Share
บทที่ 36
Related chapter
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 37
เจ้าแน่ใจหรือว่ามันทำแบบนี้?พ่อครัวคนนั้นตื่นเต้นจนหน้าแดงไปหมด "ไข่ผัดกุยช่าย ไม่ผิดแน่! ทำตามที่เขาบอก ข้าทำมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้งแล้ว ครั้งนี้รสชาติดีที่สุด! ลองชิมดู"เขายื่นตะเกียบให้ด้วยมือทั้งสองข้างหลิวต้ากุ้ยเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย ใช้ผ้าเช็ดมืออย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาทันทีที่ใส่เข้าไปในปาก ไข่ผัดกุยช่ายผัดได้อย่างลงตัว ไข่สดนุ่มและอร่อยแต่ไม่รู้ว่าทำไม มักจะมีความรู้สึกที่ทำให้คนรู้สึกเบื่อๆหน่ายๆโผล่มา หลิวต้ากุ้ยวางตะเกียบลงอย่างไม่สบอารมณ์ ดูแล้วเหมือนจะไม่พอใจมากนัก"รสชาติไม่เลว"เชฟตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ ช่วงนี้ในเมืองมีร้านอาหารชื่อ มีให้กิน มาเปิด จู่ๆก็โด่งดังขึ้นมา ทำอาหารอร่อยจนเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดของใต้หล้าเลยทีเดียวเขาได้ยินคนพูดถึงอาหารเหล่านั้น ราวกับมันแทบไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะกินได้เลย มันเหมือนอาหารที่เทพเจ้าทำ!ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่กล้าแอบไปกินหม่านถิงฟางเป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ได้เป็นเชฟที่นี่ ไม่ว่าเดินไปไหนก็มีแต่คนเอาอกเอาใจกลับบ้านเกิด คนอื่นก็คงต้องมองเขาสูงขึ้นอีกระดับ เห็นได้ชัดว่านายจ้างไม่พอใจร้านมีให้
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 38
ห้องส่วนตัวตกอยู่ในความเงียบ พ่อครัวแทบจะทนไม่ไหว จนได้ยินเสียงของหลิวต้ากุ้ยพูดว่า "ลงไปเถอะ"ในตอนนั้น หลิวฉีและพ่อครัวก็ถอนหายใจพร้อมกันพ่อครัวเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง "งั้นอาหารจานนี้……"หลิวต้ากุ้ยเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วครุ่นคิดอีกสักพัก "เมนูใหม่ของร้านหม่านถิงฟางคือ ไข่ผัดกุยช่าย "เขาหัวเราะเย็นชาเขาต้องทำให้เด็กสาวคนนั้นเข้าใจว่าถึงแม้ว่าอาหารที่เธอทำจะอร่อยกว่า แต่มันก็ไม่มีประโยชน์หม่านถิงฟางเป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ส่วนเธอเป็นเพียงร้านอาหารจนๆนี่คือความแตกต่างของพวกเขาอาหารจานนี้ปรากฏอยู่ในร้านของเธอ แม้ว่าจะอร่อยแค่ไหน แต่มันก็ยังเป็นอาหารที่ต่ำต้อย เป็นสิ่งที่ผู้มีอำนาจและผู้มีเกียรติไม่อาจลดตัวลงไปกินได้!แต่เมื่อปรากฏอยู่ในโรงเตี๊ยมของเขา แม้ว่าจะไม่อร่อยแค่ไหน ก็ยังเป็นอาหารระดับสูงนั่นไม่เหมือนกันเมื่อคิดแบบนี้ หลิวต้ากุ้ยก็พิงเก้าอี้อย่างสบายใจและจิบชาอย่างช้าๆตั้งแต่โรงเตี๊ยมหม่านถิงฟางเริ่มขายเมนูไข่กุ้ยช่าย ลูกค้าก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในทันทีหม่าชิวหยูพาคนรับใช้ มากินที่ห้องส่วนตัวที่เธอจองไว้"วันนี้ข้าจะลองดูหน่อยว่าอาหารอร่อยแ
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 39
หยู่ตูงง "คนวิ่งงานเป็นแบบไหนขอรับ?""เหมือนเจ้าแบบนี้ไง"เซียงหนงหนงตอบอย่างไม่สนใจนักหยู่ตูอึ้ง เขาหน้าแดงยกมือเกาหัวเขาเป็นเด็กกำพร้า ตั้งแต่เด็กเติบโตมาจากริมทะเล ไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่ของเขาเพราะเขามักจะกินปลาตาย เมื่อเห็นปลาท้องขาวลอยอยู่บนชายหาดก็จะไปเก็บ คนรอบข้างจึงเรียกเขาว่าท้องปลาเดิมทีเขายังกังวลว่าจะผ่านฤดูหนาวนี้ไปได้อย่างไร แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับเซียงหนงหนงเธอไม่เพียงแต่ให้ที่พักและอาหารกับเขาเท่านั้น แต่ยังให้เงินเดือนรายเดือนและตั้งชื่อให้เขาด้วยหยู่ตูซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ ฮือฮือฮือ นายจ้างดีกับเขาเกินไปแล้ว เขาจะเป็นสุนัขรับใช้นายจ้างไปตลอดชีวิต!หลังคำนวณเสร็จเซียงหนงหนงก็ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะถอนหายใจยาวๆนี่มันแปลกจริงๆนะ หลังจากที่เธอเปิดร้านก็ไม่ได้โฆษณาเลย แล้วทำไมธุรกิจถึงดีขึ้นเรื่อยๆ ล่ะ?คิดอยู่ครึ่งวัน เธอก็ทำได้แค่สรุปเหตุผลว่าหนานฉีเป็นดินแดนขาดแคลนของอร่อย เจอของอร่อย ก็ต้องกินเยอะหน่อยเซียงหนงหนงทุกวันดูแลร้านหลายสาขา รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยไม่ไหวแล้ว อยากจะหาผู้จัดการสาขามาช่วยสักคนแต่การจะเลือกคนมานั้นมันไม่ง่ายเลยหยู่ตูไม่ใช่ไม่ดี แต่
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 40
ได้ยินถึงตรงนี้ เซียงหนงหนงก็เข้าใจต้นสายปลายเหตุแล้วเธอไม่เหมือนกับฟู่จิ่งเจิ้งสีหน้าดูไม่ดีนัก เธอดึงคนขึ้นมา"เจ้าลุกขึ้นก่อน นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยเอง"ฟู่จิ่งเจิ้งขมวดคิ้วมองไปที่เซียงหนงหนง หัวใจเหมือนถูกเข็มแทงตำราอาหารเกี่ยวข้องกับร้านค้าเหล่านี้ที่เธอเปิด หากถูกคนอื่นเอาไป ร้านของเธอส่วนใหญ่คงจะถูกบีบให้ปิดตัวลงที่เธอทำตัวสบายๆแบบนี้ เพราะใจดีไปหรือเปล่า……แม่ครัวโขกหัว "นายจ้าง ข้ามันไม่มีประโยชน์ ส่งข้าไปให้ทางการเถอะ "เซียงหนงหนงไม่เครียดอะไร ในใจมีแผนอยู่แล้วตำราอาหารหายไปแล้ว คิดว่าคงเป็นคู่แข่งของเธอทำแน่ไม่สำคัญว่ามีตำราอาหารหรือไม่ เพราะในใจเธอมีตำราอาหารนับพัน ต่อให้ขโมยทั้งชีวิต คนอื่นก็ขโมยไม่หมดตำราอาหารหายก็ไม่มีทางได้คืน ต้องมาทำให้เป็นเรื่องใหญ่อีก ไม่สู้..."เจ้าทำตำราอาหารหาย จริงอยู่ที่สมควรโดนลงโทษ"เซียงหนงหนงเปิดสมุดบัญชีและหาข้อมูลของคนนั้น"แต่เพราะเจ้าไม่ได้ตั้งใจ และเป็นครั้งแรก ข้าจะไม่ไล่เจ้าออก ""เจ้าก็โดนลงโทษหักเงินเดือนของเดือนนี้ และอดโบนัสสิ้นปีและเงินปันผลสิ้นเดือนแล้วกัน"เซียงหนงหนงขีดเขียนบนกระดาษสองบรรทัด แล้วคิดว่าเธอควรจ้าง
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 1
"กรี๊ด——"ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบในประเทศหนานฉี มีเสียงกรีดร้องแหลมคมดังมาจากบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของหมูเซียงหนงหนงลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกว่าหน้าถูกพ่นอะไรอุ่นๆกลิ่นเหม็นคาวเลือดหมูจำนวนมากกระเซ็นโดนบนใบหน้าเธอ กลิ่นที่ฉุนนี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาในทันทีทว่าเซียงหนงหนงยังไม่ทันมีจะได้มีปฏิกิริยาอะไร ผมของเธอก็ถูกจับแน่นใบหน้าที่น่ากลัวและมีแผลเป็นของชายหน้าบากจ้องมองเธออย่างเย็นชา แล้วหัวเราะเยาะเย้ย: "เซียงเหล่าซาน ภายในสามวัน ถ้ายังไม่คืนเงินพวกข้า ครั้งหน้าที่จะฆ่า จะไม่ใช่หมูตัวที่สองของบ้านแก แต่จะเป็นลูกสาวแก""แต่ข้าว่าเธอมีเสน่ห์อยู่บ้าง จะฆ่าก็น่าเสียดาย ถ้าขายให้ซ่องที่ดีที่สุดในเมืองเรา ก็น่าจะได้เงินพอชดเชยเงินก้อนนี้แกได้นะ——""ผมคืน ผมจะคืนเงินให้ อย่าทำร้ายลูกสาวผม อย่าทำร้ายลูกสาวผมเลย——ผมขอร้องพวกคุณ ภายในสามวัน ผมจะคืนเงินให้พวกคุณแน่นอน!"เซียงเหล่าซานที่อยู่บนพื้นก้มหัวขอร้องไม่หยุด"จำคำพูดของแกไว้ สามวันหลังจากนี้ข้าจะกลับมา ถ้าแกไม่มีเงิน ก็ให้เธอเตรียมตัวไปทำงานที่ซ่องเถอะ!"หน้าบากกระชากเซียงหนงหนงอย่างแรง แล้วผลักเธอล
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 2
เพราะเซียงเหล่าซานสองสามีภรรยาไม่สามารถมีลูกได้ เพราะฉะนั้นเซียงหนงหนงแม้จะเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง แต่ก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีมาตลอด ไม่เคยให้ทำงานหนักเลย เมื่อมาเห็นเซียงหนงหนงถืออุปกรณ์ของตัวเองและโกนขน แยกชิ้นส่วนหมูอย่างคล่องแคล่ว เซียงเหล่าซานก็เบิกตากว้างทันทีเซียงหนงหนงชาติก่อนนั้นเธอเป็นเซฟ เรื่องแยกชิ้นส่วนหมูนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดีก่อนอื่นให้ตัดหัวหมูออกก่อน จากนั้นตัดขาทั้งสี่ข้างออก แล้วแยกเนื้อออกจากกระดูกที่เหลือไม่นานนักเธอก็แยกส่วนหมูทั้งตัวออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ"พ่อ ข้าแยกเนื้อหมูออกมาแล้ว ท่านช่วยขายนี่หน่อยนะ ข้าจะไปทำความสะอาดหัวหมูและเครื่องในหมู ไม่งั้นมันจะเหม็น "เซียงเหล่าซานเดิมทีเป็นคนฆ่าหมูอยู่แล้ว ดังนั้นเซียงหนงหนงจึงแยกขาหมู เนื้อสามชั้น เนื้อไม่ติดมัน ซี่โครงออกมา ให้เซียงเหล่าซานขายที่หน้าบ้านก่อนส่วนเรื่องชำระหนี้นั้น เธอคิดออกแล้ว นั่นก็คือการขายข้าวกล่องเมืองเล็กๆ นี้จริงๆ แล้วเป็นเมืองท่า ตั้งอยู่ใกล้ทะเล บนท่าเรือมักจะมีเรือเดินทางไปมา และมีแรงงานขนถ่ายสินค้าจำนวนมากแรงงานขนถ่ายสินค้าพวกนี้ต้องกินข้าว จึงกลายเป็นกลุ่มลูกค้าเป้าหมายขอ
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 3
"ข้าวหน้าหัวหมูหอมกรุ่น และหมูเปรี้ยวเผ็ดร้อนๆ! เดินผ่านไปอย่าพลาด เพียงห้าบาทเหรียญนั้นก็สามารถทานอาหารกลางวันหอมกรุ่นร้อนๆ ได้! ห้าเหรียญ ซื้อแล้วจะไม่เสียใจ ไม่โดนหลอกแน่!"เซียงหนงหนงใช้วิธีโฆษณาแบบในสมัยใหม่ที่เป็นที่รู้จักกันดี พอเอามาใช้ในยุคนี้ผู้คนที่ได้ยินเข้า พวกเขาต่างพากันมาดูอย่างคึกคักในนั้นมีลูกพี่เหล่าแรงงานขนย้ายที่เพิ่งได้รับเงินพอดี พอได้ยินเสียงเซียงหนงหนงพูดแบบนี้ ก็เกิดความสงสัยขึ้นทันทีว่า: "น้องสาว เจ้ากำลังตะโกนอะไรน่ะ? ขายข้าวหรือ? มีเนื้อมีผักด้วยหรือ?"เห็นว่ามีลูกค้าเข้ามา เซียงหนงหนงย่อมไม่พลาด รีบเสนอขายอย่างเต็มที่ว่า: "ไม่ผิดพี่ชาย ข้าขายข้าว ท่านดูนี่ ข้ามีสองเมนู อันหนึ่งคือข้าวหน้าหมูหัวต้ม อีกอันคือข้าวหมูสับเปรี้ยวเผ็ด ส่วนนี่คือต้มกระดูกหมูใส่หัวไชเท้าใหญ่ แค่กินข้าวก็ได้ซุปฟรีอีกหนึ่งชาม ราคาแค่ห้าเหรียญ มีทั้งกับข้าวและซุป เอาอย่างนี้ ข้าจะให้ท่านลองชิมก่อน ถ้าท่านคิดว่าอร่อยค่อยกินต่อ "พูดแล้ว เซียงหนงหนงก็รีบหยิบชามออกมาอย่างรวดเร็ว ตักอาหารสองอย่างอย่างละนิดละหน่อย แล้วให้คนที่มุงดูรอบๆ ลองชิมกันด้วยฝีมือของเธอแล้ว เธอมั่นใจมาก และแน
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 4
วันรุ่งขึ้น เซียงหนงหนงก็ขายหมูตุ๋นผักกาดดองและหมูทอดเปรี้ยวหวานหมดเกลี้ยง วันนี้เธอทำทั้งหมดสองร้อยชุด ได้เงินรวมหนึ่งพันเหรียญแต่ถึงแม้จะคืนเงินไปแล้ว ก็ยังมีเงินค่ารักษาของแม่เซียงที่ยังค้างอยู่ และมือของพ่อเซียงก็ได้รับบาดเจ็บถึงกระดูก ซึ่งต้องใช้เงินในการรักษาและคุณภาพชีวิตที่บ้านก็ยากลำบากเกินจะบรรยายดังนั้น พูดได้เลยว่า เซียงหนงหนงยังต้องพยายามมากขึ้นอีกหลังจากกลับถึงบ้านและทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เซียงหนงหนงก็วางแผนที่จะไปเสี่ยงโชคที่ชายหาดใกล้เคียงสักหน่อย อาจจะได้จับปลา กุ้ง หรือปูที่ไม่ต้องเสียเงิน ซึ่งก็ถือเป็นการปรับปรุงอาหารบ้าง นอกจากนี้ถ้าโชคดีได้ปลามาก็จะมีวัตถุดิบสำหรับทำอาหารในวันพรุ่งนี้ในฐานะที่เป็นครอบครัวที่อาศัยอยู่ริมทะเล แทบทุกบ้านจะมีเรือไม้เล็ก ๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำประมงเป็นอาชีพ แต่ในวันธรรมดาก็สามารถจับสัตว์ทะเลมาทำอาหารได้เซียงหนงหนงเจอเรือลำเล็กของเซียงเหล่าซานที่มีเครื่องมือครบครันเธอแกว่งไม้พายเรือไม้เล็กตั้งใจจะไปตกปลาน่านน้ำใกล้ชายฝั่งตกปลาครั้งแรก เซียงหนงหนงรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว และมันไม่ใช่การเคลื่อนไหวธรรมดาๆดูท่าว่าจะได้ตัวใหญ่
Latest chapter
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 40
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 39
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 38
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 37
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 36
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 35
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 34
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 33
คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว บทที่ 32
