บทที่ 37

เจ้าแน่ใจหรือว่ามันทำแบบนี้?

พ่อครัวคนนั้นตื่นเต้นจนหน้าแดงไปหมด "ไข่ผัดกุยช่าย ไม่ผิดแน่! ทำตามที่เขาบอก ข้าทำมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้งแล้ว ครั้งนี้รสชาติดีที่สุด! ลองชิมดู"

เขายื่นตะเกียบให้ด้วยมือทั้งสองข้าง

หลิวต้ากุ้ยเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย ใช้ผ้าเช็ดมืออย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ หยิบตะเกียบขึ้นมา

ทันทีที่ใส่เข้าไปในปาก ไข่ผัดกุยช่ายผัดได้อย่างลงตัว ไข่สดนุ่มและอร่อย

แต่ไม่รู้ว่าทำไม มักจะมีความรู้สึกที่ทำให้คนรู้สึกเบื่อๆหน่ายๆโผล่มา

หลิวต้ากุ้ยวางตะเกียบลงอย่างไม่สบอารมณ์ ดูแล้วเหมือนจะไม่พอใจมากนัก

"รสชาติไม่เลว"

เชฟตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ ช่วงนี้ในเมืองมีร้านอาหารชื่อ มีให้กิน มาเปิด จู่ๆก็โด่งดังขึ้นมา ทำอาหารอร่อยจนเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดของใต้หล้าเลยทีเดียว

เขาได้ยินคนพูดถึงอาหารเหล่านั้น ราวกับมันแทบไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะกินได้เลย มันเหมือนอาหารที่เทพเจ้าทำ!

ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่กล้าแอบไปกิน

หม่านถิงฟางเป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ได้เป็นเชฟที่นี่ ไม่ว่าเดินไปไหนก็มีแต่คนเอาอกเอาใจ

กลับบ้านเกิด คนอื่นก็คงต้องมองเขาสูงขึ้นอีกระดับ

เห็นได้ชัดว่านายจ้างไม่พอใจร้านมีให้