บทที่ 1

"กรี๊ด——"

ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบในประเทศหนานฉี มีเสียงกรีดร้องแหลมคมดังมาจากบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของหมู

เซียงหนงหนงลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกว่าหน้าถูกพ่นอะไรอุ่นๆกลิ่นเหม็นคาว

เลือดหมูจำนวนมากกระเซ็นโดนบนใบหน้าเธอ กลิ่นที่ฉุนนี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาในทันที

ทว่าเซียงหนงหนงยังไม่ทันมีจะได้มีปฏิกิริยาอะไร ผมของเธอก็ถูกจับแน่น

ใบหน้าที่น่ากลัวและมีแผลเป็นของชายหน้าบากจ้องมองเธออย่างเย็นชา แล้วหัวเราะเยาะเย้ย: "เซียงเหล่าซาน ภายในสามวัน ถ้ายังไม่คืนเงินพวกข้า ครั้งหน้าที่จะฆ่า จะไม่ใช่หมูตัวที่สองของบ้านแก แต่จะเป็นลูกสาวแก"

"แต่ข้าว่าเธอมีเสน่ห์อยู่บ้าง จะฆ่าก็น่าเสียดาย ถ้าขายให้ซ่องที่ดีที่สุดในเมืองเรา ก็น่าจะได้เงินพอชดเชยเงินก้อนนี้แกได้นะ——"

"ผมคืน ผมจะคืนเงินให้ อย่าทำร้ายลูกสาวผม อย่าทำร้ายลูกสาวผมเลย——ผมขอร้องพวกคุณ ภายในสามวัน ผมจะคืนเงินให้พวกคุณแน่นอน!"เซียงเหล่าซานที่อยู่บนพื้นก้มหัวขอร้องไม่หยุด

"จำคำพูดของแกไว้ สามวันหลังจากนี้ข้าจะกลับมา ถ้าแกไม่มีเงิน ก็ให้เธอเตรียมตัวไปทำงานที่ซ่องเถอะ!"หน้าบากกระชากเซียงหนงหนงอย่างแรง แล้วผลักเธอลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับลูกน้องไม่กี่คน

เซียงหนงหนงถูกผลักลงไปบนตัวหมูที่เพิ่งถูกฆ่า ร่างกายของหมูยังคงอุ่นอยู่ แต่ส่งกลิ่นเหม็นของอุจจาระและปัสสาวะหมูที่ผสมกับเลือดหมูออกมา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะอาเจียน

เลือดที่คอหมูยังคงไหลอยู่ น่าเสียดายนักที่เลือดหมูนี้ไหลลงพื้นโดยเปล่าประโยชน์

"ให้ตายเถอะ นี่หมูตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่ในบ้านเราแล้ว พ่อกะว่าเดือนหน้าจะขายมัน แต่มันก็ตายไปแล้ว แล้วเงินค่ายาของแม่ลูกในเดือนหน้าจะไปหาจากที่ไหนล่ะทีนี้——"

"หนงหนง จริงๆแล้วพ่อมีความลับที่ปิดบังลูกมานานแล้ว ลูกไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเราหรอก เราไปรับลูกมาจากครอบครัวหนึ่งในเมืองข้างๆนี่ เขาบอกว่าตัวตนที่แท้จริงของลูกคือคุณหนูตระกูลกั๋วกงในเมืองหลวง และมีตราประจำตระกูลมาด้วย——"

"ตอนนี้ บ้านเรามีหนี้สินท่วมหัว พวกปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงยังทำมือพ่อเจ็บอีก ถึงบ้านเราจะขายทรัพย์สินทั้งหมดก็ยังชำระหนี้ไม่ได้เลย ลูกเอาตราประจำตระกูลนี่ไปหาพ่อแม่แท้ๆ ของลูกที่เมืองหลวงเถอะ——"

เซียงเหล่าซานเพิ่งถูกหน้าบากเอามีดฟันเข้าที่มือซ้าย เลือดยังไหลอยู่ เห็นความยุ่งเหยิงที่เกิดขึ้นแล้ว ในที่สุดก็เปิดเผยความลับทในใจที่เก็บมานานกว่าสิบปี

เซียงเหล่าซานเดิมทีคิดว่าเซียงหนงหนง ลูกสาวคงต้องตกใจมาก ถึงขนาดรับเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เธอกลับสงบกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก เธอไปหยิบอ่างไม้สะอาดจากในบ้าน มารับเลือดหมูเอาไว้ จากนั้นยังออกไปเก็บหญ้าเหม็นตรงลานบ้าน มาบดให้ละเอียดแล้วทาบริเวณแผลของเซียงเหล่าซานเพื่อหยุดเลือดก่อนจะพันแผลให้เขา

"หนงหนง พ่อพูดกับลูกอยู่ ลูกได้ยินไหม? ลูกเอาตราประจำตระกูลนี่ไปหาพ่อแม่แท้ๆ ของเจ้าที่เมืองหลวงเถอะ ครอบครัวเราไม่สามารถทำให้ลูกต้องมาลำบากได้"——เซียงเหล่าซานพูดซ้ำ

เซียงหนงหนงพันแผลให้เขาอย่างดีแล้วพูดว่า:"ข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะอยู่ที่ชิงซาน พ่อไม่ต้องห่วง ข้าจะหาทางชำระหนี้ให้หมด"

เพราะเธอรู้ดีว่าหลังจากไปหาพ่อแม่ที่เมืองหลวงแล้วจะเกิดอะไรขึ้น——

ถูกต้อง เซียงหนงหนงทะลุเข้ามาในหนังสือ เธอเข้ามาในนวนิยายการเมืองที่มีนางเอกเป็นตัวเต็งของเรื่อง

เจ้าของร่างนั้นเป็นหมากตัวแรกของนางเอกในเรื่อง

เจ้าของร่างเป็นคุณหนูที่แท้จริง เติบโตในชนบทโดยถูกเลี้ยงดูโดยคนขายเนื้อ หยาบคายและโง่เขลา

ส่วนคุณหนูปลอมที่เป็นนางเอกนั้น ตั้งแต่เด็กเติบโตมากับป้า มีความคิดอ่านลึกซึ้ง ฉลาดและกล้าหาญ

ตามเนื้อเรื่องในหนังสือ เจ้าของร่างเดิมรู้ว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลกั๋วกงจากเมืองหลวง หลังจากนั้นก็เก็บข้าวของที่เหลืออยู่ในบ้านไปเมืองหลวงเพื่อไปหาผู้เป็นญาติ เมื่อกลับไปถึงบ้านเพราะเห็นว่าคุณหนูปลอมได้รับความรักล้นหลาม จึงเกิดความไม่พอใจและตามขัดขวางนางเอกไปทุกเรื่อง——

ทว่าเจ้าของร่างที่เติบโตในชนบทไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเอกเลย วางแผนครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ล้มเหลวมันครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายไม่มีอะไรเลย คนเกลียดผีเกลียด มิหนำซ้ำยังถูกส่งไปต่างประเทศเพื่อแต่งงาน กลายเป็นของเล่นที่ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม สุดท้ายก็มีชะตากรรมที่น่าสังเวชมาก

นึกถึงเส้นทางการเมืองของนางเอกในหนังสือ เธอเริ่มต้นจากการเลือกองค์ชายหกผู้ไม่เป็นที่โปรดปรานที่สุด ก่อน หลังจากนั้นสามารถดึงดูดกลุ่มขุนนางที่มีอำนาจในกองทัพได้ สุดท้ายเธอก็กลายเป็นฮองเฮา และในที่สุดก็ขึ้นเป็นไทเฮาที่มีอำนาจในการปกครอง——

ผู้ชนะศึกบ้านศึกเมืองที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ใช่คนที่เธอจะต่อกรได้งั้นเหรอ?

เพราะฉะนั้นเซียงหนงหนงที่หลังจากรู้ว่าตัวเองอยู่ในหนังสือ การตัดสินใจแรกที่ทำคือรักชีวิตและอยู่ให้ห่างจากนางเอก!

ไอ้ความสัมพันธ์ครอบครัวนี่ เธอไม่เอาด้วยหรอก!

อยู่เมืองเล็กๆห่างจากเมืองหลวงหลายหมื่นลี้แบบนี้ก็ดีแล้ว ช่วยพ่อแม่บุญธรรมใช้หนี้ ใช้ทักษะการทำอาหารที่มีจากยุคใหม่มาเปิดร้านอาหารเล็กๆ ให้ครอบครัวได้กินอิ่มมีเสื้อผ้าใส่ แล้วหาคนที่อ่านออกเขียนได้มาใช้ชีวิตร่วมกันก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกเนอะ?

ทำอาหารดีๆกิน มีความรัก เลี้ยงลูกไม่ดีหรือไง?

นี่เป็นเรื่องราวการเมืองของคุณหนูปลอม แต่เธออยากใช้ชีวิตแบบการทำเกษตรกรรม!

"หนงหนง ฟังพ่อพูด ตอนนี้ที่บ้านต้องรักษาแม่ลูก ตอนนี้เป็นหนี้พวกคิดดอกเบี้ยสองตำลึง เงินนี้ดอกเบี้ยทบต้นทบดอก ครอบครัวเราไม่มีปัญญาจ่ายคืนหรอก และตอนนี้เจ้าหน้าบากนั้นก็ทำมือพ่อบาดเจ็บ ต่อไปพ่อเองก็ไปฆ่าหมูไม่ได้อีกแล้ว——ลูกไม่ไปหาพ่อแม่แท้ๆ ของลูกหรือจะรอให้พวกเขาขายลูกไปที่ซ่อง?"

เซียงเหล่าซานหยิบจดหมายเก่าๆสีเหลืองซีดออกมาอย่างสั่นๆแล้วส่งให้เซียงหนงหนง

นี่คือจดหมายเกี่ยวกับความลับของตัวตนเซียงหนงหนง

ทว่าเซียงหนงหนงสักนิดเธอก็ไม่สนใจ

เธอหยิบจดหมายแล้วโยนลงกองไฟเพื่อเผาทิ้ง

"พ่อ ท่านกับแม่เลี้ยงดูข้าจนโต พวกท่านทั้งสองคือพ่อแม่ของข้า ตอนนี้แม่ป่วยนอนอยู่บนเตียง พ่อยังบาดเจ็บที่มืออีก ข้าจะหนีไปคนเดียวได้ยังไง ข้ายังเป็นคนอยู่ไหม? อย่าพูดอีกเลย ข้าจะไม่ไปไหน เงินนี้ข้าจะหาทางมาใช้คืนให้ได้ "เซียงหนงหนงมองไปที่เซียงเหล่าซานด้วยสายตาที่แน่วแน่ แล้วพูดอย่างทันที

ตามต้นฉบับ เจ้าของร่างหยิบจดหมายแล้วก็วิ่งหนีไป สามวันต่อมา กลุ่มชายหน้าบากไม่ได้เงินไป จึงแทงเซียงเหล่าซานหนึ่งครั้งด้วยความโกรธ แม่บุญธรรมเจ้าของร่างลุกขึ้นจากเตียงแล้วจุดไฟเผาบ้าน ตายไปพร้อมกับพวกเขา

"เจ้าเด็กนี่ ลูกจะหาวิธีไหนมาคืนเงิน บ้านของเราไม่มีของมีค่าอะไรเหลือแล้ว หมูตัวเดียวที่มีอยู่ก็ถูกฆ่าไปแล้ว——"เซียงเหล่าซานเห็นเธอไม่ยอมไปหาผู้เป็นญาติ ก็พูดด้วยความร้อนใจ กระทืบเท้าพร้อมถอนหายใจ

"ใช่ไง หมูตัวนี้มันเพิ่งตาย ข้าต้องรีบจัดการ ไม่งั้นมันจะเน่า พ่อ ข้าดูพ่อฆ่าหมูมาตั้งแต่เด็ก ข้าก็ฆ่าหมูหาเงินได้นะ พ่อไม่ต้องห่วงหรอก"เซียงหนงหนงพูดพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ของเซียงเหล่าซานออกมาจากครัว แล้วเริ่มจัดการกับหมูที่ถูกหน้าบากแทงตาย