่ผัดกุยช่ายดีนะ!"

เธอขยับไปมาอย่างคล่องแคล่ว เปิดฝาถังไม้ กลิ่นอาหารลอยออกมาจนทำให้คนรู้สึกอยากอาหารราวกระเพาะของตัวเองถูกบีบอย่างแรง

มีคนเข้ามาดูใกล้ๆ "นี่คืออะไร? กุ้งปูสามารถกินแบบนี้ได้ด้วยหรือ?"

เซียงหนงหนงยกข้าวที่ฟู่จิ่งเจิ้งตักออกมา ราดซุปไปหลายช้อนใหญ่ๆ แล้วใส่อาหารทะเลลงไปอีกเพียบ

"นี่เรียกว่าต้มยำกุ้ง"

"ซุปนี้ดีต่อสุขภาพและช่วยบำรุงผิวพรรณนะ! ดื่มแล้วจะทำให้ผิวสวยขึ้น!"

เซียงหนงหนงยุ่งมากจนไม่ทันสังเกตว่ามีผู้ชายสองคนที่ดูไม่ใช่คนดียืนอยู่ไม่ไกล

ฟู่จิ่งเจิ้งเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องไปที่คนทั้งสองอย่างแน่วแน่

เมื่อเห็นว่าถูกคนเห็นเข้า ทั้งสองคนก็ไม่กล้าอยู่ต่อ จึงหันหลังแล้วรีบจากไป

เดินวนไปมาบนนถนนครู่หนึ่งก่อนจะเข้าโรงเตี๊ยมหนึ่งไป

ชายวัยกลางคนพุงใหญ่ๆและหนวดเครายาวนั่งอยู่ที่ขอบเวที นิ้วมือที่สั้นและอ้วนทำให้เสียงดีดลูกคิดดังเปรี้ยงปร้าง

"นายจ้าง เจ้าของร้านโจ๊กอี๋เหว่ยไม่ได้โกหกขอรับ!"

ชายคนนั้นหรี่ตาและพูดว่า " อาหารจานนั้นเป็นอาหารที่ ไม่เคยได้ยินมาก่อนและไม่เคยเห็นมาก่อนใช่ไหม? "

ชายร่างเล็กลังเล: "พวกข้าสองคนไม่กล้าเข้าไปใกล้เกิน ได้ยินว่าเมนูนั้นเรียกว่าต้มยำกุ้ง ขายดีกว่าไข่ผัดกุยช่ายครั้งที่แล้ว!"

ชายคนนั้นโยนลูกคิดไปด้านข้างและสบถคำหยาบคาย "ไปให้พ้น"

พูดแล้วโยนเงินสองก้อนลงบนพื้น

แม้จะไม่เห็นโทสะ แต่สีหน้ากลับดูมืดมนและน่ากลัว ไข่ผัดกุยช่าย ไม่ว่าพวกเขาจะทำยังไง ก็ไม่สามารถทำให้มันได้รสชาตินั้น

หรือว่าเป็นอย่างที่นายจ้างร้านโจ๊กอี้เหว่ยพูด ตำราอาหารเล่มนั้นอยู่ในมือของแม่สาวบ้านนอกคนนั้น?

ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่สามารถนั่งเฉยๆเพื่อรอความตายได้อีก

หากตำราอาหารตกไปอยู่ในมือของคนอื่นโรงเตี๊ยมของเขาคงไม่ถูกปิดตัวลงเลยหรือ?!

ครั้งนี้ขายได้เร็วที่สุด ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ขายหมดแล้ว

เซียงหนงหนงเดินกลับบ้านไปนับเงินไป

ฟู่จิ่งเจิ้งทำงานหนักผลักรถเข็นตามหลังเธอโดยไม่บ่นสักคำ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเกาะใบหน้าเรียบเฉยของเขา

พอทั้งสองคนเข้าไปในลานบ้าน เซียงเหล่าซานเห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยรับรถเข็น

"พระเจ้า เหนื่อยมากเลยใช่ไหมล่ะ? เข้ามาดื่มน้ำในบ้านก่อนเร็วๆ!"

ไอ้หนุ่มคนนี้ถึงแม้จะถูกเก็บมา แต่ท่าทางของเขาก็ไม่ธรรมดา ถ้าเกิดว่าเป็นลูกชายของตระกูลใหญ่โตที่ไหนมา ก็ไม่ควรไปทำให้เขาไม่พอใจ

ฟู่จิ่งเจิ้งเดินเข้าไปในบ้าน เห็นเซียงหนงหนงนั่งอยู่ข้างโต๊ะ กำลังนับเหรียญทองแดงอย่างตั้งใจ โดยไม่มองเขาเลยสักนิด

เขาเทน้ำหนึ่งแก้วอย่างเงียบๆ ก่อนจะดื่มลงไป

เขาเป็นองค์รัชทายาทของประเทศประเทศหนึ่ง ในช่วงยี่สิบปีก่อนแม้แต่รถเข็นแบบนี้ก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งจะต้องมาอยู่ในชนบทที่ยากจนเช่นนี้ ค่อยลากเข็นพวกสิ่งที่วัวเท่านั้นจะทำ

เซียงหนงหนงลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันด้วยความดีใจ: "พ่อ เงินรวบรวมครบแล้ว วันนี้เราไปคืนเงินกู้ของพ่อกันเถอะ!"

ข้างนอกบ้านมีเสียงตอบรับที่ตื่นเต้นเของเซียงเหล่าซาน ฟู่จิ่งเจิ้งยังไม่ทันได้ฟังให้ชัดๆ ก็เห็นเซียงหนงหนงเดินเข้ามา ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างสดใส "อาเจิ้ง ขอบคุณนะ เดี๋ยวเจ้าไปคืนเงินกู้กับข้าทีนะ"

เห็นเธอดีใจท่าทาง ฟู่จิ่งเจิ้งรู้สึกสดชื่นทันที ความร้อนที่ตากแดดมาหลายชั่วโมงก็หายไปในทันที

"โอเค"เขาพยักหน้า

ยังไม่ทันที่เขาจะดีใจนาน ก็ได้ยินเสียงในใจของเซียงหนงหนงอีกครั้ง "อาเจิ้งสู้เก่งขนาดนี้ ถ้าพวกเลวนั้นกล้าหลอกเราอีก ก็ปล่อยเขาออกไปจัดการพวกนั้นให้ตายไปเลย"

รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งทื่อขึ้นมา ฟู่จิ่งเจิ้งมองดูแผ่นหลังของเธอ แล้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

นี่ใช้เขาเหมือนสุนัขเลย

หลังคาจวนเรียงรายกันอย่างสวยงาม ประดับประดาด้วยเสาและไม้แกะสลักสีแดง

เซียงเฉียนกำผ้าเช็ดหน้าแน่น มองตามแผ่นหลังเซียงเฉิงหยวนที่เดินจากไป

"คุณหนูตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ท่านควรรีบเข้าจวน ไม่ให้ผิวไหม้แดดนะเจ้าคะ"เห็นเธอไม่ขยับเป็นเวลานาน ชิงหลิวจึงค่อยๆ เตือนเธออย่างระมัดระวัง

เซียงเฉียนมองเธออย่างเย็นชาและเดินกลับไปเงียบๆ

ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โชคไม่ค่อยดีเลย เหมือนถูกอะไรบางอย่างบังไว้

ไม่มีชุดกระโปรงพริ้มสวยนั่น พี่ใหญ่ก็ไม่ยอมช่วยเธอ แผนการของเธอทั้งหมดล้มเหลวแล้ว

จนกระทั่งงานเลี้ยงวันเกิดเริ่มขึ้น เธอก็ยังคงใจลอยอยู่

แม้ในงานเลี้ยงฉลองจะมีการแยกที่นั่งชายหญิง แต่ถ้าสังเกตให้ดี ทั้งสองฝ่ายก็ยังให้มองเห็นยังสนใจกันได้อยู่ดี

เซียงเฉียนทักทายแขกสตรีที่มาและคอยสังเกตสถานการณ์ภายนอก จนกระทั่งองค์ชายหกมาถึง เธอจึงค่อยๆ มีชีวิตชีวาขึ้นมา

เธออายุสิบห้าแล้ว กำลังจะถูกหมั้นหมายกับคนอื่น แต่ในใจยังรู้สึกไม่มั่นใจนัก

เธอไม่อยากแต่งงานกับคนธรรมดาไปเป็นสตรีสูงศักดิ์ ถ้าจะแต่งงาน เธอต้องแต่งงานกับคนที่มีเกียรติที่สุดในปัจจุบัน ถ้าจะทำ เธอต้องทำในตำแหน่งที่อยู่ใต้คนเพียงหนึ่งคนแต่อยู่เหนือคนหมื่นคน!

เธอยืนอยู่ข้างเซียงเฉิงหยวน มองเห็นชายหนุ่มในชุดหรูหราสีจันทร์เดินมาอย่างสง่างามจากไกลๆ

หัวใจของเซียงเฉียนเต้นตึกตัก เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้น เธอก็ก้มศีรษะลงและทำความเคารพอย่างสง่างาม

องค์ชายหกดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นเธอ พูดถ้อยคำดีไม่กี่คำแล้วก็เดินไปที่หาเซียงเฉิงหยวน

"พี่เซียง วันนี้ข้ามาหาท่านโดยเฉพาะ ท่านว่างหรือไม่?"

เซียงเฉียนเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ไม่คิดว่าครั้งที่แล้วที่เจอกันอย่างรีบเร่ง ตัวเองกลับไม่ทิ้งความประทับใจอะไรไว้ให้องค์ชายหกเลยหรือ?

เซียงเฉิงหยวนเหลือบมองไปที่น้องสาวเกือบจะล้มลงอยู่แล้ว เขาถอนหายใจในใจ"ฝ่าบาท วันนี้งานเลี้ยงวันเกิดได้เชิญพ่อครัวที่ดีที่สุดในเมืองหลวงมา หลังจากคุยธุระเสร็จแล้ว ขอเชิญฝ่าบาทร่วมดื่มกันสักแก้ว"

ไม่ว่าจะเป็นเสียงนั้นจะพูดจริงหรือไม่ก็ตาม น้องสาวของเขา เขาก็ยังต้องช่วยเหลืออยู่ดี

ในดวงตาของเซียงเฉียนมีความหวังปรากฏขึ้น จ้องมองดูทั้งสองคนอย่างแน่วแน่

องค์ชายหกยักคิ้ว ยิ้มและพยักหน้าหัว"ในเมื่อท่านมีใจเชิญชวน ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธ"

หัวใจของเซียงเฉียนเต้นเร็วขึ้นในทันที สายตาของเธอเฉียบแหลมที่สุดแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวขององค์ชายหกนั้นตรงใจเธออย่างสมบูรณ์แบบ

เธอแอบตัดสินใจว่าตอนนี้ต้องทำให้องค์ชายหกมองเธอด้วยความชื่นชมให้ได้

……

เซียงหนงหนงถือเงินไปใช้หนี้ เธอเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ในที่สุดก็เจอหน้าบากอยู่ที่บ่อนริมท่าเรือ

มีคนลักลอบขนของทางทะเลอยู่ตลอด ออกทะเลแต่ละครั้งแม้จะไม่ร่ำรวยมหาศาล แต่ก็สามารถทำเงินได้ไม่น้อย

บ่อนที่ท่าเรือแห่งนี้ก็ทำเงินได้อย่างเต็มที่อยู่เหมือนกัน

หลายคนที่ออกทะเลไป พอกลับมาเงินยังไม่ทันได้อุ่นก็เสียไปในบ่อนหมดแล้ว

ชายหน้าบากได้ยินข่าว ก็เดินออกมาอย่างช้าๆ เขาเห็นเซียงหนงหนงที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะพนันอยู่ไกลๆ

สาวน้อยคนหนึ่ง กลับกล้าวิ่งมาที่ที่เต็มไปด้วยของเทาๆนี่ ไม่กลัวว่าถูกขายเลยนะ!

สีหน้าเขาแสดงความดูถูกออกมา ในขณะนั้นเองหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่มีชีวิตชีวาจับจ้องมาที่เขา

หน้าบากสะดุ้งพลางลูบคอตัวเองเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอถูกเธอมองมา ก็รู้สึกเหมือนมีภัยใหญ่กำลังจะมาถึง

"หน้าบาก หนี้ที่พ่อข้าติดไว้ข้ารวบรวมเงินมาครบแล้ว"เซียงหนงหนงหยิบเงินที่เตรียมไว้นานแล้วออกมา"รวมทั้งต้นและดอกเบี้ย ทั้งหมดสี่ตำลึงหกเหรียญ"

"คืนสัญญากู้เงินให้ข้าเถอะ"เซียงหนงหนงยื่นมือออกไป

หน้าบากไม่อยากจะเชื่อ เขาหรี่ตาและนับเงินในมือของเขา ก็ครบตามจำนวนจริงๆ