บทที่ 35

ชาวบ้านพูดกันไปมากๆ เขาก็บอกว่าเขาจะไปเป็นทหารเอา

ค่อยๆพูดไปบ่อยๆ ก็จะไม่มีคนพูดเรื่องซุบซิบมากนัก

แต่พวกเขาแทบจะล่องหนในหมู่บ้าน ไม่มีเพื่อนสนิทมากนัก ปกติแล้วถ้าทำธุระก็จะขอความช่วยเหลือเอาได้ก็ได้ ถ้าไม่ได้ก็ใช้เงิน

เซียงหนงหนงยิ้มกว้าง:"ข้าคิดว่าเจ้าอยากจะรีบทำให้เสร็จซะอีก วันนี้ข้าว่างทั้งวัน หมูพวกนี้ จัดการจัดการไป ก็คงจะยุ่งถึงตอนเย็นแหละ"

"แต่ว่ารบกวนเจ้าช่วยอาเจิ้งจับหมูออกมาก่อน ข้าขอไปลับมีดก่อน"

"ได้เลย!"

เมื่อเข้าไปในคอกหมู ฟู่จิ่งเจิ้งก็พบว่าจริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ยอมรับได้ยากขนาดนั้นนี่

ชายผิวแทนคนนั้นวิ่งไล่หมูไปรอบๆเป็นวงกลม หมูวิ่งหนีมาที่เท้าของเขา เขาก็ยื่นมือออกไปจับโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้ทำไม เขากลับนึกถึงว่าถ้าขุนนางในหนานฉีรู้เรื่องนี้เข้า คงจะเขียนรายงานฮ่องเต้ จนเอกสารในห้องหนังสือฮ่องเต้พูนเป็นกอง

"เฮ้พี่ชาย"ฉินเสี่ยวจงรีบวิ่งเข้ามา"ท่านมือไวจริงๆ"

เขายกขาของหมูขึ้นด้วยสองมือ ในช่วงฤดูหนาวเขาก็ยังใส่เสื้อบาง ๆ แขนเสื้อของเขาถูกกล้ามเนื้อของเขาดันยืดออกจนเห็นได้ชัด

ฟู่จิ่งเจิ้งนึกถึงท่าทางที่เซียงหนงหนงไม่ละสายตาเมื่อครู่ จู่ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจ"ข้าช่วยเ